อุ...ไหงมีข้อความถึงผมด้วยเนี่ย ฮ่าๆ

ทำให้ผมเป็นโรคระแวงเด็กไม่กล้าแหย่เลย

- อจ.หม่ากุ้ย ก็คืออจ.หม่า เว่ย ฉี ศิษย์เอกของอจ. หยินฝู่ ซึ่งตอนหลังได้ไปเรียนกับปรมาจารย์ ต่ง ไห่ ชวน และได้มีโอกาสรับเอาปรมาจารย์ ต่ง ไห่ ชวน มาพักอยู่ที่บ้านด้วยระยะหนึ่ง อจ.หม่า เว่ย ฉี มีชื่อเสียงเรื่องการต่อสู้ โดยเฉพาะการประลองกับสำนักวิชาต่างๆ (ปากว้าจ่างสายของ อจ.หม่า เว่ย ฉี ปัจจุบันเหลือน้อยมาก)

- หยินฝู่ เป็นศิษย์คนแรกของปรมาจารย์ต่งไห่ชวน เป็นครูฝึกทหารรักษาพระองค์ในวัง(อยู่มาถึงสมัยพระนางซูสีไทเฮา) ในสมัยก่อนปากว้าจ่างสายตระกูลหยินของอจ.หยินฝู่ จะอิงไปทางมวยเส้าหลินอยู่มาก ไม่ว่าจะเป็นทักษะการใช้มือหรือการก้าวเดิน เนื่องจากอจ.หยินฝู่มีฝีมือทางวิชา18อรหันของเส้าหลินสูงอยู่แล้วก่อนที่จะมาศึกษาปากว้าจ่าง รูปแบบของมวยจึงไปในทางนั้น(แนวการสอนของปรมาจารย์ ต่ง ไห่ ชวน ไม่แก้มวยเดิมของลูกศิษย์ แต่จะช่วยอุดช่องว่างให้) อจ.หยินฝู่มักจะสวมกำไลเหล็ก18วง(ข้างละ9)เอาไว้ที่มือตลอดเวลา(แบบที่เราเห็นในหนังจีน ที่นักมวยฝ่ายเส้าหลินใต้ชอบไส่กัน) ดังนั่นท่านจึงมีฉายาว่า เถี่ยจูจื่อหยินฝู่ หรือกำไรเหล็กหยินฝู่ ปากว้าจ่างสายหยินในสมัยก่อนจึงนิยมไส่กำไลเหล็กนี้ในขณะฝึกด้วย

อ่อ... ขออภัย ปล่อยไก่ตัวใหญ่ๆ อจ.หม่ากุ้ย กับ อจ.หม่าเว้ยฉี เป็นคนล่ะครับ ผมสับสนเองเนื่องจาก2ท่านี้มีอะรไหลายๆอย่างที่คล้ายกันครับ

ขอบคุณ คุณปากัว ที่มาให้ข้อมูลครับ
เดี๋ยวตอน2 มีเรื่องเกี่ยวพันกับ
อจ. ปากัวท่านอื่นอีก
(อจ.หวังท่านเรียนหลายมวย
หลายตระกูลมาก)
รบกวนคุณปากัวมาให้ข้อมูล
ของอจ.เหล่านั้นหน่อยนะครับ

ไหนๆ ผมก็ปล่อยไก่ออกมาทีนึงแล้ว ก็ขอปล่อยออกมาอีกหลายๆเล้านะครับ ถือว่าอ่านเป็นเกร็ดประกอบพอสนุกๆ

อจ. หยินฝู่ ปรมาจารย์มวยปากัวสายตระกูลหยิน ศิษย์เอกท่านปรมาจารย์ ต่งไห่ชวน
ท่านเป็นศิษย์คนแรกของปรมาจารย์ ต่งไห่ชวน และยังถือเป็นศิษย์ที่ใช้ชีวิตเกี่ยวพัน
กับท่านปรมาจารย์ต่งไห่ชวนเป็นเวลานานที่สุด

