เมื่อเกิดขึ้นแล้ว
มันก็อยู่ที่ว่าเราจะเผชิญกับมันได้อย่างไร
เคยนึกบ้างไหมว่าพรุ่งนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นกับเราบ้าง อะไรที่ไม่คาดคิด อะไรที่ไม่นึกฝัน......
วันนั้นพวกเราห้าคนก็ออกเดินทางจากกรุงเทพฯด้วยความลั้ลลา เมื่อหิวก็แวะทาน เส้นทางหรือก็คุ้นเคย ไม่เคยนึกหรอกว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น จะมีอะไรมาทำให้ชีวิตของเราทั้งหมดเปลี่ยนไป
ช่วงเวลานั้น...ฉันรู้สึกเหมือนรถคู่ใจไม่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกับฉันเหมือนเคย ข้างหน้า...คือรถ หากปล่อยไปคงจะสร้างความเสียหายถึงคนอื่น เอาลงข้างทางก่อน หักเข้าซ้ายแล้วสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าคือเสาไฟ ตัดสินใจวินาทีนั้น ตัวเราไม่เป็นไรหรอกก็หักพวงมาลัยไปทางซ้ายเอาขวาเข้าเลย แล้วมันจบตรงรถตะแคงขวา นั่นก็ทำให้คนงงว่าทำไมหน้ารถหันกลับไปอีกด้าน สวนกับเลนที่แล่นอยู่ คำพูดแรกของตัวเองคือ...พี่ขอโทษ...
ภาพวันนั้นติดตา...ติดอยู่ในสมองมากกว่าหัวใจ หลับตาก็เห็น...ลืมตาก็นึกถึง
ฉันทบทวนอยู่เสมอว่าฉันได้ทำดีพอแล้วหรือยัง ถ้าตอนนั้น....มันจะมีแต่คำนี้อยู่ในหัว
วันนี้ผ่านมาเดือนกว่าแล้ว แต่เรื่องราวบางอย่างยังไม่จบ เพื่อนฉันคนนึงยังนอนอยู่ และฉันได้แต่ภาวนาว่า...เขาจะดีขึ้น...ดีขึ้น...แล้วกลับมาเหมือนเดิม เมื่อไหร่หรือ...ฉันก็ไม่รู้ รู้แต่ฉันมองเขาแล้วหัวใจจะสลาย
คำพูดจากเพื่อนบางคน...บางคำมันทิ่มแทง ฉันอยากจะบอกว่า....ว่าฉันออกมาเลยดีกว่า อย่าเสียดสี...อย่าฆ่าฉันด้วยคำพูดเหน็บแหนมอย่างนั้นเลย
แต่อย่าคิดว่าฉันจะยอมแพ้กับคำพูด ฉันจะยอมโดนเฉือดเฉือน...ฉันจะชนกับทุกอย่างที่เข้ามา หากว่ามัน...มันจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น และเมื่อฉันไม่ไหว...ฉันก็จะขอจากไปอย่างเงียบๆ...คนเดียว
Create Date : 17 มีนาคม 2552 |
|
13 comments |
Last Update : 17 มีนาคม 2552 16:05:48 น. |
Counter : 775 Pageviews. |
|
|
|
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ปลายเดือนนี้มาเจอกันนะ...