เชื่อมิ ว่าอิชั้นได้เจิม ณ. เวลา 03.49 น. ของฮ่องกง กร๊ากกกส์

อ่ะ....เป็นเรื่องที่ได้เม้าท์ตอนเจอกันไปแล้ว ไอ้เราก็คิดไปว่า เออ...นี่คงเป็นอาการของคนที่มีความสัมพันธ์มาในระดับนึงแล้ว แล้วก็อยากจะพัฒนาขึ้นไปอีกหนึ่งเลฟเวลนิ แต่พลบอกว่าไม่ใช่ อ่ะ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่

มีลูกหนึ่งคน จนไปเจ็ดปีจริง ๆ นา (ของป้าเนี่ยสิบปีแล้ว ยังจนอยู่เลย อิอิ) ยิ่งเป็นคู่ต่างชาติที่สมองไหล ไม่ได้อยู่บ้านเกิดเมืองนอน ก็ยิ่งลำบากเข้าไปใหญ่

ถ้ามีลูกกะคนไทย โรงเรียนวัด โรงเรียนอะไรก็เข้าไปเรียนได้ หรือถ้าคุณฝรั่งเค้าอยู่สวิส ใช้สิทธิพลเมือง ลูกหัวดีหน่อย เข้าโรงเรียนรัฐบาล เรียนมหาวิทยาลัยเด็ด ๆ โดยที่ไม่ต้องเปลืองสะตุ้งสตังค์มากนิ แต่นี่ดันสมองไหล ไปอยู่ต่างประเทศเงี้ย คุณฝรั่งเขาจะยอมให้ลูกไปเรียนโรงเรียนวัดลามะแถวบ้านรึ

อยู่ปักกิ่ง ก็ต้องเรียนนานาชาติชิมิส์ ปีนึงเฉียดล้านบาท เสียดายตังค์แทน (อ้าว....ยัยป้าไปยุ่งอะไรกะเค้าด้วย)

ชั้นเม้นท์ซีเรียสไปมั้ยเนี่ย เห็นพลบอกว่า 'เพ้อไปหน่อย' อิชั้นก็เพ้อตามไปซะงั้น ขอบอกว่า ไม่ได้ซีเรียสเหมือนกันจ้า เม้นท์ให้มันง่วง ๆ เดี๋ยวจะได้นอนหลับสบาย

โม้เพลิน....จะเล่าให้ฟังว่า ไม่ได้หลับ ไม่ได้นอน เพราะซัดโอเลี้ยงเข้าไปเมื่อเย็น แถมยังมีเรื่องให้กังวลใจ

เค้าส่งอีเมลเชิญให้ไปรับของรางวัลแบบมีอีเว้นท์แฝงอยู่ คือถ้าให้ไปรับของเฉย ๆ ไม่อยากไปไง แต่เห็นเค้ามีจัดงาน (เล็ก ๆ) ด้วย มันก็น่าไปเนอะ

เมื่อตอนหัวค่ำ ก็พยายามจองตั๋ว ซึ่งจองกระชั้นชิดแบบนี้ หาตั๋วถูกยาก ถูกสุดคือทำจองกับเว็บการบินไทย สองพันห้าร้อยเหรียญ ปรากฎว่าใช้บัตรเครดิต แล้วมันไม่ตัดบัตร แต่ขึ้นข้อความว่าให้ติดต่อธนาคาร

ไอ้ธนาคารฮ่องกงนี่ก็เหลือเกิน เป็นห่วงกระเป๋าสตางค์ผู้บริโภคมากเกินไปหน่อยรึป่าว

ก็เข้านอนด้วยความกังวล เพราะจองตั๋วให้สองพ่อลูกได้แล้ว (ไปไม่พร้อมกัน-สองคนนั้นได้ตั๋วถูกมาก ชั้นหาตั๋วถูกเก่ง ฮ่า ฮ่า) แต่ของตัวเองยังไม่ได้จองซะนี่

พอเมื่อกี้ ลองไปเซิร์ชดูเว็บที่ป้าซื้อตั๋วเครื่องบินประจำทุกครั้ง เฮ้ย....ไฟลท์เดียวกัน วันเดียวกันเลยอ่ะ ถูกกว่ากันห้าร้อยเหรียญ กรี๊ดดดดดเลย จองเลย ใช้บัตรเครดิตเดิมผ่านตลอดไม่มีปัญหา เค้าเรียกว่าดวงมันจะได้ของถูกเหมือนกันทั้งครอบครัว อิอิ

ปอลอ พลจำได้ป่าว ที่ป้าเปิดเว็บหมอไพศาลให้ดูดวงของป้าอ่ะ แม่นไหมล่ะตะเอง ??

