ขจัดโรคเครียดกันในครอบครัว

ภายในบ้านหลังหนึ่ง คุณคิดว่าห้องไหนเป็นที่รวมของหัวใจ ความรัก เมตตาและกรุณา สำหรับบางคนคิดได้แล้ว “ห้องครัว” ไงละคือ คำตอบสุดท้าย ตรงนี้ถ้าคิดดีๆ สมัยโบราณเขาจะเป็นแหล่งสลายความเครียดได้ดีมาก เพราะเป็นจุดเริ่มของการสร้างความสามัคคี

ความสุขของทุกๆ คนในบ้านแบบไม่เครียด เริ่มต้นมาจากห้องครัวนี่เอง เพราะรสชาติที่ถูกปาก ถูกใจตอนเย็นๆ แม่เรียกพวกเราลูกๆ ให้ไปช่วยชิมน้ำแกง “อร่อยหรือยัง” ท่านจะถามที่จริงท่านรู้แล้วว่ามันอร่อยหรือไม่ แต่ท่านอยากให้ทุกคนมีส่วนร่วมนั่นเอง... ยังขาดรสใดหนอ ซึ่งหมายถึงควรจะเติมน้ำปลา น้ำตาลหรือว่าอะไรลงไปอีกเพื่อความอร่อยของลูกๆ ซึ่งสิ่งสำคัญคือ แม่อยากให้ลูกๆ รู้จักรสชาดของอาหาร พร้อมๆ กับได้รู้วิธีการปรุงและการแก้รสควบคู่กันไปด้วย แต่สิ่งสำคัญบ้านนั้นจะได้รับความผูกพันในความรักและเมตตาร่วมกันมากขึ้นอย่างคาดไม่ถึง เมื่อถึงจุดหนึ่งของชีวิตย้อนกลับไปคิดถึงคำว่า นี่เอง“อย่าใช้อารมณ์เวลาแก้ปัญหา จะทำให้สิ่งที่ตัดสินได้มา มีแต่ความเสียใจ”

ถ้ามองให้ดีอีก คงเหมือนการปฏิบัติธรรมนี้หนา มันมีหลายอารมณ์ หลายสภาวะ พอเรามาอยู่รวมกันมากๆ ต่างคนมีจุดมุ่งหมายเดียวกัน มีใจเมตตาต่อกัน ความสุขมันก็เกิด พยายามคิดให้พอดีว่า “อย่าหลงงมงายกับคำยอ อย่าท้อแท้กับปรามคำหยาบ อยู่ในเรือนกระจก อย่าคิดขว้างก้อนหิน” เราจะได้พิจารณาตัวเอง

ลองคิดดูว่า อาหารที่เราปรุง... เราปรุงเพื่ออะไร เพื่อใคร...เราปรุงก็เพื่อแบ่งปันกันกินร่วมกันกับทุกๆ คนในบ้าน รสชาดจึงต้องเฉลี่ย เพื่อให้ถูกปากของทุกๆ คน เรียกว่า “ธรรมจัดสรร...ที่เกิดใกล้ๆ ใจกันและกัน” ความสดชื่นจึงมาแทนที่ความเครียด ข้าวหนึ่งหม้อ...กับหนึ่งจาน ที่เราต้ม ผัด แกง ทอด จึงมิใช่เพื่อตัวเราเอง “แต่เกิดความคิดคำนึงถึงคนอื่น ในเวลาเดียวกันเสมอ” นี่แหละจุดเริ่มแห่งการปฏิบัติธรรมในการอยู่ร่วมกันอย่างเมตตาที่จะสร้างครอบครัวให้เป็นสุข

ครัวของแม่ที่เนืองแน่นไปด้วยลูกๆ โดยเฉพาะลูกที่มีหน้าที่จะต้องเป็นพ่อครัวแม่ครัวคนต่อไปในชีวิตข้างหน้า การสอนให้ลูกฝึกชิมอาหาร ไม่เพียงเป็นการถ่ายเทความรักผ่านความใกล้ชิด แต่ยังถ่ายทอด “วิชาดำรงชีวิต” อย่างมีสุขให้ลูกไปด้วย ห้องครัวกลายเป็นห้องเรียน...ไม่ใช่แค่วิชาโลก แต่เป็นวิชาศีลธรรมแห่งการอยู่ร่วมกัน ด้วยความสามัคคี มีเมตตาต่อกันโดยไม่ต้องรอให้ใครสอนซ้ำอีก โอ้...! น่าเสียดายสิ่งดีๆ ที่มันกำลังหายไปจากสังคมไทย

