เรื่องเล่าของฉัน ตั้งแต่วันที่มีเธอ Chepter 8

ตอนนี้ยาวหน่อยนะคะ...

มาดูกันต่อจากตอนที่แล้วเลยดีกว่า...^^

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"อ่อ...คือ"พัทยังอ้ำอึ้ง
/ปัดโธ่ มาขนาดนี้แล้วน่า กล้าๆหน่อยเด่ะวะไอพัท!!/

"...หืม?? อะไรคะ"ปานวาดเริ่มคลายหน้าจากอาการหัวเราะ
เธอเอียงคอน้อยๆด้วยความสงสัย

"คือ พี่อยากจะถามเราว่าเราเกิดวันไหนหรอ?"

"ปานน่ะหรอคะ"ปานวาดแปลกใจ
/อะไรวะ มาปลุกกันเพื่อถามแค่นี้เนี่ยนะ -*- /

"อือ"

"13 กรกฎา 2528"ปานวาดตอบ

"งั้นตอนนี้ก็...23..."พัทเอ่ยลอยๆทำท่าครุ่นคิด...

"..."

"..."

"ทำไมหรือคะ"
ปานวาดเริ่มงงๆ

"นี่ เดี๋ยวไปเปลี่ยนชุดเลยนะ"
พัทหันมาพูดด้วยรอยยิ้ม

"ห๋า??"
ปานวาดยิ่งงงเป็นไก่ตาแตก
/มาถามวันเกิด แล้วนับอายุ จากนั้นก็ให้ไปเปลี่ยนชุด???/

และเมื่อปานวาดจะถามพัทอยู่นั่นเอง เขาก็ชิงพูดตัดขึ้นมาเสียก่อน

"จุ๊ๆๆ เซอร์ไพร์ส"
พัทยิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนจะวิ่งกลับไปในห้องของเขาอย่างรวดเร็ว

"อ้าว พี่คะ เดี๋ยวสิ"

แกร๊ก...(เสียงปิดประตูห้อง)

/อะไรของเขานะ/
ปานวาดคิดอย่างสงสัย

/...แต่ก็เอาเถอะ ไหนๆก็ตื่นแล้วนี่/
ตอนนี้ปานวาดตื่นนอนแล้ว
และเธอรู้ดีว่าถึงกลับไปนอนตอนนี้ก็คงนอนไม่หลับ
...เธอแอบถอนหายใจเบาๆด้วยความเสียดาย...
/เฮ้อ....คนอุตส่าห์หลับลงแท้ๆ/

ปานวาดเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อสีขาวแขนยาวผ้าใส่สบายกับกางเกงสี่ส่วนตัวหลวมๆ
เธอหวีผมเล็กน้อย และแตะน้ำหอมกลิ่นมะลิบางๆที่ซอกคอเพิ่มความสดชื่น

(แม้จะเป็นเวลากลางคืน แต่เราก็เป็นผู้หญิง จะอยู่บ้าน จะเจอคนสนิท หรือไปเที่ยวที่ไหน เราก็ต้องดูดีหน่อยนะลูก - คำสอนของคุณวิชุดาเมื่อปานวาดยังเด็ก)

เมื่อเธอแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว พัทก็มาเคาะประตูเรียกพอดี

ก๊อกๆๆ

"น้องเสร็จหรือยัง"

"ค่ะ เสร็จแล้วค่ะ"
ปานวาดวิ่งไปเปิดประตู

"งั้นไปกันเถอะ"
พัทชวน แล้วเริ่มเดินนำ

ปานวาดแอบเห็นว่าพี่ชายของเธอเข้าไปหวีผมจนเรียบร้อย
และเปลี่ยนจากเสื้อยืดใส่นอนเก่าๆเป็นเสื้อยืดคอกลมสีเขียวแก่ดูสะอาด

พัทเดินนำปานวาดโดยไม่พูดอะไรจนไปถึงระเบียงบ้าน...
และเขาก็...

