เรื่องเล่าของฉัน ตั้งแต่วันที่มีเธอ Chepter 6

หลังจากที่หาข้อมูลกันอย่างเหน็ดเหนื่อยเกี่ยวกับวรรณกรรมคลาสสิกร่วมสมัยมากมาย
ปานวาดกับเพื่อนๆก็ตัดสินใจที่จะกลับบ้านกันเสียที...


"เฮ้ยยยยย เหนื่อว่ะแก"
ององ เพื่อนสนิทของปานวาดพูดขึ้นหลังจากโบกมือลาให้กับเพื่อนร่วมชะตากรรมด้วยกันอีก 4คนเรียบร้อยแล้ว

"เออ ดิ ทั้งเหนื่อยทั้งง่วง ฉันอยากนอนจังเลย"
ปานวาดพูดพร้อมทำท่าบิดขี้เกียขประกอบให้รู้ว่าเธออยากนอนจริงๆนะเนี่ย

"เฮ้ย ได้ไงแก วันนี้ฉันมีร้านใหม่มาแนะนำเชียวนะเว้ย พี่คนขายหล่อออออ มั่กๆ"
ององพูดพร้อมทำตาวิบวับเป็นประกาย

ในทุกครั้งที่ทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อยแล้ว
ปานวาดกับององมักจะไปหาอะไรทานแก้เหนื่อยด้วยกันเสมอ
เพราะยัยององเพื่อนตัวดีของเธอนั่นแหละ ...

/ชอบเหลือเกินจริงๆพวกของหวาน/ปานวาดคิดล้อเพื่อนในใจ

แต่วันนี้ เธอคงไปไม่ได้เสียแล้ว เพราะวศินจะมารับเธอ
"...เออ คือ วันนี้ไม่ได้แหละแก"

"อ้าว ทำไมอ่ะ ที่บ้านมีอะไรหรอ"

"ที่บ้านน่ะไม่มีอะไรหรอกแก แต่คือวันนี้พี่ชายฉันจะมารับน่ะ"

"พี่ชาย!!!!"
ององทำตาโตด้วยความตกใจ
ก็แหม ตั้งแต่รู้จักกับปานวาดมาเธอไม่เคยที่จะได้ยินเลยน่ะสิ
ว่าเพื่อนรักของเธอจะมีพี่ชายกับเค้าด้วยเหมือนกัน

"โอ๊ย แก หนวกหูนะ"

"แกมีพี่ชายด้วยหรอวะ ทำไมฉันไม่เคยรู้อ่ะ"

"แกจะรู้ได้ไงล่ะ ก็ฉันไม่เคยบอกใครเลยนี่นา"

"หล่อป่ะ"
ององทำตาโต...
ผู้ชายหล่อเป็นอาหารตาที่วิเศษสำหรับององรองจากขนม

"ก็ ดีมั้ง"

"ว้ายยยยยยยยยยๆๆๆ แกพูดงี้แสดงว่าหล่อแน่ๆเลยอ่ะ"
ององทำหน้าเคลิ้มฝันและจินตนาการถึงพี่ชายเพื่อนสาว...

"นี่ ององ เป็นสาวป็นนางนะ"
ปานวาดแอบดุ

"ก็ถึงได้กริ๊ดไงล่ะแก เพศตรงข้ามนะยะ หรือจะให้เพศเดียวกันเค้ากรี๊ดกันเองล่ะ"

ปานวาดอดพ่นหัวเราะออกมาไม่ได้ เมื่อโดนเพื่อนสาวเธอสวนกลับ
"ฮะๆๆ บ้าสิ!! แกเนี่ยนะ"

แล้วสายตาของเธอได้ไปสะดุดกับภาพหนึ่งเข้าอย่างจัง....

