อาจต้องเป็นเราที่ต้องขยับเข้าไปใกล้ๆเองครับ ถึงโลกจะกว้างแค่ไหนก็ช่างโลกเถอะครับ เดี๋ยวระยะห่างก็ย่นลงไปเองละครับ :-)

  

"โลกกว้าง มีคนมากมาย แล้วเราจะหาคนคนนั้นของเราเจอหรือ"

เป็นคำถามที่ถามตัวเองอยู่บ่อยๆเหมือนกันเลยค่ะ

  

เคย เวลาเหงา เวลาเสียใจ ฟังเพลงช้า แล้วน้ำตาไหล
วันนี้ มีความสุข(ดี?) แต่ฟังเพลงรัก แล้วน้ำตาไหล
ใครเคยเป็นบ้าง ช่วยบอกที ว่าต้องทำยังงัย

ตอบ: ฟังเพลงแดนซ์ อิอิอิ
ปล. โลกไม่กว้างเกินที่ใจจะค้นหาคนที่ใช่ หรอกนะ (ว้าวคำคม)

  

โลกของแต่ละคนกว้างไม่เท่ากันน่ะค่ะ

ทุกคนล้วนมีโลกส่วนตัว

และทุกคนก็มีโลกใบเดียวกัน ที่สามารถแบ่งปันความรู้สึกต่อกัน

ขึ้นอยู่ที่ว่า ใครจะรับไปมากน้อยแค่ไหนสิ่งที่อยู่ตรงกลางที่ทุกคนแบ่งปันรวมกันอยู่บนโลกใบเดียวกัน

Open your eyes, Open your mind (^____^)

  

แต่บางทีพอใกล้ชิดกันมากไป กลับกลายเป็นว่าเราโหยหาที่ว่างที่มันเคยมีอยู่ ... เออ เอาเข้าไป

"โลกกว้าง มีคนมากมาย แล้วเราจะหาคนคนนั้นของเราเจอหรือ"
...ถ้าเจอก็ดีไป...ถ้าไม่เจอก็...เศร้า เหงา และหาต่อไปจ้ะ

  

สวัสดีค่ะ คุณโกโก้ ..
เป็นเหมือนกันเลยค่ะ ฟังเพลงซึ้งๆแล้วน้ำตาไหล
แต่ลิ้นจี่ชอบนะ ชอบฟังเพลงช้าๆอกหัก (ซาดิสเนอะ)

เรื่องโลกกว้าง..แฮะๆ ตอบยากอ่ะค่ะ เพราะ โลกของลิ้นจี่ก็ยังกว้างเหมือนกัน

ปล. บล็อกสวยจังเลยค่ะ ถ่ายรูปก็สวย

:)

  

เวลาที่รู้ตัวว่ากำลังจะเหงาแน่ๆ จะหาอย่างอื่นทำค่ะ ไม่ฟังเพลง
แต่เวลาอารมณ์ดีหรือมีความสุขจะชอบฟังเพลงที่สุด ...
ฟังแล้วร้องตาม ... และอาจทำซึ้งไปตามเพลงบ้าง อิอิ

ถ้าฟังแล้วร้องไห้นี่จะต้องดูหนังไปด้วยอ่ะจ๊ะ
ฟังเพลงเฉยๆยังไม่เคยร้องไห้เลย
(ยกเว้นเพลงค่าน้ำนม อิ่มอุ่น อะไรแนวๆนี้ 55)

ส่วนเรื่องใครคนนั้น ... บนโลกใบนี้
ไม่จำเป็นว่าเราจะต้องเป็นคนหาเขาให้เจอนี่คะ?
มีความสุขกับตัวเองและคนรอบข้างให้มาก
แล้วรอให้เขาคนนั้นหาเราจนเจอดีกว่า :)

  

เราแก้ความเหงาด้วยการเอนหลังลงบนเตียงแล้วหลับตานอนไปเลยค่ะ

แต่ทางที่ดีก็คือระวังความคิดความรู้สึกของตัวเองดีกว่าค่ะ คือถ้าเริ่มเหงาหรือไรก็พยายามคิดถึงแง่มุมดีๆ ณ ตรงจุดนั้นแทน

เฮ้อ....แต่เดี๋ยวอีกไม่นานก็คงต้องเหงาแน่ๆ เพราะเพื่อนสนิทที่นี่กำลังจะกลับบ้านกันไปหมดซักพักใหญ่เลย

  

อ่านแล้ว comment ไม่ออก อึ้งไป 5 นาที..
(เจอคำคมในบล๊อกนี้ บาด)

ชอบหลายอันเลยง่ะ ที่ชอบสุดก้อของยายแพ็กกี้
"แต่บางทีพอมีโอกาสอยู่ใกล้กัน กลับกลายเป็นว่าเราโหยหาที่ว่างที่มันเคยมีอยู่ ...."

