1. รำอวยพร : ฟ้อนแพน
2. ละคร พันทางเรื่องพระลอ จากแมนสรวงสู่เมืองสอง
3. ฉุยฉายทศกัณฑ์ลงสวน
4. นางลอย
5 พระรามข้ามสมุทร
6. ฟ้อนลาวดวงเดือน

แนวความคิดในการสร้างโรงละครได้สืบทอดและมีพัฒนาการตามยุคสมัย ซึ่งบรรดานานาอารยประเทศทั่วโลกได้รักษา พัฒนา และสร้างสรรค์โรงละครขึ้นอย่างวิจิตร ทั้งด้านสถาปัตยกรรม การตกแต่งและระบบเทคนิคอุปกรณ์ เพื่อให้เป็นสถาบันที่เชิดหน้าชูตาของ ประเทศ
โรงละครแห่งชาติของไทย นอกจากเป็นสถานที่ที่แสดงให้เห็นถึงความเจริญรุ่งเรืองทางศิลปวัฒนธรรมของชาติ ที่ไม่ด้อยไปกว่านานาอารยประเทศแล้ว ยังเป็นสถานที่สำคัญซึ่งเกิดจากแนวพระราชดำริในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้า เจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 6 ที่ว่า ศิลปินโขน ละคร ฟ้อนรำ และนักดนตรี จะต้องมีการแสดงออกซึ่งศิลปให้เข้าถึงผู้ดูและผู้ฟัง ศิลปินจึงจำเป็นต้องมีสถานที่ แสดงหรือโรงมหรสพ เหตุผลสำคัญอีกประการหนึ่งที่จะได้รับประโยชน์อันยิ่งใหญ่จากโรงละครแห่ง ชาติคือ ใช้เป็นสถานที่แลกเปลี่ยนวัฒนธรรมกับบรรดามิตร ประเทศอัน เป็นรากฐานที่จะทำให้สัมพันธไมตรีระหว่างประเทศกระชับแน่นแฟ้นยิ่งขึ้น

ในปีพุทธศักราช 2475 เมื่อกรมศิลปากรได้รับโอนกิจการโขน ละคร และดนตรี จากสำนักพระราชวังมาดำเนินการ ได้ปรับปรุงหอประชุม กรมศิลปากรในบริเวณพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติเป็นโรงละครแห่งชาติชั่วคราว และปีพุทธศักราช 2504 กรมศิลปากรได้รับงบประมาณก่อสร้างโรงละครแห่งชาติอย่างถาวร ดำเนินการเสร็จสิ้นในปีงบประมาณ 2508
พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว และ สมเด็จพระนางเจ้าฯพระบรมราชินีนาถ โปรดเกล้าฯ เสด็จ พระราชดำเนิน ทอดพระเนตรการแสดง นาฏศิลปไทยในวโรกาสพิธีเปิดโรงละครแห่งชาติ เมื่อวันที่ 23 ธันวาคม พุทธศักราช 2508 นับเป็นปฐมฤกษ์ของการดำเนินกิจการโรงละครแห่งชาติเป็นต้นมา

จากปฐมฤกษ์แห่งการดำเนินกิจการโรงละครแห่งชาติมาถึงปัจจุบัน นับเป็นระยะเวลากว่า 40 ปี โรงละครแห่งชาติได้ทำหน้าที่สนองตาม แนวพระราชดำริแห่งองค์พระมหาธีรราชเจ้า ทำให้ศิลปินมีสถานที่สำหรับแสดงออกซึ่งศิลป ทำให้ศิลปสืบทอดเป็นมรดกทางวัฒนธรรมของชาติตราบถึงปัจจุบัน นอกจากนั้น โรงละครแห่งชาติยังได้เป็นสถานที่สำหรับจัดงานรับรองพระราชอาคันตุกะและ อาคันตุกะจากต่างประเทศ ในคราที่มาเยือนประเทศไทยได้อย่างสง่างามสม เกียรติยศศักดิ์ศรี ทั้งยังเป็นสถานที่เผยแพร่แลกเปลี่ยนศิลป วัฒนธรรมกับบรรดามิตรประเทศได้อย่างสมบูรณ์

พระบรมราชานุสาวรีย์ พระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัว