|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
5 มกราคม 2550
|
|
|
|
เฟิงจื่อเฉียง มังกรตัวสุดท้าย (ตอนที่1)
อจ.เฟิงจื้อเฉียง เกิดในปี 1928 (ไม่ใช่ 1926 อย่างที่หลายท่านเข้าใจผิด) ครอบครัวของท่านมาจาก ฉู่ลู่ จังหวัดเหอเป่ย ปู่ทวดของท่านเฟิงเล่าเม่ยเป็นอจ.มวยชื่อดัง ซึ่งผ่านการสอบทางทหารได้ตำแหน่ง อู๋จู ในช่วงราชวงศ์ชิง ท่านเชี่ยวชาญเพลงดาบ และการขี่ม้ายิงธนู ทั้งยังมีพลังแขนแข็งแรงกว่าคนทั่วไป
แม้ว่าบิดาของอจ.เฟิง จะไม่ได้ฝึกมวย แต่ญาติคนหนึ่ง ซึ่งมีศักดิ์เป็นลุงของท่านฟง คือ อจ. หวังเหยียนข่าย ก็เป็นผู้เชี่ยวชาญ ในด้านมวยเส้าหลินท่านหนึ่ง
อจ.เฟิงรักศิลปะการต่อสู้ตั้งแต่เล็ก ท่านชอบแอบดูท่านปู่ทวดฝึกมวย แล้วลองเลียนท่าตามอย่าง บางครั้งก็นั่งฟัง ท่านลุงเล่าเรื่องราวในยุทธจักร
เมื่ออจ.เฟิงอายุได้แปดขวบ ปู่ทวดท่านก็เสียไป ท่านขอร้องให้ท่านลุงสอนมวยให้ แม้ว่าทางครอบครัว จะไม่เห็นด้วยนักแต่ก็จำยอม อจ.หวังก็เริ่มสอน ตงจื้อกง(เป็นวิชาบริหารยืดเหยียดร่างกาย) ท่ายืน ท่าพื้นฐาน รวมทั้ง ตักม้ออี้จินจิง หรือวิชาเปลี่ยนเส้นเอ็นให้อจ.เฟิง
อจ.เฟิงเกิดมาเผื่อฝึกมวยโดยแท้ ไม่เพียงแต่จะเรียนรู้ได้เร็ว แต่ยังได้รับมรดก ความแข็งแกร่งมาจากท่านปู่ทวด ท่านฝึกฝนอยู่เพียงสี่ปีร่างกายของท่าน พร้อมสมบุรณ์สำหรับการฝึกมวยในอนาคต
อจ.เฟิงสมัยยังเด็กนั้นซนมาก ท่านชอบการแข่งขัน และไม่เคยกลัวอะไรเลย เวลาที่มีพวกคนร้ายเข้ามาในท้องที่ และมีคนไปรุมจับ จะมีเด็กชายเฟิงอยู่ด้วยเสมอ เมื่อท่านอายุสิบสอง ก็สามารถลากหินหนักสองร้อย กิโล ไปตามลานบ้านได้แล้ว (คงเป็นคล้ายๆโม่กลมๆ ที่เหมือนลูกล้อแล้วลากไปไม่ใช่ยก)
เพราะเหตุที่อจ.เฟิงมีตาโตดั่งเสือ ท่านจึงได้รับฉายาว่า "พยัคฆ์ตาโต" ไม่ว่าใครแถวนั้นก็ต้องรู้จัก กลุ่มเด็กแถวบ้านเรียกท่าน เป็นราชา พวกเด็กเกเรเวลาเจอท่านต้องหนีห่าง เรียกได้ว่า เป็นเจ้าพ่อแก๊งค์เด็กแนวแถวนั้น
วีรกรรมต่างๆของท่าน ทำให้พ่อแม่ได้รับการต่อว่า ต่อขานมากมาย ทางบ้านส่งท่านไปอยู่กับญาติ ที่เป่ยผิง(ชื่อเก่าของเป่ยจิง) นัยว่าเพื่อเรียนการซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้า ความจริงแล้ว เพราะต้องการให้ท่านเฟิง หมดโอกาสก่อเรื่องวุ่นวายนั่นเอง
มีอจ.มวยคนหนึ่งที่ที่เป่ยผิง ซึ่งมาจาก คังเจ้า ในเหอเป่ย พักอยู่บ้านติดกับอจ.เฟิง เป็นผู้รอบรู้ด้านมวยถงเป่ย นอกจากนั้นยังเชี่ยวชาญการสกัดจุด และชิงกง หรือวิชาตัวเบา ท่านคือ อจ.หานเสี่ยวเฟิง
ท่านเฟิงศึกษาภายใต้คำแนะนำของอจ.หานเป็นเวลาสี่ปี ไม่เพียงแต่เรียนถงเป่ยฉวนเท่านั้น ท่านยังฝึกฝ่ามือทรายแดง ฝึกเตะเสาไม้ และตีถุงทรายอีกด้วย ตอนนั้นท่านสามารถ ฟาดอิฐห้าก้อนให้แตกได้ภายในครั้งเดียว
ในช่วงปลายของทศวรรษที่ 40 มีอจ.มวยสองท่าน ที่มีชื่อเสียงมากในเป่ยจิงคือ อจ.หู เหยาเจิ้น อจ.มวยสิงอี้ จากจังหวัดซานสี่ ท่านมีฉายาว่า "นิ้วเดียวสะท้านฟ้าดิน" ท่านไม่เพียงแต่จะเชี่ยวชาญมวย ยังรอบรู้ในวิชาแพทย์จีน รวมทั้งการเข้าญาณแบบเต๋า
ท่านหูเหยาเจิ้น (1879-1973) อีกชื่อคือ ท่านหูอวี้สี่ จบการศึกษาจากโรงเรียนแพทย์ ซานสี่ ฉวนจื้อ และศึกษาการต่อสู้จากอจ.มวยหลายท่าน ทั้งสิงอี้ ปากัว ไทจี๋ ด้วยพื้นฐานจากวิชาต่างๆ รวมทั้งวิชาลับ ในการเข้าญาณแบบพุทธและเต๋า ทำให้ท่านหู ได้คิดค้นท่าฝึกชี่กง แบบนิ่ง และแบบเคลื่อนไหว ของตนเองขึ้น ต่อมาในปี 1942 ท่านได้ก่อตั้งสมาคมศิลปะการต่อสู้ แห่งซานสี่ขึ้นที่ ขึ้นที่ไท่หยวน โดยมีตัวท่านเป็นประธาน
หมายเหตุ ตามที่อจ.เฟิงเล่า อจ.หู เรียนสิงอี้จากท่านหวัง ฟู่หยวน (สายท่าน หลิว ชี่หลัน) และอจ. เผิง ถิงจวน ซึ่งบ่งบอกว่า วิชาของท่านหูนั้นเป็น สิงอี้แบบเหอเป่ย
มีเรื่องน่าสนใจว่า ผู้ฝึกสิงอี้ สายอจ.หวังฟู่หยวน ในอวี้สี่ และซานสี่ เรียกมวยของเขาว่า "ซินอี้" (เจตจำนง และ จิต) แม้ว่าที่อื่น จะเรียกกัน "สิงอี้" (รูปแบบ และ จิต) และไม่ควรนำไปสับสนกับ ซินอี้สายดั้งเดิม ของตระกูล ไต้ หรือ สายมุสลิมเหอหนาน
