๐ ... จันทร์ครึ่งดวง ... ๐ ( บทที่ 22)

บทที่ 22




เณรยืนมองบ้านด้วยความสับสน นึกถึงภาพความเป็นอยู่เก่าๆ พ่อ แม่ เม่า...


แม้พ่อจะดุในบางครั้งแต่พ่อก็เป็นพ่อที่ดีคนหนึ่งในแบบของพ่อ เคยอุ้มชู เคยวางเขาบนรถเข็นไปตลาดโดยมีเม่าเดินตามไปข้างๆ ยังจำได้ว่ารถมันกระเด้งเพราะถนนขลุขละ เขาหัวเราะชอบใจ เม่าและพ่อก็พลอยหัวเราะไปด้วย แม่เสียอีกที่ดูเคร่งขรึมเหมือนมีความทุกข์อยู่ในใจตลอดเวลา ตั้งแต่จำความได้เขาก็เห็นแม่เป็นอย่างนั้น บางทีอาจเป็นเพราะสุขภาพไม่ดีของแม่ก็เป็นได้...ครอบครัวสี่คนพ่อแม่ลูกดำเนินมาเรื่อยๆ ในสภาพนั้นจนเคยชิน

เมื่อดีดี เข้ามาในชีวิตทุกสิ่งเริ่มเปลี่ยนไป จากความเป็นอยู่ที่ไม่ค่อยราบรื่นกลับกลายเป็นเครียดและถึงขั้นรุนแรง เณรคิดว่าเพราะพ่อไม่ชอบหมา ไม่มีเมตตากับสัตว์

หลังจากออกไปเห็นโลกภายนอก ได้พบความดีเลวของผู้คน ได้ซึมซับเข้ามาในใจและเลือดเนื้อ (ฮึ!) เณรพอจะคิดเข้าข้างพ่อว่าอาจเป็นเพราะความต้องการทางเพศ..ที่จริงพ่อยังไม่แก่นัก เถ้าแก่ที่โรงงานยังแก่กว่า ในขณะที่แม่อายุมากกว่าพ่อ ซ้ำไม่สบายตลอดเวลา...แต่พ่อก็ไม่สมควรทำกับเม่าอย่างนั้น..หรือจะให้พ่อทำกับเขา..บ้าซิ!..แล้วจะให้พ่อทำอย่างไร..ก็ทำเองสิ อย่างเพื่อนในห้องเช่าแออัดที่เขาเคยเห็นนั่นไง

ตกลงพ่อผิดหรือไม่ผิด?..ผิดแน่นอนเพราะเม่าคือลูกสาว...เณรเองไม่แน่ใจว่าได้ทำอะไรเม่าหรือเปล่า..เหตุการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้นหลังโรงงานวันนั้นมันยิ่งกว่าเลือนราง ถึงแม้เขาทำก็เพราะถูกบังคับ..แทบจะถูกจับขึ้นลงโดยไอ้พวกเลวเสียด้วยซ้ำ

อากาศที่เย็นเยือกทำให้เณรมีสติคิดเรื่องพ่อได้เป็นเรื่องเป็นราว..เขากำลังเข้าข้าง กำลังยอมรับความเลวร้ายเข้าเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตละหรือ!..ก็โลกสอนเขาอย่างนั้น ดูแต่กัน คนที่คิดว่าดีที่สุดยังกลายเป็นอีกอย่าง..อำนาจความต้องการของคน


เณรเดินมาถึงดีดีอย่างไม่รู้ตัว จนเมื่อได้ยินเสียงงี๊ดๆ จากมัน..ดีดีตะกุยขากับพื้นหญ้าพยายามลุกขึ้นยืนแต่กลับล้มลงอีกข้างกองอึ ถึงจะมืดเณรก็พอมองเห็นแววตาลิงโลดของมันได้

เณรค้นในเป้แต่ไม่พบยาของดีดี มันร่วงหล่นหายไปตรงไหนสักแห่ง พบแต่ยาวิเศษของเขา..ไม่รู้ความคิดไหน เณรหยิบยาออกมาสองเม็ด ใส่ปากดีดีและเขาคนละเม็ด..ตอนนี้ชีวิตเขาไม่ต่างจากดีดีมากสัก ตะเกียกตะกายในความมืดมน ทำไมเขาจะไม่หาความสุขที่พอหาได้จากยานี้.. ดีดีก็สมควรได้รับเหมือนกันไม่ใช่หรือ!


มาแล้ว..ภาพความสุขที่ต้องการ..ฮะ..ฮะ..ทั้งพ่อแม่ เม่าและดีดีต่างยิ้มแย้มเข้าหากัน..หมายิ้มนี่นะ!..ก็ใช่น่ะซีดีดีกำลังมีความสุข มันกำลังวิ่งอยู่ในทุ่งกว้าง มีเพื่อนสาววิ่งเคล้าเคลียข้างๆ เณรเองกำลังวิ่งเล่นกับเม่า มีเกียงวิ่งอุ้ยอ้ายตามหลัง พ่อแม่นั่งหัวเราะอยู่บนแคร่ใต้ถุนบ้าน


“เณร!”

