Bloggang.com : ปลาเอ๋อ - ตอนที่ 2 : แม่มดเตี้ย

เหตุและผลของเวลา เปลี่ยนแปลงโลกให้เป็นไป..แล้วนับประสาอะไร...กับใจคน

ตอนที่ 2 : แม่มดเตี้ย

“พี่พีช เร็วๆหน่อยได้ไหม ฉันจะไปโรงเรียนสายนะ” ฉันพูดเร่งพี่พีชยิกๆ ในขณะที่นังพี่สาวตัวดีก็จีบมือจับช้อนตักข้าวต้มเข้าปากด้วยมาดคุณหนูไฮโซบนโต๊ะอาหาร

“แกจะรีบไปไหน หะ เริ่มเรียน 8 โมงเช้า” พี่พีชหันมาแหวใส่ ....ต๊าย...ใช้มาดไฮโซตักข้าวต้มเข้าปาก แต่ใช้มาดนังตลาดพ่นข้าวต้มออกมาด่าฉันเชียวนะ

“แต่พริกต้องเข้าโรงเรียนก่อนประตูรั้วจะปิด ซึ่งก็คือ 7 โมง 45 นะ ตอนนี้มัน 7 โมง 10 นาทีแล้วนะ กว่าจะไปถึง พริกไม่ต้องปีนรั้วเข้าไปเหรอ”

“รีบมากแกก็ขี่ไม้กวาดแม่มดของแกไปเซะ”

“ฮะ? แม่ค๊า...นังพี่พีชมันหยาบคาบ” ฉันหันไปตะโกนฟ้องแม่ที่ง่วนอยู่กับการผูกเนคไทให้กับพ่อตรงหน้าประตูบ้าน

“นี่ๆ ทั้งสองคนหน่ะ อย่ามัวแต่โอ้เอ้ รถมันจะติดนะ สายแล้ว พีชรีบๆทานแล้วไปส่งน้อง พ่อกับแม่จะไปทำงานแล้ว” แม่ตะโกนกลับมา พลางส่ายหน้าเอือมระอากับพฤติกรรมของลูกทั้งสอง ก่อนจะเดินออกนอกบ้านไปพร้อมกับพ่อ

พ่อกับแม่ของฉันออกไปทำงานแล้ว ทิ้งฉันกับพี่พีชให้ตามออกไปทีหลัง
พี่พีชเรียนอยู่มหาลัยเอกชนชื่อดัง ปี 2 คณะญี่ปุ่นและยังเป็นดาวของคณะมนุษยศาตร์ด้วย พี่พีชเป็นคนสวย สูง หุ่นดี และผิวขาวเนียน คนอื่นๆ มักจะคิดว่าพี่พีชสวยหวาน ด้วยรูปลักษณ์และกิริยาภายนอกแสดงออกแบบนั้น หากแต่อยู่บ้านทีไรพี่พีชก็มักจะปล่อยนิสัยชั่วร้ายออกมาข่มเหงรังแกฉันทุกที เอาไว้เมื่อไหร่นังพี่พีชพาผู้ชายเข้าบ้านมาไหว้พ่อแม่ ฉันจะแฉให้เละเลย

ฉัน พริก เรียนอยู่ ม.5 โรงเรียนมัธยมในเครือเดียวกับมหาลัยของพี่พีช รั้วโรงเรียนของฉันกับรั้วมหาลัยของพี่พีชเป็นรั้วเดียวกัน ทุกเช้าฉันจะไปเรียนพร้อมพี่พีช แต่กลับของฉันเอง เพราะพี่พีชมักจะอยู่ทำกิจกรรม ปีก่อนก็เป็นเชียร์ลีดเดอร์ของมหาลัย ปีนี้รู้สึกจะได้แสดงละครเวที ทั้งสวยทั้งเก่ง และมักจะทำให้ฉันอิจฉาอยู่เสมอ

“เย็นนี้กลับยังไง” พี่พีชถามฉันเมื่อเทียบจอดรถหน้ารั้วโรงเรียนเพื่อส่งฉัน..แม้ว่าจะชอบข่มเหงฉันบ่อยๆ แต่พี่พีชก็ยังคงเป็นพี่สาวที่น่ารักคนหนึ่ง ตรงที่จะคอยเป็นห่วงฉัน และคำถามนี้ฉันจะได้ยินทุกเช้าที่พี่พีชมาส่ง