อีกท่านหนึ่งนั้นคือ อจ.รุ่นที่17 แห่งมวยไทจี๋ตระกูลเฉิน ท่านเฉินฟาเคอ สำหรับท่านนี้คงไม่ต้องบรรยาย สรรพคุณมาก มีเวลาผมจะเขียนเรื่องท่านต่อครับ
ท่านทั้งสองล้วนเป็นนักสู้ในตำนาน มีเรื่องเล่าเกี่ยวกับพวกท่านมากมาย เป็นความฝันของคนหนุ่มในปักกิ่ง ที่จะได้เป็นศิษย์ของท่านทั้งสอง
ตอนนั้นท่านเฟิงกำลังหนุ่มฉกรรจ์อายุเพิ่ง 20ปี แน่นอนว่า หนุ่มเฟิงเคยได้ยินเรื่องราวเหล่านั้น และต้องการไปกราบพวกท่านเป็นอจ. เพียงแต่ด้วยประเพณีในเวลานั้นทำให้ ท่านไม่สามารถจะเดินดุ่มๆไป หาพวกท่านได้ หากไม่มีผู้แนะนำ
จนกระทั่งวันหนึ่ง โชคของท่านก็มาถึง หนุ่มเฟิงได้ยินว่าศิษย์พี่น้องของท่านคนหนึ่ง เป็นคนบ้านเดียวกับอจ.หู จึงขอร้องให้เขาพาท่าน ไปพบ อจ.หูเหยาเจิน
ในตอนแรกที่หนุ่มเฟิงได้พบอจ.หู เขารู้สึกผิดหวัง เพราะอจ.หู ไม่เหมือน ภาพจอมยุทธุ์ผู้ยิ่งใหญ่อย่างที่วาดฝันไว้เลยสักนิด
ท่านดูเหมือนคนธรรมดาทั่วไป ร่างกายก็ไม่ได้แข็งแกร่งใหญ่โต ความจริงแล้ว ดูหนักไปทางผู้หญิงอยู่หน่อยๆด้วยซ้ำ..! มือก็บอบบางและนุ่ม ใบหน้าก็ไม่ดุดัน แต่กลับดูเมตตา และมีรอยยิ้มอยู่เสมอ นั่นทำให้อจ.เฟิงสงสัยในฝีมือของอจ.หู
หลังจากที่อจ.หู ถามถึงวิธีการฝึก และประสพการณ์ในเรื่องหมัดมวยจากหนุ่มเฟิงแล้ว ท่านก็กล่าวว่า "เจ้ามีโอกาสจะเป็นนักสู้ที่ดี เพียงแต่วิธีฝึกของเจ้านั้น ไม่มีทางนำพาเจ้าไปสู่จุดนั้นได้"
หนุ่มเฟิงไม่เข้าใจ แถมยังโวยใส่อจ.หูว่า "ผมฝึกมวยเส้าหลินมาตั้งแต่เด็ก ฝึกถงเป่ยอย่างหนัก ผมสามารถยกก้อนหิน ทุบอิฐและฟาดหินให้หักได้ ท่านจะพูดว่านี่ใช้ไม่ได้ได้ยังไงกัน..!"
อจ.หูสีหน้าเคร่งเครียดลงกล่าวว่า "มวยจีนนั้น ประกอบไปด้วยองค์ความรู้ต่างๆ อันกว้างขวาง ไม่ใช่แค่ใช้กำลังเยี่ยงสัตว์ป่า วิธีที่เจ้าฝึกฝนนั้น เป็นการทำลายตัวเอง เป็นการทำลายร่างกายที่บิดามารดาของเจ้าให้มา"
ทำลาย..? หนุ่มเฟิงไม่เคยได้ยินคำพูดเช่นนี้มาก่อนเลย เขาเคยได้ยินแต่ว่า กังฟูที่แท้จริงเป็นผลจากการฝึกฝนอย่างหนัก