ชายหนุ่มร่างโปร่งที่ยืนอยู่ข้างมินิคูปเปอร์สีดำสนิทในมือของเขาถือโทรศัพท์รุ่นใหม่เอาไว้ในมือ
เสื้อสีดำขัดกับผิวขาวละเอียดนั่นทำให้เขาดูเด่นท่ามกลางผู้คนที่ผ่านไปมามากมาย
ประกอบกับกางเกงขายาวสีดำและร้องเท้าหนังสีดำสนิทซึ่งดูเข้ากับผู้แต่งได้เป็นอย่างดี

ภาพตรงหน้าทำให้เธอหยุดหัวเราะในทันที
เธอเพิ่งรู้วันนี้จริงๆว่าพี่ชายเธอเป็นคนหน้าตาดีชนิดหาตัวจับยาก

"เฮ้ย ปาน เป็นไรวะแกกกก..ก...ก...."
ยัยององลากเสียงค้างเมื่อมองตามสายตาของปานวาดตามไป

ซักพักหนึ่งทีเดียวกว่าที่วศินจะรู้ตัวแล้วหันมามองทางหญิงสาวตาโตน่ารักจิ้มลิ้มที่ส่งสายตามองมา

ปานวาดได้สติ

"ององ ไปก่อนนะ"
ปานวาดกระซิบ

"อ้อ... อ้อ... อืม อืมๆๆ ไปเถอะ"
ดูเหมือนององจะสติหลุดไปนิดหน่อย

พัทเห็นว่าเพื่อนของเธอยังมองเค้าอยู่ เค้าจึงเดินเข้าไปทัก

"สวัสดีครับ"

"สะ..สวัสดีค่ะ"

"นี่ององค่ะ ององ นี่พี่ชาย..."
ปานวาดรู้สึกขัดใจนิดหน่อยที่ต้องเรียกเค้าว่าพี่ชาย

"พี่ชื่อพัทครับ"
พัทแนะนำตัวเอง

"ค่ะ ององค่ะ"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"
พัทยื่นมือออกไปเพื่อแสดงการทักทายแบบฝรั่งที่เค้าติดมา

ององยื่นมือไปจับอย่างช้าๆแล้วหน้าแดงขึ้นอย่างรวดเร็ว
/หล่อ...จัง/เธอแอบคิด

"ไปหรือยัง ปาน"
พัทหันไปถามน้องสาวหลังจากคลายมือของององออกแล้ว

"อือ ไปสิ"
เมื่อปานวาดตอบแล้ว

พัทก็เดินนำกลับไปที่รถ โดยไม่ลืมที่จะบอกลาด้วยรอยยิ้มกับององ
ปานวาดเดินตามเค้าออกมา...
และไม่ลืมที่จะหยิกเอวบางๆของเพื่อนสาวเข้าเสีย 1 ที

"โอ๊ะ...... ... .. โอ...ย!!!"
ององร้องออกมาตามความเจ็บที่เอว
พร้อมกับรับข้อความแฝงจากเพื่อนสาวได้ว่า

/นั่น พี่ ชาย ฉัน นะ ยะ!/

หลังจากที่ทั้งคู่ขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว พัทก็เริ่มขับรถออกจากมหาลัย

"เพื่อนหรอ"
พัทถามปานวาด

"ค่ะ"

"น่ารักดีนะ"

"เป็นดาวคณะนี่คะ"

"อ๋อ...อย่างนี้นี่เอง"

"..."

"เราหิวมั๊ย"

"ไม่ค่ะ"

... จริงๆแล้ว ปานวาดหิวมากเลยแหละ
เพราะปกติเวลากินของเธอก็จะอยู่ประมาณนี้

/ไปกินของหวานกับององจนติดเป็นนิสัยแล้วสิเรา/

"ไม่หิวแล้วทำไมเอามือลูบท้องล่ะ"
พัทถามแบบขำๆนิดๆ
ก็เค้าเห็นน้องสาวตั้งแต่เดินบิดขี้เกียจ
ได้ยินเสียงบทสนทนาแว่วๆมาจากเพื่อนสาวของเธอ
(และยังแอบได้ยินว่านินทาเค้านิดๆด้วย)
....จึงไม่ยากเลยที่คนฉลาดอย่างพัทจะเดาได้
ว่าปกติแล้ว หลังเลิกเรียน น้องสาวเค้ามักจะทำอะไร