"ฮึ๊บบ!!"
พัทปีนระเบียงขึ้นไปอยู่บนหลังคาบนด้วยความรวดเร็ว

"เฮ้ย พี่พัท! ทำอะไรน่ะ"
ปานวาดเอ่ย(เบาๆ)ด้วยเสียงหลง

"เอ้า เราเองก็ขึ้นมาซิ"
พัทห้อยหัวลงมามองปานวาด

สีหน้าของเขาตอนนี้ดูสนุกสนานจริงๆ

"แต่ปานขึ้นไม่เป็น ถ้าตกลงไปล่ะคะ"
ปานวาดเอ่ยกลัวๆ

"ไม่ตกหรอก... พี่มีที่ขึ้นไว้ให้แล้ว นั่นไง"
พูดจบแล้ว พัทก็ชี้ไปที่ฝาผนังบ้านใกล้ๆกับระเบียง

เมื่อมองตามือของพัทไป
ปานวาดจึงเห็นบันไดลิงเชือกเส้นโต
เหมือนที่เธอเคยปีนในด่านตอนเข้าค่ายเนตรนารีสมัยเด็ก
ปลายเชือกด้านหนึ่งผูกไว้อย่างแน่นหนากับตะขอตัวใหญ่ที่ซ่อนอยู่ใต้หลังคาบ้าน
ส่วนปลายเชือกก็ได้ทิ้งตัวจนถึงพื้นระเบียงที่เธอยืนอยู่พอดี

"เร็วหน่อยสิปาน หรือจะให้พี่ลงไปรับล่ะ"
พัทยิ้มอย่างกวนๆเมื่อเห็นปานวาดสำรวจความปลอดภัยของบันไดที่เขาทำไว้อย่างรอบคอบ
...

.....

...
...

แล้วปานวาดก็ปีนขึ้นมาอยู่บนหลังคาได้สำเร็จ

"...เอาล่ะค่ะ ปานขึ้นมาแล้ว"
ปานวาดพูดขึ้นพลางพยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด
/เฮ้ออ... กลัวแทบตาย เสียวตกชะมัดเลย/

และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอก็ได้เห็นหน้าของพี่ชายเธอ...

เขานั่งยืดขาอย่างสบายๆ สายตาของเขาไม่ได้มองเธออยู่
...แต่หันหน้าไปอีกทาง ใบหน้าเต็มไปด้วยความอิ่มเอิบ

ปานวาดใจเต้นเบาๆไปกับใบหน้าของพี่ชายท่ามกลางแสงจันทร์...
เธอรู้สึกประหลาด...ในค่ำคืนนี้

ปานวาดจึงหลีกเลี่ยงความคิดของตัวเองด้วยการมองตามสายตาของพัทไป


และเธอก็ได้เห็น...ความสวยงาม

พระจันทร์ทรงกลดกลมโตขึ้นอยู่ที่ระดับสายตา ส่องสว่างแข่งกับดาวดวงที่อยู่รายรอบ
แสงของมันตกกระทบลงบนกลีบเมฆบางๆ ที่ลอยลมอย่างช้าๆ...
และวาดแสงลงต่ำ กระทบลงกับหลังคาบ้านหลังต่างๆที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา...
แม้เธอจะได้มองพระจันทร์จากหน้าต่างห้องอย่างเคยชิน
แต่เธอไม่เคยเลย ที่จะได้เห็นพระจันทร์เต็มสายตาเช่นนี้
กระต่ายน้อยเผลอมองเหม่ออย่างลืมตัว...

/สวยเหลือเกิน/ปานวาดคิด


ทางวศินเองก็เผลอมองอย่างลืมตัวเช่นกัน...

หญิงสาวในชุดเสื้อสีขาวแขนยาว
เสื้อของเธอทำจากผ้าบางเบาที่พลิวตามลม
ผมหยักศกสีดำยาวที่เริ่มยุ่งหน่อยๆเพราะแรงลมและการปีนป่าย...
ดวงตาสีน้ำตาลกลมโต ทอดยาวไปยังพระจันทร์อย่างเคลิ้มฝัน
แพขนตากระพริบน้อยๆเป็นครั้งคราว
ริมฝีปากบางที่เผยอออกราวกลีบกุหลาบแรกแย้ม
กลิ่นหอมอ่อนๆลอยมากระทบจมูกอย่างชื่นใจจากผิวขาวนวลละเอียด...

