BlogGang.com : : biebie999 : แม่ แม่ แม่แป๊วววว...วว...

แม่ แม่ แม่แป๊วววว...วว...

ยายซู้...นันท์ (สุนันท์) ตามที่ลูกของพี่สาวเรียก หรือแม่แป๊วของเราเป็นวีรสตรีเข้มแข็งในความอ่อนไหว อ่อนแอแต่ฮึดอยู่เสมอ แม่ไม่เคยมีคำว่าพักผ่อน นิ่งเป็นขยับจับโน่นจับนี่ จนบอกว่าพอเถ้อะ พักบ้างได้แล้ว แต่ก็ได้รับคำตอบอยู่เสมอว่า ปี๊ด ปี๊ด หนูทำได้ เอ๊ย ... แม่มีแรงแม่ทำได้ สนุกดี

เรามักจะเปรียบเปรยตัวเราและคนใกล้ชิดเป็นสิ่งโน่นสิ่งนี่เพื่อให้ได้เห็นภาพพจน์อย่างชัดเจน และย่อหน้านี้เราขอเปรียบเทียบแม่ของเราเป็นร่างกายและจิตวิญญาณของเรา เปรียบดั่งนี้เราก็มักจะต้องดูแลตัวเราเองให้ดีที่สุด เพราะมันคือร่างกายของแม่นั่นเอง (งงไหมล่ะนั่น)

คิดอยู่ตั้งนานว่าจะเล่าเรื่องต่อจากนี้ดีไหม เพราะเรากลัวว่าเราจะเสีย “ภาพลักษณ์” แต่เป็นไงเป็นกัน อย่างไงก็หนีตัวเองไปไม่พ้น ประจานตัวเองดีกว่าประจานคนอื่น ว่าไปคนอื่นอย่าทำตามก็แล้วกันนะ

เราทุเรศตัวเองเหลือเกินตั้งแต่เกิดมาจำความได้ เรามิได้เคยช่วยเหลือกิจการงานหลักอะไรของแม่เลย ยกเว้นแต่ว่า ล้างจาน (นาน ๆ ครั้ง) รดน้ำต้นไม้ (ทุกเย็นเป็นบางครั้ง) กรอกน้ำก็นาน ๆ ครั้ง เวลาที่เหลือ คือ เล่น เล่น แล้วก็เล่น ส่วนงานของแม่ล่ะ ซักเสื้อผ้าแม้กระทั่งกางเกงในของเราด้วยมือ ทำกับข้าว รีดผ้า เลี้ยงลูก โอ้ยยย...จิปาถะสารพัดจะทำ เฮ้อ...นึกถึงแล้วเนี่ยเรามันช่างไม่เอาไหนเลย

แม่เคยบอกว่า แม่ทำให้ลูกได้ทุกอย่าง ขอให้ลูกเรียน เรียน แล้วก็เรียน มาถึงบ้านทำการบ้าน ไม่ต้องกังวลเรื่องงานบ้านนะลูก แล้วอีกอย่างฟังแล้วสะอึก แม่จะบอกว่าแม่ทำให้ลูกได้ เพราะลูกของแม่ไม่มีพ่อเหมือนคนอื่นเขา อะไรที่ทำให้ลูกได้ แม่จะทำให้ ทำแทนพ่อ – สะอึกไหมเพื่อน ๆ --

โอ้โห...ความเป็นแม่นี่นะยากแท้หยั่งถึงความรักอันบริสุทธิ์มากจริง ๆ หลายครั้งหลายครา เราทำให้แม่ร้องไห้ กินข้าวไปร้องไห้ไปก็มี แต่เราก็สำนึกได้นะเข้าไปกราบเท้าขอโทษ เผลอ ๆ ก็ทำใหม่อีก เป็นวัฏจักรที่ไม่บ่อยนะ ส่วนใหญ่ก็จะนัวเนียเนาะแนะ แม่จ้ะแม่จ๋า บางทีก็ทำตัวเป็นแม่ซะเอง จนบางครั้งแม่ก็งงว่าใครเป็นลูกใครเป็นแม่ฟะเนี่ย

เรารักแม่ของเรามาก ในยามที่เราผ่าตัดใหญ่ ๆ ในหลาย ๆ ครั้ง เราไม่เคยบอกแม่เราเลย เพราะกลัวว่าแม่จะเจ็บเกินไปกว่าลูก เราไม่อยากเห็นสายตาห่วงหาเอ็นดูปนเศร้า ๆ ว่าทำไมลูกเราถึงเป็นอย่างนี้นะ เราไม่อยากให้แม่เราเศร้า ไม่อยากเห็นน้ำตาของแม่ จึงเลือกที่จะไม่บอกแม่ดีกว่า (คิดผิดคิดใหม่ได้นะ)

โดยเฉพาะการผ่าตัดใหญ่ครั้งแรกของเรา จากที่แม่ไม่เคยเข้ากรุงเทพฯ ต้องเข้ามากับน้าที่ไม่เคยเข้ากรุงเทพฯ เหมือนกัน สอบถามเส้นทางกันเองจนมาเจอเราที่ห้องพักผู้ป่วย

“เป็นไงลูกเจ็บหรือเปล่า”
“ไม่เห็นเจ็บเลยแม่ แม่มาได้ไงเนี่ย” ฝืนตอบไปงั้นแหละที่แท้เจ็บเจียนตาย
“แม่จะนอนที่นี่ได้ไง อากาศก็หนาวแอร์เขาก็ไม่ปิดนะ หนูอยู่คนเดียวได้ แม่กลับบ้านเหอะนะ ที่นี่ขายของแพงนะ” เราตอบกระฉับกระเฉง

