ณ ตลาดนัดในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง

นักศึกษา และผู้คนหลากหลายวิชาชีพ

ต่างก็กำลังเพลิดเพลินกับของซื้อของขายตรงหน้า

ร้านรวงต่างๆ มีไม่น้อยที่เป็นนักศึกษามาตั้งวางขายของกันเอง

บางร้านขายผ้าผูกผม บางร้านขายเสื้อผ้า บางร้านขายขนม

และก็มีไม่น้อยอีกเหมือนกันที่เป็นร้านค้าจากข้างนอกเข้ามาขายของ

ชาลีศรี และเพื่อนๆ พากันเดินชมสินค้า แบบเข้าร้านนั้น ออกร้านนี้เป็นที่สนุกสนาน

ถึงแม้จะไม่ค่อยได้ซื้อสินค้าอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน

เนื่องจากทรัพย์ในกระเป๋าตุง เอ๊ย กระเป๋าตังค์จะไม่ค่อยอำนวยให้จับจ่ายสักเท่าไหร่

แต่ก็เป็นสิ่งบันเทิงอย่างเดียวในวันนี้ ที่พอจะช่วยให้คลายเครียดจากการทำงานมาครึ่งวันได้อย่างดี

บรรยากาศในตลาดนัดเป็นไปด้วยความสนุกสนาน

เพราะทางมหาวิทยาลัยกำลังอยู่ในช่วงที่รุ่นพี่รับน้องที่เข้ามาเป็นเฟรชชี่

บ้างก็แต่งตัวเป็นยอดมนุษย์วิ่งไปวิ่งมา บ้างก็ถือกระดานขายเรียงเบอร์

ที่พอเรียกซื้อมันไม่ยอมขาย

บ้างก็เต้นแร้งเต้นกา ดูๆ แล้วก็อดขำกับท่าท่างประหลาดๆ เหล่านั้นไม่ได้

ถือว่าเป็นความบันเทิงที่สอดแทรกความเพลิดเพลินจากการซื้อของได้อีกต่อหนึ่ง

ฉับพลันก็ปรากฎกลุ่มคนถือป้าย เดินขบวน รณรงค์อะไรซักอย่าง

ต่างก็สวมศรีษะด้วยกระดาษที่พิมพ์เป็นรูปสัตว์ต่างๆ ชูป้าย แจกใบปลิว

ให้กับทุกคนในตลาดนัดแห่งนี้ ส่วนใหญ่จะไม่ค่อยมีใครยอมรับหรือสนใจมากนัก

กลุ่มของชาลีศรีก็ไม่วายถูกยัดเยียด เอ๊ย แจกใบปลิวเหล่านั้น

พร้อมด้วยคำพูดโน้มน้าว ชักชวนต่างๆ

"ขอโทษนะคะ ขอไม่รับน่ะค่ะ" ชาลีศรีเอ่ยขึ้น

"พวกนี้แม่งแปลกว่ะ เอาสิ่งดีๆ มาให้ แม่งไม่ชอบจะรับกัน ไอ้พวกสีแด..แม่ง" ฯลฯ

เป็นคำพูดที่ออกมาจากคนที่แจกใบปลิวนั่นเอง

ชาลีศรีหันกลับไปมองอีกครั้ง พร้อมกับเห็นกระดาษรูปสัตว์บนหัวคนแจกใบปลิว

เป็นรูปสัตว์ชนิดหนึ่งที่นักศึกษามหาวิทยาลัยแห่งนี้ พากันเรียกว่า ตุ๊ดตู่

ด้วยอารมณ์ใดไม่ทราบ เลยได้ถามกลับไปว่า

"แล้วถ้าตบเหี้... ตรงนี้จะผิดไหมค่ะ"

ยังไม่ทันที่จะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น ชาลีศรีก็ถูกเพื่อนๆ พาออกมาซะก่อน

เลยไม่รู้กัน ว่าใครจะถูกใครตบ อาจจะเป็นชาลีศรีก็ได้ใครจะรู้

คุยกันท้ายบล๊อก


โจทย์งานเขียนตะพาบประจำหลัก กม.ที่ 34 นี้

ถูกกำหนดโดยคุณกะว่าก๋า โจทย์มีอยู่ว่า

"เราจะก้าวข้ามกับดักทางการเมืองได้อย่างไร?"


ชาลีต้องออกตัวไว้ก่อนเลยนะคะ

ปกติชาลีจะไม่ค่อยแสดงความคิดเห็นในเรื่องการเมืองในที่สาธารณะ

เพราะถูกสอนมาตลอดว่า "การเมือง ความเชื่อ/ศาสนา และสถาบัน ไม่ควรคุยกับมิ่งมิตร และหมู่ชน"


แต่ชาลีต้องการเขียนงานให้ตรงตามโจทย์งานตะพาบในครั้งนี้

งานเขียนชิ้นนี้จึงเป็นเพียงการแสดงความคิดเห็นทางการเมือง

ในรูปแบบเรื่องเล่าที่ชาลีพยายามจะสื่อออกมานะคะ

ไม่ว่ากันค่ะ ถ้าหากเข้ามาอ่านแล้วจะทำให้คิดไปว่าชาลีอยู่สีไหน

เพราะปัจจุบัน คนที่ไม่แบ่งฝ่าย แบ่งสี ชาลีว่าไม่น่าจะมีแล้วนะคะ

แล้วก็ไม่ว่ากันค่ะ ถ้าจะแสดงความคิดเห็นติชม หรือมากกว่านั้น

ขอน้อมรับด้วยความยินดีค่ะ แต่ขอปิดให้เม้นท์ได้เฉพาะสมาชิกนะคะ