บางที บางคู่ อาจจะอยากกลับไปอยู่ในโลกคู่ขนาน โลกไซเบอร์ เหมือนเดิม นะจ๊ะ

หรือโกโก้ว่าไง

  

Bloggangไงทำให้โลกแคบลง...

ทำให้เราได้เจอกัน...^^

แต่ว่าความพอดีมันก็พูดยากเหมือนกันนะไกลไปก็ไม่ดีใกล้มากก็เป็นความอึดอัดไปซะอีก...

  

ถ้าโลกเล็กๆ ก็ดีน่ะซิ ทุกคนจะได้ใกล้ชิดกัน << ไม่ได้หรอกค่ะ คนมันมีเยอะ เดี๋ยวล้นโลกพอดี แค่นี้ก็เบียดกันจะแย่ ..อิอิ

แซวเล่นนะค๊า ^^"

  

ไม่มีอะไร มาขวางโลกเฉยๆ ^^



แต่ละคนมีโลกของตัวเอง..

นี่คือภาระกิจมองหาโลกใบเดียวกันของคนสองคน



ทฤษฏีของนิวตั้นบอกเอาไว้.. ว่าสสารย่อมดึงดูดกันเอง..

ลองมองหาซิ ว่าสสารไหนนะ ที่ดึงดูดโกโก้เอาไว้





/ ถ้ามวลมากยิ่งดึงดูดแรง... เริ่มจากคนอ้วนๆก่อน กรั๊กๆๆๆๆ

  

สำหรับพี่มีอมยิ้มนะโกโก้....


อยู่ใกล้กันมากไม่ดี

นานเจอที.....หอมหวานง่ะ


โรคจิตนิด ๆ กรุณาอย่าคิดลอกเลียน อิ อิ

  

นี่คุณอยู่นิวยอร์คเหรอเนี่ย?

  

เข้ามาโดนบาดเพียบ ง่า...มา blog โกโก้ไม่ต้องพกของมีคมขนาดนี้ก็ได้น้า

แบบว่า ตอบไม่ครบทุกคนจะโดนว่ามั้ยอ่า ... ขอ'ญาต ตอบแต่คนที่ถามนะคะ
เพราะหลายๆ ท่าน มันเป็นคำตอบในตัวมันเองแล้ว อีกอย่าง ...
คำตอบของแต่ละคนคงไม่เหมือนกัน เพราะ เราไม่ใช่คนเดียวกันนี่เนอะ
สิ่งที่ประสบ เรื่องราว ผู้คนที่ได้เรียนรู้ย่อมต่างกัน
ความหวัง ความฝัน จึงต่างกันไปด้วย

แต่โกโก้หวังว่า ทุกท่าน จะประสบกับความสมหวัง เท่าที่จะเป็นได้
และมีชีวิต ใช้ชีวิต อย่างมีความสุข ตามครรลองของมันค่ะ