แม่เห็นดังนั้นก็ยังไม่คลายกังวล แต่พอเชื่อว่าลูกอยู่ได้แน่ ๆ เพราะโรงพยาบาลตามที่คณะแพทย์ได้รับเราไว้เป็นกรณีศึกษาเป็นโรงพยาบาลเอกชนเกรดเอบวก “งั้นแม่กลับนะลูก แม่เป็นห่วงน่ะสิเลยมาหา เห็นลูกอยู่สบายแล้วแม่ก็ดีใจ”

ร้องไห้ค่ะ หลังแม่ปิดประตูออกจากห้องไป หนูคิดถึงอยากให้แม่อยู่ใกล้ ๆ ตลอดเวลา ฮือฮือ...แม่จ๋า

-- เลวไหมเรา --

แม่เป็นตัวแทนของความรัก แม่เชื่อว่ารักแท้มีจริงตอนที่ได้เจอกับพ่อ และพร้อมที่จะย้ายตามพ่อมาสร้างครอบครัวที่สุพรรณฯ เว้นระยะความสัมพันธ์จากครอบครัวต้นกำเนิดมา แต่ก็เป็นหมันเพราะด้วยเหตุผลของผู้ใหญ่ที่เราอยากจะปิดหูปิดตาไม่รับทราบ -- แม่กะพ่อเราตอนนี้ใช้ชีวิตอยู่คนละเส้นทางแล้ว --

คำว่ารักของแม่ ถึงแม้ว่าไม่ได้พิสูจน์ได้ด้วยตัวของพ่อ แต่มันพิสูจน์ได้ด้วยการกระทำของแม่ที่สะท้อนผลมายังที่ตัวของเราเอง ทุกวันนี้คำว่าห่วงและรักลูกอยู่ในทุกห้วงวินาทีของแม่ แต่แม่ต้องเลี้ยงหลานที่สุพรรณฯ จนบางครั้งจนลืมดูแลตัวเอง เป็นสิ่งที่เราห่วงที่สุด ทำอย่างไรได้แม่เขารักที่อยากจะทำก็ห้ามไม่ได้ เราอยากให้แม่มาอยู่กับเราที่นี่ในบ้านแสนดีของเรา เราจะให้แม่พัก (คงเป็นไปไม่ได้) เราจะทำทุกอย่างให้แม่ทดแทนพระคุณที่ไม่สามารถแทนคุณได้หมดสิ้น อย่างน้อยที่สุดเราก็สำนึกได้ว่าที่เป็นเราทุกได้วันนี้เพราะเรามีแม่

รางวัลอันทรงเกียรติที่เขาบรรจงมอบให้แม่ของคนอื่น ๆ ในวันแม่ แม่แป๊วคงจะไม่ได้มีโอกาสได้รับเหมือนอย่างกับคนอื่นเขาหรอก แต่สิ่งที่เราสามารถทำได้แน่ ๆ นั่นคือ เราจะเป็นรางวัลอันทรงเกียรตินั้นเอง จะทำให้ตัวเรามีคุณค่าเกินกว่าเหรียญตราใด ๆ และนี่แหละที่เชื่อว่าแม่คงจะภูมิใจที่สุดแล้ว จริงไหมคะ -- แม่ --

แม่ของหนู หนูรักแม่จ้ะ

Create Date : 29 สิงหาคม 2549

Last Update : 29 สิงหาคม 2549 8:54:10 น.

5 comments

Counter : 1081 Pageviews.

ถ้าคุณแม่รู้สิ่งที่น้องคิด... คุณแม่คงดีใจที่สุดในโลก..

โดย: มรรคณิชา

วันที่: 29 สิงหาคม 2549 เวลา:12:45:04 น.

น่าปลื้มใจค่ะ

โดย: ระแนงไม้

วันที่: 29 สิงหาคม 2549 เวลา:13:42:59 น.

เชื่อมั้ยคะ ว่าโบว์อ่านแล้วร้องไห้

แม่โบว์ก็เลี้ยงโบว์กับน้องสาวมาด้วยตัวเองเหมือนกันค่ะ

และแม่ก็ไม่ให้โบว์ทำอะไรเลย บอกให้ตั้งใจเรียนอย่างเดียว

อ่ายแล้วโดนใจค่ะ

โดย: sasano_bori

วันที่: 6 สิงหาคม 2550 เวลา:6:38:09 น.

เราก็ให้แม่อ่านบทความนี้แล้วเหมือนกัน แม่ก็ร้องไห้จ๊าก ๆ แม่สะดุดตอนที่เราเข้าโรงพยาบาลแล้วเจ็บเจียนตาย แม่ถามเราว่าตอนนั้นบอกว่าไม่เจ็บไง เหอ ๆๆ ร้องไห้ซะงั้น

โดย: biebie999

วันที่: 6 สิงหาคม 2550 เวลา:8:13:04 น.

อ่า...เศร้าเลยเพื่อน

แต่บีเขียนได้ซึ้งอ่ะ

คิดถึงแม่จัง

อาทิตย์นี้ไปหาแม่ดีกว่า..

โดย: janeko

วันที่: 6 สิงหาคม 2550 เวลา:11:28:10 น.