"นี่!.."
ปานวาดส่งสายตาดุ

"หืม??"
พัททำหน้าทะเล้น

"เสียมารยาทกับผู้หญิงนะ"
ปานวาดทำหน้าบึงแล้วมองไปยังถนนที่รถติดเหลือเกิน

"เสียมารยาทตรงไหน แค่ดูแล้วเห็นว่าหิวอยู่เอง"
พัทตอบพร้อมกับหัวเราะหน่อยๆ

"ไม่รู้ล่ะ"
ปานวาดทำหน้างอนน้อยๆ

กิริยาของเธอทำให้นายพัทของเรากลั้นหัวเราะไม่อยู่!!!

"ฮะๆๆๆๆๆๆ"
พัทหัวเราะลั่นรถ

"....ฮะๆ"
ปานวาดค่อยๆยิ้มออกมาน้อยแล้วหัวเราะเบาๆ

"เอาล่ะ ไปร้านไหนดี"
พัทพูดโดยที่ยังไม่คลายรอยยิ้มบนหน้า

"รถไปได้แล้ว..."
ปานวาดตอบเสียงเรียบ เธอพยายามคุมสีหน้าให้ปกติที่สุด

"ไปร้านไหนดี"
วศินถามซ้ำพร้อมกับออกรถอีกครั้ง

"กลับไปกินบ้านสิ"

"วันนี้แม่ไปสัมมนา พ่อกลับดึกเพราะติดประชุม"
พัทตอบพร้อมกับค่อยๆเอื้อมมือไปหาซีดีมาเปิดฟัง

"หรอ ทำไมท่านไม่บอกปานล่ะ"

"พี่ก็เพิ่งรู้ก่อนไปรับเรานั่นแหละ"

"...อืม"

"ทานเข้าไปเลยเถอะ ไปร้านไหนดี"

"เอ่อ..."

"ไม่เอา ปานอยากกลับบ้าน"

"แต่ไม่มีอะไรกินนะ ต้องทำอีก"

"อือ ปานจะทำ"

"จานก็ต้องล้างอีกนะ"

"อือ ปานจะ ...ไม่ๆๆๆๆ เอา ไปกินข้างนอกดีกว่า"
ปานวาดรีบแก้คำพูด เมื่อเธอคิดถึงเหตุการณ์ก่อนจะล้างจานครั้งนั้น...

ครั้งแรกที่เค้ากับเธอทานข้าวตามลำพัง
ครั้งแรกที่เธอถูกชายหนุ่ม(ที่นอกจากพ่อ)กอด
.../"ทำไมเราถึงเกลียดพี่นัก"/ เสียงของเหตุการณ์ครั้งนั้นยังก้องอยู่ในหูของเธอ
และมันก็ยังคงทำให้เธอหน้าแดงนิดๆได้ทุกครั้งที่คิดเรื่องนี้ขึ้นมา...ครั้งนี้ก็เหมือนกัน

เหมือนนายพัทจะรู้ทันอีกแล้ว...
/ยัยกระต่ายคิดมากขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย/
เค้าครุ่นคิดแล้วยิ้มน้อยๆที่มุมปาก
....
แล้วเขาก็เอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ
(ที่มีเสียงดนตรี Chill out ดังขึ้นเรียบร้อยแล้ว)
"...พี่แล้วแต่เราแล้วกัน ว่าเราจะทานที่ไหน แต่รีบหน่อยนะ เพราะเดี๋ยวพี่ต้องเลี้ยวที่ 4 แยกข้างหน้าแล้ว"

