ภูมิต้องไปทำงาน จาช่วยพ่อทำงาน
แล้วเกาะแน่นด้วยนะ นึกถึงภาพ ลูกลิงเกาะ แม่ลิง ยังไง ยังงั้น
แกะลูกออกได้ แม่กะพ่อ ก็หันหลัง ไม่หันกลับไปมองด้วย
พอตกเย็น ไปรับ เห็นหน้าพ่อกะแม่ เจ้าภูมิร้อง ไม่กลับจาอยู่กะครูเกมส์
โหลูก หน้ามือ หลังเท้าเลย
กลับมา เล่าให้ ตา ยาย น้า ฟัง เราก็สรุปกันว่า เป็นอย่างนี้แค่อาทิตย์ เดียวแหละ เดี๋ยวก็หาย
ผ่านไป เดือน ก็แล้ว เทอมก็ แล้ว จบปี ร้องยันวันสุดท้าย เฮ้อลูก
แต่ก็ไม่ได้ทุกข์อะไรค่ะ ครูประจำชั้น ก็คงจะคิดกังวลว่า เราจะคิดว่าเขาไม่สนใจลูกหรือเปล่า
เพราะ รีบบอกว่า น้องเป็นอย่างนี้แป็บเดียวค่ะ คุณแม่ เดี่๋ยวก็หาย ทุกวัน
ก็เลยบอกครูว่า พี่เข้าใจค่ะ พี่รู้ว่าสาเหตุมาจากอะไร พี่เชื่อมั่นว่า น้องดูแลลูกพี่ดี
ไม่งั้น ตอนเย็น คงไม่ร้อง จาอยู่กับครูเกมส์หรอกค่ะ
สภาพของเ็ด็ก ที่ร้องให้ เวลาไปโรงเรียน ก็เกิดจากการไม่คุ้นชิน แต่ของภูมิ เกิดจาก อาการ เสียดายบรรยากาศ
คือ เมื่อมาโรงเรียนก็รู้นะ ว่าสนุก วาดี แต่เสียดายที่ไม่ได้เล่น สนุก ไม่ได้ปั้นดิน ไม่ได้ทำอะไร แบบไม่มีกฎเกณฑ์
แต่ พอจากลับบ้าน ก็เสียดาย เวลา ที่ได้เล่นกับเพื่อนๆ ได้ทำกิจกรรมที่เป็นกลุ่มๆ
ไม่ใ่ช่เกิดจากอาการ ไม่อยากไปโรงเรียน
ทุกวันนี้ อยู่อนุบาล 2 อาการ ต่างๆ ก็กลายเป็น พ่อภูมิจะไปโรงเรียนคนแรก
พอไปถึงโรงเรียน พ่อมารับเร็วๆ นะ 
Free TextEditor
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
ตอนนี้ อัยก็เป็นอยู่ครับแต่ไม่ได้ร้องไห้เท่าไหร่ได้แต่บ่นงอแง
ปู่กับย่าก็ต้องหลอกล่อกันไป
มีคำพูดเดียวที่อัยชอบเอามาอ้างเวลาไม่อยากไปคือ อัยกลัว teacher แต่ครูบอกว่าเวลาเจอจริงๆวิ่งไปหาก่อนเลย
กลับบ้านก็ชอบมาคุยว่าอัยตอบ teacher ได้คนเดียวเลย