วันนี้เปิด Facebook เห็นคำเชิญชวนให้เขียนงานตะพาบของคุณเป็ดเข้าโดยบังเอิญในหัวข้อเรื่อง "ระลึกความหลัง" อันที่จริงก่อนหน้านี้ผมได้เขียนเรื่องราวทำนองเดียวกันนี้ไปคือ ความทรงจำ แต่จู่ๆสมองก็สั่งให้ผมทบทวนสองประโยคนี้ว่ามันเหมือนหรือต่างกัน ระหว่าง ความทรงจำ กับ ระลึกความหลัง แล้วผมก็ได้คำตอบว่า สิ่งที่แตกต่างกันสำหรับผมแล้วนั้น คือ ความพยายามหรือตั้งใจ

ความทรงจำนั้นบางทีอยู่ดีดีมันก็ผุดขึ้นมาไม่ว่าจะมีอะไรมากระตุ้นหรือไม่ก็ตาม แต่สำหรับ ระลึกความหลังนี้ เราต้องการที่จะมีความรู้สึกนั้น พยายามให้มันผุดขึ้นมาโดยกระบวนการต่าง ๆ

หลายครั้งผมใช้เวลาในช่วงค่ำคืนนั่งเปิดอ่านบล็อคเก่า ๆที่ผมเขียน ในบล็อคต่าง ๆที่ผมเขียนนั้นมีภาพถ่ายที่ผมถ่ายเองทั้งสิ้น ผมเห็นภาพในอดีตขณะถ่ายภาพนั้น ๆผ่านภาพถ่ายที่ผสมปนไปกับเรื่องเล่า มีสาระบ้าง ไร้สาระก็มาก แต่ความรู้สึกมีความสุขเกิดขึ้นอย่างบอกไม่ถูกเลยจริงๆ

นอกจากเรื่องราวต่าง ๆที่ผมเขียนแล้ว ยังมีมิตรภาพเกิดขึ้นมากมาย ณ ที่แห่งนี้ผ่านบทสนทนาระหว่างผมกับเพื่อนบล็อคหลายท่านทั้งขาประจำและไม่ประจำ หลายครั้งเราสนทนากันเป็นบทกวีที่ไพเราะ เราเขียนกลอนโต้ตอบกันสดสดอย่างสนุกสนาน ทุกครั้งที่เปิดบล็อคเก่า ๆนั้นขึ้นมาอ่าน ความสุข...ถูกระลึกขึ้นมาให้ได้ซึมซับอีกครั้ง

แม้วันนี้ บล็อคเทียนส่องแสงแห่งนี้จะเงียบเหงา ด้วยหลายปัจจัยมากมาย แต่ความสุขที่ถูกซุกซ่อนผ่านกาลเวลาถูกระลึกขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่าแม้เกิดขึ้นกับผมเพียงลำพังก็ตาม แต่กลับสร้างพลังและแรงบันดาลใจให้ผมที่จะลุกขึ้นมาเขียนบล็อคเหมือนเดิม ไม่ใช่อยากให้ทุกสิ่งอย่างกลับมาเหมือนเดิม แต่ผมอยากสัมผัสกับความหลังที่ยังคงให้ความรู้สึกที่งดงามมากมายในหัวใจ