อ่ะ ตอบที่ถามไว้ค่ะ


โกโก้ว่า ถ้าการที่เราจะเปลี่ยนแปลงระดับความสัมพันธ์ที่เคยมีมา ให้ลดลง แสดงว่า ณ จุดนั้น มีปัญหา ทำให้เกิดอาการอยากหนี อยากเลี่ยง อ่ะค่ะพี่ลุงร่า แต่ว่าคนเรามันหนีตลอดกาลไม่ได้หรอก บางที ก็ต้องหันหน้าเข้าหาปัญหา แล้วลองพุ่งชนด้วยสติ ปัญญา โดยเก็บเกี่ยวความรู้สึกดีๆ ที่ผ่านมาเป็นแรงผลักดันอ่ะ ลองก่อน ถ้าไม่ได้ ค่อยนั่งจับเข่าคุยกัน โกโก้ว่าคงไม่มีใครอยากทำให้คนที่ตัวเองชอบ หรือ รัก ไม่สบายใจ ลำบากใจ อึดอัดใจหรอกนะคะ ส่วนที่พี่ลุงร่าพูดถึงเรื่องโลกคู่ขนาน หรือโลกไซเบอร์ มันมีคำตอบของตัวเองอยู่แล้วแหละค่ะ ถ้ามันสามารถเป็นจริงได้ มันคงไม่โดนเรียกว่าโลกคู่ขนาน นอกเสียจากว่า จะมีคนที่โชคดี สามารถดึงสิ่งในนั้นออกมาสู่ความเป็นจริงได้ แต่กระนั้นสิ่งดีๆ จากโลกคู่ขนาน มันก็เหมือนกับความฝันที่บางครั้ง ที่บางครั้งมีผู้มาร่วมสร้างฝันด้วยกันแหละค่ะ เก็บเกี่ยวเรื่องราวเท่าที่ทำได้ในวันนี้ ไว้รำลึกในวันที่ท้อแท้ แล้วกลับไปสู้กับโลกแห่งความจริงที่เป็นอยู่ ดีกว่าเนอะ


เริ่มจากคนอ้วนๆ กอดขวดเหล้า ดูภาพเก่าๆ แล้วร้องไห้ หรือเปล่าคะ คุณปิงปอง หลังจากมองไปรอบตัวพบว่า สสารที่ดึงดูดโกโก้ไว้ มีเจ้าของอยู่แล้วน่ะค่ะ ตอนนี้ได้แต่พยายามทำตัวเป็นพระจันทร์ โคจรไปรอบๆ สะท้อนแสงความงาม แต่ไม่ร้อนไปให้ เพิ่มความหวังให้ในคืนเงียบเหงา ... แต่ต้องคอยระวังไม่ให้ตัวเองกลายเป็นดาวตกอ่ะค่ะ เพราะถึงจะเข้าไปใกล้ได้ อาจจะสัมผัสได้ แต่เมื่อสัมผัสก็ก่อให้เกิดร่องรอยความเสียหายอีกต่างหาก ทั้งตัวดาวเอง และโลกที่มีคนอันเป็นที่รักของเราอยู่ เราจึงต้องปกป้องโลกใช่มั้ยคะ ... เป็นพระจันทร์ถึงไม่อาจสัมผัสได้ แต่อย่างน้อย หลายคนเวลามองจันทร์ก็อาจจะรู้สึกดีก็ได้นะ วันไหนไม่อยากมอง ปิดม่าน ปิดตา พระจันทร์ก็จะหายไปจากโลกเอง ทั้งๆ ที่ พระจันทร์ก็ยังอยู่ที่เดิมนะ รักษาระยะ รอวันที่เขาจะนึกขึ้นมาได้ แหงนน้าขึ้นมาบนฟ้าเมื่อใด จะพบว่า พระจันทร์ยังอยู่เป็นเพื่อน และสะท้อนแสงให้เป็นกำลังใจเสมอ ถึงจะไม่ได้เป็นแสงหลักก็เถอะนะ ... ว่าแต่เป็นพระจันทร์ดวงกลมๆ นี่เข้าข่ายมวลมากมั้ยคะ เผื่อจะดึงดูดอะไรได้บ้างอ่ะ


ไม่ได้อยู่นิวยอร์คค่ะคุณ Scientist อยู่ west coast, california ค่ะ พอดีไปทำงาน + ไปเยี่ยมเพื่อนเมื่อต้นปี เลยได้ภาพนี้มาน่ะค่ะ ขอบคุณด้วยนะคะที่แวะมาเยี่ยม แล้วก็อยากบอกว่า อย่าเลิกถ่ายรูปนะคะ สิ่งสวยงามที่กล้องจับภาพมาได้ ย่อมสะท้อนอารมณ์ละเอียดอ่อนของผู้ที่ถ่ายทอดออกมาน่ะค่ะ ถ้ามันเป็นเรื่องที่ดีที่งาม ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นมา เอาตัวเองออกมาจากสถานการณ์นั้นๆ แต่อย่าสูญเสียตัวเองไป นะคะ ^_^ เรื่องมันก็นานแล้ว แต่ถ้าคุณ Scientist ยังจำได้ แสดงว่าแผลยังคงมี ยังงัย เป็นกำลังใจให้นะคะ

  

  

อยากเจอ เจ วันละ 41 ครั้งเลย