“ขี่ไม้กวาดกลับ”

“ตอนนี้อยากเหาะถลาออกนอกรถอวดเพื่อนๆหน่อยไหมละ” พี่พีชถามกลับมาด้วยน้ำเสียงเหี้ยมๆ ไม่เข้ากันกับใบหน้าสวยหวานเลยนะ..... นังปีศาจ

“ขึ้นรถเมล์มั้ง” ฉันตอบ

“รีบๆกลับหล่ะ อย่าเถลไถล” พี่พีชกำชับและใช้มือขยี้ผมฉันเล่น

“อ๊ายยย ฉันมัดมันตั้ง 1 ชั่วโมงเชียวนะ” ฉันโวยขึ้นและปรับกระจกมองหลังรถเพื่อดูผมตัวเองที่มัดรวบไว้ว่ายุ่งหรือเปล่า

“แกมัดมันทั้งๆที่ไม่เคยหวีหน่ะเหรอ”

“หยาบคายจริงๆเลยพี่พีช” ใครอนุญาตให้เอาความจริงมาพูดเล่นยะ

“แล้วนี่...กระจกฉันเอาไว้มองรถนะยะ ไม่ได้มีไว้ให้แต่งสวย” นังปีศาจว่าและบิดกระจกไปที่ตัวเอง ไม่ยอมให้ฉันส่อง แต่ตัวเองกลับส่องซะเอง...แหม...เอาไว้มองรถ...ตอนนี้ก็กำลังมองรถอยู่ใช่ไหมละ...ลูบผมโบ๊ะแป้งใหญ่เลยนะ รถคันนี้

ฉันเดินลงจากรถของพี่พีช และตรงเข้าไปที่ห้องเรียน ม.5 ห้อง 1 ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเรียนเก่งขนาดไหนใช่ไหมละ ฮิฮิ ได้อยู่ห้องหนึ่ง ต้องไม่ใช่ธรรมดาแน่นอน ไม่อัจฉริยะ อยู่ห้องหนึ่งไม่ได้หรอกนะ

“มายืนยิ้มอะไรอยู่หน้าห้องยัยพริก เช้ามาก็บ้าเข้าเลยเหรอ” นัง แนท เพื่อนสุดเลิฟที่เพิ่งมาถึงเหมือนกันหยุดทักฉัน

“กำลังชื่นชมป้ายหน้าห้อง ม.5/1 วู้วๆ เรานี่มันอัจฉริยะ”

“นี่แกยังไม่เลิกเพี้ยนอีกเหรอ อาจารย์บอกเป็นรอบที่ล้านแล้ว ว่า แบ่งห้องตามรหัสประจำตัวที่เข้ามาเรียน” ยัยแนทเพื่อนรัก ทำฉันฝันสลายจนได้...นี่แกไม่พูดฉันก็ไม่ว่าแกใบ้แน่ๆรับรอง

“เมื่อไหร่แกจะเลิกขัดฉันสักทีนะ หะ?”

“ก็แกมันบ้า ฉันแค่พูดเรียกสติ”

“ตรงไหนยะ ห้องนี้หน่ะ คนเรียนเก่งอยู่ ไม่เห็นเหรอ โอปอล ยังอยู่เลย” ฉันเถียง และแอบมองไปยังโต๊ะริมหน้าต่างเยื้องโต๊ะของฉันไปทางด้านหลัง...ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงนั้น...โอปอล...เขารูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาว คิ้วเข้ม ดวงตาสีน้ำผึ้งอ่อนหวานประกายตาสดใสแฝงแววขี้เล่นเอาไว้เต็มเปี่ยม สมชื่อ โอปอล พลอยสีรุ้ง โอปอลเป็นหัวหน้าห้อง เรียนเก่งที่สุดในชั้นปี และหล่อที่สุดในโรงเรียน

.....และแน่นอน เขาเกิดมาเพื่อเป็นเนื้อคู่ของฉัน...โอ้ SoulMate……

“โอปอลก็อยู่กับพวกเรามาตั้งแต่ ม.4 แล้วละยะ” ยัยแนทยังคงเถียง...มันเกิดมาเพื่อตั้งหน้าตั้งตาเถียงฉันเท่านั้นสินะ...

