บทพระมหาเถร -เพลงสมิงทองมอญ-
ไอ้กาลี ขี้ข้า ปราชิก ช่างแพลงพลิก หลายเล่ห์ ล้วนเหหัน
กูสละ สะสม พรหมจรรย์ ชั่วชีวัน เดือนปี ไม่มีคลาย
เพราะเมตตา พามึง มาพึ่งร่ม หวังจะบ่ม ข่มโฉด ให้โหดหาย
มึงกลับมา เหยียบย่ำ ซ้ำทำลาย พาฉิบหาย วัดวัง กระทั่งกู

บทจะเด็ด -เพลงพม่าระทม-
วาสนา ข้าน้อย ถ่อยสถุล เจ้าประคุร บุญปลูก จึงถูกหลู่
เมื่อทำผิด จิตต่ำ นอกคำครู จะขอสู้ สู่กรรม อย่านำพา
ถ้าเลือกได้ ขอตาย อยู่แทบเท้า จะได้เอา ใบบุญ ทูลเกศา
เผื่อชาติใหม่ ได้เกิด กำเนิดมา ได้พึ่งบุญ กรุณา และปรานี

บทพระมหาเถร -เพลงพม่าทุงเล 2-
มหาเถร ได้ฟัง นั่งนิ่งนึก ค่อยตริตรึก ทบทวน เป็นถ้วนถี่
ซึ่งเกิดเรื่อง เบื้องหลัง เหตุครั้งนี้ จะกลับร้าย กลายดี เห็นมีทาง
ข้อสับสน วนเวียน จะเปลี่ยนแปลง มหาเถร เห็นแจ้ง แทงกระจ่าง
คราแผ่นดิน สิ้นเรื่อง เคืองระคาง เรื่องต่างต่าง บางเบา เห็นเข้าการ

บทมังตรา -เพลงทวาย-
ข้าพเจ้า มาหา สาเหตุใด พระคุณย่อม แจ้งใจ ทุกสิ่งการ
หวังพึ่งบุญ คุณขัติ ยาจารย์ ให้สมมาน หมายม่ง จึ่งตรงมา
แ่ต่เยาว์วัย ได้เคย พึ่งพระคุณ ยังอบอุ่น มุ่นใส่ ในเกศา
มาวันนี้ น้อยจิต อนิจจา พระคุณเห็น มังตรา เป็นอื่นไป

บทพระมหาเถร -ขับเสภามอญ-
อาตมา เคยเอาหัว ตัวประกัน ขอให้มัน ยกทัพ กลับไปใหม่
มันตีแปร มาถวาย ได้สมใจ ทรงโปรดให้ เป็นเชษ ฐภาดา
ขนานนาม กล้าเก่ง บุเรงนอง ใครจะข้อง คัดค้าน ก็พาลด่า
อาตมา ให้รอ ต่อเวลา กลับเหมือนคิด ริษยา น่าน้อยใจ
ยามรัก รักกัน ปานจะกิน ครั้นราคิน วัดวัง ดังจะไหม้
ซึ่งไอ้เฒ่า เอาศีรษะ ประกันไว้ มีใคร เคยตรอง สนองคุณ
ยามเมา เข้าพลอด กอดกันกลม ขัดอารมณ์ ไล่ฆ่า พากูวุ่น
ทั้งผู้คน วัวควาย ตายเป็นจุณ ไม่เพราะขุ่น เคืองกัน หรือฉันใด
ร่วมแม่นม มิหนำ ร่วมสำนัก ช่างหาญหัก ดึงดัน กันอยู่ได้
ก็ยังอยู่ ยังเป็น เช่นนี้ไซร้ กูตายไป ไหนจะมี ที่เกรงกลัว
อันซึ่งข้อ ที่จะขอ ทวงบำเหน็จ มิใช่ขอ ให้จะเด็ด เพื่อคุ้มหัว
แต่จะขอ เพื่อแผ่นดิน สิ้นหวาดกลัว เพราะมีตัว คนกล้า อาสานาย

บทมังตรา -เพลงพม่าไซยา-
ภูบดินทร์ ลิ้นดำ ฟังคำครู สิ้นวามวู่ ทิษฐิ ปริสลาย
ด้วยข้อคำ ล้ำลึก นึกละอาย สุดจะเลี่ยง เบี่ยงบ่าย ยักย้ายคำ
ศิโรราบ กราบตัก รักเคารพ พระคุณครบ จบเกล้า เช้าจนค่ำ
เพื่อทดแทน พระคุณ เคยหนุนนำ เชิญกระทำ ตามจิต เจตนา

บทมังตรา -เพลงกุหลาบเมาะลำเลิง-
เจ้าประคุณ หนุนนำ บำรุงรัก คอยปกปัก ตักเตือน เสมือนว่า
ธำรงเป็น เสาหลัก ปักอุรา เป็นแก้วจ้า แสงเจิด ประเสริฐจริง
ขอน้อมรับ คำครู อยู่บนเกล้า แลจะเฝ้า เอาภาร ทุกสารสิ่ง
ได้โปรดเกศ เมตตา อย่าทอดทิ้ง ขอเป็นหนึ่ง พึ่งพิง ด้วยจริงใจ