วันศุกร์ที่ 19 ตุลาคม

คนเขียนย้ำกับผู้อ่านเสมอว่าถึงแม้เซปังจะจัดการแข่งขันโมโต้จีพีหรือฟอร์มูล่าวันมาตั้งแต่ปี 1999 แต่ต้องขอพูดตรงๆ...ก็ใช่ว่าการจัดการจะดี แล้วยังไม่มีอะไรคงที่หรือแน่นอนจากปีก่อนๆ อีกต่างหาก วิธีที่ดีที่สุดขอแนะนำให้ใช้การ "ถาม" ค่ะ

ที่ท่ารถเคแอลเซ็นทรัลจะมีรถสกายบัสในเครือแอร์เอเชียคอยบริการรับส่งไปสนามเซปัง ค่ารถเที่ยวเดียว 18 ริงกิต หรือจะซื้อตั๋วแบบไปกลับเลยก็ได้ 36 ริงกิต แต่ที่ขึ้นรถเปลี่ยนจากจุดที่เราเคยขึ้นไปในปีอื่น พอเดินวนๆ สักพักไม่เจอ สุดท้ายก็ต้องใช้ปากถามเอาเรื่อยๆ จนถึงที่รถจอดรออยู่ อย่างไรก็ตาม วันศุกร์ซึ่งเป็นวันซ้อมมักจะเป็นวันที่เจอปัญหารถไม่ค่อยมีหรือถึงมีผู้คนก็ไม่ค่อยมาก รถจะออกต่อเมื่อคนเต็มหรือค่อนข้างเต็มค่ะ ซึ่งเราก็โชคดีที่คนทยอยมาจึงไม่ต้องรอนาน

แต่ก็ต้องมีเรื่องน่าโมโหอีกจนได้ โดยปกติเมื่อถึงสนามแล้วรถบัสจะจอดให้เราลงด้านหน้าเพื่อให้ขึ้นรถรับส่ง (Shuttle Bus) ของสนามไปยังประตูเข้าสู่แกรนด์สแตนต่างๆ ต่อไป คราวนี้ลงรถแล้วกลับเงียบกริบ ไม่มีรถหรือเจ้าหน้าที่มาคอยบริการเลยสักนิด หลังจากยืนงงอยู่เล็กน้อยก็สรุปได้ว่าเขาให้เราเดินต่อไปเอง!

ถามว่าไกลมั้ย ก็ถือว่าไม่ไกลมากค่ะ เป็นระยะที่เดินได้อยู่ แต่กับการที่ต้องเดินขึ้นเนินกลางแดดร้อนเปรี้ยง ถ้าแรงไม่ดีมีสิทธิ์เป็นลมได้เหมือนกัน...

สำหรับวันศุกร์ผู้คนมักจะเบาบางเสมอ แต่ที่คึกคักกว่าฟอร์มูล่าวันอย่างเห็นได้ชัดคือมีบู๊ทสินค้ามากมาย รถมอเตอร์ไซค์ค่ายต่างๆ มาจอดเรียงรายให้ได้ชมประหนึ่งว่าอยู่ในงานมอเตอร์โชว์ รวมทั้งอุปกรณ์ที่เกี่ยวข้องอย่างหมวกกันน็อก ชุดแข่ง ถุงมือ รองเท้า ก็มีมากมาย ถึงแม้เจ้าหน้าที่บู๊ทต่างๆ ยังสาละวนอยู่กับการเตรียมการ แต่ก็เห็นเค้าแล้วว่าคึกครื้นกว่าตอนแข่งฟอร์มูล่าวันแน่นอน

เมื่อเดินเข้ามาจนถึงแกรนด์สแตนบล็อกแรก ซึ่งขณะนั้นรุ่นโมโต้จีพีกำลังจะลงซ้อมครั้งแรก เราไม่รอช้ารีบปรี่เข้าไปยื่นหน้าดูก่อน ภาพแรกที่เห็นคือจำนวนพิตที่เรียงรายแปลกกว่าฟอร์มูล่าวัน เนื่องจากทีมงานของมอเตอร์ไซค์มีไม่มากและรถก็ไม่ต้องการพื้นที่มาก จึงมีการแบ่งเป็นครึ่งแรกนับจากทางเข้าพิตจนถึงกึ่งกลางเป็นโซนของทีมในโมโต้จีพี ส่วนอีกครึ่งหนึ่งจากตรงกลางจนถึงปากทางออกพิตเป็นโซนของทีมโมโต้ทูและโมโต้ทรี โดยขณะทีทีมไหนไม่มีตารางต้องลงซ้อมในขณะนั้นเขาก็จะปิดโรงรถของเขาไว้ก่อน พอถึงช่วงของตนก็ค่อยเปิด เราจึงได้เห็นแต่ละทีมปิดๆ เปิดๆ โรงรถอยู่ตลอดวันค่ะ