"..."
ปานวาดทำตาตื่นๆ/นี่เค้ารู้หรอเนี่ย ว่าฉันคิดอะไรน่ะ!/

"พี่สัญญาว่าถ้าทานที่บ้าน พี่จะไม่บังคับน้องกินข้าวแล้วล่ะ"
พัททำเนียนเหมือนไม่รู้ว่าน้องสาวเค้าติดใจเรื่องอะไรอยู่

"......งั้นก็ซื้อกลับเข้าไปกินบ้าน!!!"
ปานวาดส่งเสียงเด็ดขาด
/ปัดโธ่เอ๊ย คิดว่ารู้ซะอีก ตกใจหมด!!!/

"รับบัญชาคร้าบบบ"
พัทลงเสียงพร้อมเลี้ยวเข้าทางกลับบ้าน

"...."

"...."

"ตาบ้า"
ปานวาดพึมพำขึ้นเบาๆ

"อะไรนะ ไม่ได้ยินเลย"
พัทหันมาพูดทะเล้นใส่เธอ

"เปล่านี่คะ!"ปานวาดตอบ

"ไม่จริงหรอก เอาใหม่สิ พี่ไม่ได้ยิน...ทั้งที่เธอพูด"
พัทหยุดนิดนึงแล้วหันหน้ากลับมาหาปานวาด...ก่อนจะต่อว่า
"หรือที่เธอคิด"
พูดจบเค้าก็หันไปขับรถต่อ

"....."
ปานวาดเงียบ....
หน้าแดงแปร๊ด!
/อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย นี่นายรู้จริงๆหรอเนี่ย ตาบ้าๆๆๆๆๆๆ/

พัทเห็นปฏิกิริยาของเจ้ากระต่ายน้อยของเค้าแล้ว จึงพูดต่อว่า
"เอาน่า ต่อไปพี่จะระวังกว่านี้ก็แล้วกัน"นายพัทพูดเชิงขอโทษที่ตนเสียมารยาท

"...ค่ะ"ปานวาดรับคำ เธอรับรู้ว่าเค้าขอโทษเธอแล้ว...

"เอาล่ะ!!!"
พัทเอ่ยขึ้นเมื่อถึงตลาด
"ไปกัน ไปซื้อของกินเข้าบ้าน แน่ใจนะว่าจะไม่ทำกิน"

".... ทำดีกว่า เปลี่ยนใจแล้ว"
ปานวาดหันไปยิ้มให้กับพัท...
เธอเริ่มรู้สึกว่า เค้าเองก็ไม่ได้เลวร้ายหรอก....
/อย่างน้อยๆ เค้าก็ขอโทษฉันแล้ว/
นึกเสร็จแล้วเธอก็เปิดประตูรถเพื่อลงไปจับจ่าย

นายพัทกลับกลายเป็นคนที่นั่งมองเธอลุกไปด้วยใจที่เต้นผิดจังหวะ!

นั่นเป็นครั้งแรก...ที่ปานวาดยินให้กับเค้าอย่างจริงใจ

เค้าเริ่มหน้าแดง...ขึ้น...เรื่อยๆ....
/ฮะๆๆ ให้ตายสิ บทจะอารมณ์ดีก็ไม่บอกล่วงหน้าเลย/
พัทคิดพลางยิ้มกริ่มก่อนจะหลับตาทิ้งหัวตัวเองลงกับพนักเบาะเบาๆ...

เค้าเอามือปิดตาแล้วรอให้ใจสงบลง ก่อนที่จะลุกลงไปจับจ่ายกับน้องสาว...

รอให้ใจที่เต้นเป็นจังหวะแปลกๆหยุดลงเสียก่อน!




---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------TO B CONTINUE

Create Date : 11 สิงหาคม 2550		11 comments
Last Update : 11 สิงหาคม 2550 19:15:40 น.
Counter : 507 Pageviews.
Share Tweet