|
| 1 | 2 | 3 | 4 |
5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
เรื่องเล่าของฉัน ตั้งแต่วันที่มีเธอ Chepter 8
ตอนนี้ยาวหน่อยนะคะ...
มาดูกันต่อจากตอนที่แล้วเลยดีกว่า...^^
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"อ่อ...คือ"พัทยังอ้ำอึ้ง /ปัดโธ่ มาขนาดนี้แล้วน่า กล้าๆหน่อยเด่ะวะไอพัท!!/
"...หืม?? อะไรคะ"ปานวาดเริ่มคลายหน้าจากอาการหัวเราะ เธอเอียงคอน้อยๆด้วยความสงสัย
"คือ พี่อยากจะถามเราว่าเราเกิดวันไหนหรอ?"
"ปานน่ะหรอคะ"ปานวาดแปลกใจ /อะไรวะ มาปลุกกันเพื่อถามแค่นี้เนี่ยนะ -*- /
"อือ"
"13 กรกฎา 2528"ปานวาดตอบ
"งั้นตอนนี้ก็...23..."พัทเอ่ยลอยๆทำท่าครุ่นคิด...
"..."
"..."
"ทำไมหรือคะ" ปานวาดเริ่มงงๆ
"นี่ เดี๋ยวไปเปลี่ยนชุดเลยนะ" พัทหันมาพูดด้วยรอยยิ้ม
"ห๋า??" ปานวาดยิ่งงงเป็นไก่ตาแตก /มาถามวันเกิด แล้วนับอายุ จากนั้นก็ให้ไปเปลี่ยนชุด???/
และเมื่อปานวาดจะถามพัทอยู่นั่นเอง เขาก็ชิงพูดตัดขึ้นมาเสียก่อน
"จุ๊ๆๆ เซอร์ไพร์ส" พัทยิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนจะวิ่งกลับไปในห้องของเขาอย่างรวดเร็ว
"อ้าว พี่คะ เดี๋ยวสิ"
แกร๊ก...(เสียงปิดประตูห้อง)
/อะไรของเขานะ/ ปานวาดคิดอย่างสงสัย
/...แต่ก็เอาเถอะ ไหนๆก็ตื่นแล้วนี่/ ตอนนี้ปานวาดตื่นนอนแล้ว และเธอรู้ดีว่าถึงกลับไปนอนตอนนี้ก็คงนอนไม่หลับ ...เธอแอบถอนหายใจเบาๆด้วยความเสียดาย... /เฮ้อ....คนอุตส่าห์หลับลงแท้ๆ/
ปานวาดเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อสีขาวแขนยาวผ้าใส่สบายกับกางเกงสี่ส่วนตัวหลวมๆ เธอหวีผมเล็กน้อย และแตะน้ำหอมกลิ่นมะลิบางๆที่ซอกคอเพิ่มความสดชื่น
(แม้จะเป็นเวลากลางคืน แต่เราก็เป็นผู้หญิง จะอยู่บ้าน จะเจอคนสนิท หรือไปเที่ยวที่ไหน เราก็ต้องดูดีหน่อยนะลูก - คำสอนของคุณวิชุดาเมื่อปานวาดยังเด็ก)
เมื่อเธอแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว พัทก็มาเคาะประตูเรียกพอดี
ก๊อกๆๆ
"น้องเสร็จหรือยัง"
"ค่ะ เสร็จแล้วค่ะ" ปานวาดวิ่งไปเปิดประตู
"งั้นไปกันเถอะ" พัทชวน แล้วเริ่มเดินนำ
ปานวาดแอบเห็นว่าพี่ชายของเธอเข้าไปหวีผมจนเรียบร้อย และเปลี่ยนจากเสื้อยืดใส่นอนเก่าๆเป็นเสื้อยืดคอกลมสีเขียวแก่ดูสะอาด
พัทเดินนำปานวาดโดยไม่พูดอะไรจนไปถึงระเบียงบ้าน... และเขาก็...