มองให้ดีแล้วเป็นการปฏิบัติธรรม “เรื่องเมตตา-กรุณาในครอบครัว” เป็นการแบ่งความสนใจจากความเครียดมาเป็น “เมตตาคือ รู้สึกดี ปรารถนาดีต่อผู้อื่น” ทำในสิ่งที่ดี เพื่อให้คนอื่นได้ประโยชน์จากความดีของสิ่งนั้นๆ ทำให้เขารู้สึกดี ด้วยความตั้งใจดี โดยมิหวังผลตอบแทนอย่างน้อยเริ่มที่คนใกล้ชิดเราเอง

อันที่จริง ครัวทำให้เราเห็นแก่ตัวก็ได้ ให้เรายักยอกอาหารจานอร่อยไว้กินเอง หรือดักกินก่อนคนอื่น แต่ทำไมเราจึงรอกินด้วยกันอย่างพร้อมหน้า “ลดน้ำตาล เติมน้ำปลา เพิ่มธรรมะในวงอาหาร” เพื่อให้ย่าได้กินด้วย หรือทำเพิ่มอีกสักจาน เป็นอาหารของน้องคนเล็กที่ยังกินเผ็ดกับเขาไม่ได้ เคี่ยวผักให้เปื่อยขึ้นอีกนิด เพื่อให้ยายเคี้ยวได้สะดวก หรือตักแบ่งอาหารไว้ สำหรับพี่ชายที่จะกลับบ้านดึก เห็นไหมสวรรค์ของครอบครัวที่รักกันมันจะสลายความเครียดในครอบครัวอย่างง่ายๆ ตั้งแต่โบราณมาแล้ว

ถ้าเรารู้จักทำครัวให้มีธรรมะ... ทำให้ใจของเรากว้างขึ้น จิตใจก็จะไม่เครียดถ้าได้เติมธรรมะแห่งความเอื้ออาทรลงไป เพราะเรารู้จักคิดคำนึงถึงคนอื่นมากกว่าคำนึงแค่ตัวเราเพียงลำพัง หลายคนอาจพูดว่า “ยากหนักที่จะหยั่งรู้ใจมนุษย์ เพราะบางคนยังไม่รู้จัก “ใจตัวเอง” ยังกำหนดได้ยาก

ความรักและความปรารถนาดีง่ายๆ เช่นนี้ หล่อหลอมให้เกิดธรรมะที่ดูยิ่งใหญ่ขึ้นในครอบครัว ธรรมะคือ “เรื่องเล็กๆ สิ่งเล็กๆ ที่เราทำเพื่อกันได้” ธรรมะคือ “ธรรมดาสามัญ เป็นสิ่งปกติสามัญที่เราเชื่อว่า ทุกคนควรทำเป็นหน้าที่” คือคุณงามความดีที่ไม่เหลือบ่ากว่าแรงเพียงแต่ต้องมี “ขันติธรรม” อยู่ร่วมกัน

อยากตักเข้าปากสักคำ ก็ระลึกได้ว่า “แม่ยังไม่มา พ่อยังไม่ได้กิน” ทุกคนก็หิวเหมือนเรา นี่คือคุณธรรมเล็กๆ ที่เกิดขึ้นในใจ ในความมีเยื่อใยต่อกันที่กำลังถูกหล่อหลอมขึ้นในใจ เท่ากับ “งดเว้นความอยากเสียจนชิน ปรามความตะกละตะกลามจนอยู่ตัว” เรื่องใดในโลกก็รู้จักปรามเป็น ข่มได้ กลั้นไว้ มิให้ความอยากชวนเราละเมิดกรอบเกณฑ์ที่ควรยึดถือ โอ้...! นี่แหละธรรมคายเครียด ที่หลายคนลืมไป

ว.ปัญญาวชิโร

Create Date : 27 กรกฎาคม 2555
Last Update : 27 กรกฎาคม 2555 21:27:39 น.		3 comments
Counter : 1003 Pageviews.
Share Tweet