|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 |
| 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
เรื่องเล่าของฉัน ตั้งแต่วันที่มีเธอ Chepter 7
"ปาน พัท แม่กลับมาแล้วลูก"คุณวิชุดาส่งเสียงเรียกลูกทั้งสองด้วยเสียงเหนื่อยอ่อน
/เฮ้อ สัมนนานี่มันเหนื่อยจริงๆ/
และแล้วคุณวิชุดาก็ได้ยินเสียงดังเล็ดลอดออกมาจากห้องนั่งเล่น...
"เฮ้ยๆๆๆ นี่ๆ ขี้โกงนี่นา!!!"
ปานวาดพูดเสียงเขียว
"ไม่ได้โกงนะ เอ้า สาบานได้เลย"
พัทตอบน้องสาว
"อะไรกันล่ะ ก็เห็นอยู่ชัดๆ ลูกเตะแบบนั้นน่ะมันโกงนี่"
"มันเป็นท่าพิเศษต่างหากล่ะ"
"อ้าว แล้วทำไมของปานไม่เห็นมีเลย ....อ๊ายยย อย่านะๆๆๆ นี่แน่ะๆๆๆ"
"โว้ว ว ว วววๆๆๆๆ อะไรกันล่ะนี่ ผู้หญิงหรือเปล่าเนี่ย เก่งเกินไปแล้วมั้ง" -*-
"โอ๊ยย อูหูย...กล้ามากนะ เตะใช่มั๊ย... งั้นเจอนี่เลย ปล่อยแสงงงงงงงงงงง!!!!!"
"เฮ้ยยยยยยยยย!!! ปัดโธ่! น้องโกงนี่"พัทพ้อ
"ใครว่าโกง เค้าเรียกท่าพิเศษต่างหาก"
ปานวาดพูดพร้อมแลบลิ้นใส่พัทอย่างน่าเอ็นดู
"โกงไม่โกงพิสูจน์กันตาหน้าดีกว่า มา!!"พัทท้าทาย
คุณวิชุดามองลูกสาวลูกชายด้วยความสุขอยู่ที่ริมประตูห้องโดยไม่พูดอะไร
/เฮ้อ... เข้ากันได้จริงๆซักทีนะ/
"ไม่เอาแล้ว! เล่นตั้ง 3 รอบแล้วนี่ พี่ก็แพ้หมดอยู่ดี ครั้งหน้าก็คงเหมือนกัน... อ้าว แม่คะ!?"
ปานวาดพูดตอบพัทก่อนที่สายตาจะมาหยุดที่แม่ของเธอ
เธอรีบวิ่งมากอดที่เอวของแม่ด้วยความรักใคร่ พลางส่งเสียงอ้อนๆถามแม่เธอ
"ปานขอโทษนะคะแม่ ที่ไม่ได้ไปรับหน้าประตู แม่โกรธปานหรือเปล่าคะ"
"โกรธเกริธอะไรละลูก แม่จะโกรธที่เห็นหนูกำลัง "ปล่อยแสงงงงง!!" เพลินแบบนั้นน่ะหรอ"
คุณแม่อารมณ์ดีแหย่ลูกสาวเล่น
"ฮะๆๆๆๆ"
พัทกลั้นหัวเราะ พลางจะลุกขึ้นมาสมทบ
แต่ก็เปลี่ยนใจทันทีที่เห็นสายตาเขียวปั๊ดส่งมา
/ขำฉันงั้นหรอ/
ปานวาดส่งกระแสจิตทั้งที่ยังกอดคุณวิชุดาแน่น
"ฮะๆๆๆ"
พัทขำตอบสายตานั้นเพื่อแสดงให้เห็นว่า
/ใช่ ทำไมจะไม่กล้าล่ะ หึหึหึ/
"เอ่อ...แล้วนี่แม่ทานอะไรหรือยังครับเนี่ย"
พัทนั่งลงที่เดิม รอยยิ้มยังไม่คลายลงจากใบหน้าของเค้า
"เรียบร้อยแล้วจ๊ะ แม่ทานจากที่งานมาแล้วล่ะ ว่าแต่ลูกๆเถอะ ทานข้าวกันหรือยังเนี่ย"
"เรียบร้อยแล้วค่ะแม่/ครับแม่"
แล้วทั้ง 3 คน แม่และลูก(ทั้งสอง)ก็นั่งคุยหยอกเอินกันซักพักจนถึงเวลาเข้านอน
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เวลา 01.02
ปานวาดตื่นขึ้นกลางดึกพร้อมกับเสียงเคาะประตู
ก๊อกๆๆๆ
"ใครคะ"
เธอถามพยายามขยี้ตาให้หายงัวเงีย
"พี่เองปาน"
เสียงของนายพัทตอบอย่างแผ่วเบา
"พี่พัทมีอะไร"
ปานวาดรีบคว้าเสื้อคลุมตัวบางแล้วเดินไปที่หน้าประตู
เธอตอบพี่ชายอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย
/มีอะไรนะ ปลุกซะดึกเชียว นี่เค้านอนกี่โมงกันแน่เนี่ย/
"ปานออกมาหน่อยได้มั๊ย"
"...."
/เอาแล้ว!!! จะตอบยังไงดีล่ะปานวาดเอ๊ย...
เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ยังไม่เคยต้องมาเปิดประตูออกไปหาผู้ชายยามวิกาล!! ตานี่จะเอาอะไรเนี่ย/
ปานวาดคิดอย่างตกใจ เธอกลัวพี่ชายของเธอ...