"ฮึ๊บบ!!" พัทปีนระเบียงขึ้นไปอยู่บนหลังคาบนด้วยความรวดเร็ว
"เฮ้ย พี่พัท! ทำอะไรน่ะ" ปานวาดเอ่ย(เบาๆ)ด้วยเสียงหลง
"เอ้า เราเองก็ขึ้นมาซิ" พัทห้อยหัวลงมามองปานวาด
สีหน้าของเขาตอนนี้ดูสนุกสนานจริงๆ
"แต่ปานขึ้นไม่เป็น ถ้าตกลงไปล่ะคะ" ปานวาดเอ่ยกลัวๆ
"ไม่ตกหรอก... พี่มีที่ขึ้นไว้ให้แล้ว นั่นไง" พูดจบแล้ว พัทก็ชี้ไปที่ฝาผนังบ้านใกล้ๆกับระเบียง
เมื่อมองตามือของพัทไป ปานวาดจึงเห็นบันไดลิงเชือกเส้นโต เหมือนที่เธอเคยปีนในด่านตอนเข้าค่ายเนตรนารีสมัยเด็ก ปลายเชือกด้านหนึ่งผูกไว้อย่างแน่นหนากับตะขอตัวใหญ่ที่ซ่อนอยู่ใต้หลังคาบ้าน ส่วนปลายเชือกก็ได้ทิ้งตัวจนถึงพื้นระเบียงที่เธอยืนอยู่พอดี
"เร็วหน่อยสิปาน หรือจะให้พี่ลงไปรับล่ะ" พัทยิ้มอย่างกวนๆเมื่อเห็นปานวาดสำรวจความปลอดภัยของบันไดที่เขาทำไว้อย่างรอบคอบ ...
.....
... ...
แล้วปานวาดก็ปีนขึ้นมาอยู่บนหลังคาได้สำเร็จ
"...เอาล่ะค่ะ ปานขึ้นมาแล้ว" ปานวาดพูดขึ้นพลางพยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด /เฮ้ออ... กลัวแทบตาย เสียวตกชะมัดเลย/
และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอก็ได้เห็นหน้าของพี่ชายเธอ...
เขานั่งยืดขาอย่างสบายๆ สายตาของเขาไม่ได้มองเธออยู่ ...แต่หันหน้าไปอีกทาง ใบหน้าเต็มไปด้วยความอิ่มเอิบ
ปานวาดใจเต้นเบาๆไปกับใบหน้าของพี่ชายท่ามกลางแสงจันทร์... เธอรู้สึกประหลาด...ในค่ำคืนนี้
ปานวาดจึงหลีกเลี่ยงความคิดของตัวเองด้วยการมองตามสายตาของพัทไป
และเธอก็ได้เห็น...ความสวยงาม
พระจันทร์ทรงกลดกลมโตขึ้นอยู่ที่ระดับสายตา ส่องสว่างแข่งกับดาวดวงที่อยู่รายรอบ แสงของมันตกกระทบลงบนกลีบเมฆบางๆ ที่ลอยลมอย่างช้าๆ... และวาดแสงลงต่ำ กระทบลงกับหลังคาบ้านหลังต่างๆที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา... แม้เธอจะได้มองพระจันทร์จากหน้าต่างห้องอย่างเคยชิน แต่เธอไม่เคยเลย ที่จะได้เห็นพระจันทร์เต็มสายตาเช่นนี้ กระต่ายน้อยเผลอมองเหม่ออย่างลืมตัว...
/สวยเหลือเกิน/ปานวาดคิด
ทางวศินเองก็เผลอมองอย่างลืมตัวเช่นกัน...
หญิงสาวในชุดเสื้อสีขาวแขนยาว เสื้อของเธอทำจากผ้าบางเบาที่พลิวตามลม ผมหยักศกสีดำยาวที่เริ่มยุ่งหน่อยๆเพราะแรงลมและการปีนป่าย... ดวงตาสีน้ำตาลกลมโต ทอดยาวไปยังพระจันทร์อย่างเคลิ้มฝัน แพขนตากระพริบน้อยๆเป็นครั้งคราว ริมฝีปากบางที่เผยอออกราวกลีบกุหลาบแรกแย้ม กลิ่นหอมอ่อนๆลอยมากระทบจมูกอย่างชื่นใจจากผิวขาวนวลละเอียด...