อ๊ายยย.. กลับมาแร้ววว น้องชั้น!!!


ประเดิมเริ่มปัดฝุ่นก็เพ้อเจ้อเชียวนะยะ

การมีลูก เป็นความผูกพันของชีวิตๆนึงกับเรา สำหรับคู่ธรรมดา ต้องถามตัวเองว่าพร้อมไหม? เพราะนั่นหมายถึงการเสียสละทุกอย่างของตัวเองไปให้กับอีกชีวิตหนึ่ง .. และสำหรับคู่ของพลก็ต้องถามว่า พร้อมไหมไหม? เพิ่ม ไหม? เข้าไปอีกชั้น กร๊ากกก..

เด็กน่ะมันก็น่ารักดีอยู่หรอกพล นำทั้งความน่ารัก สดชื่น และปวดกบาลมาให้พร้อมๆกัน เหมือนฮอลล์รสน้ำผึ้งผสมมะนาวไง เกี่ยวป่ะ?

พลแล่นไปแวะบ้านป้าเดซี่มา แล้วกลับมาไวจริงนะ ทำเหมือนเช้าไปเย็นกลับได้งั้นแหละ เห็นรูปที่บ้านป้าเดซี่แล้ว ไหน..แก้ผ้านุ่งกุงเกงลิงถ่ายบั้นท้ายให้ดูด่วน.. ว่ามันอวบระยะสุดท้ายหรือยัง?

คิดถึงน้องที่ซู้ดดดด เลย ทีหลังอย่าหายหัวหายหางไปนานนักนะยะ..

คอมเมนต์ยาวครับ

พล พี่สินขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ พล นะ
แม้จะช้า แต่ ซึ้ง

เก๋อ รื่อ เป็นชื่อของหนุ่มทิเบต ชาวมณฑลกานสู เป็นไกด์นำเที่ยว

พี่สินไปทิเบต ที่มณฑลชิงไห่
ยังไม่ได้นำรูปภาพมาลงบล็อก

พี่ไปช่วงเดือนกรกฎาคม เดือนที่มีฝน ดอกไม้บาน ออกซิเจนเยอะ
แม้ชิงไห่ จะอยู่สูงกว่าเขตปกครองทิเบต
แต่พี่สิน ก็ไร้ปัญหาเรื่องเหนื่อย
ไกด์บอกว่า ฝน และหญ้า ช่วยสร้างออกซิเจน มาช่วงนี้ดีที่สุด

พี่วิ่งลั่นล้าถ่ายรูป ปีนโน่น ปีนนี่ เหมือนทิเบต เป็นบ้านของตนเอง
แถบนี้เป็นเนิน เป็นโตรก ไร้ต้นไม้ให้จับกิ่งไม้ยึดเหนี่ยว ใช้กำลังขาล้วนๆ

มณฑลชิงไห่ เป็นดินแดนของชาวทิเบต
ที่จริง แถบเขตปกครองทิเบตทิเบต มณฑลซินเกียง มณพลกานซู รวมทั้งมณฑลเสฉวนบางส่วน(จิ่วจ่ายโกว) ก็เป็นที่ราบสูงทิเบตทั้งนั้น

โอ เป็นที่ราบสูงที่มหึมามากๆๆๆๆ
ใหญ่กว่าประเทศไทยราว 10 เท่า มั๊ง?

แต่คนทิเบตยากจน พักอาศัยเป็นเต๊นท์ อยู่กันห่างๆ
เลื้ยงจามรี แกะ และแพะภูเขา

พี่สินประมาณว่า พี่สินเห็น จามรีนับสิบล้านตัว ไม่เวอร์นะ
เพราะคนทิเบตคนเดียวขี่ม้า เลี้ยงดูไข่มุกดำ(จามรี) ไข่มุกขาว(แพะ) เต็มภูเขา
คงจะราวพันตัว ทีนี้ พี่เห็นตลอดวัน ตลอดทาง แล้วก็เห็นทุกวัน

นึกออกไหม เดินทางจากเหนือไทย จดถึงสิงคโปร์ ยังคิดว่าระยะทางน้อย
เพราะเดินทางทุกวัน วันละ 300 กิโล 10 วัน
พี่เห็นไข่มุกดำ ไข่มุกขาว ตลอดทางเลย