อจ.หยินฝู่ มักสวมกำไลเหล็ก18วงเอาไว้ที่มือทั้ง2(ข้างละ9วง)ตามอย่างนักมวย
เส้าหลินฝ่ายใต้ในสมัยโบราณ จึงมีฉายาว่า เถี่ยจูจื่อหยินฝู่(กำไลเหล็กหยินฝู่)

อจ.หยินฝู่ นามเดิม หยินตี้อันเป็นชาวเหอเป่ย เกิดในครอบครัวชาวนาที่ยากจน
เมื่อโตขึ้นที่บ้านเกิดๆภัยพิบัด(แห้งแล้ง-น้ำท่วม)จึงทำให้ต้องย้ายมาอยู่ที่ปักกิ่ง
(โชคชะตามันมีจริงครับ...) เมื่อย้ายเข้ามาอยู่ในปักกิ่งได้มาฝึกงานเป็นเด็กลับมีด-กรรไกร
ในร้านขายมีด-กรรไกรแห่งหนึ่ง ต่อมาก็ขยับขยายมาทำการค้าส่วนตัวเป็นพ่อค้าขายปาท่องโก๋
(แป้งคู่บิดเป็นเกลียวทอด จะอะไรซะอีกล่ะ - ...ฮกเกี้ยนบ้านผมเรียกเจียะโก้ย)
เนื่องจากเป็นคนผอมสูงออกแนวก้างๆ จึงมีฉายขณะนั้นว่า ไอ้ผอมหยิน(ไอ้ก้างหยิน อะไรทำนองนั้น)

เรื่องเล่าหรือตำนานของ อจ.หยินฝู่ ค่อนข้างสับสน บ้างว่าท่านเชี่ยวชาญการต่อสู้อยู่แล้วก่อนจะ
มาเรียนกับท่านปรมาจารย์ต่ง บ้างว่ามาเรียนมวยเอาหลังจากได้พบกับปรมาจารย์ต่งเรียบร้อยแล้ว
เรื่องนึงที่นิยมเล่ากันฟังมากที่สุดก็คือ เรื่องที่ว่าอจ.หยินฝู่ เรียนมวยเอาหลังจากที่ได้พบกับ
ปรมาจารย์ต่งแล้ว โดยอจ.หยินฝู่จะเป็นคนเอาปาท่องโก๋ไปส่งให้ปรมาจารย์ต่งทางก่อน
ฝึกมวยปากัวทุกเช้ามืด(ท่านต่งเป็นลูกค้าประจำอจ.หยิน ว่างั้น) วันนึงความซวยก็มาเยือน
อจ.หยินฝู่ ถูกโครดักปล้นและทำร้าย

อจ.หยินฝู่ ฝังใจมากกับเหตุการนั้น ด้วยความแค้นที่ปกป้องตัวเองไม่ได้หรือไม่อยากให้เกิดซ้ำรอย
อีกหรืออย่างไรก็ไม่ทราบได้ อจ.หยินจึงเริ่มฝึกมวยด้วยตัวเองที่ป่าแถวๆบ้าน ต่อมาปรมาจารย์ต่ง
ไปพบเข้าแล้วเกิดประทับใจ จึงได้รับท่านเป็นศิษย์และถ่ายทอดวิชาหมัดมวยให้ โดยสิ่งที่ท่านต่ง
สอนให้แก่อจ.หยินไม่ไช่มวยปากัว แต่เป็นหล่อฮั่นฉวน(มวยอรหัน)ของเส้าหลิน
***เรื่องนี้เล่าโดยอจ. หยางคุน(รุ่นที่3 สายตระกูลหยิน) โดยอ้างว่าได้ฟังมาจากคนในตระกูลหยินเอง

อีกเรื่องนึงคล้ายๆเรื่องแรก ต่างกันตรงที่เล่ากันว่า เมื่อแรกเข้าปักกิ่ง อจ.หยินก็สันทัดวิชา
เหมยฮัวฉวน(หมัดดอกเหมย) และ เหลียงหวนถุ่ย(เตะต่อเนื่อง)อยู่แล้ว เมื่อมาปักกิ่งได้ยินชื่อเสียง
ปรมาจารย์ต่งจึงไปสมัครเรียนกับท่านต่ง ซึ่งก็ใช้เวลาตามตื๊อพอสมควรกว่าท่านต่งจะยอมรับ
เป็นศิษย์คนแรก

