|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
28 | |
|
|
|
|
|
|
|
ช่วงชีวิต...สามสิบเจ็ด
ออกตัวก่อนเลยว่าไม่ได้พร่ำเพ้อ แค่อยากบอกลาปีที่สามสิบเจ็ดเท่านั้น
อีกสิบกว่าวันจะอายุสามสิบแปดปี...ไม่กลัวเลย ยังคิดว่ามันข้ามไปสี่สิบเลยได้มั้ย เผื่อชีวิต..จะได้สั้นลงอีกนิด
นับตั้งแต่ปลายสามสิบหก มีเรื่องราวเกิดขึ้นในชีวิตที่เต็มไปด้วยเรื่องราวมากมายอยู่แล้ว เพิ่มความน้ำเน่า...เพิ่มให้ตัวเองต้องตกไปอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่เคยคิดว่าจะต้องเจอ
ทุกทุกวันที่ผ่านไป..อยู่กับน้ำตามากกว่ารอยยิ้ม ร้องไห้จนอยากเอาน้ำไปรดต้นไม้ ถูกคำพูดและสายตาประหัตประหารจนเสียศูนย์ ยอมรับความเจ็บปวดอย่างคนอ่อนแอ และที่เสียใจที่สุดคือคนที่เรารักที่สุด...ไม่เคยแม้แต่จะพูดให้กำลังใจหรือกอดเราสักครั้ง วันเกิดปีที่แล้วโทรหาเขา...อยากได้พรจากเขา...แต่คำพูดที่ได้รับมา ทำให้รู้ว่าการเกิดมาจากความไม่ตั้งใจก็ทำให้ความผูกพันมันน้อยเหลือเกิน
เมื่อถึงวันที่ตัดสินใจจะรักตัวเองสักที ก็พบว่า...การเอาชีวิตของเราไปขึ้นอยู่กับเขามาสามสิบกว่าปีมันช่างโง่นัก เพราะถึงเราจะยอมทุกอย่างได้เพื่อคนที่เป็นพ่อ แต่เขาก็รักตัวเขา...หน้าตาชื่อเสียง...มากกว่าชีวิตที่เกิดมาอย่างเรา ก็ยังเชื่อว่าเขารักเรานะ เพียงแต่ไม่มากพอที่เขาจะมองเราอย่างที่เขามองลูกคนอื่นที่เขาตั้งใจให้เกิดเท่านั้นเอง ความเสียใจลดน้อยลง....มากจริงๆ
ไม่ต้องทานยามากอย่างเมื่อก่อน ประคับประคองตัวเองกับเรื่องอื่นๆที่ต้องเจอ ในความวุ่นวายเหล่านั้น เราดีใจเหลือเกินที่เราไม่ต้องเสียใจในเรื่องความรักของหนุ่มสาว
เวลาเห็นใครกลุ้มใจหรือเสียใจกับความรักของเขา ทำให้เรารู้ว่า...อย่างน้อยเราก็โชคดีที่ไม่ทุกข์ใจเรื่องนี้ คนที่คบเมื่อเลิกไป เราก็ตัดใจได้เด็ดขาดจนน่ากลัว ในขณะที่หัวใจก็มีคนคนหนึ่งที่รู้ว่าเราอุ่นใจที่ได้แค่คิดถึง ไม่ต้องคบไม่ต้องพูด แค่คิดถึงก็สุขใจ รักอย่างเพียงแค่รัก นานๆทีส่งข้อความหา ไม่ตอบกลับมาก็ไม่เป็นไร ตอบกลับมาก็ถือว่าได้รางวัลไป
ตอนนี้บางทีก็เหนื่อย เหนื่อยกับการทำเพื่อความถูกต้องแล้วถูกมองว่าเรื่องมาก ย้ำเสมอ...ไม่ใช่คนดี แต่ตรง...ตรงจนบางคนบอกให้ระวังจะโดนคนหมั่นไส้ หรือทำร้ายได้ เพราะไม่กลัวตายหรือเปล่าไม่รู้...แต่ไม่กลัวจริงๆถ้าจะโดนใครสักคนในวันหนึ่งมาทำร้าย หรือจะเรียกว่ายืมมือคนอื่นจบชีวิตก็ได้มั้ง
ถึงวันนี้ก็ยังเสียน้ำตาได้มากมายกับเรื่องอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น ยังเสียน้ำตากับคำพูดของคนที่รัก ไม่รู้หรอกว่าพอถึงวันเกิดแล้วจะมีอะไรเปลี่ยน เพราะเมื่อเกิดมาอย่างงี้ ก็ต้องยอมรับและเผชิญหน้าอยู่กับมันไป บนบ่าสองข้างคืออะไรที่จำใจต้องแบกไว้เพราะมันติดตัวมาแต่เกิด อยากจะสลัดทิ้ง...แต่ทำไม่ได้ และอาจจะไม่กล้าพอที่จะทำด้วย
บอกตัวเองให้รู้ไว้ตลอดว่าเราสบายกว่าคนมากมายที่ทุกข์ทั้งใจและกาย นั่นคือสิ่งที่ทำให้ตั้งใจทำเพื่อความถูกต้อง ถ้าชีวิตนี้จะมีค่า ขอมีค่าเพื่อความถูกต้องของทุกเรื่องที่ต้องเจอ...ก็ยังดี
หมายเหตุ....คิดว่าจะให้ไม่มีคอมเม้นท์ แอบกลัวถ้อยคำของคนที่ไม่ค่อยแสดงตัว แต่...บางทีโดนเหยียบแรงๆอีก ก็ดีเหมือนกัน
Create Date : 18 กุมภาพันธ์ 2553 |
Last Update : 18 กุมภาพันธ์ 2553 9:55:18 น. |
|
11 comments
|
Counter : 439 Pageviews. |
|
|
|
โดย: อุ้มสี วันที่: 18 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:10:30:25 น. |
|
|
|
โดย: ฝนโปรย วันที่: 18 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:11:16:02 น. |
|
|
|
โดย: เอ๊กกี่ วันที่: 18 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:11:24:21 น. |
|
|
|
โดย: I_sabai วันที่: 18 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:12:47:46 น. |
|
|
|
โดย: HIP IP: 203.150.206.90 วันที่: 18 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:13:42:11 น. |
|
|
|
โดย: Life & Learn วันที่: 18 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:15:54:52 น. |
|
|
|
โดย: ถุงก๊อปแก๊ป วันที่: 18 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:18:14:11 น. |
|
|
|
โดย: shirleybkk วันที่: 18 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:18:24:02 น. |
|
|
|
โดย: aenew วันที่: 19 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:20:58:51 น. |
|
|
|
|
|
|
|