เสียงๆ หนึ่งปลุกให้ลุกขึ้นจากเตียง กันคว้าตัวเขาไปกอดไม่ยอมให้ลุก เณรจึงลงนอนตามเดิม

“เณร!” คราวนี้ไม่แค่เรียกแต่เขย่าตัวดัวย

“อือ..” เณรงัวเงียตื่นขึ้นจนได้..สว่างมากแล้ว

“มาเมื่อไหร่นี่..” เสียงคุ้นหู

“อื๋อ?..” เณรจำได้ หันมองกันที่ยังหลับอยู่ “อ้าว!”

“นอนกอดกันกลมเชียว หนาวหรือลูก” แม่นั่นเอง

“เอ่อ..ครับ..” ผละจากดีดี “สวัสดีครับแม่” เณรอยากมากกว่ายกมือไหว้แต่เขาสกปรกเกินที่จะกอดแม่

“เณร..” แม่ลูบหัว พูดอะไรไม่ออก จุกแน่นกับภาพลูกชายรุ่งริ่งที่นั่งพนมมือค้างอยู่ “เณร..”

“แม่ครับ..ฮือ..ฮือ..โฮ” เณรปล่อยโฮ ลืมความสกปรกของตัวเองผวากอดแม่

“เณร..” แม่กอดตอบ ไม่นึกรังเกียจแต่อย่างใด “ไม่เป็นไรลูก..ไม่เป็นไร”

“โฮ..โฮ..ฮือ..ฮือ” เณรร่ำไห้สะอึกสะอื้น..แม่..บ้าน..ความอบอุ่นที่เขาคิดถึงอยู่ทุกวัน


พ่อออกไปตลาดแล้วตั้งแต่เช้ามืด แม่กุลีกุจอทำกับข้าวเพิ่มให้ลูกชาย เณรทำความสะอาดร่างกายที่ท่าน้ำ ถูสบู่ครั้งแล้วครั้งเล่าหวังขจัดคราบโสมมให้หมดจากกาย..จากใจ

เณรใกล้เคียงคนเดิมกลับมา ผมที่เคยชี้ตั้งราบเรียบกับหัวด้วยน้ำ หน้าซูบลงทำให้ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น เป็นหนุ่มเต็มตัว

“เณรนี่หล่อเหมือนกันนะ” แม่เอ่ยชมขณะยกกับข้าวมาที่แคร่นอนของเณร แคร่เอนกประสงค์ของทุกคน..แคร่ความสุขของพ่อ

“ขอบคุณครับ..” เณรพูดสุภาพกว่าเคย ดูห่างเหิน “แม่ไม่สบายหรือเปล่า?”

“เปล่าไม่ได้เป็นอะไร” ถึงจะยิ้มแต่มีแววหม่นจนสังเกตได้

“งั้นฉันกินข้าวนะ” ท้องหิวเกินกว่าความรู้สึกใดๆ สองสามวันมานี้เณรแทบไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากยา...นึกอยากขึ้นมาทันที..ฝืนใจ..ใจแข็ง..ตักข้าวเข้าปาก..รสมือเดิมๆ ของแม่ทำให้เขาลืมยาไปได้ชั่วขณะ

กินข้าวเสร็จเณรคลุกข้าวไปให้ดีดี..มันยังหลับสบาย

“แม่..” เณรร้องถามผ่านลำกระโดง เขากำลังลากดีดีมาริมตลิ่งเพื่ออาบน้ำให้..ภาพเขากับเม่าช่วยกันลากดีดีข้ามสะพานผุดขึ้นในความทรงจำ บางทีแม่อาจรู้ข่าวพี่สาวเขาบ้างก็ได้ แต่จะถามอย่างไรดี..จะเริ่มเรื่องอย่างไร “เม่า..”

“เม่า..” แม่เดินมาทรุดนั่งปลายสะพาน ตาแดงๆ และร้องไห้ “เม่า..ฮือ..ฮือ”

“อะไรหรือแม่?” เณรเศร้าใจพอๆ กับแม่ อาจจะมากกว่าด้วยซ้ำเพราะรู้เห็นสิ่งที่เม่าพบเจอ..เขารีบตักน้ำราดดีดี ฟอกสบู่ ล้างสบู่ เช็ดตัว โกยหญ้าสกปรกและอึดีดีทิ้ง วางหญ้าใหม่ให้แล้วลากดีดีเข้าพงตามเดิม

“เม่าออกไปตามหาแก..ฮือ..” แม่ปาดน้ำตา

“ฉันพอรู้ว่าเม่าไปตามหา” เณรข้ามฝั่งมานั่งข้างแม่

“เม่ากลับมาแล้ว..” แม่ตัดสินใจเล่าเรื่องที่เณรไม่อยากได้ยิน

“อ้าว!..หรือครับ?..” ประกายตาของความดีใจปรากฏขึ้น “แล้วไหน?” กลับดับวูบลงเมื่อสังหรณ์ใจกับคำถามที่สองของตัวเอง


