หลังจากทำงานฝ่ายบุคคล หรือที่เขาเรียกให้หรูหน่อยว่า ฝ่ายทรัพยากรบุคคล นั่นแหละ มาปีกว่า  งานที่ไม่เคยพบพานก็ได้เจอ  คนที่ไม่เคยได้เจอ ไม่ว่าจะคนแบบไหน  ก็ได้เจอ ได้เรียนรู้...หลายทีเดียว

ไม่รู้หรอกว่าทำไมพ่อให้เรามาช่วยทำงานที่แผนกนี้..อยากจะลองความอดทนกระมัง 

การได้เข้าไปคลุกคลีในอีกสังคมที่ทุกทีเราจะมองเข้าไปในบทบาทนึง  เจอเราเขาก็ไหว้ เกรงๆ รีบเอาใจ  พอได้เข้ามาใกล้จึงได้เห็น ได้พบว่า  หลายชีวิตที่ยิ้มให้เรา เขานั่นมีเรื่องมากมายในใจ ไม่ได้ต่างจากเราที่ทุกข์กับปัญหามากมายเช่นกัน  ปัญหาของเราดูเล็กลงไป เมื่อได้รับรู้ปัญหาหรือเรื่องราวของพวกเขา

แต่..ก็มี..หลายคน..ที่แทรกตัวอยู่ท่ามกลางพวกเขา  ที่คอยเอารัดเอาเปรียบคนอื่น  วางหน้าหนึ่ง..เอาไว้สำหรับรับแขก แต่อีกหน้าหนึ่ง เมื่อเขาเผลอ..แต่เรามองเห็น

หน้าไหว้หลังหลอก...คนแบบนี้ไม่น่าคบ  ยิ่งเป็นคนหน้าไหว้หลังหลอกแล้วคอนยุแยงให้คนทะเลาะ..ระแวงกันนี่...ไม่ใช่ไม่น่าคบ...แต่มันคบไม่ได้เลยต่างหาก

การได้ทำงาน ได้ช่วยแก้ปัญหา เหนื่อยเท่าไหร่ก็ยังสู้ไหว  แต่ผจญคนไม่น่าคบนี่...บั่นทอนพลังและกำลังในการทำงานยิ่งนัก

เมื่อมองภาพจากมุมเรา ณ ปัจจุบัน  เรารู้สึกว่า  โลกเรากว้างขึ้น  แต่ก็ทำให้เราหนักใจมากขึ้นในทุกๆวัน  ร่างกายเราได้รับผลกระทบ  ใจเราอ่อนล้า...

คนไม่น่าคบ...คือสิ่งที่เราต้องเจอ...และต้องทน  ความรู้สึกที่ขอมอบให้คนลักษณะนี้คือ...ขยะแขยง