เอาละเข้าเรื่อง ในบล็อกของพล
พี่สิน ก็เจอญาติผู้ใหญ่ติง เรื่องไม่มีครอบครัว เดี๋ยวจะไม่มีความสุข
เดี๋ยวจะไม่มีทายาท ได้ยินบ่อยละ

เครียดไหม? ก็แค่รำคาญ

ชีวิตของพี่ ไม่เห็นมีใครให้เงิน ให้ของกินพี่
ชีวิตครอบครัว ไม่ได้แปลว่า มีความสุขกว่าอยู่คนเดียว
เห็นผัวเมียทะเลาะกัน ดูทีวีคนละช่อง ดูหนังคนละแนว
ข้างบ้าน พี่ตื่นขึ้นมา ได้ยินเสียงรีบเร่ง แล้วก็ได้ยินเสียงบ่นกันแทบทุกเช้า เหอ เหอ

และครอบครัวที่มีลูก ก็ไม่ได้สุขอย่างหวัง
น้องของพี่ หลานของพี่ เห็นบ่นเรื่องเลี้ยงลูก เรื่องรายจ่ายของลูก
เห็นเครียดกันกับพฤติกรรมลูกติดเพื่อน สอนแล้วจะเถียง

แน่นอน พี่ก็ไม่ใช่คนมะนาวหวานนะ
ที่คิดว่าอยู่คนเดียว แล้วจะมีความสุขล้น
แต่พี่ เพียงแต่พอใจในความเป็นอยู่แบบนี้

ก็เคยมีคนมาอยู่กับพี่เหมือนกัน
ก็มีเถียงกัน กินอาหารไม่ใช่แบบเดียวกัน
ดูหนังคนละแบบ เล่นกีฬาไม่เหมือนกัน

คริสติน่า อากีล่า เคยพูดในทีวีแล้วถูกใจ
เธอบอกว่า ถ้าจะมีคู่ครอง ต้องมีแล้วมีความสุขกว่าชีวิตในตอนนี้
ฉะนั้นก็อยู่คนเดียวก็ได้

เรื่องมีลูก พี่สินเคยรับเป็นพ่ออุปถัมภ์เด็กยากจน มา 5 คนแล้ว
ก็ไปเยี่ยมเขา ไปให้กำลังใจเขา (อยู่คนละจังหวัด)
พยายามชี้แนะจะให้เขามีมานะเรียน จะส่งให้จบ ป.ตรี

แต่ทั้ง 5 คน พอเรียนถึงมัธยม พ่อแม่กลับให้ออกมาทำไร่ บางคนก็ติดเพื่อนไม่ดี
บางคน ยายมารับกลับไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ เป็นเด็กผู้หญิงด้วย (กลัวจะถูกขายX
เรื่องอุปถัมภ์เด็ก พี่อุปถัมภ์ไม่ขึ้นสักคน

ก็เลยเพียงแต่ส่งหลานตัวเองให้เรียน และทุกคนจบป.ตรี
มีหลายคน มาพักกับพี่สิน

แต่เพราะตอนนี้ ทุกคนมีงาน มีครอบครัว มีลูก ก็เลยมีบ้านของตนเอง
พี่สินก็เลยกลับมาอยู่แบบคนเดียว
แต่ไม่เหงาหรอก
พอใจกับความเป็นอยู่แบบอยู่หอพักมานานแล้ว ตั้งแต่เข้ากรุงเทพ

เมื่อคืน คิดแว๊บขึ้นมา เพราะเพิ่งจะคอมเมนต์ไปกระทู้ๆหนึ่ง
เขาถามว่า ช่วยแนะนำหนังเรื่องดีๆให้หน่อยซิ
ก็ตอบคอมเมนต์ไป จำนวนหนัง 10 เรื่อง

ทีนี้ เมื่อคืนคิดแว๊บว่า
มันยังมีอีกเรื่อง เกี่ยวกับเรื่อง มีลูก
ก็หยิบวีดิโอเรื่องนี้มาดูซ้ำ (เก็บวีดิโอไว้ในบ้านราวร้อยเรื่อง DVD ก็มี)

ดูแล้วก็มีความสุข หาก พล อยากจะดู ลองค้นหาซิ เรื่อง The Object of My Affection

................................

พี่สินส่งรูป ไกด์ทิเบต เก๋อรื่อ (คนข้างหลัง) คนข้างหน้าคือ เถ้าแก่เจ้าของบริษัทนำเที่ยว
ทั้งสองคน ร่วมไปกับทริปทิเบต จนจบทริป

yyswim วันที่: 9 ตุลาคม 2553 เวลา:15:06:25 น.