::North of Thailand::Land of smile:: 

::ภาคเหนือของไทย..ไปเมื่อไหร่ก็ยิ้ม::

        ห่างหายจากเพื่อนๆใน Blonggang ไปหลายวันด้วยภาระกิจจำเป็น...คิดถึงจังค่ะ!...และด้วยกิจธุระนี้จึงทำให้ฉันได้ไปเมืองเหนือมาค่ะ ไปกึ่งทำธุระ-กึ่งท่องเที่ยว 5 วัน..กลับมาพร้อมด้วยเรื่องราวแสนประทับใจมากมาย..อยากเล่าให้เพื่อนๆฟัง..แต่คิดว่าเล่าเฉยๆคงไม่สนุกเท่าไหร่..งั้นขอเล่าเป็นเรื่องสั้นละกันนะค่ะ..เรื่องมันก็มีอยู่ว่า...............
       สังขาร และ การเจ็บไข้ได้ป่วยเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ของมนุษย์..ทุกคนรู้ดีอยู่แก่ตัวและหัวใจ..แต่จะมีซักกี่คน ที่จะสามารถทำใจให้ยอมรับกับอาการเจ็บไข้ได้ป่วยนั้นได้อย่างสบายใจ และเมื่อยังไม่ถึงเวลาล้มหาย-ตายจาก ทุกคนก็คงต้องดิ้นรนรักษาตัวกันไป อย่างน้อยให้บรรเทาเบาบางลงบ้างก็ยังดี..และครอบครัวของฉัน ก็เช่นกันที่ไม่สามารถหนีพ้นจากกฏเกณฑ์ธรรมชาติข้อนี้ไปได้เลย..และตอนนี้ญาติผู้สูงอายุของฉันหลายคนก็เริ่มเข้าสู่วัยเจ็บไข้ได้ป่วย และร่วงโรยไปตามๆกัน..ยายฉันก็เป็นอีกท่านหนึ่งที่ตอนนี้กำลังเจ็บป่วยและอยู่ในวาระที่ต้องต่อสู้กับสังขาร..ฉันได้รับข่าวนี้จากแม่เมื่อเช้านี้ แต่ไม่สามารถทำอะไรได้มากนัก เพราะยายอาศัยอยู่ที่เชียงใหม่ ส่วนพวกเราลูกๆหลานๆอยู่ทางกรุงเทพฯกันหมด.

        แม่ตั้งใจจะไปเยี่ยมยายทันทีในวันที่ได้รับข่าว แต่ลูกๆทุกคนก็ไม่มีใครสามารถลางานไปส่งแม่ได้อย่างกระทันหันแบบนั้นเลย และพวกเราก็ไม่อยากให้แม่ไปคนเดียวกลัวว่าจะไม่ปลอดภัย..ถึงแม้ว่าแม่จะยืนยันว่าตนเองไปได้ก็ตาม..แม่มีอายุเลยวัย50มากว่า2-3ปีแล้ว การเดินทางไกลคนเดียวอย่างนี้ คงไม่สะดวกแน่ๆ พวกเราจึงขอให้แม่รออีกซักสอง สามวันเมื่อฉันกับพี่สาว เคลียร์งาน และลางานได้แล้วพวกเราจะไปส่งท่านด้วยกัน แม่จึงต้องรอ..และแม่ก็รอไปบ่นไป..ทุ้กวัน..ด้วยความคิดถึงยาย…

       " โธ่เอ๊ย..ไปเป็นเพื่อนแม่หน่อยไม่ได้เหรอ..เอ็งคนเดียวที่ทำงานอิสระ..ไม่มีเจ้านาย..ไม่ต้องลาใคร..แม่อยากไปวันสองวันเอง ไปเครื่องบิน กลับเครื่องบินแป๊ปเดียว ไปส่งแม่หน่อยนะ..นะ "

        แม่โทรมาตื้อฉันเป็นคนแรกหลังจากทราบข่าวยาย เพราะรู้ว่างาน Stylishอิสระ อย่างฉัน น่าจะสามารถหยุดงาน และไปส่งเค้าได้อย่างรวดเร็วอย่างใจแม่ต้องการ ฉันเองก็อยากจะไปส่งแม่ใจจะขาด แต่ติดตรงที่มีงานต้องรับผิดชอบอยู่ไม่สามารถทิ้งไปตอนนี้ได้เลย

