รอยตะปูในใจ เรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ผมได้รับการส่งต่อมา และชอบมากๆ.. เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเพื่อน และมิตรภาพ อ่านทีไรก็จะรู้สึกเต็มตื้นขึ้นมาในใจ วันสองวันนี้รู้สึกว่า ไปสร้างรอยตะปูไว้ในใจของเพื่อนคนนึง แม้มันจะเป็นรอยไม่ลึกนักแต่ก็รู้สึกเสียใจ เลยไปค้นเรื่องนี้มาโพสต์ไว้ที่นี่ จะได้กลับมาอ่านได้ง่ายๆเป็นการเตือนใจตัวเอง.. แล้วก็แบ่งให้เพื่อนๆได้อ่านกันด้วย บางคนอาจจะเคยอ่านมาแล้วก็ลองอ่านอีกทีก็ได้ครับ ถ้าใครรู้ว่าคนเขียนเรื่องนี้เป็นใคร ก็ช่วยบอกด้วยนะครับ By dharma ตะปู มีเด็กน้อยคนหนึ่งที่สีหน้าแสดงอารมณ์ไม่ค่อยจะดีนัก พ่อของเขาจึงให้ตะปูกับเขา 1 ถุง และบอกกับเขาว่า ”ทุกครั้งที่เขารู้สึกโมโห หรือโกรธใครสักคน ให้ตอกตะปู 1 ตัวเข้าไปกับรั้วที่หลังบ้าน” วันแรกผ่านไป เด็กน้อยคนนั้นตอกตะปูเขาไปที่รั้วหลังบ้านถึง 37 ตัว และก็ค่อย ๆ ลดจำนวนลงเรื่อย ๆ ในแต่ละวันที่ผ่านไป ก็ลดจำนวนลง น้อยลง น้อยลง เพราะเขารู้สึกว่า การรู้จักควบคุมอารมณ์ของตนเองให้สงบ ง่ายกว่าการตอกตะปูตั้งเยอะ และแล้ว หลังจากที่เขาสามารถควบคุมตนเองได้ดีขึ้น ใจเย็นมากขึ้น เขาจึงเข้าไปพบกับพ่อ และบอกกับพ่อของเขาว่า เขาสามารถควบคุมอารมณ์ตนเองได้แล้ว ไม่มุทะลุเหมือนแต่ก่อนที่เคยเป็นมา พ่อยิ้ม และบอกกับลูกชายของเขาว่า ”ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงเจ้าต้องพิสูจน์ให้พ่อรู้ โดยทุกๆ ครั้งที่เขาสามารถควบคุมอารมณ์ฉุนเฉียวของตนเองได้ ให้ถอนตะปูออกจากรั้วหลังบ้าน 1 ตัว ทุกครั้ง” วันแล้ววันเล่า เด็กน้อยคนนั้นก็ค่อยๆ ถอนทีละตัว จาก 1 เป็น 2 .... จาก 2 เป็น 3 จนในที่สุดตะปูทั้งหมดก็ถูกถอนออก จนหมด เด็กน้อยดีใจมากรีบวิ่งไปบอกกับพ่อเขาว่า “ฉันทำได้ ในที่สุดฉันก็ทำจนสำเร็จ !!” พ่อไม่ได้พูดอะไร แต่จูงมือลูกของเขาออกไปที่รั้วหลังบ้าน และบอกกับลูกว่า “ทำได้ดีมาก ลูกพ่อ และเจ้าลองมองกลับไปที่รั้วเหล่านั้นสิ เจ้าเห็นหรือไม่ว่า รั้วนั้นมันไม่เหมือนเดิม ไม่เหมือน..กับที่มันเคยเป็น จำไว้นะลูก เมื่อใดก็ตามที่เจ้าทำอะไรลงไปโดยใช้อารมณ์ สิ่งนั้นมันจะเกิดเป็นรอยแผล เหมือนกับการเอามีดที่แหลมคมไปแทงใครสักคน ต่อให้ใช้คำพูด ว่า “ขอโทษ”สักกี่หน ก็ไม่อาจลบความเจ็บปวด ไม่อาจลบรอยแผลที่เกิดขึ้นกับเขาคนนั้นได้ ฉันใดก็ฉันนั้น “กับเพื่อน” .. เพื่อนเปรียบเสมือน อัญมณีอันมีค่าที่หายาก เป็นคนที่ทำให้เรายิ้ม เป็นคนที่คอยให้กำลังใจ และยินดีเมื่อเราพบกับความสำเร็จ เป็นคนที่คอยปลอบใจเราเมื่อยามเศร้า ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเรา และจริงใจกับเราเสมอ ... แสดงให้เขาเห็น ว่าเราห่วงใยเขามากแค่ไหน และระวังสิ่งที่เราทำไป ไม่ว่าจะเป็นคำพูดหรือการกระทำ และจงจดจำไว้เสมอว่า " คำขอโทษ " ไม่ว่าเขาจะยกโทษให้เราหรือไม่ก็ตาม แต่สิ่งที่มันเกิดขึ้น คือ รอยร้าวที่เขาคงไม่อาจลืมมันได้ ...... ตลอดไป” หวังว่านิทานนี้คงช่วยให้พวกเรา อยู่ร่วมกัน ทำงาน ร่วมกัน คบกัน ด้วยความรู้สึกที่ดีต่อกันขึ้นเรื่อยๆ ตลอดไป.....   Create Date : 16 กุมภาพันธ์ 2549 14 comments Last Update : 17 กุมภาพันธ์ 2549 9:22:55 น. Counter : 1397 Pageviews. Share Tweet

เรื่องดีมากเลยค่ะ เคยอ่านนานแล้วนะ ชอบมาก   โดย: Batgirl 2001 17 กุมภาพันธ์ 2549 0:10:49 น.

ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าใครเขียน พออ่านเรื่องนี้แล้วไม่คิดไปตอกตะปูลงในหัวใจใครอีกเลย เพราะการทิ้งรอยแผลให้คนอื่น เค้าจะเจ็บ และเราก็แก้ไขอะไรไม่ได้   โดย: แทน_แทน 17 กุมภาพันธ์ 2549 10:50:18 น.

หนูเคยอ่านแล้ว สอนได้ดีมากๆเลยค่ะพี่   โดย: what for ^.~ 17 กุมภาพันธ์ 2549 17:09:29 น.

เคยอ่านแล้วก็ชอบมากๆๆ...   โดย: ว่าน 17 กุมภาพันธ์ 2549 19:24:15 น.

ชอบนะคะ...อ่านแล้ว คงต้องทบทวนตัวเองหน่อยแล้ว ขอบคุณมากนะคะ   โดย: เสือจ้ะ 17 กุมภาพันธ์ 2549 21:50:05 น.

โอ้ว...ยอด...มันจ๊อดมั่ก ขอบคุณขราบ ยังไม่เคยอ่าน เพราะไม่ค่อยอ่านฟอเหวิดเมว เรื่องแผลในใจ...เนี่ย... มันยากมั่ก จำอีกนานแผลนี้ในใจ ที่เธอนั้นเป็นคนทำ กับภาพทรงจำ ที่ย้ำกระหน่ำซ้ำๆ รอยแผล...   โดย: นักเหงา....มืออาชีพ 18 กุมภาพันธ์ 2549 12:37:33 น.

เป็นเรื่องที่ดีมาก ๆ ค่ะ ให้ข้อคิดเตือนใจในยามที่เราโกรธใคร หรือควบคุมอารมณ์ตนเองไม่ได้ แต่มีคนบางคนนะคะ เราขอโทษแล้ว เขาก็ยังไม่ให้อภัย แต่เราถือว่าเราถอนตะปูหมดแล้ว แต่เขาสิ ยังไม่ถอน คนแบบนี้น่าสงสารนะคะ   โดย: ซออู้ 18 กุมภาพันธ์ 2549 13:59:14 น.

คนบางคน.. เค้าชอบที่จะจมอยู่กับความโกรธ.. ให้ใจเป็นทุกข์.. ก็คงต้องปล่อยเค้าไป แต่เวลาใครมาสร้างรอยตะปูในใจเรา.. ก็อย่าไปเก็บมาคิดนานนะครับ ตะปูตัวนั้นอะ เค้าตอกใส่ใจเราแค่ครั้งเดียว.. แล้วเค้าก็ไป แต่ถ้าเรา..เก็บมาคิดซ้ำๆ.. เหมือนกับเราหยิบตะปูดอกนั้น มาตอก.. ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เจ็บแล้วเจ็บเล่า ให้อภัยได้.. ก็ให้ไปเถอะครับ.. จะได้ไม่ต้องเจ็บกับรอยตะปูหลายๆครั้ง ที่พูดๆไปเนี่ย.. จำมาจากเรื่อง "เข็มทิศชีวิต" นะครับ ไม่ได้คิดเองหรอก   โดย: เจ้าของ blog (dharma ) 18 กุมภาพันธ์ 2549 15:45:22 น.

ข้อความคร่า..... เอาไปใส่ ๆๆๆๆตรง ที่เข้าใจ รบกวนแวะเข้าไปดูใหม่แล้วกัน นะ มั่วไปเรื่อย อีกแว้วว   โดย: thaibanana 20 กุมภาพันธ์ 2549 21:23:33 น.

ก็เหมือนแก้วที่ร้าวไปแล้วล่ะครับ ต่อยังไงก็ไม่เหมือนเดิม เข้ามาเยี่ยมครับ   โดย: น้องหอมแดง 20 กุมภาพันธ์ 2549 22:38:06 น.

สวัสดีครับ ไม่ได้แวะมาเยี่ยมหลายวัน วันนี้คิดถึงจึงแวะมาเยี่ยม สำหรับเรื่อง "ตะปู" ผมว่าเยี่ยมมาก เป็นปรัชญาที่ลึกซึ้ง สอนใจคนดี คนเราหากรู้จักควบคุมอารมณ์ได้ ก็ถือว่าสร้างกุศลให้กับชีวิตตัวเองแล้ว เคยฟังท่านเจ้าคุณพระพยอม ท่านว่า "โกรธคือโง่ โมโหคือบ้า" เห็นด้วยใหมครับ?   โดย: หนุ่มร้อยปี IP: 203.209.115.44 23 กุมภาพันธ์ 2549 22:51:57 น.

โอ้ แต่บางครั้งก็ไม่ง่ายเลยนะคะ ที่จะควบคุมอารมณ์ตัวเอง   โดย: mungkood 20 มีนาคม 2549 0:14:29 น.

เรื่องนี้เคยอ่านแล้วเหมือนกันล่ะค่ะ เข้ามาเยี่ยม...   โดย: Mocha Macchiato IP: 83.197.115.217 22 มีนาคม 2549 6:57:50 น.

impressive story krub. i wish i can remind me before i nail someone.   โดย: poppy IP: 203.149.13.34 23 มีนาคม 2549 10:16:00 น.