อีกเรื่องหนึ่งเล่ากันว่าเมื่อตอนที่อจ.หยินย้ายเข้ามาอยู่ในปักกิ่งนั้นท่าน
ก็สันทุดวิชาหมัดมวยอยู่แล้ว โดยท่านสัดทัดในวิชา เสอซินฉวน(หมัดลิ้นงู)ซึ่งเรียมมาตั้งแต่วัยเด็ก
เมื่อถึงปักกิ่ง อจ.หยินซึ่งคงจะเปรี้ยวไม่เบาได้ยินชื่อเสียงของปรมาจารย์ต่ง จึงได้ไปขอท่านต่ง
แลกเปลี่ยนวิชา(ไปลองของนั่นแหละ กิจกรรมอมตะของตนเรียนมวยทุกสมัย) ผลก็คือเพียงแค่
1ฝ่ามือ(ผิงชวนจ่าง - ฝ่ามือทะลวง)ของปรมาจารย์ต่ง ก็เล่นเอาอจ.หยินฟันหน้าหักลงไปนอน
น็อคอยู่บนพื้น ทั้งๆที่มืออีกข้างหนึ่งของปรมาจารย์ต่งยังถือกล่องยาสูบอยู่

เมื่อโดนเข้าขนาดนั้น อจ.หยินจึงขอสมัครเป็นศิษย์ของปรมาจารย์ต่ง แน่นอนว่าขณะนั้น
ปรมาจารย์ต่งยังไม่เคยรับศิษย์ จึงบอกปัดไม่ยอบรับ อจ.หยินจึงกล่าววาจาอมตะในวงการ
มวยจีนคือ "หากท่านไม่ข้าเป็นศิษย์ ข้าก็จะขอคุกเข่าอยู่อย่างนี้ จะไม่ยอมลุกไปไหน"
แล้วก็ไม่ลุกจริงๆด้วย เมื่อโดนอย่างนี้ปรมาจารย์ต่งก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี
พอดีขณะนั้นอ๋องซู่(เจ้าของวัง นานของปรมาจารย์ต่ง)ผ่านมาพบเหตุการเข้าจึงออกปาก
ขอให้ปรมาจารย์ต่งรับอจ.หยินเป็นศิษย์ สำนักวิชาปากว้าจ่างจึงเริ่มต้นนะจุดนั้น
(ฝ่ามือ8ทิศ เดิมแรกเริ่มชื่อว่าจ้วนจ่าง หรือฝ่ามือหมุน หมายถึงฝ่ามือที่เปลี่ยนแปลง)

ปรมาจารย์ต่งนั้น เดิมก็สอนบรรดาทหารองค์รักษณ์ในวงอ๋องซู่อยู่แล้ว
เมื่อรับ อจ.หยินเป็นศิษย์ จึงต้องไปสอนกันนอกกำแพงวัง โดยตอนเช้าท่านต่งจะ
สอนองค์รักษณ์ในวัง สอนรอบบ่ายจึงออกไปสอน อจ.หยิน นอกกำแพงหลังวัง
โดยเริ่มแรก สิ่งที่อจ.หยินได้เรียนจากท่านต่งยังไม่ไช่ปากว้าจ่าง แต่เป็นมวย
หล่อฮั่นฉวน(มวยอรหัน)ของเส้าหลิน