“นั่นแหละ เพราะห้องเรา อัจฉริยะมาตั้งแต่ ม.4” ฉันยังคงยืนยัน

“เอาเหอะ....ฉันเข้าใจว่าความบ้าของแก ต้องใช้ระยะเวลารักษานานมาก” มันว่าและก็เดินเข้าห้องไปทักโอปอล ของฉัน

ฉันวิ่งเข้าไปในห้องบ้าง เพื่อจะกล่าวทักโอปอลสุดที่รัก หากแต่เมื่อถึงที่โต๊ะ บรรยากาศภายในห้องของฉันที่เอะอะเสียงดังก็กลับเงียบลงจนผิดสังเกต บรรดาลิงทะโมนต่างๆพากันหยุดชะงักและมองไปทางประตูหน้าห้อง เหมือนกันกับโอปอลของฉัน ที่กำลังมองข้ามหัวฉันไป สายตาจับจ้องไปที่ประตู

“พริก!! ลืมกระเป๋า” เสียงนังปีศาจดังขึ้นก่อนที่ฉันจะได้หันไปมอง

“นั่นพี่พีช!!!” ยัยแนทเริ่มตาโต และพูดบอกฉันถึงสิ่งที่เห็น ทำให้ฉันต้องหันไปมอง...และฉันก็พบพี่พีชจริงๆ เธอกำลังยืนถือกระเป๋าของฉันเอามาส่งให้ที่ห้องเรียน

“เมื่อไหร่จะเลิกเบ๊อะเซ๊อะซะที ห๋า!! ยัยสมองสัตว์ปีก” นังพีชก้มลงกระซิปข้างหูฉัน ก่อนจะยื่นกระเป๋าให้ฉันรับไว้ และเงยหน้าขึ้นมายิ้มหวานให้ฉัน

“แหม น้องพริก ขี้ลืมจริงๆ นี่ถ้าพี่ไม่เอามาให้ แย่เลยนะ..คราวหลังอย่าลืมอีกนะ ตั้งใจเรียนละ” ตอแหลด้วยใบหน้านางฟ้าจบแล้วก็หมุนตัวเดินจากไป ทิ้งๆให้บรรดาเพื่อนๆต่างก็รุมล้อมฉัน ด้วยความสนอกสนใจ

“นั่นพี่สาวเธอเหรอ พริก สวยเป็นบ้าเลย” เออดี พวกแกก็เป็นบ้าไปเลยเซะ....

“พริกๆ พี่สาวเธอ ที่เป็นดาวของมหาลัยใช่ไหม สวยจัง” เห๊อะ...ดาวคณะต่างหาก หน้าหนอนแบบนั้นใครเลือกเป็นดาวมหาลัยก็มีถั่วเป็นลูกกะตาแหละ

“นี่ๆ พริกๆ ทำไมพี่เธอสวยจัง” เออ...นั่นไงละ....ตูจะตอบได้ไหมเนี๊ยะ

“นั่นสิๆ ทำไมเธอไม่แบ่งมาบ้างละ”

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก พวกแก หมายความว่าไงฟระ” ฉันเดือดดาลขึ้นมาอย่างเหลืออด ทำให้บรรดาทะโมนทั้งหลายพากันแตกฮือกันไปคนละทิศละทาง......พูดงี้หมายความว่าไง.หน๊อยๆๆๆ ฉันสวยกว่านังปีศาจนั่นอีกนะ มาพูดแบบนี้ คอยดูเถอะ ฉันจะสาปแช่งพวกแกให้สอบตกกันทุกตัวเลย

“อ๊าย....พี่พีชนี่สวยสุดยอดเลยเนาะ” ยัยแนทกล่าวชื่มชมนังปีศาจอีกคนด้วยดวงตาระยิบระยับบ่งบอกว่าปลื้มปิติสุดๆ....ถามจริงๆเหอะ นังพีชมันสวยขนาดนั้นเชียวเหรอ

“แหวะ!!” ฉันแสร้งอ้วกหมั่นไส้....นังปีศาจร้ายนั่นนะเหรอ ถ้าสวย ก็สวยแต่รูปแบบจูบแล้วเหม็นอะเดะ

“โอปอลว่าไง” ยัยแนทหันไปถามความเห็นโอปอลที่นั่งยิ้มๆ

“ก็....สวยมากๆ” เขาตอบกลับมา และกรอกตาเฉมองไปทางอื่นเหมือนกับคนขวยเขินและพยายามเลี่ยงเปลี่ยนเรื่อง ทำให้ยัยแนทตีมือถูกใจ

“เห็นไหมละ...ขนาดโอปอลยังชม”

โฮ...ไม่จริง ทำไมเขาต้องชมนังปีศาจร้ายนั่นด้วย....โธ่ โอปอล นายกำลังเห็นกงจักรเป็นดอกบัวนะ นายออกจะมีสายตาเฉียบคม ทำไมถึงมองนังปีศาจหนังเหี่ยวนั่นว่าสวย...อ๊ายยยย....รับไม่ได้ แกกำลังทำให้โอปอลของฉันหลงผิด โฮๆๆๆ

“ฮือ....” ฉันร้องครางและทรุดนั่งเกาะด้านหน้าโต๊ะของโอปอล ใช้คางเกยโต๊ะเขาและนั่งมองหน้าหล่อๆของเขาด้วยตาละห้อย.....ไม่จริงใช่ไหมโอปอล......

“นี่ ยัยพริก แกจะทำท่าหมาน้อยไปเพื่ออะไรเนี๊ยะ” ยัยแนทเองก็กำลังยืนเท้าสะเอวเอียงตัวพิงโต๊ะของโอปอลแหวฉัน....ทีแกยังทำท่า นังยักษ์ขมูขีเฝ้าสมบัติโคตรปู่ เลยนะ

“ฮ่าๆ พริกก็น่ารักเหมือนกัน” โอปอลหัวเราะ และมองฉันด้วยความเอ็นดู ใบหน้าเกลี้ยงเกลานั้นกำลังระบายไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน....อ๊าย...น่ารัก หล่อ เท่ สุดยอด...นี่แหละๆ เนื้อคู่ของฉานนนนนน.....

“โอปอล เดี๋ยวนี้หัดโกหกนะ” ยัยแนทท้วงขึ้นมา ทำฉันที่กำลังเบิกตาโต ฉีกยิ้มดีใจ หน้าม่อยไปทันตาเชียว....นี่ถ้าแกขัดฉันขึ้นมาอีกเรื่องเดียว ฉันจะสาปแช่งแกให้เป็นคางคกนะ นังตุ่มพิษ

เริ่มชั่วโมงเรียนด้วยการสอบเก็บคะแนนวิชาภาษาอังกฤษ ของ อาจารย์นิทรา ที่นักเรียนร่วมด้วยช่วยกันตั้งฉายาให้ว่า ปอบหยิก เพราะ she มีผมหยิก ชอบทาลิปสติกสีแดงสดตัดกับสีผิวที่ละม้ายคล้ายชอคโกแลตอีกทั้งนิสัยก็โหดสุดโหด

“ฉันต้องตกอีกแหงมเลย” ฉันบ่นอุบในขณะที่เลื่อนโต๊ะจัดห้องสอบ “ยัยปอบชอบแกล้งฉัน”

“ยังไงยะ” ยัยแนทถามฉัน ในขณะที่มือก็ง่วนกับการฉีกกระดาษโน้ตจิ๋วที่จดศัพท์ต่างๆ ไว้เต็มเอียดเพื่อพับใส่ไว้ตรงหัวเข็มขัด ท่ามกลางความวุ่นวายของเพื่อนๆ ที่เร่งจัดโต๊ะ

“ก็แม่มดไม่ค่อยถูกโฉลกกับผีปอบเท่าไหร่” ฉันเป็นแม่มดน้อยน่ารัก แต่ยัยอาจารย์นั่นเป็นปอบนะยะ คนละสปีชี่กัน

“ยัยพริก แกเลิกบ้าซะทีเถอะ แกตกเพราะแกโง่ รู้ไหม”

“แกไม่ตกเพราะแกฉลาดงั้นสิ” น่าเกลียดมากเลยนะ ในขณะที่ฉันอาศัยเวทมนต์ แล้วแกอาศัยโพย...แค่นี้ก็รู้แล้วใครโง่ใครฉลาด อะโธ่! ยัยโง่เอ้ย....

การสอบเริ่มต้นขึ้นท่ามกลางความตึงเครียดของทุกคน แม้ว่านี่จะเป็นเพียงการสอบเก็บคะแนน แต่เป็นที่รู้กันว่า เพียง 1 คะแนน ก็มีค่ามากสำหรับนักเรียนม.ปลายที่ต้องสะสมคะแนนไว้ใช้ยื่นเกรดในการศึกษาต่อยังมหาลัยในเครือ

โต๊ะเรียนแต่ละตัว ถูกจัดให้ห่างกันถึง 2 ช่วงแขน บรรยากาศภายในห้องเงียบกริบ มีเพียงเสียงส้นรองเท้า ดัง ก๊อกๆ ของอาจารย์สาวที่เดินวนไปมา ตรวจสอบ ดูแลควบคุมพฤติกรรมการสอบของนักเรียนแต่ละคนที่ก้มหน้าก้มตาทำข้อสอบ และอีก 1 เสียง ที่ดังงึมงัมมาจากสาวน้อยร่างเล็กซึ่งนั่งอยู่ริมหน้าต่างตรงกลางห้อง

“รา รา โช โช เม ดู ดู โว เย” ฉันร่ายคาถาและหมุนนิ้วที่ชี้ขึ้นฟ้าไปมา เพื่อขอพลังจากฟากฟ้า...นี่ถ้าเป็นคืนเดือนมืดละก็พลังของฉันจะต้องเพิ่มเป็นขีด max แน่นอน

“ยี เร เร ดู เม เม ซา โว” ใช้นิ้วที่หมุนไปมา จิ้ม ลงกลางข้อสอบอย่างแม่นยำและหนักหน่วง...โช๊ะ!!!!...จากนั้นก็กากบาทซะ....ถูกต้องแน่นอนเพราะท่านแม่มดใหญ่ทรงเมตตาให้พลังเวทย์มาแล้ว

“นี่!! ปภัสราภรณ์ ถ้าเธอจะจิ้มมั่ว ก็ช่วยเบาๆเสียงหน่อยได้ไหม” อาจารย์ปอบหยิกแหวมา ทำเพื่อนๆในห้องพากันหัวเราะกิ๊ก...ใครจิ้มมั่วยะ ยัยปอบหยิก...มีตาหามีแววไม่จริงๆเลย เดี๋ยวก็สาปให้ผมหยิกหยอยกว่าเดิมซะหรอก

“พริก พริก...” เสียงกระซิบกระซาบจากยัยแนทดังมาจากด้านข้าง...

หันมองไปด้านข้าง เห็นยัยแนทกำลังหยิบกระดาษเล็กๆที่เมื่อครู่ยัดไว้ในหัวเข็มขัดออกมา และขย้ำเป็นก้อน ก่อนจะโยนมาให้ฉัน.....เศษกระดาษก้อนเล็กนั้น กลิ้งกรุกๆ มาหยุดที่ปลายเท้าของฉัน พร้อมเสียงกำชับจากยัยแนท

“เก็บสิ ฉันทำเสร็จแล้ว แกก็รีบทำซะ”

ฉันหันรีหันขวางแอบมองอาจารย์ปอบที่ยืนอยู่ค่อนข้างห่างจากฉันพอสมควรและกำลังหันมองไปทางอื่นด้วย จึงสบโอกาสเหมาะก้มลงหมายจะหยิบก้อนกระดาษนั้นขึ้นมา ทว่าก็มีมือหนึ่งคว้าก้อนกระดาษนั้นตัดหน้าฉันไปเสียก่อน...ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาปะทะสายตากับฉัน....เล่นฉันขนลุกซู่ไปทั้งร่าง

“นี่อะไร!!! ปภัสราภรณ์” อาจารย์ปอบแบก้อนกระดาษในอุ้งมือที่เพิ่งก้มหยิบขึ้นมาอวดฉัน

