Group Blog All Blog
|
เดือนที่สิบเจ็ด ( พระเอกตัวจริง )
เดือนนี้ น้องกันต์สื่อสารกับแม่ได้เป็นอย่างดี บอกความต้องการของตัวเองได้มากแล้ว ทำให้เลี้ยงง่ายขึ้น แต่ก็ไม่ทั้งหมดทีเดียวหรอกนะครับ
เพราะว่าบางครั้งลูกก็หงุดหงิดออกฤทธิ์น่าดู คงเป็นเพราะอึดอัดขัดใจ บอกไม่ได้อธิบายไม่ถูกนั่นเอง เวลาทำอะไร ชอบให้มีคนชม น้องกันต์จะตบมือให้กับตัวเองก่อน แล้วเรียกให้ ป๊า มี๊ (ตอนนี้ เรียกแม่ จากหม่าม้า เป็น มีมี๊) และยายจิน ตบมือตาม ห้ามทุกคนคุยกันในระหว่างที่ลูกแสดงความสามารถต่างๆ ทุกบททุกตอนและทุกเวลา จะต้องยกให้น้องกันต์เป็นพระเอกเสมอ ห้ามให้ใครต่อใครขโมยซีน มิฉะนั้นมีเคืองแน่นอน เริ่มมีเทอริเบิล ทูว์ นิดนิดละ ขัดใจไม่ได้เชียวล่ะ ท่าถนัดก็คือ ร้องไห้ (แกล้งบ้าง... บางที) แล้วก้มหน้าลงไปแทบชิดพื้น แต่ไม่ถึงกับทำร้ายตัวเอง หรือขว้างปาข้าวของ อยู่ในระดับที่จัดการได้ในบางครั้ง เช่น เบนความสนใจ พาไปเดินเที่ยวเล่นที่อื่น หรือ แม่เดินหนีห่างออกมา ก็จะสงบลงได้เอง น้องกันต์รู้เรื่องมากขึ้น ไม่ค่อยจะร้องไห้ตามแล้ว ถ้าบอกว่าแม่ต้องไปทำงาน ก็จะจากลาโดยดี พร้อมกับบ๊ายบาย จุ๊ฟ จุ๊ฟ และสวัสดี แต่มีข้อแม้ว่า ต้องให้ยายจินพาออกไปเดินเล่นนอกบ้าน ถึงจะยอมนะครับ   แม่อัพเรื่องนี้ ก่อนวันแม่วันนึง... ต้องขอบคุณ น้องกันต์ที่ทำให้ชีวิตแม่สมบูรณ์ เพราะมีลูกจึงทำให้แม่เข้าใจถึงคำว่า รักแท้ของแม่ที่มีต่อลูกได้อย่างซาบซึ้ง ขอบคุณ คุณยาย ที่มีรักแท้ให้แม่เสมอมา  บันทึกถึงคุณแม่ (คุณยายของน้องกันต์) หนูรักแม่นะคะ  เดือนที่สิบหก (ช่างจดจำและทำตาม)
เข้าสู่เดือนที่สิบหกเพียงไม่กี่วัน น้องกันต์ก็เป็นไข้อีกแล้ว ตัวร้อนจี๋ แต่ไม่มี source อื่น แม่เลยให้เพียงยาลดไข้และเช็ดตัว ซึ่งแน่นอนว่าเรียกน้ำตากันเหมือนเคย ทำเอาเหนื่อยกายเหนื่อยใจกันไปทั้งบ้าน โชคดีที่เป็นเพียงสามวัน ก็เข้าสู่ภาวะปกติไม่งั้นโดนเจาะเลือดแน่ลูกเอ๋ย
หายไข้ได้ไม่ถึงสองอาทิตย์ กันต์หกล้ม หัวโนและมีเลือดออก ครั้งนี้ทำเอาแม่จิตตก นอยด์ทุกครั้งที่พาลูกไปเดินเล่น ก็เพราะเสียงหัวลูกล้มฟาดพื้นยังหลอนแม่อยู่เลย พัฒนาการเดือนนี้ ยังคงเน้นไปที่การสื่อสาร ลูกสามารถพูดโต้ตอบกับแม่ได้ดี แม้จะเป็นคำสั้นๆ แต่ก็ทำให้เราเข้าใจกันมากขึ้น แต่ก็มีบางครั้งที่ลูกหงุดหงิดที่แม่ตอบสนองความต้องการไม่ได้ เพราะความที่ลูกช่างจำ นำคำที่แม่เคยพูด มาใช้สื่อความหมาย (แต่เป็นคำที่แม่ไม่ได้ตั้งใจสอน) แล้วแม่ก็ไม่รู้เรื่อง เพราะมันแทบไม่เหลือเค้าคำเดิมเลยน่ะสิครับ แต่ไม่เป็นไรนะลูก ฝึกบ่อยๆ เดี๋ยวก็พูดชัดเอง นอกจากเลียนคำพูดแล้ว การเลียนแบบท่าทางก็สุดยอดไปเลย บางวันน้องกันต์เจอเด็กเล็ก ๆ ก็จะกลับมา ดูดนิ้ว คลานก้นโด่ง หรือแม้กระทั่งส่งเสียงร้อง แอ๊ะ.. แอ๊ะ.. เห็นแม่หรือป๊าทำอะไร ก็จะทำตามทุกอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง งานบ้านก็จัดไปไม่ให้เสีย เช่น ล้างรถ กวาดบ้าน เช็ดถูนั่นนี่ (ขยันเสียจริง ๆ ล่ะครับ) การเลียนแบบที่ทำบ่อยๆ ก็คือ คุยโทรศัพท์ (อันนี้ของป๊า) ทานข้าวเอง (ถือเป็นเรื่องดีมากๆ) แล้วก็อ่านหนังสือ (อันนี้โอเคนะ) เดือนนี้ลูกนั่งเองบนเก้าอี้เล็กๆ ใช้ขาไถรถไปด้านหน้าและด้านหลังได้ ปีนป่ายอย่างไวว่อง ทำตามคำสั่งได้บ้าง เห็นลูกเติบโตขึ้นทุกวัน แม่สุขใจมากเลยล่ะครับลูกรัก   เดือนที่สิบห้า (เจรจาพาที)