ต่อมา ปรมาจารย์ต่งถูกอ๋องซู่ส่งไปเป็นเจ้าหน้าที่เก็บภาษีที่มองโกเลียใน อจ.ก็ตาม
ไปช่วยงานด้วย โดยเป็นพนักงานเก็บและขนภาษีส่งกลับวังอ๋องซู่ ซึ่งที่นั่นเอง(ในมองโกล)
อจ.หยินได้เรียน ปากว้าจ่าง กับปรมาจารย์ต่ง ทั้งเช้า กลางวันยันมืดค่ำเลยทีเดียว
หลังจากกลับมาจากมองโกเลีย ปรมาจารย์ต่งได้ส่งอจ.หยินไปเป็นครูสอนทหารองค์รักษณ์
ในวังหลวง และต่อมาปรมาจารย์ต่งก็เริ่มรับศิษย์คนที่2 ซึ่งก็คือ หม่าเว่ยฉี นั่นเอง
(ศิษย์คนที่1หยินฝู่ 2หม่าเว่ยฉี 3สือจี้ตง 4เฉิงถิงหัว..... คนสุดท้าย เหลียงเจิ้นปู้)

อจ. หม่า เว่ย ฉี(1851-1886) เปิดร้านขายถ่านหิน และเครื่องอุปกรณ์เกี่ยวกับถ่านหินในปักกิ่ง
ดังนั้นจึงมีฉายาว่า ถ่านหินหม่า เป็นศิษย์ของปรมาจารย์ ต่ง ไห่ ชวน
หลังจากที่ปรมาจารย์ต่งไห่ชวนเริ่มเปิดสำนักสอนปากว้าจ่างข้างนอกวัง(นอกกำแพงหลังวังอ๋องซู่)
หม่า เว่ย ฉี ซึ่งขณะนั้นได้มีชื่อเสียงเชิงหมัดมวย(ในทางไม่สู้ดีนัก)ในปักกิ่งคนหนึ่ง ได้ไปเยี่ยมปรมาจารย์ต่งที่บ้าน
แล้วได้ขอประลองเปรียบวิชากันกับปรมาจารย์ต่ง(ไปลองของ) ผลก็คือเพียงกระบวนท่าเดียว หม่า เว่ย ฉี ก็
ถูกปรมาจารย์ต่งปราบลงโดยง่าย ตั้งแต่นั้นมา หม่า เวย ฉี จึงละความยะโสโอหัง น้อมตัวเข้าสมัครเป็นศิษย์
ของปรมาจารย์ต่งแต่นั้นมา ถึงกระนั้นหม่าเว่ยฉีก็ยังมีชื่อเสียง(เสีย)ในเรื่องความโอหัง
ชนิดที่ว่าไม่เคยเคารพใครเลยนอกจากอาจารย์ตัวเอง

หม่า เว่ย ฉี มีชื่อความชำนานและชื่อเสียงทางด้านวิชา ปากว้าจ่าง(ฝ่ามือ8ทิศ), ปากว้าเตา(ดาบ8ทิศ)
และปากว้าจ้วนเชียง(ทวนหมุน8ทิศ) โดยเฉพาะอย่างยิ่งฝีมือในการใช้ทวนนั้น ถือว่าเป็นเลิศ
หม่า เว่ย ฉี มีชื่อเสียงอีกอย่างหนึ่งก็คือความอวดดี(แบบว่ามีดีให้อวด)ท้าตีท้าต่อยกับชาวบ้าน
เขาท้าประลองกับสารพัดสำนักวิชาไปเรื่อย จนมีเรื่องเล่าเกี่ยวกับการประลองยุทธของหม่า เว่ย ฉีมากมาย
(ทั้งจริงและเท็จ) เรื่องที่ดังที่สุดเห็นจะเป็นการเขม่นกันกับกับนักมวยสิงอี้ที่มีอาชีพเป็นเปาเปียวจนเกิด
การดวลขึ้น เพียงผ่ามือเดียว(คือท่า จิ้นปู้ถวนจ้วง ใน64ฝ่ามือ)นักมวยสิงอี้คนนั้นถึงกับกระดูกสันหลังหักทันที
(เรื่องนี้ดังจนไปอยู่เป็นฉากหนึ่งในกาตูนเรื่องเคนจิ)

