หายจากที่นี่ไป 7 ปี เรื่องสุดท้ายของบล๊อกนี้
ก่อนออกไปคือ "ลีลาเขาหล่ะ" ได้เปิดกลับมา
เห็นภูมิไทยตำส้มตำไปร้องเพลงไปก็น่ารักดี
เด็กผู้ชายตัวผอมคนนั้น โตไปช่วงหนึ่ง กลายเป็น
เด็กผู้ชายตัวอวบๆ แล้วก็โตมาเป็นเด็กหนุ่มผอมสูง




พอมีความคิดว่าจะกลับมาเขียนบล๊อกจริงจังก็
อยากเขียนให้ครบทุกเรื่องที่ตัวเองตั้งหัวข้อไว้
ไล่มาตั้งแต่ "ได้เที่ยวอีกแล้ว" "นึกอยากทำ" 
มาตอนนี้ก็คือ "บอกเรื่องลูก"



ความ "ยาก" ของการเขียนบล๊อกอีกอย่างคือ
จะเลือกกลุ่มย่อยอะไร ครั้งนี้ตัดสินใจระหว่าง
ครอบครัว กับไดอารี่ เลือกไดอารี่ เพราะ
เป็นการเขียนบอกเล่าความคิดตอนนี้ ที่มีต่ออดีต



ก่อนเลิกเขียนบล๊อกภูมิไทยเป็นนักกีฬาว่ายน้ำ
ตอนนี้ไม่เป็นแล้วแต่ก็ได้ทักษะว่ายน้ำทุกท่า
นั่งเรือไปไหนก็ไม่กลัว แต่ก็ไม่ค่อยได้นั่ง
และถ้าได้นั่งเค้าก็มีชูชีพให้  ก่อนเลิกว่ายน้ำ
ภูมิไทยไปล้มแขนหักตอนนั้นได้ลำดับที่ 52
ของประเทศ รุ่นอายุ 9 ปี
ตั้งใจว่าพอครบ 12 จะให้ลงเยาวชน
แต่ผ่านมาวันนี้รู้ว่า ไม่ได้ลงว่ายน้ำแล้ว


เราเป็นแม่ที่ไม่สนับสนุนเรื่องวิชาการมากนัก
ด้วยความเป็นครูแนะแนวมีความคิดว่าอยาก
ส่งเสริมลูกด้านดนตรี กีฬา ให้มีความสามารถ
อื่นๆมากกว่า



ภูมิทำได้ดีทุกด้าน มีหน้าที่รับผิดชอบงานบ้าน
ล้างจาน ซักผ้า รีดผ้าของตัวเอง เก็บกวาดห้อง
ของตัวเอง

 

เราไม่เคยกดดันลูกเรื่องเรียนเมื่อเทอมที่แล้ว
วันหนึ่ง เขาถามว่า "แม่คิดว่าน้องภูมิเรียน
ได้เกรด 4 ได้มั๊ย" 
ก็ตอบลูกว่า  "ได้ แต่มันยาก ถ้าอยากทำก็ลองดู
แต่ถ้าไม่ได้แม่ก็ไม่ว่าอะไร"
เขาถามย้อนว่า "ถ้าทำได้เกรด 4 แล้วจะได้อะไร"  
เราตอบว่า "แม่ไม่ได้เป็นคนเสนอไม่รู้ว่าต้องให้อะไร"
เขาบอก อยากได้ไอโฟน X เราเลยบอก
งั้นบอกว่าทำไมต้องมี เขายกเหตุผลที่น่าฟัง จึงยอม
หลังจากนั้น เขาพูดถึงมันหลายครั้ง จนเราเริ่มรู้สึกว่า
ถ้าปล่อยไว้อาจบ่มเพาะนิสัยไม่ดี จึงยื่นข้อเสนอว่า
ถ้าได้เกรด 4 ได้ตามที่ขอ แต่ถ้าเรียนแย่ลงหล่ะ
แม่มีสิทธิเรียกร้องอะไรเปล่า จึงบอกเขาว่า
แม่ขอยึดคอมและมือถือนะ
ถ้าเรียนได้ต่ำกว่าที่เคยได้คือ 3.80



ปรากฏว่า เขาทำไม่ได้ ได้แค่ 3.96 
สรุปไม่ได้ไอโฟน แต่ก็ไม่โดนยึดคอม
หลังจากเกรดออกก็มานั่งคุยกันว่า
เขายังใช้เวลาไม่เหมาะกับเกรด 4 
ต้องทุ่มเวลาให้การเรียนมากกว่านี้
แต่ภูมิมีเรื่องที่ต้องสนใจเยอะแยะ
เราจึงสรุปกันว่า การได้ทำในสิ่งที่สนใจ
และการใช้เวลานั้น เป็นเรื่องสำคัญ
สรุปได้แบบนี้ แม่ว่าดีกว่าได้เกรด 4

แม่ไม่อยากให้ลูกโตขึ้นเหมือนพ่อ
ไม่อยากให้โตขึ้นเหมือนแม่
ไม่อยากให้ลูกต้องเหมือนใครๆ 
แต่อยากให้ลูกเป็นอย่างที่ลูกอยากเป็น
เป็นตัวของลูก ทำทุกอย่างจากภายในเราเอง
แล้วเมื่อนั้น ทุกอย่างจะมีคุณค่าในตัวเอง
โดยที่ลูกไม่ต้องแสวงหาคุณค่าจากที่ไหน