รร.ทีบาทะ จ.ตาก (วันแรก)
เพราะ...แววตาใสๆ ยิ้มน่ารัก ของน้องๆ บนดอย ทำให้พวกเราคณะสว. แห่งชมรมปันรักให้น้อง ต้องหอบวัยอันใกล้ ....มาเดินขึ้นดอยกันครั้งในวันที 7-9 เมษายน 2550
ครั้งแรกมาเดือนมกราคม ต้องเดินเท้าขึ้นเขา พร้อมแสงแดดร้อนๆ ไป-กลับ แค่ 14 กม. เอง คราวนี้จะมาเล่นสงกรานต์ พร้อมกับช่วยน้องๆ เค้าทำทางขึ้นห้องเรียน เพราะโรงเรียนของนู๋ อยู่บนเขา เลยต้องทำทางขึ้นโดยเอาปูน (มีคนบริจาคให้จ้า...) มาฉาบก้อนหิน กั้นไม่ให้ทางบันไดขึนห้องเรียนพังตอนหน้าฝน ...
คืนวันที่ 6 เม.ย. ตระเวนรับคณะสว. พร้อมได้น้องใหม่ไฟแรงเป็นสาวม.เกษตรฯ และก็ต้องรีบไปเอาของที่บ้านคุณหนุ่ย ( ลืมเล่าความเป็นมา เป็นไปเป็นมา ของการสร้าง รร.ทีบาทะ บนดอย อ.ท่าสองยางเลย....คือ คุณหนุ่ย (หนุ่มรฟท.) เมื่อหลายปีมาแล้วไปเที่ยวทางเหนือ แล้วเพื่อน ก็บอกว่า มีรร.หนึ่ง อยู่นบดอยบนเขา ต้องเดินเท้าเข้าไปอย่างเดียว ขาดแคลนเรื่องอุปกรณ์การเรียน การสอน ห้องเรียนที่จะเรียนก็เก่าและพัง ...คุณหนุ่ยก็เลยแวะไปดู แล้วเกิดอาการ...มองแววตาใสๆ รอยยิ้มน่ารัก จึงเกิดอยากช่วยน้องให้มีที่เรียนหนังสือ ...คุณหนุ่ย เลยเทียวไปทุกอาทิตย์ ช่วงวันหยุด เพื่อไปช่วยสร้างรร. ให้เด็กๆ ส่วนมากจะไปคนเดียว ทำอย่างนี้มาหลายปีแล้ว ..ณ ตอนที่พวกเราไปตอนแรก รร.ก็สร้างใหม่ด้วยน้ำพักน้ำแรงของคุณหนุ่ย ..ทีนี้เหล่าเพื่อนๆ ชมรมปันรัก ก็ได้รับทราบเรื่องราว จึงติดต่อคุณหนุ่ย ...แล้วก็เกิดโครงการนี้ขึ้นมา...)
รอบสองนี้ มีสมาชิกไปทั้งหมด 6 คน ไปเจอที่ อ.ท่าสองยาง อีก 2 คน...คราวนี้เราไปด้วยจิ๊ปอีกเช่นเคย แต่...คันสีขาวแทน เจ้าของคนเดิม..คือน้องบอม (เค้าชอบรถจิ๊ปมาก.. คุณหนุ่ยบอกว่า..คราวนี้เราไม่ต้องเดินเข้าหรอก เดี๋ยวพาไปเส้นทางรถเข้าถึง เพราะช่วงนี้น้ำน้อย รถจิ๊ปน่าจะเข้าได้ แต่ลุยน้ำหน่อย...(อิอิ...ไม่ต้องเดินไป-กลับ 14 ก.ม.... ) แล้วครั้งนี้ของไม่เยอะ ..เลยให้เจ้าของรถทำเบาะนอนด้านหลังสบายๆ ..(ป้าตา จองคนแรก ตามด้วยน้องหญิง...สองเรา) .ค่อยๆ ไปกัน เช้าพอดีที่แถวๆ ค่ายอพยพชาวพม่า มีด่านตรวจตลอด...แวะเข้าบ้านพักของครูในตลาดเพื่อล้างหน้าล้างตา กินข้าวเช้า ...ที่บ้านพักครูมีกล้วยไม้ป่าเยอะมาก เพราะช่วงทางจ.ตากเนี่ยจะมีไฟป่าแทบทุกปี...กล้วยไม้ก็จะทนไม่ไหวล่วงลงมา..ชาวบ้านเข้าป่าก็จะเก็บกลับมาเลี้ยง (เค้าว่ามาอย่างนั้นอ่ะ...) แล้วก็ไปตลาดเพื่อซื้อเสบียงสำหรับพวกเรา และเด็กๆ บนดอย