“เอ่อ....สงสัยจะเป็นของขวัญที่พระเจ้าประทานมาให้มั้งคะ”

“อ๋อ....งั้นเหรอ...” อาจารย์ปอบพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะรวบกำมือเก็บเศษกระดาษไว้ หยิบปากกาแดงของฉันขึ้นมา และขีดเป็นรูปกากบาทกลางหัวข้อสอบของฉัน

“งั้นเธอก็ไปขอคะแนนที่พระเจ้าก็แล้วกัน”

พูดจบก็หมุนตัวท่านางแบบบนแคทวอค์ทของตำบลบ้านนาแนวตะเข็บชายแดน สะบัดผมหยิกฝอย เดินแกว่งก้นใหญ่เบ๊อะบ๊ะจากไป ทิ้งฉันให้นั่งอ้าปากค้างตกตะลึง
......และแล้วฉันก็ถูกนังปอบสปีชี่อะมีบ้ากลั่นแกล้ง....โฮ....แม่มดน้อยช่างน่าสงสารอะไรแบบนี้......

“พริก.....ใจเย็นๆน่า แค่สอบเก็บคะแนนเอง” ยัยแนทยืนปลอบใจฉัน ในขณะที่ฉันกำลังยืนบีบตุ๊กตาหนอนชาเขียวตัวเล็กอยู่บนดาดฟ้าของโรงเรียนด้วยเป็นเวลาพักกลางวัน

“อัส ซา โกโก อิ เฟ ย่า...... ตายซะนังปอบหน้าหนอน ย๊ากกกก!!!!! ”

“หนอนชาเขียวที่แสนจะน่ารัก กำลังจะนุ่นทะลักเพราะแรงบีบของแกนะ ยัยพริก พอเหอะ ฉันทนดูไม่ได้” ยัยแนทว่าและเอามือปิดหน้า รับไม่ได้ เหมือนฉันกำลังจะฆาตกรรมสดให้มันดูงั้นแหละ

“ทำไมยะ แกจะห้ามไม่ให้ฉันทำพิธีสาปแช่งเหรอ ห๋ะ”

“ป่าวนะ”

“ดี! อัส ซา โกโก อิ เฟ ย่า... ย๊ากกกก!!!!!” ตายซะ นี่ๆๆ ฉันเพิ่มแรงบีบเจ้าหนอนชาเขียวเข้าไปเรื่อยๆ เพื่อจะได้ให้นังป้าผีปอบหยิก อึดอัดตายไปเลย...ฮือๆๆๆ...10 คะแนน ปลิวหายไปกับสายลมแล้ว

“ถึงแกสอบธรรมดา แกก็ได้น้อยกว่า 5 คะแนนอยู่ดี กินข้าวเหอะพริก เลิกบีบเจ้าหนอนชาเขียวเหอะ โฮ...ดูสิ ลูกตาปลิ้นออกมาแล้ว....ของฉันด้วยอะ” นังแนทมันกำลังพยายามปลอบใจฉัน ด้วยคำปลอบใจสุดห่วยที่มันพยายามกลั่นกรองออกมาปลอบประโลมฉัน แต่มันก็คงได้เท่านี้แหละ ไม่ได้ทำให้คำห่วยๆ ดูดีมีชาติตระกูลขึ้นมาเลย

“ฮือ....แล้วแบบนี้ ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่หนาย....โอปอลต้องมองฉันไม่ดีแน่ๆเลย แงๆ” โฮ...น่าอับอายจริงๆ ที่ต้องมาโดนกาหัวข้อสอบเนี๊ยะ

“โอปอลเขาก็มองแกเพี้ยนมาตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ” ยัยแนทยังคงพูดดักคออยู่เรื่อยๆ

“แต่ยังไงฉันก็เป็นแฟนเขา”

“แกลืมเติมคำว่า คลับ .....แฟนคลับ”

“หึ!!!! ย๊ากกกก!!!!”