      " โธ่แม่!..หนูอยากไปส่งแม่จะแย่อยู่แล้วนะเนี่ยะ..แต่นี่งานมันยังค้างอยู่เลย และมันต้องทำวันนี้แล้วด้วย พรุ่งนี้ก็ต้องลงมือถ่ายทำแล้ว ทิ้งไปวันนี้ก็คงวุ่นกันแย่เลยทุกอย่างถูกเตรียมไว้หมดแล้วด้วย..แม่รอหน่อยนะอีกสองวันเอง เสร็จงานปุ๊ป หนูจะไปส่งแม่ปั๊ปเลยเอ่า "..ฉันต่อรองกับแม่อย่างโอดครวญ.." แล้วไอ้งานอิสระอย่างหนูนี่แหละตัวดีนัก มันดูเหมือนอิสระ แต่จริงๆแล้วเวลาทำงานก็ต้องรับผิดชอบเยอะมากกว่าคนอื่นเค้าซะอีกนะแม่..เกิดผิดพลาดมา..ลูกค้าก็ทำงานกับเราแค่งานเดียวเองนะซิ..ลูกค้าก็หายหดกันพอดีซิแม่ " ฉันพยามยามอธิบายให้แม่เข้าใจ..

      " เออ..เออ…เออ..ไม่ต้องมาพูดแล้ว..เข้าใจแล้ว..รอก็ได้ แล้วนี่อีกกี่วันจะเสร็จงานละเนี๊ยะ "

      เสียงแม่งอนๆถามถึงวันที่เค้าจะได้ไปเยี่ยมยายซะที่….

      " อีกสองวันก็เสร็จแล้วจ๊ะ " ฉันบอกกำหนดการให้แม่ฟัง..

      " โห..อีกตั้ง 2 วันแน่ะ งั้นแค่นี้นะ!!!! "

      น้ำเสียงแม่มีอาการงอนเต็มที่ และฉันเองก็เสียใจเหลือเกินที่ทำในสิ่งที่แม่ต้องการให้แม่ไม่ได้ในตอนนี้……
      ตรืด…ด…..ด….ด…เสียงโทรศัพท์ดังแทรก..ขึ้นทำลายความคิดฉัน " สวัสดีค่ะ " ฉันรับสายเมื่อมองเห็นว่าเป็นเบอร์ของเลขาลูกค้าที่ดีลล์งานกับฉันอยู่

      " สวัสดีค่ะ..ดิฉันเชอรรี่โทรจากบริษัท_____ (ขอสงวนนามลูกค้าหน่อยนะคะ ^_^) นะคะคือเชอรรี่จะโทรแจ้งข่าวเรื่องงานนะค่ะ..เอ่อ..เป็นข่าวไม่ค่อยดีนักนะค่ะ.."

      เลขาสาวทำเสียงอึกอัก..และเงียบไปซักพัก..ความเงียบของฝ่ายโน้นทำให้ฉันอึดอัดใจไม่แพ้กัน (มีอะไรก็รีบบอกมาซิโว้ย! ฉันรอฟังอยู่) อันนี้ฉันคิดในใจนะคะ -_-"

      " มีอะไรหรือค่ะ ฉันเร่งเร้าอีกฝ่ายมากขึ้น "

      " คือรี่จะบอกว่า..เอ่อ..งานที่คุยกันวันนี้..ทางเราคงต้องขอเลื่อนออกไปก่อนนะค่ะ ยังไม่ทำตอนนี้ เพราะเจ้านายรี่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนตร์นะค่ะ..เมื่อซักครู่นี่เองหลังจากที่ประชุมกับคุณเสร็จ ท่านก็ขับรถจะไปดูงานที่ชลบุรีต่อ.... "

      เสียงคุณเชอรรี่ค่อยๆแผ่วลงเป็นลำดับ คล้ายจะบ่งบอกว่าเธอเองก็ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้นนี้เช่นกัน

      " แล้วท่านเป็นอย่างไรบ้างค่ะ " ฉันถามออกไป

      " ยังไม่ทราบในรายละเอียดแน่ชัดค่ะ แต่ข่าวว่าท่านอาการสาหัสค่ะ " 

      " โอ้……พระเจ้าแย่จัง..ดิฉันเสียใจด้วยจริงๆนะค่ะ ส่วนเรื่องงานไม่ต้องห่วงค่ะ ไม่มีปัญหาดิฉันรอให้ทางคุณพร้อมก่อนก็ได้ค่ะ "