อจ.หู ทราบว่าในตอนนั้น อธิบายไป หนุ่มเฟิงคงไม่เข้าใจ จึกบอกให้หนุ่มเฟิงลอง โจมตีท่าน หนุ่มเฟิงปฏิเสธ กล่าวว่า ตนเป็นเพียงศิษย์ผู้น้อย ไม่กล้าล่วงเกิน อจ.หู จึงกล่าวอีกว่า "ฉันให้เจ้าโจมตีฉันอย่างไรก็ได้ ตามที่เจ้าต้องการ"
แต่หนุ่มเฟิงยังเกรงใจ จึงใช้แรงเพียงหนึ่งในสามส่วน โจมตีไปสองครั้ง อจ.หูต้องบอกให้เขา ลงมือให้หนักขึ้นอีก
...ดีล่ะ จะเอาอย่างนั้นก็ได้..หนุ่มเฟิงนึก "งั้นอย่าหาว่าผมไม่เกรงใจผู้อวุโสก็แล้วกัน"
หมัดที่สามนี้ หนุ่มเฟิงใช้แรงทั้งหมดที่มี เขาใช้ท่าที่เรียกว่า "ยิงปืนใหญ่สู่ท้องฟ้า"โจมตีอจ.หู
หมัดของเขานั้น ทั้งรวดเร็วและเปี่ยมไปด้วยพลัง แต่แล้ว เมื่อสัมผัสกับร่างอจ.หู หนุ่มเฟิงกลับรู้สึกราวกับชกปุยนุ่น หนุ่มเฟิงผงะ เหมือนว่าพลังอันกร้าวแกร่งทั้งหมดสะท้อนกลับมา ทำเอาเขากระเด็นไปสามเมตร กระแทกกับกำแพง ก่อนร่วงลงมาเห็นดาวระยับ เหงื่อเย็นเฉียบผุดออกมาโดยไม่รู้ตัว
หนุ่มเฟิงลุกขึ้น แล้วก็พบว่าตนเองไม่ได้บาดเจ็บ เมื่อมองออกไปก็เห็นอจ.หู ยังยืนสงบนิ่งอยู่ดังเดิม ราวกับว่าท่านไม่เคยขยับเขยื้อนเลยแม้สักนิ้วเดียว
จิตใต้สำนึกของหนุ่มเฟิง บอกกับเขาว่า เขาคงชกเข้ากับ กำแพงชี่ เขาไม่เห็นอจ.หู เคลื่อนไหวเลยสักนิด หนุ่มเฟิงสับสนอย่างที่สุด
ระหว่างที่เขากำลังคิดอยู่นั่นเอง อจ.หูก็เอ่ยขึ้น "คราวนี้ถึงรอบของฉันแล้ว..!"
หนุ่มเฟิงฮึดขึ้นอีกครั้ง เขานึกใจว่า คราวก่อน เขาตั้งใจแต่โจมตี เลยโดนอะไรเข้าไปไม่รู้ตัว คราวนี้เขาจะไม่พลาดอีก ต้องเตรียมพร้อมรับมือ
ดังนั้นหนุ่มเฟิงรวบรวมพลังทั้งหมด อันเป็นผลจากการฝึกมวยมาตลอด สิบสองปีเพื่อใช้ในคราวนี้คราวเดียว เขาคิดว่าตนเองยืนได้อย่างมั่นคง ราวหินผา ตอนนั้นเอง ที่อจ.หูเดินเข้ามาอย่างช้าๆ พร้อมกับเหยียดนิ้วของท่านออกมา หนุ่มเฟิงจ้องอย่างระมัดระวัง เขาไม่ได้ หวาดหวั่นพรั่นพรึงใดๆ เขารวมพลัง ทั้งหมด พร้อมจะโต้กลับ ทันใดนั้น..! ความรู้สึกอันแปลกประหลาดก็เข้าครอบงำ หนุ่มเฟิงไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่ วินาทีนั้นเอง พลังอันแข็งแกร่งก็ผ่าน มาจากปลายนิ้วของอจ.หู...