/สวย.../ เขาเผลอลืมไปว่าผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้เป็นน้องสาวแท้ๆไปช่วงหนึ่ง
เมื่อปานวาดรู้สึกตัว เธอจึงหันกลับมาพูดกับวศิน
"พี่มีอะไรหรือคะ" ปานวาดยิ้มถาม
"...อ้อ จริงสิ" คำเรียกของปานวาดทำให้เขารู้สึกตัวอีกครั้ง พลางล้วงมือเขาไปในกระเป๋ากางเกงอย่างเร่งๆ
"เอาล่ะ เราตั้งมือรองไว้" พัทใช้มือซ้ายและมือขวาสองข้างทำท่าเหมือนกอบทรายเป็นตัวอย่างให้ปานวาดทำตาม
"..." ปานวาดทำตามอย่างว่าง่าย
"อืม...ดีแล้ว ทีนี้คอยรับให้ดีนะ" และไม่ทันที่ปานวาดจะสงสัย พัทก็เริ่มถ่อยห่างจากเธอไปอีก 2-3 ก้าว.. และเขาก็ดีดวัตถุก้อนเล็กๆที่เขาหยิบออกมาจากกระเป๋ากางเกงขึ้นไปบนท้องฟ้า.. วัตถุอันนั้นส่องแสงประกายระยิบระยับ
/...ดวงดาวหรอ?!!/ ปานวาดเผลอคิดในใจขณะที่เอื้อมมือคอยรับ
เมื่อวัตถุนั้นตกลงมาจนถือมือของเธอ เธอก็ได้เห็นว่า มันเป็นช็อคโกแลตที่ห่อกระดาษแก้วมันวาว 1 เม็ด แสงที่ส่องประกายเมื่อครู่นี้เป็นเพียงแสงจันทร์ที่ส่องสะท้อนกับกระดาษห่อ...
"นั่นพี่ให้น้องเป็นของขวัญตอนน้อง 1 ขวบนะ..." พัทเอ่ยเสียงอบอุ่น เขายิ้มอย่างอ่อนโยน
"...พี่พัท..." ปานวาดมองช็อคโกแลตในมือสลับกับมองพัทไปด้วยสีหน้าบอกไม่ถูก เธอดีใจมากเหลือเกิน...
"เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งทำหน้าอย่างงั้น... ยังไม่หมดซักหน่อย" ว่าแล้ว พัทก็ดีดช็อคโกแลตอีก 2 เม็ดขึ้น... ปานวาดรีบรับมันไว้ เธอเกือบตั้งตัวไม่ทัน...
"อันนั้นของน้องตอน 2 ขวบ" พัทพูดอย่างใจดี...
แล้วเขาก็ดีดอีก 3 เม็ดต่อมา... "นั่นของ 3 ขวบ"...
แล้ว"ของขวัญ"ย้อนหลังวันเกิดของปานวาดตอน 4 ขวบ
...5 ขวบ ... .... ..
.......6 ขวบ .... ....
............7ขวบ ... ..... ..
ก็ทะยอยมาเรื่อยๆ... จนถึง 22 ขวบ...
เมื่อจบ 22 ขวบแล้ว... ในมือของปานวาดเต็มไปด้วยช็อคโกแลตที่ส่องแสงระยิบระยับราวกับดวงดาวเต็มมือไปหมด...
"ให้ย้อนหลังหมดแล้ว ...แล้วส่วนปีนี้... พี่จะให้อะไรที่พิเศษกว่า แต่ยังหาไม่ได้เลย.. รอหน่อยนะ" พัทพูดแล้วถูกหลังคออย่างเขินๆแล้วสารภาพว่า "จริงๆแล้วพี่คำนวญผิดน่ะ... พี่คิดว่าปีนี้เรา 22 เสียอีก จำ พศ. เราผิดไปซะได้..."
"...."
"แหะๆๆ...ไว้คราวหน้าพี่ขอ..." พัทหยุดพูดทันที... เมื่อเห็นว่าปานวาดกำลังจะร้องไห้...
"..." ตาของปานวาดตอนนี้ปริ่มไปด้วยน้ำตาที่พร้อมจะไหลออกมาได้ทุกวินาที
"เป็นอะไรไปปาน...! พี่ทำอะไรผิดหรือเปล่า!" พัทกล่าวอย่างร้อนรน
"..." ปานวาดส่ายหัวแรงๆ เธอไม่ได้ตอบคำถาม ตอนนี้น้ำตาเธอไหลออกมาเรียบร้อยแล้ว...
"...ปาน พี่ขอโทษ... ไม่ชอบช็อคโกแลตหรอ..."
"ไม่ใช่ ชอบสิ ชอบมากๆเลย..."ปานวาดตอบเสียงสะอื้น
"แล้วปานร้องไห้ทำไม หรือว่ากลัวความสูงหรอ ถ้างั้นเราลง..."
"ดีใจ"ปานวาดพูดขัด
"...."
"ดีใจ มากๆ"
"..."
"ดีใจจริงๆนะ"ปานวาดร่ำไห้
"...เด็กโง่ ถ้าดีใจแล้วร้องไห้ทำไม เวลาดีใจเขาจะยิ้มกันต่างหากล่ะ"พัทกล่าวปนหัวเราะด้วยความสบายใจที่เขาไม่ได้ทำอะไรให้เธอเจ็บช้ำ...