/สวย.../
เขาเผลอลืมไปว่าผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้เป็นน้องสาวแท้ๆไปช่วงหนึ่ง


เมื่อปานวาดรู้สึกตัว เธอจึงหันกลับมาพูดกับวศิน

"พี่มีอะไรหรือคะ"
ปานวาดยิ้มถาม

"...อ้อ จริงสิ"
คำเรียกของปานวาดทำให้เขารู้สึกตัวอีกครั้ง
พลางล้วงมือเขาไปในกระเป๋ากางเกงอย่างเร่งๆ

"เอาล่ะ เราตั้งมือรองไว้"
พัทใช้มือซ้ายและมือขวาสองข้างทำท่าเหมือนกอบทรายเป็นตัวอย่างให้ปานวาดทำตาม

"..."
ปานวาดทำตามอย่างว่าง่าย

"อืม...ดีแล้ว ทีนี้คอยรับให้ดีนะ"
และไม่ทันที่ปานวาดจะสงสัย พัทก็เริ่มถ่อยห่างจากเธอไปอีก 2-3 ก้าว..
และเขาก็ดีดวัตถุก้อนเล็กๆที่เขาหยิบออกมาจากกระเป๋ากางเกงขึ้นไปบนท้องฟ้า..
วัตถุอันนั้นส่องแสงประกายระยิบระยับ

/...ดวงดาวหรอ?!!/
ปานวาดเผลอคิดในใจขณะที่เอื้อมมือคอยรับ

เมื่อวัตถุนั้นตกลงมาจนถือมือของเธอ
เธอก็ได้เห็นว่า มันเป็นช็อคโกแลตที่ห่อกระดาษแก้วมันวาว 1 เม็ด
แสงที่ส่องประกายเมื่อครู่นี้เป็นเพียงแสงจันทร์ที่ส่องสะท้อนกับกระดาษห่อ...

"นั่นพี่ให้น้องเป็นของขวัญตอนน้อง 1 ขวบนะ..."
พัทเอ่ยเสียงอบอุ่น เขายิ้มอย่างอ่อนโยน

"...พี่พัท..."
ปานวาดมองช็อคโกแลตในมือสลับกับมองพัทไปด้วยสีหน้าบอกไม่ถูก
เธอดีใจมากเหลือเกิน...

"เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งทำหน้าอย่างงั้น... ยังไม่หมดซักหน่อย"
ว่าแล้ว พัทก็ดีดช็อคโกแลตอีก 2 เม็ดขึ้น...
ปานวาดรีบรับมันไว้ เธอเกือบตั้งตัวไม่ทัน...

"อันนั้นของน้องตอน 2 ขวบ"
พัทพูดอย่างใจดี...

แล้วเขาก็ดีดอีก 3 เม็ดต่อมา...
"นั่นของ 3 ขวบ"...

แล้ว"ของขวัญ"ย้อนหลังวันเกิดของปานวาดตอน 4 ขวบ

...5 ขวบ
...
....
..

.......6 ขวบ
....
....

............7ขวบ
...
.....
..

ก็ทะยอยมาเรื่อยๆ... จนถึง 22 ขวบ...

เมื่อจบ 22 ขวบแล้ว...
ในมือของปานวาดเต็มไปด้วยช็อคโกแลตที่ส่องแสงระยิบระยับราวกับดวงดาวเต็มมือไปหมด...

"ให้ย้อนหลังหมดแล้ว ...แล้วส่วนปีนี้... พี่จะให้อะไรที่พิเศษกว่า แต่ยังหาไม่ได้เลย.. รอหน่อยนะ"
พัทพูดแล้วถูกหลังคออย่างเขินๆแล้วสารภาพว่า
"จริงๆแล้วพี่คำนวญผิดน่ะ... พี่คิดว่าปีนี้เรา 22 เสียอีก จำ พศ. เราผิดไปซะได้..."

"...."

"แหะๆๆ...ไว้คราวหน้าพี่ขอ..."
พัทหยุดพูดทันที...
เมื่อเห็นว่าปานวาดกำลังจะร้องไห้...

"..."
ตาของปานวาดตอนนี้ปริ่มไปด้วยน้ำตาที่พร้อมจะไหลออกมาได้ทุกวินาที

"เป็นอะไรไปปาน...! พี่ทำอะไรผิดหรือเปล่า!"
พัทกล่าวอย่างร้อนรน

"..."
ปานวาดส่ายหัวแรงๆ เธอไม่ได้ตอบคำถาม
ตอนนี้น้ำตาเธอไหลออกมาเรียบร้อยแล้ว...