เขาสะท้านไปทั้งร่าง ราวกับถูกไฟช๊อต ร่างกายทั้งหมดกระเด้งกลับ แล้วปลิว ไปด้านหลัง กระแทกกับกำแพงเดิม
"นี่มันวิชาอะไรกัน..!" หนุ่มเฟิงอุทานอย่างตื่นตระหนก อจ.หู ยิ้ม และกล่าวว่า "นีเรียกว่าชี่กง ภายใน เป็นการรวบรวมชี่ ให้เป็นเหมือนกระสุนนัดหนึ่ง และปล่อย ออกมาเป็นจุดเดียว"
อจ.เฟิงค่อยนึกออก ถึงคำเล่าลือที่ท่านเคยได้ยินมาก่อน "นิ้วเดียวพิชิตฟ้าดิน" มันเป็นเรื่องจริง..! หนุ่มเฟิงรู้สึกว่าตนเองได้ค้นพบวิชาการต่อสู้ที่แท้จริง ที่เขาค้นหามาตลอดชีวิตแล้ว อยู่ตรงหน้าเขานี่เอง หนุ่มเฟิงจึงคุกเข่าลงต่อหน้าอจ.หู กราบขอให้ท่านรับเป็นศิษย์ นับแต่นั้นมาเส้นทาง ศึกษามวยภายในของท่านก็เริ่มต้นขึ้น
อจ.เฟิงฝึกฝนภายใต้การดูแลของอจ.หู ในช่วงสองปีแรก ท่านเรียนการ รวบรวมชี่ การบำรุงชี่ ฝึกจิต และชี่ ท่ายืนซานถิ วิธีการใช้ตันเถียน หมัดห้าธาตุ สิบสองลักษณ์และ 24 ฝ่ามือ
ท่านเฟิงฝึกฝนอย่างขันแข็ง ภายใต้คำสอนขอ.อจ.หู เมื่อเวลาผ่านไป พลังภายในของท่านก็อยู่ในระดับสูงขึ้น ไม่เพียงแต่วงจรสวรรค์ใหญ่ และ ตันเถียนทั้งสาม จะเปิดออก แต่ยังรวมไปถึงบอลชี่เล็กๆ ที่ท่านสามารถสั่งให้หมุนเวียนไปทั่วร่างกาย Five bows (ผมไม่รู้ว่าจะแปลว่าอะไรดี ท่านใดทราบ บอกด้วยครับ) ก็พัฒนาขึ้น และร่างกายของท่าน เปี่ยมไปด้วยความยืดหยุ่น
ขอเสริมเรื่อง five bows นิดนึงครับ ตามที่คุณ bbking ขอมา five bows ถ้าแปลเป็นไทยน่าจะเรียกว่า 5 คันธนู ศัพท์ภาษาจีนเรียกว่า อู่กงเหออี แปลว่า 5 คันธนูรวมเป็นหนึ่ง คันธนูที่ว่านี้คือความโค้งของร่างกาย 5 ส่วนที่ต้องให้โค้งรับกัน 5 ส่วนที่ว่าคือ 1. คันธนูของกาย คือแนวกระดูกสันหลังทั้งเส้น 2. คันธนูของแขนทั้งสองข้าง 3. คันธนูของขาทั้งสองข้าง รวมกันเป็น 5 คันธนู ซึ่งต้องฝึกให้ประสานกันเป็นหนึ่งเดียวเรียกว่า อู่กงเหออี
โดย: เซียวหลิบงั้ง IP: 124.121.6.66 วันที่: 17 มกราคม 2550 เวลา:15:38:46
ในที่สุด อจ.หูก็รับท่านเป็นผู้สืบทอด ไม่เพียงแต่เพราะ พรสวรรค์ด้านศิลปะการต่อสู้ ของอจ.เฟิงที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดเท่านั้น แต่เพราะท่านเล็งเห็นว่า อจ.เฟิง มีความสามารถ ที่จะสังเคราะห์กระบวนการ ของวิชาต่างๆ ที่รำเรียนมา พัฒนาเป็นแบบของตนเองได้ในอนาคต
ติดตามต่อตอนสองครับ
Create Date : 05 มกราคม 2550 |
Last Update : 24 มกราคม 2550 0:01:11 น. |
|
21 comments
|
Counter : 1799 Pageviews. |
|
|
|
|
โดย: ( - __ - ) IP: 125.24.27.51 วันที่: 5 มกราคม 2550 เวลา:21:40:54 น. |
|
|
|
โดย: bbking IP: 124.157.205.179 วันที่: 5 มกราคม 2550 เวลา:23:42:52 น. |
|
|
|
โดย: bbking IP: 124.157.205.179 วันที่: 5 มกราคม 2550 เวลา:23:47:43 น. |
|
|
|
โดย: ตี๋ IP: 58.9.13.30 วันที่: 5 มกราคม 2550 เวลา:23:47:45 น. |
|
|
|
โดย: bbking IP: 124.157.205.179 วันที่: 5 มกราคม 2550 เวลา:23:52:47 น. |
|
|
|
โดย: bbking (Ramin&Indra ) วันที่: 6 มกราคม 2550 เวลา:0:21:48 น. |
|
|
|
โดย: ตี๋ IP: 58.9.13.30 วันที่: 6 มกราคม 2550 เวลา:4:18:23 น. |
|
|
|
โดย: bbking IP: 124.157.163.106 วันที่: 6 มกราคม 2550 เวลา:11:24:28 น. |
|
|
|
โดย: bbking IP: 124.157.163.106 วันที่: 6 มกราคม 2550 เวลา:11:36:34 น. |
|
|
|
โดย: bbking IP: 124.157.163.106 วันที่: 6 มกราคม 2550 เวลา:11:43:11 น. |
|
|
|
โดย: AAA IP: 124.120.243.195 วันที่: 6 มกราคม 2550 เวลา:12:05:49 น. |
|
|
|
โดย: bbking IP: 124.157.163.106 วันที่: 6 มกราคม 2550 เวลา:13:06:56 น. |
|
|
|
โดย: bbking IP: 124.157.163.106 วันที่: 6 มกราคม 2550 เวลา:13:52:25 น. |
|
|
|
โดย: bbking IP: 124.157.163.106 วันที่: 6 มกราคม 2550 เวลา:13:52:39 น. |
|
|
|
โดย: ตี๋ IP: 58.9.16.44 วันที่: 6 มกราคม 2550 เวลา:17:21:10 น. |
|
|
|
โดย: ( - __ - ) ... NHB IP: 125.24.19.71 วันที่: 6 มกราคม 2550 เวลา:20:09:59 น. |
|
|
|
โดย: bbking IP: 58.147.90.105 วันที่: 6 มกราคม 2550 เวลา:20:54:30 น. |
|
|
|
โดย: รังไหม IP: 58.9.189.112 วันที่: 6 มกราคม 2550 เวลา:22:24:17 น. |
|
|
|
โดย: เซียวหลิบงั้ง IP: 124.121.6.66 วันที่: 17 มกราคม 2550 เวลา:15:38:46 น. |
|
|
|
โดย: bbking IP: 222.123.24.187 วันที่: 18 มกราคม 2550 เวลา:2:34:55 น. |
|
|
|
โดย: แอนนา IP: 61.19.205.253 วันที่: 5 พฤศจิกายน 2550 เวลา:13:42:20 น. |
|
|
|
| |
|
|
Ramin&Indra |
|
|
|
Location :
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [?]
