คิดถึงศิลปากร

อาจเป็นเพราะท้องฟ้าที่ขมุกขมัวหม่นหมองมาตั้งแต่เช้า

พอถึงตอนค่ำ ฝนก็ตกโปรยปราย

บรรยากาศเหงาๆ ไม่มีอะไรดีไปกว่าฟังเพลงกับอ่านหนังสือ


ฟังไปหลายเพลง มาสะดุดหูที่ เพลง กลิ่นจันทร์




เวอร์ชั่นนี้ไม่ทราบว่าใครร้อง แต่ความไพเราะ ไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าเวอร์ชั่นเดิมๆที่ฟังอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน


หลังจากฟังไป 5 รอบ ก็เริ่มคิดถึงมหาลัย คิดถึงเพื่อน คิดถึงอาจารย์


ไม่ว่าจะผ่านวัน ผ่านเวลามานานเท่าใด

แต่ภาพชีวิต ที่เคยมีช่วงเวลาหนึ่งในรั้วศิลปากร ยังคงแจ่มชัดเหมือนเพิ่งผ่านมาเมื่อวาน

คิดถึงรปภ.หน้ามอเวลาขี่มอเตอไซด์ออกนอกรั้ว ไม่เคยต้องแลกบัตร

คิดถึงตึก 50 ปีที่ทำให้ได้พบหน้าสาวอักษร

คิดถึงศาลหน้าคณะอักษร ที่รุ่นพี่บอกว่าถ้าขี่จักรยานตอนกลางคืนแล้วไม่ดีดกระดิ่ง มองขึ้นไปจะเจอสาวชุดไทยร่ายรำอยู่ข้างบน (ไม่เคยดีด แต่ก็ไม่เคยเจอ)

คิดถึงยูเนี่ยนที่เคยฝากท้อง และนั่งมองสาวๆ

คิดถึงหอสมุดที่เคยนั่งติวเค็มกับเชอร์รี่

คิดถึงตึกหอชาย แหล่งอาศัยเล่นไพ่ และซุกหัวนอน

คิดถึงหอเพชรรัตน์ กับลานนม (ที่ไม่มีอยู่แล้ว) โลกนี้จะมีซักกี่คนที่ชงโอวัลตินไปให้สาว

คิดถึงสปอร์ตคอมเพล็กซ์ ที่เคยเป็นพี่ว้าก

คิดถึงช็อปฟู้ด ที่เคยเปิดโรงงานนรกทำเค้กกับคุ้กกี้ขายก่อนปีใหม่

คิดถึงอาจารย์ที่คณะวิศวะ ทั้งอาจารย์ผู้ประสิทธิประสาทวิชา และอาจารย์ผู้มอบความเป็นศัตรูมาให้

และคิดถึงเรื่องราวอีกมากมายที่เคยเกิดขึ้นที่ทับแก้ว

ที่คิดถึงมากมาย หรือจะเป็นเพราะใจจดจ่อกับการเตรียมสอบวิทยานิพนธ์ในรั้วเขียวอีกที่หนึ่ง


ปริญญา ใครบางคนบอกว่าก็แค่กระดาษแผ่นเดียว ไม่ต้องสนใจก็ได้


บางที คนที่พูดอาจจะไม่เข้าใจก็ได้ว่า ระหว่างทางตะหากที่สำคัญ

ช่วงเวลาที่ตะเกียกตะกายเพื่อที่จะไปให้ถึงปริญญาต่างหาก ที่สำคัญกว่า

คุณได้รู้จักเพื่อน ได้รู้จักการยอมรับ และการอยู่ร่วมกันในสังคม


บ่นอะไรไปมากมาย แต่สุดท้ายก็แค่อยากจะบอกว่า


คิดถึงศิลปากรครับ

Create Date : 17 พฤศจิกายน 2551		8 comments
Last Update : 17 พฤศจิกายน 2551 3:34:27 น.
Counter : 878 Pageviews.
Share Tweet