|
ป่าอุกกาบาต ตอนที่ 7
ตอนที่เจ็ด เสร็จแล้ว แก้วตาพี่ คงไม่มี ใครหลับ กลับบ้านหนา ถ้าเพื่อนหลับ จับมา สั่นกายา ให้ลืมตา ดูดโค้ก จกป๊อปคอน
ลมยังพัด อัดมา พาฝุ่นคลุ้ง ใบไม้พุ่ง ยุ่งวุ่นวาย กระจายหาย แรงลมหมุน หนุนเมฆไป อย่างง่ายดาย เคลื่อนโยกย้าย ปิดนภา ฟ้ามืดมน
น่าแปลกใจ ร่างกายฉัน พลันต้านได้ ชกมันไป แม้เถาใหญ่ ก็ไม่สน เถาวัลย์คล้าย แรงหายไป ในบัดดล หรือเพราะผล จากแสงหาย เลยไร้แรง
วิ่งไปชก ปกป้อง น้องปิ่นก่อน ฉีกขาดท่อน เถาวัลย์ร้าย หายกำแหง จงจำจด บทเรียน อันแสนแพง ที่มาแกล้ง ข้าทั้งสอง ให้ต้องตรม
เหล่าเถาวัลย์ พากันถอย ค่อยเลื้อยหนี เหตุการณ์นี้ ทำเหนื่อยล้น จนปากขม สองเราดิ่ง วิ่งหนีไป ไวเหมือนลม ไม่จ่อมจม ในพื้นที่ มีเภทภัย
วิ่งเลยเขต เม็ดหินม่วง ดวงยังดี คงไม่มี ปีศาจร้าย หายสงสัย ระหว่างนี้ มีลูกไม้ เก็บกินไป ฉันมั่นใจ ว่ากินได้ เพราะมีแมง
เราเดินพ้น จนถึงถ้ำ จำใจพัก หยุดปักหลัก ก่อนที่ฟ้า ลับลาแสง ตะลุยเหนื่อย เริ่มเฉื่อยชา ขาหมดแรง เร่งจัดแจง ที่นอน ตอนค่ำคืน
สายฝนพรำ ยามค่ำคืน ชื้นไปทั่ว หายเกรงกลัว มัวมองไป ใจระรื่น ปิ่นขาวนวล ชวนให้มอง จ้องทั้งคืน ไม่อยากตื่น จากภวังค์ นั่งตาลอย
เราคุยกัน เรื่องก้อนหิน ปิ่นวิเคราะห์ หินที่เหาะ จากฟ้า มาเป็นร้อย ธาตุพลัง มีรังสี ให้ปลดปล่อย ฤทธิ์ไม่น้อย เปลี่ยนผัน พันธุกรรม
เราแลกเปลี่ยน เรื่องราว เล่ากันฟัง เรื่องที่ฉัน ได้พลัง ฟังไม่ขำ แสนแปลกใจ ไม่พูดปด ต้องจดจำ คล้ายมนต์ดำ ลึกลับ กลับเข้าตัว
ฉันถอดชุด จุดประกาย ให้สงสัย เพราะเหตุใด เราไม่เปลี่ยน คิดเวียนหัว ไม่เหมือนกา หน้าดำ ทำเรากลัว ชุดนี้ชัวร์ ที่ป้องกัน ฉันและเธอ
แสงจันทร์นวล ส่องลงมา พาให้หลง ปิ่นหลับลง คงอ่อนแรง ไม่แกล้งเผลอ หลับซบหน้า บนบ่า ของเพื่อนเกลอ อยู่ใกล้เธอ แล้วหัวใจ ไหวสั่นคลอน
ส่วนตัวเรา จ้าวพลัง ยังไม่หลับ ใจไม่ดับ สติตื่น ในคืนหลอน ทำอย่างไร ให้จิตดับ ได้หลับนอน คงต้องผ่อน ให้ใจผ่อง ท่องพุทโธ
เกิดสมาธิ นิมิต จิตคิดถึง ห้วงคำนึง เริ่มนิ่ง บางสิ่งโผล่ เห็นลางเลือน เหมือนมีหมอก หลอกตาโต สว่างโร่ เห็นบางสิ่ง เมื่อนิ่งพอ
*** โปรดติดตาม ตอนต่อไป ***
| Create Date : 22 พฤศจิกายน 2556 |
|
0 comments |
| Last Update : 28 พฤศจิกายน 2556 3:30:39 น. |
| Counter : 658 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [