เทียนนะคะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ แบบว่าเป็นลูกคนเดียวเช่นกัน มีหมา 2 ตัว ทำไมถึงเรียนภาษาจีนล่ะคะ ตอนนี้เทียนก็มุ่งหน้าเรียนภาษาอังกฤษ (ต่อไป 555+) เรียนมานานแต่ไม่พัฒนาขึ้นเลยง่า

จริงอย่างว่าค่ะ อาชีพเราสุจริตซะอย่างอายทำไม (ให้กำลังใจตัวเองด้วยค่ะ)

ไม่ยอม อดเจิมเลย

ดีใจที่ได้เห็นบล็อกของพลจ้า ต่อไปนี้ป้ามีอะไรจะได้มาหยอดไว้ที่บล็อกนี่แหละ มันจะเร็วกว่าเรามานั่งส่งอีเมลกันไง เพราะมันจะช้าไปอีกหนึ่งวันใช่ม้า

เดี๋ยวป้าดูให้นะ เรื่องวีซ่าน่ะ ขอเวลาแป๊บนึง ทำงานไปด้วย อู้ไปด้วย เดี๋ยวมาบอกจ้า

รักพลเหมือนกัน xx

ป.ล. ขอเว้นวรรคกะย่อหน้ามั่งสิ ติดกันเป็นพืดอย่างงี้ อ่านยากว้อย

เรื่องวีซ่าไต้หวัน ป้าไปเสิร์ชหาเว็บภาษาไทย พลจะได้อ่านง่าย ๆ เจอบล็อกนี้เข้า ขอขอบคุณเจ้าของบล็อกไว้ ณ.ที่นี่ด้วยนะคะ


//iamchamai-gallery.blogspot.com/2008/05/blog-post.html

เวอะมาทักทายค่ะ

พี่เล่าเรื่องได้น่ารักดี ^_^

อย่าคิดว่าการเขียนบล๊อคเป็นเรื่องไร้สาระเลย อย่างน้อยก็มีหนูคนนึงที่รออ่าน เราไม่ได้แชทกัน แต่เราแลกเรื่องราวต่อกันผ่านทางบล๊อคนี่แหละ

รู้ป่ะ หนูก็อัพบล๊อคเพื่อรอให้พี่ๆมาอ่านเหมือนกัน แต่ในอีกมุมนึงหนูก็ไม่ได้เขียนเพื่อให้ใครชอบ ต้องมีสาระข้นๆ หรือต้องฮามากๆ หนูก็เขียนตามอารมณ์หนูค่ะ
.................................
หนูชอบเรื่องที่พี่เย็บผ้ามากๆอ่ะ เพราะคนที่หนูปิ๊งก็ตัดกางเกงยีนต์เองขาย เค้าเป็นฝรั่ง กางเกงยีนต์ที่เค้าตัดออกมาเท่ห์มากเลยอ่ะ
หนูจบแค่ม.6 ไม่ได้เรียนต่อปริญญา บางทีก็คิดเหมือนกันว่างานที่ตัวเองทำมันไม่เท่ห์เหมือนพวกที่เรียนป.ตรีจบ ไม่ได้มีโอกาสเลือกอะไรได้มากมาย
แต่ลุงวินทร์ บอกว่า "โลกนี้ไม่มีงานที่ต่ำต้อย งานที่ต่ำต้อยคืองานของคนที่คิดว่าตัวเองไม่มีค่าเท่านั้น"
มันทำให้หนูภูมิใจในตัวเอง อย่างน้อยหนูก็ยังเป็นคนที่ ทำงานได้

ดีใจที่ได้รู้จักพี่พลค่ะ

(ขออภัยที่เม้นยาวโคดๆค่ะ)

ไม่เห็นมีอะไรน่าอายเลยเพื่อน เด๋ววันหลังจะเข้ามาอ่านอีกนะ

ขอยคุณทุกคนสำหรับคอมเม้นต์ ดีใจจังเลยอ่ะนึกว่าจะไม่มีใครเม้นต์ให้สะแล้ว สำหรับป้าเดที่น่ารักของน้อง น้องต้องขอบคุณป้าเดอีกครั้งสำหรับข้อมูลที่ป้าหามาให้ ป้าคิดดูสิว่าน้องมันโง่แค่ไหน ข้อมูลที่ป้าหามาให้ก็เป็นเว็บไทยทั้งนั้น แต่น้องไม่เคยหาเองเลย อิอิ บอกแล้วว่าโง่แถมขี้เกียจ
สำหรับน้องตูนที่น่ารัก แหม แค่นี้ทำชม จริงเปล่าเหอะ ยังไงก็ขอบคุณทุกคอมเม้นต์น่ะจ๊ะ

ฮัลโหล ๆ อีกทีน่ะพ่อแม่พี่น้อง จะบอกว่าความที่รีบร้อน พิมพ์ผิดพิมพ์ถูกไว้ตั้งหลายที่ ต้องขออภัยพ่อแม่พี่น้องเอาไว้ด้วยนนะจ๊ะ และสำหรับน้องตูนพี่ชอบคำพูดลุงวินทร์มากเลย วันหลังเล่าเรื่องเกี่ยวกับลุงวินทร์ไว้ในบล็อกหน่อยดิ อยากรู้จักลุงแกผ่านทางตัวหนังสือน่ะ

ต๊าย เดี๋ยวนี้กล้ากัดชั้นนะยะ นังนี่สวอนอีกคนซะแล้ว

นี่พล เป็นช่างเย็บผ้า เก๋จะตาย จบ ป.ตรีแล้วงัยอ่ะ ลองมาแบกจานอย่างก้อซี จะรู้ว่า ป.ตรีไม่ได้ช่วยอะไรเลย

แต่งานทุกงานมันมีค่าในตัวของมันเอง ต้องรักและภูมิใจในอาชีพที่เราทำ แล้วทุกอย่างจะออกมาดี

เมื่อก่อนอายเหมือนกัน เวลาเพื่อนถาม อยู่เมืองนอกทำงานไรอ่ะ เราก็ชอบตอบว่า ช่วยแฟนดูแลผับ ทั้งที่วันๆไม่เคยโผล่หน้าไปที่ผับเลย

แต่เดี๋ยวนี้พอใครถามว่า ทำงานไร จะตอบทันที ว่า แบกจานอยู่ ไม่ได้ทำงานกะสามีหรอก ไม่ชอบ แบกจานหนุกกว่า ชอบ รักงานเสริฟ ใครจะทำไม


ปล,... เวลาเขียน เว้นช่องบ้างซี จะได้อ่านง่ายๆๆ

แล้วจะมาอ่านอีกน่ะ

ถ้าอยากรู้จักลุงวินเยอะๆ ตูนตามมาทางนี้เลยค่ะ

//www.winbookclub.com/

ตูนอัพบล๊อคแล้ว นาทีนี้ค่ะ

แวะมาทักทายเที่ยงวันพฤหัสฯ ค่ะ

งานเย็บผ้าเป็นงานที่ต้องใช้ฝีมือนะ อาเทียนก็เย็บผ้าค่ะ สอนให้อยู่ แต่ทำไม่เป็นสักกะที แล้วการเย็บผ้าเนี่ยต้องใช้ทั้งทักษะและความชำนาญอีก

สวัสดีครับ
ยินดีที่เข้ามาเยี่ยมกัน
ก่อนอื่นต้องบอกว่าแม่ผมเป็นช่างเย็บผ้าครับ ผมไม่เคยอายที่มีแม่เป็นช่างเย็บผ้า แต่ผมภูมิใจมากกว่าที่แม่ตัดเสื้อให้ใส่ได้ มีกระเป๋าผ้า มีกางเกงขาสั้นตัวเดียวในโลกที่ไม่เหมือนใคร ผมว่าตอนนี้คุณเองก็ภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองทำอยู่นะ เราไม่จำเป็นต้องให้ใครภูมิใจแทนเราหรอกครับ แค่เรายิ้มกับสิ่งที่เราได้ก็ 'โอ' แล้ว

แอบย่องมาอ่าน.. แล้วก็ขอแอดเอาไว้ด้วยนะจ้ะ..

ป้ามีรุ่นพี่มหาลัยอยู่คนนึง เป็นคนใต้แหละ.. เค้าจบเอกคอมพิวเตอร์เชียวนะ แต่สุดท้าย พี่เค้าก็มาทำอาชีพที่เค้ารัก คือเป็นช่างตัดชุดเจ้าสาว..

ที่รู้ เพราะเคยไปเจอพี่แก แบบว่า งานเซลอะไรสักอย่าง แล้วมีคนบ้า 2 คน ช่วยกันรื้อกะบะนั้น อย่างเมามันมาก.. เงยหน้ามามองกัน ถึงเห็นว่า.. อ้าว.. รุ่นพี่กรูเอง...

มามองลอดรั้ว เจ้าของบ้านอยู่ป่าววะเนี่ย ??

ลืมบอกว่า ป้านึกภาพพลเล่นโยคะไม่ออกอ่ะ นึกออกแต่เล่นกล้าม 55555

Wow, very fascinating story. I am waiting to see your dogs, and maybe a few lines in English for your overseas admirers. I am sure you must have a lot. Have you?

มุขขอแต่งงานไงพล


เป็นสาวเป็นนาง จะไป 'Would you marry me?' ขอผู้ชายแต่งงานกันโต้ง ๆ ได้ไง


ก็เอ้า ยื่นสตรอแบรี่ให้แล้วก็

'Honey, would you strawberry me?'

good morning จ้ะ.

การทำงานนิตยสารเป็นหนึ่งในความฝันที่ผมทำได้สำเร็จ กว่า 5-6 ปีที่คลุกคลีอยู่กับมัน ความหอมหวานของมันเริ่มหมดไปทีละน้อย คล้ายอ้อยที่ค่อยๆ ถูกดูดน้ำหวานออกไป วันนี้มันจึงเป็นอาชีพ ทุกข์บ้าง สุขบ้าง แต่เราก็ทำให้คุ้มค่าจ้างมากที่สุดครับ

ขอให้มีความสุขในวันศุกร์คับ

เข้ามาเยี่ยมอีกครั้ง นึกว่าจะมีการเปลี่ยนแปลง อัพเดทเรื่องราวบ้างดิคับ ผมชอบเรื่องชาวบ้าน อิอิ

คำว่า หนี ห่าว ห้ามลืม ไม้เอก เด็ดขาด นี่เป็นคำเตือน