บรรยากาศเช้าวันศุกร์

พอตกบ่ายหลังโมโต้จีพีซ้อมจบและยังเหลืออีกรุ่นปิดท้ายคือโมโต้ทู เราก็กะว่าจะเดินออกมาเข้าห้องน้ำเฉยๆ แล้วจะกลับไปดูต่อ แต่เอ๊ะ! ผู้คนมากมายรีบเดินไปที่ประตูทางลงอุโมงค์ 2 ไปต่อคิวเพื่อจะลงไปพิตเลนตามโปรแกรม Public Pitlane Walk สำหรับคนซื้อบัตรแกรนด์สแตนด์แล้วนี่นา!! ที่จริงเขาให้ลงได้เวลา 4 โมงเย็นนะคะ แต่ตอนนั้นเพิ่งจะ 3 โมงนิดๆ เท่านั้น ตายแล้ว..ถ้าเราไม่รีบไปต่อคิวเราจะได้ลงมั้ยเนี่ย?? แล้วงานนี้จะพลาดอีกไม่ได้อีกเป็นอันขาด หลังจากเราพลาดไม่ได้ลงพิตเลนของฟอร์มูล่าวันเมื่อต้นปี คิดได้ดังนั้นก็รีบไปห้องน้ำทำธุระส่วนตัวให้เสร็จแล้วก็รีบเดินจ้ำอ้าวมาต่อคิวกับเขาบ้าง

ต้องยืนรอเป็นชั่วโมงก็นับว่าแย่แล้ว แต่เรากำลังจะต้องยืนรอใต้พายุฝนด้วย! เพราะขณะนั้นท้องฟ้าทั่วสนามค่อยๆ หม่นลง เมฆดำก้อนหนาลอยนิ่งแผ่เป็นวงกว้าง ยังไม่ทันจะเริ่มทำใจเม็ดฝนก็ค่อยๆ หยดลงมา แล้วในที่สุดก็กลายเป็นเม็ดหนาถี่ มาพร้อมลมแรงอีกต่างหาก เราพกร่มมาแต่ก็ช่วยแค่ไม่ให้หัวกับตัวเปียกเท่านั้น ด้วยแรงลมทำให้กระเป๋าสะพายและกระเป๋ากล้องเปียกไปหมด อดทนคือคำเดียวเท่านั้นที่จะช่วยให้เราฝ่าอุปสรรคนี้ไปให้ได้ แต่บางคนที่ไม่มีร่มและท้อเกินจะยืนรอต่อไปก็เดินออกจากแถว ทำให้แถวสั้นขึ้นเล็กน้อย

เพื่อที่จะลงพิตเลน แฟนๆ ต้องอดทนถึงขนาดนี้

แต่อุปสรรคไม่ได้มีเพียงเท่านั้น นอกจากแถวของแฟนๆ ที่ซื้อบัตรแกรนด์สแตนด์ซึ่งมีสิทธิ์ลงพิตเลนแล้ว ยังมีแถวนักเรียนชั้นประถมของมาเลย์เองต่อคิวยาวเหยียดจนมองไม่เห็นปลายแถวอยู่อีกทางหนึ่ง ดูแล้วไม่น่าจะมาจากโรงเรียนเดียวกันเพราะชุดนักเรียนมีหลากหลายแบบและสี แล้วจริงดังคาด พอถึงเวลาที่พิตเลนเปิดให้ลง เด็กนักเรียนของบ้านเขาได้ลงก่อน ซึ่งมาจากโรงเรียนไม่ต่ำกว่า 10 แห่งแน่ๆ ทยอยเดินลงอุโมงค์นั้นไปไม่หมดแถวเสียที จาก 10 นาที...20 นาที...จนถึงครึ่งชั่วโมงที่คนซื้อบัตรอย่างพวกเราต้องชะเง้อมองแล้วมองเล่าว่าเมื่อไหร่จะถึงคิวเราเสียที