แล้วเราก็ไปรับลุงสกนธ์ กะพี่ดอน (ประธานและที่ปรึกษาชมรมปันรัก) นัดกันที่ทางเดินเข้าในรอบแรก....และแล้ว...ก็ได้รับข่าวร้ายว่า...จะเอารถเข้าอีกทางหนึ่ง แต่น้ำหนักบนรถต้องจำกัด เพราะฉะนั้น ..ต้องมีการคัดน้ำหนักของและคน...ที่จะต้องนั่งบนรถ สรุป...มีคนนั่งรถไป 3 คน คือ น้องบอม (คนขับรถ) คุณหนุ่ย (ผู้นำทาง) น้องหญิง (น้ำหนักน้อยสุด) ...อีก 5 คน..เดิน คือ ลุงสกนธ์ (มาครั้งแรก ต้องสำรวจเส้นทาง) พี่ดอน (มาแล้ว...ต้องเดินอีก) พี่มะน้ำ (นี่ก็มาแล้ว...ก็ต้องเดิน) น้องอ๋อ (น้องใหม่...แต่อยากเดิน) ป้าตา (น้ำหนักเกิน..จบ)
ระหว่างทางเดิน ไฟป่ากำลังลุกไหม้ ...เฮ้อ
แต่ยังดีมีพระสงฆ์นักพัฒนา ...มาจำพรรษาอยู่ที่วัดของหมู่บ้าน 1 รูป ท่านเพาะเลี้ยงต้นกล้าไว้ปลูกทดแทน...
ครั้งนี้ออกเดินเวลาสาย...เพราะมัวเข้าตลาดซื้อของ จึงทำให้เดินถึงรร.ทีบาทะ เอาเกือบๆ บ่ายสาม ..แต่ใช้เวลา 4 ชม. เหมือนเคย 3 คนที่มากับรถ มาถึงก่อนเราแล้ว...
เนื่องจากมาถึงกันเกือบบ่ายสามกว่าๆ ....เลยยกยอดทำทางขึ้นรร.ให้น้องๆ ไปพรุ่งนี้แล้วกัน วันนั่งคุยวางแผนงาน รวมทั้งสำรวจรอบๆ รร. ดีกว่า..อุปกรณ์การเรียนการสอน อุปกรณ์สร้างอาคารเรียน ได้จากเพื่อนๆ พี่ๆ ทุกคนที่ทราบข้อมูลแล้วอยากมีส่วนช่วยน้องๆ ให้ได้เรียน
เพลงประจำของกลุ่มโรงเรียนแม่ฟ้าหลวง....ที่น้องๆ ร้องกันประจำ
คืนนี้ พวกเราก็นั่งล้อมวงคุยกับเด็กๆ และพ่อแม่น้องๆ มีเล่นดนตรีและร้องเพลงของชาวดอยด้วย สนุกสนานเฮฮา แล้วสาวๆ ก็ขอเข้านอนก่อน...เพราะมาว เฮ้ย ง่วง...ให้หนุ่มๆ เค้าสนุกกันไป
พรุ่งนี้มาดูการทำงาน...ของเหล่าคณะสว. ว่ามีแฮง...กันป่าว
Create Date : 06 พฤศจิกายน 2551 |
|
11 comments |
Last Update : 8 พฤศจิกายน 2551 23:58:39 น. |
Counter : 1098 Pageviews. |
|
|
|
เด็กๆ คงดีใจสุดๆ เลยนะคะ..
บรรยากาศแบบนี้นึกถึงสมัยที่เรียน
เคยไปจัดงานวันเด็กแข่งกีฬาให้เด็กบนดอยค่ะ แต่ที่แม่ฮากเกี๊ยะ จ.เชียงใหม่
เดินไปหลายกิโลแม้วเลย กว่าจะถึงโรงเรียน
ตอนไปก็เหนื่อย แต่พอกลับมาก็กลายเป็นความทรงจำที่ดีๆ เก็บไว้น่าประทับใจค่ะ
ภาพควันไฟนั่น...ไฟป่าใช่รึป่าวค่ะ