      " ค่ะขอบคุณคุณปัทม์มากนะค่ะ รี่ต้องขอโทษด้วย ที่ทำให้คุณปัทม์ต้องเสียคิวเวลางานไป ต้องขอโทษจริงๆนะค่ะเอาไว้ทุกอย่างที่บริษัทเรียบร้อย รี่จะติดต่อคุณปัทม์ไปอีกทีค่ะ รี่คงต้องวางสายก่อนนะค่ะ ตอนนี้ออฟฟิชยุ่งมากเลยค่ะ "   

      " ค่ะO.K ค่ะคุณรี่ ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วงนะคะ..สวัสดีค่ะ " 

      ฉันวางสายอย่างงงๆ และไม่อยากเชื่อเลยว่าชายวัย 50 กว่าๆคนที่ฉันเห็นเมื่อเช้านี้จะประสบชะตากรรมที่รวดเร็วเช่นนี้ ฉันเห็นท่านยังเดินกระฉับกระเฉงคล่องแคล่วว่องไวอยู่เลย แถมยังดูเป็นคนอารมณ์ดี คุยสนุก ท่านยังแอบแซวฉันเรื่องงานอยู่ไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมานี้เอง ไม่น่าเชื่อจริงๆ ฉันคิดว่านี่ขนาดฉัน ซึ่งรู้จักกับท่านเพียงผิวเผินฉันยังรู้สึกใจหายได้เพียงนี้ แล้วลูก-เมีย พ่อ-แม่- ญาติพี่น้องท่านจะรู้สึกยังไงกันบ้างนะ..ฉันได้แต่เห็นใจและปลงสังขารกับตัวเอง..เฮ้อไอ้ที่เค้าว่า " จงใช้ชีวิตด้วยความระมัดระวัง อย่าประมาท เพราะความตายไม่ได้อยู่ไกลจากเราเลย " คงเป็นอย่างนี้นี่เองหนอ..เฮ้อ!เซ้งเลย..แต่ เอ๊ะ!..เดี๋ยวนะ งั้นฉันก็ว่างแล้วซิเนี่ยะ……เย้..ว่างแว้ว……ว..ว…..

      " ฮัลโหล…แม่สุดสวยจ๋า..เก็บเสื้อผ้าเลยนะ..เดี๋ยวลูกสาวสุดสวยจะไปรับ..ไปเยี่ยมยายกัน " ฉันกรอกเสียงไปตามสาย..

      " นี่อย่ามาล้อเล่นกับแม่กับเชื้อนะ "..เสียงแม่ยังแข็งอยู่..คงยังงอนไม่เลิก

      " หนูไม่ได้พูดเล่นนะจ๊ะ ลูกค้าหนูประสบอุบัติเหตุกระทันหันนะจ๊ะ เลยยังไม่ทำงานตอนนี้ เลื่อนออกไปก่อน หนูเลยว่างเนี๊ยะ นี่ว่าไปเก็บเสื้อผ้าที่คอนโด แล้วจะเลยไปนอนกับแม่ที่บ้านเลยนะ พรุ่งนี้จะได้ไปกันแต่เช้า "  ฉันรายงานยืดยาว 

      " จริงเหรอ! ดีจังเลยงั้นรีบมาเร็วๆนะแม่จะเก็บของรอเลยนะ "  เสียงแม่ยินดีมาก.. นี่ถ้ามีใครนั่งมองเข้ามาในรถ คงจะคิดว่าฉันนี่บ้าแน่ๆ เดี๋ยวก็เศร้า..เดี๋ยวก็ตกใจ..เดี๋ยวก็หัวเราะ..เฮ้อ..ชีวิตคนเรานี่..วันๆหนึ่งช่างมีเรื่องมากระทบจิตใจหลากหลายอารมณ์จริงๆเลยนะ..ช่างเถอะไปส่งแม่คราวนี้..ฉันถือโอกาสไปพักผ่อนในตัวเลยดีกว่า ฉันไม่ได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดนานแล้วนี่!ฮิ ฮิ……..ฉันคิดและแอบลิงโลดใจ......

ปล**ยังไม่จบ..ติดตามตอนด่อไปนะคะ ^_*       

Create Date : 24 สิงหาคม 2551
Last Update : 25 สิงหาคม 2551 0:37:59 น.		0 comments
Counter : 172 Pageviews.
Share Tweet