"...ปาน พี่ขอโทษ... ไม่ชอบช็อคโกแลตหรอ..."

"ไม่ใช่ ชอบสิ ชอบมากๆเลย..."ปานวาดตอบเสียงสะอื้น

"แล้วปานร้องไห้ทำไม หรือว่ากลัวความสูงหรอ ถ้างั้นเราลง..."

"ดีใจ"ปานวาดพูดขัด

"...."

"ดีใจ มากๆ"

"..."

"ดีใจจริงๆนะ"ปานวาดร่ำไห้

"...เด็กโง่ ถ้าดีใจแล้วร้องไห้ทำไม เวลาดีใจเขาจะยิ้มกันต่างหากล่ะ"พัทกล่าวปนหัวเราะด้วยความสบายใจที่เขาไม่ได้ทำอะไรให้เธอเจ็บช้ำ...

"...อื้ม"
ปานวาดค่อยๆยิ้มขึ้นมาด้วยน้ำตานองหน้า

"...เห็นไหม น้องยิ้มแล้วสวยขนาดนี้แน่ะ"

พัทเอ่ยเบาๆด้วยสายตาหวานซึ้ง...

"...ฮะๆๆ"
ปานวาดหัวเราะหน่อยๆ แก้เขิน...

"... พี่ขอผิดสัญญานิดนึงนะ ไม่อยากเห็นเลย"
พัทพูดจบเขาก็ไม่รอคำตอบ
แต่ใช้มือทั้งสองข้างของเขาเช็ดน้ำตาออกจาแก้มขาวพร้อมๆกัน...


เมื่อเช็ดน้ำตาเรียบร้อยแล้ว...
พัทยังคงค้างมืออยู่บนแก้มเนียนนั้น...

และทั้ง 2 ก็สบตากันอย่างลืมตัวเป็นระยะเวลาหนึ่ง...

ปานวาดไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด...

...หลังจากนั้นทั้งสองก็นั่งคุยกันอีกสักพักและก็พากันกลับมาที่ห้องของตนเอง

และก่อนที่จะพัทจะเข้าประตูห้องไป

"พี่คะ"
ปานวาดโพล่หน้าเรียกจากประตูห้องของเธอ

"หืม?"

"...แล้วพี่เกิดวันไหน"
ปานวาดถามด้วยตาใสซื่อ

"อยากรู้จริงๆหรอ"
พัทตอบแกมทะเล้น

"อื้อ..."
ปานวาดยิ้มขำๆ

"13 มิถุนา"

"อ้าว...วันเดียวกับปานนี่นา"

"ฮะๆๆ ใช่ วันเดียวกัน"

เมื่อบทสนทนาจบแล้ว...

ปานวาดและวศินก็แยกย้ายกันเข้าห้อง

และเมื่อพัทเดินไปรูดม่านจะปิดหน้าต่างนั่นเอง...

เขาก็ได้เห็นแสงไฟส่องออกมาจากหน้าต่างของห้องปานวาด...

เมื่อเขาลองมองไป
เขาก็ได้เห็นกระปุกช๊อคโกแลตที่เขาให้ตั้งอยู่
พร้อมกับโคมไฟตั้งโต๊ะที่ตั้งใจเปิดส่องให้เห็นข้อความบนกระดาษ A4 ที่บรรจงแปะอยู่ที่กระจกอย่างดี...

ข้อความนั้น ทำให้พัทต้องอมยิ้มอย่างสุขใจ...

"GOODNIGHT ค่ะพี่"

เมื่อเวลา 03.02 น.
แสงจัทนร์บนท้องฟ้าได้พาความรู้สึกใหม่มาให้ 2 พี่น้องที่กำลังจมอยู่ในห้วงนิทรา...

พระจันทร์คงไม่รู้...ว่า

เขา และ เธอ

รักกัน...ไม่ได้...

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*--*-*-*-*-*-*-

TO B CONTINUE...

Create Date : 23 สิงหาคม 2550		6 comments
Last Update : 24 สิงหาคม 2550 16:37:30 น.
Counter : 616 Pageviews.
Share Tweet