“ไอ้เณร..” เสียงเกียงมาจากถนนหน้าบ้าน

“เกียง!” เณรสะดุ้งขยับจะลุกหนี แต่เพราะกำลังติดพันเรื่องเม่าและความโศกเศร้าของแม่เขาจึงได้แต่เตรียมใจที่จะสู้กับปัญหาที่จะตามมา

“หมู่นี้เกียงมันมาที่นี่บ่อย..” หลายความรู้สึกอยู่ในน้ำเสียงของแม่ “มันก็เดินไปทั่วแหละ” เณรพอเข้าใจอะไรได้ดี ถึงอย่างไรเขาก็ควรรีบไปให้พ้นเกียงเร็วที่สุด

“เม่าอยู่ไหนแม่?” เณรวกมาเรื่องเดิมไม่สนใจเกียงที่กำลังเดินเข้ามา

“เม่า..เม่า..” แม่หยุดมีน้ำตามองไปที่ต้นประดู่ใหญ่หลังดงไม้

“บอกฉันมา เม่าอยู่ไหน?” เณรเขย่าแขนแม่

“เณร..เม่า..เม่า..” ทั้งที่ตั้งใจจะบอกแต่กลับพูดไม่ออก

“เม่ามันตายแล้ว” เกียงโพล่งขึ้น ลงนั่งยองๆ ข้างเณร

“อะไรนะแม่!..” เณรมองกลับไปมาระหว่างแม่กับเกียง “ไม่จริงใช่ไหม?”

“ฮือ..ฮือ..” แม่ร้องไห้ พูดอะไรไม่ออก

“เม่ามันผูกคอตายที่ต้นประดู่โน่น..” เกียงชี้มือไปหลังดงไม้

“ไม่จริง..ไม่จริง..ทำไม..ทำไม?” เณรก้มหน้า น้ำตาหยดลงบนตัก

“มันบอกว่าถูกข่มขืนมา..มึงข่มขืนด้วยแหละ” ตาปะหลับปะเหลือก ไม่มีความรู้สึกลึกซึ้งกับคำพูดแต่อย่างใด

“เม่า..เม่า..ฉันเปล่า..ฉันไม่ได้ข่มขืนนะแม่” เณรกอดแม่ที่เอาแต่ร้องไห้ไม่พูดอะไร

“กูก็ว่ามึงไม่ได้ทำ..ฮะ..ฮะ..วันนั้นกูยังต้องทำเอง..ถึงมึงทำก็ไม่เห็นต้องผูกคอตายเลย..ฮะ..ฮะ..ดีออก” พูดจบ เกียงเดินส่ายหัวงึมงำจากไป

“แม่อย่าไปฟังเกียงมันนะฉันไม่ได้ทำ..โธ่เม่า..” เณรไม่ได้โกหก เขาไม่ได้ทำ ไอ้พวกผีร้ายที่โรงงานต่างหาก..เขาแค่เป็นเครื่องมือของมัน

“แม่ก็ว่าอย่างนั้น..แต่สภาพเม่าวันนั้นเหมือนไม่ใช่เม่า แทบไม่ใช่คนด้วยซ้ำ ทั้งถูกข่มขืนทั้งถูกทำร้าย..ฮือ..ฮือ..”

“พ่อว่าอย่างไรบ้าง” เณรเพิ่งนึกขึ้นได้ เขาคงไม่มีโอกาสชี้แจงแก้ตัว...แล้วแต่พ่อจะคิดจะรู้สึกอย่างไร

“แม่ยังกลุ้มใจอยู่..เสียลูกสาวไปคนหนึ่งแล้วกลัวจะเสียเณรอีกคน”

“ทำไมล่ะแม่?” เณรพอจะเดาคำตอบได้

“พ่อเขาโกรธมาก โกรธพวกที่รุมข่มขืนลูกสาวน้อยกว่าโกรธเณรที่ทำกับเม่า กับพี่สาว กับ..”

“ทีพ่อล่ะ กับลูกตัวเองแท้ๆ” เณรสวนขึ้น ระบายความอัปยศที่เคยเห็น

“เขาโกรธเณรมาก..” แม่พูดต่อ “โพนทะนาลั่น..ดีที่ไม่มีใครอยู่แถวนี้พอจะได้ยิน”

“พ่อประจานฉันทำไม ทั้งที่ความชั่วของตัวเองมากกว่าฉันนัก” เณรเริ่มตาขวาง หงุดหงิด เขาล้วงกระเป๋าหยิบยาออกมา ตั้งใจกินสองเม็ด

“ยาอะไรน่ะ?” แม่ถามเมื่อเห็นเณรกินยาไปหนึ่งเม็ด

“ยาแก้ปวด ฉันปวดหัว” เณรถือยาอีกเม็ดค้างอยู่

“ขอแม่เม็ดนึง ปวดหัวเหมือนกัน” ยังไม่ทันที่เณรจะคิดอะไรออกแม่ก็หยิบยาไปจากมือ


“แม่!..” เขาจะไม่ให้หรือ..แม่จะคิดอย่างไร..และมันก็แก้ปวดได้จริงๆ

 

Create Date : 12 มิถุนายน 2553		1 comments
Last Update : 12 มิถุนายน 2553 16:16:46 น.
Counter : 568 Pageviews.
Share Tweet