เดือนนี้มีอะไรเกิดขึ้นมากมายให้ลุ้นกันแทบทุกวันเลยล่ะครับลูกรัก
เริ่มตั้งแต่กันต์เป็นส่าไข้ ทำเอาแม่กินไม่ได้นอนไม่หลับ ลูกไข้สูงมาก ท้องเสียถ่ายวันละ 3 ครั้ง ซึม และนอนอย่างเดียวเลยล่ะ นมที่เคยกินวันละลิตรลดลงเหลือวันละไม่ถึงห้าออนซ์ ข้าวปลาไม่ยอมแตะต้องเลย เกาะติดเป็นลูกจิงโจ้ให้แม่อุ้มตลอดเวลา ช่วงสามวันแรกที่ไข้สูง กินยา ไข้ก็ลดบ้างไม่ลดบ้าง แม่ต้องพาไปหาหมอทุกวัน เพื่อสังเกตอาการ ยังลุ้นอยู่เลยว่า ถ้าไข้ไม่ลดหลังจากวันที่สาม ลูกคงต้องโดนเจาะเลือดเพื่อ R/O ไข้เลือดออก แค่คิดแม่ก็เศร้าใจมากมาย โชคดีที่ไข้ลดลงในวันที่สาม พร้อมกับผื่นที่ขึ้นมาดูคล้ายๆ ผื่นแพ้ยา คุณหมอสรุปว่าลูกเป็นส่าไข้ ไม่ต้องรักษาอะไรเพิ่มเติม แถมยังบอกให้แม่เข้าใจรากศัพท์ของโรคด้วยนะครับ ว่า จริงๆ แล้ว เมื่อก่อนเค้าเรียกโรคนี้ว่า สร่างไข้ เพราะดูจากอาการว่าถ้าไข้ลดแล้วผื่นก็จะขึ้น ครั้งนี้ ดูเหมือนว่าน้องกันต์เป็นมากสุด น้ำหนักลดลงไป หนึ่งกิโลแน่ะครับ พัฒนาการช่วงนี้ เน้นไปด้านการสื่อสาร พูดได้ประมาณสามสิบคำเห็นจะได้ ส่วนมากจะเป็นคำที่ใช้บ่อย ๆ ส่วน baby sign ทำได้หลายคำแล้วเหมือนกัน มีแบบอินเตอร์บ้าง ครีเอทเองบ้าง ที่เห็นได้ชัดเจนเลย ก็มีคำว่า นม ที่ลูกทำไซน์และพูดด้วย ถ้าหิวมาก บางครั้งทำท่าขอด้วยนะครับ แต่ใช้เป็นยกมือไหว้แทน น้องกันต์เปลี่ยนวิธีเที่ยวชมธรรมชาติรอบตัว จากที่เคยเดินหรือให้แม่กับป๊าอุ้มรอบสระ ก็เปลี่ยนเป็นนั่งจักรยาน ชี้ชวนดูโน่นนี่นั่น ปลายเดือนนี้แม่เข้าไปเทรนงานที่กรุงเทพอาทิตย์นึง คืนแรกที่ห่างลูก แม่นอนไม่หลับเลย คิดถึงและเป็นห่วงที่สุด ถึงจะรู้ว่าป๊าก็ดูแลหนูอย่างดีที่สุดเหมือนกัน แต่แม่ก็กังวลไปสารพัด ยังคิดกับตัวเองเลยว่า หลังจากนี้ถ้าต้องไปเทรนอีก คงต้องอ้อนคุณป๊าพาลูกไปด้วยกัน น่าจะดีกว่า ลูกรู้ไหมว่า หนูคงคิดถึงแม่มากเหมือนกัน เพราะถึงแม้จะยังสื่อสารด้วยถ้อยคำไม่ได้อย่างใจคิด แต่พอลูกเห็นแม่กลับมาเท่านั้นแหละ น้องกันต์ร้องไห้มากมาย แม่ปลอบเท่าไรก็ยิ่งร้องมากเท่านั้น น่าสงสารที่สุดเลยเจ้าเสือน้อยของแม่ สัญญาครับว่า ถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ จะยังไม่ไปไหนในช่วงนี้ รอให้ลูกโตอีกนิดก่อน ค่อยว่ากันอีกทีนึง (แต่หัวหน้าแม่ จะเข้าใจไหมเนี่ย)   เดือนที่สิบสี่ (ก้าวแรกสู่โลกกว้าง)
 เดือนที่สิบสาม (สู่วัยเตาะแตะ)
    |
totoro_ok
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] เจ้าชายน้อยของแม่ เติบโตขึ้นทุกวัน อยากให้ทุกก้าวของลูก เป็นไปอย่างมั่นคง และแข็งแรง Friends Blog
Link |