|
สำหรับท่าน ที่ไม่ยังไม่รู้จักมวยไท่จี๋นะครับ
มวยไทจี๋ หรือ ไทจี๋ฉวน มาจากคำว่า ฉวน แปลว่า มวย + กับ ไทจี๋ เป็นวิชา การต่อสู้ชนิดเดียวกับ ที่เราเรียกแบบแต๊จิ๊วว่ามวยไทเก๊ก หรือ ที่กลุ่มกายบริหารเพื่อสุขภาพ สมัยใหม่ เอาไปดัดแปลงแล้วเรียก ว่า ไทชิ รวมทั้งศัพท์ วัยรุ่นที่เรียกว่า "ทิชชี่" แถมยังมีแบบผสมโยคะ เอาไปเรียกว่า "โยชิ" หรือ "ไทคะ"อีกด้วย
อย่างไรก็ตาม วิธีฝึกแบบสมัยใหม่นั้น บางครั้ง เป็นเพียงการยืมชื่อมาใช้ เพื่อโฆษณาสรรพคุณ โดยไม่ได้มีเนื้อหาสาระ เกี่ยวข้องกับมวยไทจี๋เลย หรือไม่ก็ เป็นการใช้คุณประโยชน์ของมวย แค่เพียงกระผีกริ้นของมันเท่านั้น
มวยไทจี๋มีคุณประโยชน์มากมายมหาศาล ในหลากหลายด้าน หากคุณได้ศึกษาจากผู้รู้ และ ฝึกฝนอย่างจริงจัง เป็นวิชา ที่คุณสามารถ ใช้เป็นวิชาประจำตัว เรียนรู้จากมันได้ไม่มีที่สิ้นสุดจนตลอดชีวิต
บล๊อกนี้ผมตั้งใจจะ รวบรวม ประวัติ และ ท่ามวยไทจี๋ของหลากแบบ หลายสายอาจารย์ ของมวยไทจี๋ตระกูลต่างๆเอาไว้ เผื่อผู้สนใจจะได้สามารถเปรียบเทียบได้
จากประวัติศาสตร์อันยาวนาน ปัจจุบัน มวยไทจี๋แบ่งออกเป็นหลายแบบ หลากตระกูล ที่สำคัญๆก็คือ มวยไทจี๋ตระกูลเฉิน ตระกูลหยาง ตระกูลอู๋ ตระกูลอู่ ตระกูลซุน สายหมู่บ้านเจ้าเป่า สายบู๊ตึ๊ง แต่ละสาย ยังแตกแขนงออกไปอีกมากมาย รวมทั้ง สายแปลกๆ สาย ย่อยต่างๆอีก ผมจะพยายามรวบรวมมาให้ดูกันครับ
ยังทำไม่เสร็จนะครับ มีหลายหัวข้อยังว่างอยู่ ค่อยๆทำไปเรื่อยแล้วกัน
ตอนนี้ หัวข้อที่มีเนื้อหาอยู่ คือ ** กำเนิดมวยไทเก๊ก ** มวยไทเก๊กตระกูลหยาง ** คำสอนปรมาจารย์ ** ตำนานยอดฝีมือครับ ** ประวัติมวยไท่เก๊ก ทั้ง7สาย ** มวยไท่เก๊กตระกูลเฉิน
แต่ทั้งหมดก็ยังไม่ครบถ้วน ยังคงอัพเดทเรื่อยๆครับ
บทความส่วนใหญ่ที่ผมเป็นคนแปล จะมีข้อผิดพลาดในเรื่องการออกเสียง ชื่อคน ชื่อสถานที่ภาษาจีน เพราะผมไม่รู้ ภาษาจีน และต้นฉบับเป็นภาษาอังกฤษเสีย ส่วนใหญ่ ต้องขออภัยไว้ล่วงหน้าครับ
อัพเดท สัปดาห์ละครั้งครับ
|
|
|
|
ฝ่ามือทรายแดง << ไม่ไช่น้ำตาลทรายแดงอ่ะครับ เป็นวิชาฝึกพลังของมืออย่างหนึ่ง โดยฝึกเรียกเลือดในตัวมารวมไว้ที่มืออ่ะครับ ทางภาคเหนือเรียกว่า "จูซาจ่าง" จูซาที่แปลว่าผงชาดอ่ะครับ ภาคใต้เรียกว่า "เสวี่ยะจ่าง" หรือฝ่ามือโลหิต เวลาสำแดงวิชามือเลือดจะรวมกันที่ผ่ามืออ่ะครับเลยได้ชื่อมาอย่างนั้น วิชาพวกนี้ฝึกให้มือหนักอ่ะครับ เวลาตีคนหนักมากๆ (ผมเคยประสบของจริงกับตัวมาแล้วครับ.....)
เล่าสู่กันฟังครับ สนุกๆ