/อันตรายนะเนี่ย ถ้าเกิดตานั่นผีเข้าทำอย่างตอนนั้นอีกล่ะจะทำยังไงดี!!
"..."
/..แต่เค้าก็เป็นพี่เรานะ...
"เอ่อ..."
/แต่เค้าเป็นผู้ชายนะยัยปาน!!/
ระหว่างที่ปานวาดกำลังสับสนกับตัวเอง พัทก็พูดขึ้นมาว่า
"พี่ไม่ทำอะไรหรอกน่า สัญญาว่าจะไม่ทำ พี่ก็ไม่ทำหรอก เราเห็นพี่เป็นคนไม่รักษาสัญญาขนาดนั้นเลยหรอ"
"...ไม่ทราบค่ะ"ปานวาดตอบ
/กลัวจริงๆด้วย/
พัทคิด
เค้าตัดสินใจอยู่นานมากกว่าจะตัดสินใจเรียกปานวาดในคืนนี้
เค้ารู้ดีว่าการกระทำที่พลีพลามของเค้าครั้งก่อนทำให้สาวน้อย(ที่แสนจะเรียบร้อย)อย่างปานวาดตกใจ
เค้าพอจะทราบอยู่บ้างว่าที่ผู้หญิงที่ประเทศไทยมีความรักนวลสงวนตัวสูงกว่าผู้หญิงชาวตะวันตกมาก
แต่เค้าก็ได่ยินมาอีกเช่นกัน...
...
ว่าปัจจุบันนี้หาผู้หญิงรักนวลจะสงสนตัวในประเทศได้น้อยลง
เนื่องจากอิทธิพลของวัฒนธรรมตะวันตก
ครั้งแรกที่เจอ เค้าไม่คิดจริงๆว่าปานวาดจะเป็นผู้หญิงในส่วนน้อย
(ดูเธอก็ไม่ปฏิเสธการลูบผมของเค้าเมื่อพบกันที่สนามบิน)
จนวันนั้นเอง เค้ารับรู้ได้ทันทีเมื่อเค้ากอดเธอ ....เพราะร่างกายของเธอฟ้อง
ว่าเค้าเป็นเพศตรงข้ามคนแรกที่กอดเธอแบบนั้น
เธอคงจะกลัว...กลัวความเป็นผู้ชายของเค้า
และคงกลัว ความเป็นคนนอกที่ไม่คุ้นชินของเค้า
เค้าเองก็เหมือนคงแปลกหน้า หากเค้าเป็นปานวาด เค้าคงรู้สึกเหมือนกัน...
เค้าเข้าใจเธอ
"ในฐานะของผู้ชาย ไม่ใช่ฐานะพี่ชาย..."พัทเอ่ยขึ้นหน้าห้องของปานวาด...
"...."ปานวาดนึ่ง และเตรียมตัวฟังอย่างตั้งใจ
"ผมสัญญาว่าผมจะไม่แตะต้องตัวคุณเลยแม้แต่เส้นผม"
พัทกล่าวอย่างหนักแน่น
"..."
การเปลี่ยนสรรพนามของเค้า ทำให้เธอแปลกใจไม่น้อย แต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไร
"ผมจะไม่ฉวยโอกาส และไม่พยายามหาทางขี้โกงคุณเหมือนลูกเตะที่ผมได้โชว์ให้คุณดูในการเล่นเกมของผม"
พัทกล่าวอย่างจริงจัง
เขาพูดโดยไม่รู้เลยว่าประโยคนี้ทำให้กระต่ายหลังประตูปล่อยหัวเราะออกมา
"อุ๊บ... คิกคิกคิก"ปานวาดหัวเราะ
"..."พัทงง
/ขำอะไรฟะ?? จริงจังนะเนี่ย/
"คิกคิกคิก ฮะๆๆ"ปานวาดขำต่อไปก่อนที่เธอจะค่อยๆเปิดประตูออกมาอย่างช้าๆ
"หัวเราะอะไรน่ะ"พัทถาม ทำสีหน้างงงวย
"ฮะๆๆ ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่พี่มีอะไรล่ะ"ปานวาดถามพร้อมกับปาดน้ำตาจากการหัวเราะออกไป
"อ้อ...คือว่า..."
------------------------------------------------
หุหุหุหุ
ทิ้งไว้ให้คิดถึงเล่น ติดตามตอนต่อไปจิ อิอิอิ
(บอกใบ้ว่า ตอนต่อไปนี่นะ ... )
| Create Date : 17 สิงหาคม 2550 |
| Last Update : 17 สิงหาคม 2550 23:34:35 น. |
|
8 comments
|
| Counter : 562 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: verdancy  วันที่: 17 สิงหาคม 2550 เวลา:22:45:58 น. |
|
|
|
| โดย: โสดในซอย วันที่: 18 สิงหาคม 2550 เวลา:7:42:58 น. |
|
|
|
| โดย: ไลเดเลีย วันที่: 19 สิงหาคม 2550 เวลา:14:52:32 น. |
|
|
|
| โดย: โสดในซอย วันที่: 19 สิงหาคม 2550 เวลา:18:42:17 น. |
|
|
|
| โดย: โสดในซอย วันที่: 23 สิงหาคม 2550 เวลา:0:50:30 น. |
|
|
|
|
|
|
|
)
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
เอ...มะเห็นตอบ tag พี่เลย