เมื่อฝนซา

ท้องฟ้ายังดูไม่สดใส

แสงทองจากขอบฟ้าแสนไกล

มิเป็นใจให้ได้เห็นเช่นรางวัล

เส้นสายพะรุงพะรัง

บดบังอำพรางสร้างสรรค์

หลีกเลี่ยงมิได้ไม่สำคัญ

จงใช้มันดั่งเครื่องเชิดชู

เมื่อฝนซา

ขอบฟ้าเป็นเช่นไร…ใครจะรู้

ฟ้าหม่น ต้นเสาไฟ…ไม่น่าดู

อาจเป็นครูสอนเราให้เข้าใจ

เย็นวันนี้ ขับเจ้าฝันหวานรถมอเตอร์ไซต์คู่กายหนีพายุฝนที่ตามมาอย่างไม่ลดละ

ทันทีที่ขับถึงบ้าน สายฝนและสายลมก็กระหน่ำลงมาอย่างหนักหน่วง

โชคดีเหลือ

โชคดีที่สามารถรอดพ้นจากพายุฝนที่โหมกระหน่ำ

โชคดีเหลือ

ที่การตกของฝนในครั้งนี้มากมายพอที่จะสร้างความชุ่มช่ำให้กับพืชพรรณ

สายฝน…ที่ฉันเฝ้ารอมาเนิ่นนาน

ฝนซาแล้ว …เห็นแสงทองจากขอบฟ้าไกล

ฉันรีบเข้าไปหยิบกล้องคู่ใจ มุ่งหวังได้ภาพแสงทองของฟ้าหลังฝนเหมือนเช่นเคยอีกครั้ง

วันนี้…ไม่เหมือนวันนั้น

สิ่งที่เราคิดและมุ่งหวัง อาจมิเป็นเช่นที่เคยได้รับ

เมฆฝนยังมิไปไหนและเราก็มิอาจควบคุม

แสงทองจากขอบฟ้าแสนไกล คงมิได้พบเห็นเช่นวันวาน

เราคงไม่สามารถเอาความสำเร็จ สมหวังที่ผ่านมา

เป็นตัวชี้วัดปัจจุบันในทุก ๆด้าน

สิ่งเดียวที่เราควรทำ คือ การเรียนรู้ให้สามารถอยู่กับปัจจุบันอย่างมีความทุกข์ให้น้อยที่สุด

…………………

เวลานี้…ขอบฟ้าไร้แสงทองสวยงามที่ฝันไฝ่

เสาไฟ สายพะรุงพะรัง ฉันไม่ท้อ

ยกกล้องคู่ใจถ่ายภาพมิรั้งรอ

ฉันแค่ขอมีสุขตาม…ความเป็นจริง

…………………………………………………….