"...อื้ม" ปานวาดค่อยๆยิ้มขึ้นมาด้วยน้ำตานองหน้า
"...เห็นไหม น้องยิ้มแล้วสวยขนาดนี้แน่ะ"
พัทเอ่ยเบาๆด้วยสายตาหวานซึ้ง...
"...ฮะๆๆ" ปานวาดหัวเราะหน่อยๆ แก้เขิน...
"... พี่ขอผิดสัญญานิดนึงนะ ไม่อยากเห็นเลย" พัทพูดจบเขาก็ไม่รอคำตอบ แต่ใช้มือทั้งสองข้างของเขาเช็ดน้ำตาออกจาแก้มขาวพร้อมๆกัน...
เมื่อเช็ดน้ำตาเรียบร้อยแล้ว... พัทยังคงค้างมืออยู่บนแก้มเนียนนั้น...
และทั้ง 2 ก็สบตากันอย่างลืมตัวเป็นระยะเวลาหนึ่ง...
ปานวาดไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด...
...หลังจากนั้นทั้งสองก็นั่งคุยกันอีกสักพักและก็พากันกลับมาที่ห้องของตนเอง
และก่อนที่จะพัทจะเข้าประตูห้องไป
"พี่คะ" ปานวาดโพล่หน้าเรียกจากประตูห้องของเธอ
"หืม?"
"...แล้วพี่เกิดวันไหน" ปานวาดถามด้วยตาใสซื่อ
"อยากรู้จริงๆหรอ" พัทตอบแกมทะเล้น
"อื้อ..." ปานวาดยิ้มขำๆ
"13 มิถุนา"
"อ้าว...วันเดียวกับปานนี่นา"
"ฮะๆๆ ใช่ วันเดียวกัน"
เมื่อบทสนทนาจบแล้ว...
ปานวาดและวศินก็แยกย้ายกันเข้าห้อง
และเมื่อพัทเดินไปรูดม่านจะปิดหน้าต่างนั่นเอง...
เขาก็ได้เห็นแสงไฟส่องออกมาจากหน้าต่างของห้องปานวาด...
เมื่อเขาลองมองไป เขาก็ได้เห็นกระปุกช๊อคโกแลตที่เขาให้ตั้งอยู่ พร้อมกับโคมไฟตั้งโต๊ะที่ตั้งใจเปิดส่องให้เห็นข้อความบนกระดาษ A4 ที่บรรจงแปะอยู่ที่กระจกอย่างดี...
ข้อความนั้น ทำให้พัทต้องอมยิ้มอย่างสุขใจ...
"GOODNIGHT ค่ะพี่"
เมื่อเวลา 03.02 น. แสงจัทนร์บนท้องฟ้าได้พาความรู้สึกใหม่มาให้ 2 พี่น้องที่กำลังจมอยู่ในห้วงนิทรา...
พระจันทร์คงไม่รู้...ว่า
เขา และ เธอ
รักกัน...ไม่ได้...
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*--*-*-*-*-*-*-
TO B CONTINUE...
Create Date : 23 สิงหาคม 2550 |
Last Update : 24 สิงหาคม 2550 16:37:30 น. |
|
6 comments
|
Counter : 660 Pageviews. |
|
|
|
โดย: verdancy วันที่: 24 สิงหาคม 2550 เวลา:22:21:23 น. |
|
|
|
โดย: ไลเดเลีย วันที่: 25 สิงหาคม 2550 เวลา:11:42:39 น. |
|
|
|
โดย: โสดในซอย วันที่: 28 สิงหาคม 2550 เวลา:21:36:13 น. |
|
|
|
โดย: ไลเดเลีย วันที่: 29 สิงหาคม 2550 เวลา:20:38:37 น. |
|
|
|
โดย: ไลเดเลีย วันที่: 31 สิงหาคม 2550 เวลา:20:42:55 น. |
|
|
|
|
|
|
|
พี่ยังเจ็บตาอยู่
ยังไม่พร้อมอย่างยิ่งที่จะอ่านข้อความยาว ๆ
น้องเล่นมีตัวอักษรสีด้วย
ได้โปรดอย่าทำสีอ่อนเกินไป
ได้โปรดสงสารคนแก่ ๆ ตาเจ็บอย่างพี่ด้วยเถอะนะ
ป.ล.
สิ้นสุดการทดลองสอนแล้วค่ะ
คราวนี้ถึงที คูอ้อมคิดถึงลิงน้อย