และแล้วเมื่อถึงเวลา 16.40 น. หรืออีก 20 นาทีจะหมดเวลาเดินพิตเลน เจ้าหน้าที่ก็ปล่อย 'ผู้มีสิทธิ์' อย่างเราลงอุโมงค์แล้ว เราเดินให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้เพราะกลัวใช้เวลาอยู่ในพิตเลนไม่หนำใจ ถึงตอนนั้นฝนหยุดแล้ว และเมื่อขึ้นมาจากอุโมงค์ลอดใต้แทร็คมาฝั่งอาคารพิต ภาพแรกที่เห็นก็ทำให้เราประทับใจได้ทันทีถึงความยิ่งใหญ่ของแกรนด์สแตนด์ นึกถึงเวลาที่ผู้ชมเต็มแน่น พวกนักแข่งคงรู้สึกดีมากทีเดียวล่ะค่ะ

ประตูสีฟ้านั่นคือทางลงอุโมงค์ 2




เดิน..เดิน..เดิน




ภายในอุโมงค์




ขึ้นมาฝั่งอาคารพิตแล้ว




ภาพแรกที่มองไป เห็นแกรนด์สแตนด์หลักยาวไกลสุดสายตา




ซูลฟาห์มี่ ไครุดดิน นักแข่งเจ้าถิ่นกำลังง่วนแจกลายเซ็น




โรงรถฮอนด้า




โรงรถดูคาติ




ฮอร์เก้ ลอเรนโซ่ กำลังให้สัมภาษณ์รายการโทรทัศน์




พื้นผิวแทร็คเป็นแบบนี้




เส้นชัยและกริดแถวแรก




ป้ายเชียร์ข้างสนาม




ผู้คนหนาแน่นในพิตเลน




แหงนมองโพเดียม




เซฟตี้คาร์ของโมโต้จีพี




เดินมาจนถึงทางเข้าพิตแล้ว




ก่อนกลับออกไปยังได้เจอซานโดร คอร์เตเซ่ แชมป์โมโต้ทรีปีนี้ยืนถ่ายรูปกับแฟนๆ

คุ้มค่าสมกับที่อดทนยืนตากฝนรอกว่า 1 ชั่วโมงเพื่อจะได้ทำสิ่งนี้จริงๆ เลยค่ะ ในฐานะที่ติดตามการแข่งขันทั้งฟอร์มูล่าวันและโมโต้จีพีมาเกือบ 20 ปี การลงพิตเลนคือสิ่งที่เราใฝ่ฝันจะได้มีโอกาสสักครั้งในชีวิต เพราะเราอยากเห็นมุมมองแบบที่นักแข่งมองพวกเราบนแกรนด์สแตนด์บ้างว่าเป็นอย่างไร และยังเป็นการตามรอยเท้าของนักแข่งที่เราชื่นชอบอีกด้วย

ขากลับแฟนๆ ทั้งหลายยังต้องไปยืนทรมานรอคิวขึ้นรถบัสกลับกันต่อ มีปลายทางทั้งสนามบิน LCCT สนามบินหลัก KLIA หรือเมืองนิไล (Nilai) แต่คิวเข้าเคแอลเซ็นทรัลจะยาวที่สุดเสมอ ซึ่งรถวันศุกร์ที่สนามก็ยังจัดมาให้น้อยเหมือนเดิม กว่าจะได้ขึ้นรถเราต้องยืนรอถึง 2 ชั่วโมง เมื่อยทั้งขาเมื่อยทั้งหลังเพราะกระเป๋าโดเรมอนกับกระเป๋ากล้องของเรามีน้ำหนักรวมกันไม่ใช่น้อย ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นเพียงการผจญภัยวันแรก ยังมีโปรแกรมเด็ดวันเสาร์ที่นักแข่งโมโต้จีพีจะมาแจกลายเซ็น รวมไปถึงความตื่นเต้นของการแข่งขันในวันอาทิตย์รออยู่ข้างหน้า

พรุ่งนี้มาติดตามกันต่อกับวันที่เหลือของโมโต้จีพี รายการมาเลเซียน กรังด์ปรีซ์ นะคะ