“อ๊ายยยย...น้องหนอน ฉันไม่พูดขัดแกแล้วก็ได้นะพริก นะ นะ”

- มดตัวน้อยตัวนิด มดตัวน้อยตัวนิด มดมีฤทธิ น่าดู ยู้ฮู้ -

เสียงโทรศัพท์มือถือที่ลืมปิดไว้ดังขึ้น เพราะปกติไม่เคยมีใครโทรหาฉันมาก่อน ทำให้ฉันมักจะลืมปิดบ่อยๆ...ตอนนี้หน้าจอมือถือของฉัน มันกำลังโชว์ชื่อ....นังปีศาจ.....

“อะไรพี่พีช พักเที่ยงก็เลยคิดถึงน้องสาวเหรอ” ฉันถามปลายสายที่โทรมา

“นี่ ยัยเบ๊อะ ไม่รู้จะเบ๊อะเซ๊อะ ไปถึงไหน กุญแจบ้านหน่ะ แกทำตกไว้ในรถฉัน มาเอาเองนะ ฉันขี้เกียจเข้าไปในโรงเรียนแล้ว” พี่พีชเปิดฉากมา ก็ถล่มฉันทันที ให้ทายก็ได้ว่า แถวนั้นที่พี่พีชคุยโทรศัพท์ต้องไม่มีคนอยู่แน่นอน ไม่งั้นนังปีศาจนี่ไม่พูดจาแบบนี้หรอก

“อะไรละ ก็เค้าออกนอกโรงเรียนไม่ได้นี่ เอามาให้หน่อยสิ ตัวเองมาตอนเช้า ทำไมไม่เอามาให้ด้วยละ”

“ก็ฉันเพิ่งเห็นนะสิ ว่ามันตกอยู่ตรงเบาะรถหน่ะ” พีพีชแก้ตัวมา...โธ่เอ้ย ก็เบ๊อะเซ๊อะเหมือนกันแหละวะ

“ก็เอามาให้หน่อยสิ เค้าออกไปไม่ได้อะ ตัวเองออกมาได้ ก็เอามาให้หน่อยไม่ได้เหรอ เป็นพี่ก็ทำเพื่อน้องหน่อยสิ”

“ปีนรั้วเข้ามาเอา ฉันจะอยู่ที่ลานจอดรถของมหาลัย” พี่พีชสั่งเสียงแข็ง นั่นหมายความว่า ต่อให้อ้อนให้ตาย พี่พีชก็จะไม่ยอมอ่อนข้อให้..

“พี่พีชอะ.....”

“ให้เวลา 15 นาที ถ้าไม่มาเอา วันนี้ก็ใช้เวทมนต์สะเดาะกลอนประตูเข้าไปเองเหอะ”

“ฉันไม่ใช่ขุนแผนนะ”

“งั้นก็มาเอา เร็วๆเลย ให้ไว” นังปีศาจพ่นพิษจบ ก็ตัดสายวางไปโดยไม่รอฟังคำโอดครวญจากฉัน
โหย....นี่หมายความว่า ฉันต้องปีนรั้วโรงเรียน เพื่อลอบเข้าไปที่มหาลัยงั้นเหรอ...ถ้าอาจารย์จับได้ฉันก็ซวยอภิมหาซวยหน่ะสิ....ทำไมเป็นพี่ที่ใจจืดใจดำแบบนี้นะ....หน้าตาก็ขี้เหร่ ยังจะนิสัยแย่อีก....ยี้!! นังปีศาจรุ่นป้า

“แนท สนใจจะเข้าไปผจญภัยด้านในมหาลัยปะ” ฉันหันไปชวนยัแนทที่นั่งกระซวกข้าวกล่องอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ใกล้ๆ

“ไม่สนหรอก” นังเพื่อนเลิฟตอบปัดมาอย่างไร้เยื่อใย ก่อนจะคว้าขวดน้ำเปล่าไปกระดกเข้าปาก....นี่แหละเหตุผลที่เราสองคนหลบมานั่งทานข้าวบนดาดฟ้า...ก็นังนี่มันกินข้าวอย่างกับปอบลง...น่าอับอายจริงๆ

“แต่ฉันไม่อยากไปคนเดียว {T_T}” ปั้นหน้าสลดหดหู่ เรียกร้องความเห็นใจจากนังแนท ที่ตอนนี้เริ่มกระจวกข้าวขึ้นมากินต่ออย่างเอร็ดอร่อย

“อั๋นอะอู่อี้อี้ (ฉันจะอยู่ที่นี่) อึก!! รอเก็บศพแก” มันว่า และโบกมือไล่ฉันให้รีบๆไป....แกเป็นเพื่อนฉันจริงๆเหรอ นังแนท....แบบนี้นี่เองที่เขาเรียกเพื่อนกิน {T_T}

ในที่สุดฉันก็ต้องแอบลักลอบปีนรั้วโรงเรียนเพื่อจะไปยังมหาลัยซึ่งอยู่อีกฝั่งของรั้วนี้เพียงลำพัง...โฮๆ แม่มดน้อยจะเริ่มผจญภัยครั้งยิ่งใหญ่ด้วยลำพังตัวคนเดียวแล้วนะ

ฉันเกาะรั้วที่ก่อด้วยอิฐบล็อคทาทับด้วยสีน้ำเงินสลับดำซึ่งเป็นสีประจำโรงเรียนของฉันและของมหาลัยในเครือซึ่งนังพี่พีชเรียนอยู่ตอนนี้ รั้วนี้สูงถึง 2 ฟุตกว่า และฉันก็พยายามอย่างมาก ที่จะหาเหยียบกิ่งไม้ ต้นไม้แถวนั้นเพื่อปีนขึ้นไป หลังจากที่ตะเกียดตะกายกระเสือกกระสนจน 2 มือเล็กๆ เกาะรั้วด้านบนได้สำเร็จ ก็พยายามยกตัวขึ้น และชะโงกหน้ามองไปยังเบื้องล่างของอีกฝั่งเพื่อมองดูทางที่จะกระโดดลงไป

“ยู้อู้!!! มีใครอยู่ไหม.....” ฉันร้องถาม เมื่อมองเห็นแต่พุ่มไม้อยู่เบื้องล่าง

เมื่อไม่ได้รับเสียงตอบกลับมา ฉันก็ตะกุยตะกายสองขาเพื่อดันเหยียดตัวเองขึ้นมาอยู่บนรั้วและกระโดดลง

“ย๊ากกก!!!!” ซุปเปอร์แม่มดน้อยเหินฟ้าสะท้านโลกัณฑ์

-ตุ๊บ-

“โอ๊ย!!!!” เสียงร้องของผู้ชายที่ฉันตกลงมาทับ

ฉันกระโดดเหินฟ้าลงมาจากด้านบน กะจังหวะที่ตัวเองจะตกลงมาถึงพุ่มไม้ หากแต่เมื่อกระโดดลงมาได้จริงๆ ฉันกลับล้มทับผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งเล่นอยู่ที่นี่

ร่างของฉันนอนทับเขาอยู่ด้านบน ผู้ชายคนนี้เขากำลัง โอบฉันเอาไว้เพื่อรับร่างของฉันที่กระโดดลงมา...อ๊ายย...ฉันตกลงมาทับเขา....ทับผู้ชายแปลกหน้า...ทั้งยังหล่อมากๆด้วย ผมสีทองสุดเท่ ใบหน้าเกลี้ยงเกลาคมคาย

ค่อยๆขืนตัวออกจากอ้อมกอดของผู้ชายแปลกหน้า...หากแต่อ้อมแขนของเขากลับกระชับขึ้นและโอบรัดร่างของฉันแน่น ....ก่อนจะพลิกตัวให้ร่างของฉันลงนอนอยู่ด้านล่างโดยมีร่างของเขาทับอยู่ด้านบน

ในขณะที่ฉันกำลังตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น...ใบหน้าหล่อเหลาของผู้ชายคนนี้ก็ลอยเด่นอยู่ใกล้ฉันเพียงคืบ สองมือของเขากระชับร่างของฉันเอาไว้ไม่ให้ดิ้นหลุด มุมปากยกขึ้นเหยียดยิ้มสะใจ ทั้งหัวเราะหึหึอยู่ในลำคอ

“จับได้แล้ว....ยัยแม่มดเตี้ย!!!!”

Create Date : 05 พฤษภาคม 2549

Last Update : 5 พฤษภาคม 2549 12:25:26 น.

1 comments

Counter : 282 Pageviews.