หม่า เว่ย ฉี เสียชีวิตตอนอายุ28ปีเท่านั้น สาเหตุการตายยังเป็นเรื่องไม่แน่ชัด บ้างก็ว่าหม่า เว่ย ฉี เสียชีวิตจาก
การบาดเจ็บเรื้อรังที่หลังเนื่องจากอุบัติเหตุในการฝึกซ้อมมวยของเขา บ้างก็ว่าเขาถูกวางยาพิษหลังจาก
ชนะการประลอง(เนื่องจากไปทำชาวบ้านเขาไว้มาก) ......ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องน่าเสียดาย(ปนสมควร)มาก
ดังนั้น ปากว้าจ่างสายของ หม่า เว่ย ฉี จึงไม่มีผู้สืบทอด เพราะอยู่หายใจได้ไม่ทันได้รับศิษย์นั่นเอง

อจ.หม่ากุ้ย เป็นศิษย์เองของ อจ. หยินฝู่ เป็นชาวเหอเป่ย พื้นเพบ้านเป็นโรงไม้จึงทำอาชีพโรงไม้
จนได้ฉาว่า มู่หม่า(ไม้หม่า)

อจ.หม่ากุ้ยเมื่อยังเด็กเป็นคนผอมแห้ง ตัวเล็ก ซ้ำยังพูดน้อย ฉายามู่หม่ามาจากความสามารถในฝีมือ
เชิงช่างไม้ เพราะสามารถสร้างโต๊ะไม้หนึ่งตัวได้ด้วยความรวดเร็ว อจ.หม่ากุ้ยเริ่มเรียนปากว้าจ่าง
กับ อจ. หยินฝู่เมื่ออายุ 18 ปี ก่อนหน้านั่นท่านได้ก็มีทักษะฝีมือทางวิชามวยอยู่แล้ว
คือ เทียนกังฉวน(หมัดเทวราช)

นอกจากอจ.หม่ากุ้ยจะเป็นศิษย์ของ อจ.หยินฝู่แล้ว เขายังหาโอกาสไปเรียนวิชาปากว้าจ่างโดยตรง
กับปรมาจารย์ต่งไห่ชวนอีกด้วย(ชื่อของอจ.หม่ากุ้ยจารึกบนป้ายหินที่สุสานปรมาจารย์ต่ง ซึ่งเป็น
เครื่องยืนยันว่า ปรมาจารย์ต่งยอมรับ อจ.หม่ากุ้นเป็นรุ่นที่2)

มีเรื่องเล่าว่า อจ.หม่ากุ้ยตัวเล็กๆจนน่าประหลาด เมื่อปรมาจารย์ต่งเห็นอจ.หม่ากุ้ยครั้งแรกก็
ประหลาดใจ จึงถามอจ.หม่ากุ้ยว่า"เธอดูประหลาดจัง เธอชื่ออะไร และมาที่นี่เพื่ออะไร"
อจ.หม่าจึงแนะนำตัวเองแล้วบอกว่าเขาชอบปู ชอบระบายสีบนกระดองปู
แล้วก็ขายกระดองปูระบายสีนั้นเป็นเครื่องประดับ ปรมาจารย์ต่งจึงบอกว่าจะถ่ายทอดวิชาฝ่ามือปู
ในปากว้าจ่างให้กับอจ.หม่ากุ้ย(ฝ่ามือปู.....เป็นไงหว่า) ซึ่งฝ่ามือปูนี้เองได้กลายเป็นฝ่ามือไม้ตายประจำตัว
ของอจ.หม่ากุ้ยเลยทีเดียว

โอว ขอบคุณมากครับ
เป็นบทความอีกอันได้เลย
เดี๋ยวผมอัพ อจ.หวังเพ่ยซิง
ตอนจบแล้ว เอาที่คุณ - n h b -
ไปแปะเป็นอีกบทความดีกว่า
เพราะอยู่ตรงนี้ คนคงไม่ค่อยเห็น
ผมเองก็บังเอิญคลิกมาดู
ถึงได้รู้

เอาเป็นชื่อ...

สะกิดตำนานปากัว โดย - n h b - ดีไหมครับ