ในเมื่อจังหวะของชีวิตอิชั้นมันต้องดำเนินไปแบบนี้ อิชั้นก็ปล่อยให้มันเป็นไปแบบนี้แหละค่ะ ดวงคนมันจะเป็นจับกัง ต่อให้เดินลอดใต้ท้องช้างทุกตัวในเขาดินเพื่อสะเดาะเคราะห์ ยังไงๆ มันก็หนีไม่พ้นต้องมาเป็นจับกังอยู่ดี

นึกๆ ดูก็สมน้ำหน้าตัวเองเหมือนกันที่ใจไม่เคยนึกอยากจะประกอบอาชีพในฝันของสาวๆ อย่างเช่น แอร์โฮสเตส เหมือนเพื่อนๆ คนอื่นๆ เพื่อนอิชั้นเป็นแอร์กันตั้งหลายคน พวกมันทั้งลากทั้งฉุดยังไง หัวเด็ดตรีนขาดอิชั้นก็ไม่ยอมไปสมัครเป็นแอร์กับพวกมัน ด้วยคิดว่าตัวเองไม่เหมาะ ไม่ชอบงานบริการ ไม่ชอบโดนใครจิกหัวใช้ ไม่ชอบก้มหัวให้ใคร และเหตุผลหลักก็คือ ติดบ้านและติดแฟน ไม่อยากจากบ้านจากแฟนไปไหนไกลๆ แล้วเป็นไงล่ะ สุดท้ายก็หนีงานประเภทที่ไม่อยากทำนี้ไม่พ้น ซ้ำหนักกว่าก็อิตรงที่ เพื่อนที่ไปเป็นแอร์ล้วนแล้วแต่มีรายได้เป็นกอบเป็นกำ แต่งตัวสวย เริ่ดๆ เชิ่ดๆ ได้ไปเที่ยวประเทศโน้นประเทศนี้แล้วก็มาคุยให้อิชั้นฟังว่าที่โน่นที่นี่เป็นยังไงบ้าง (แม้ว่าตอนทำงานบนเครื่องจะเหนื่อยแทบอ้วกก็ตาม) อิชั้นก็ได้แต่อิจฉา ทำไงได้ ก็ชีวิตมันมาทางนี้แล้วนี่คะ

จะว่าไป อิชั้นก็คิดว่า ที่อิชั้นเลือกทางเดินชีวิตในแบบนี้มันก็เหมาะกับนิสัยอิชั้นดีอยู่แล้ว ถ้าหากว่าอิชั้นเลือกเดินทางอื่น (อย่างเช่น เลือกไปเป็นแอร์แบบเพื่อนๆ) อิชั้นอาจจะไม่มีชีวิตที่สงบสุขอย่างนี้ ไม่ได้แต่งานกับคุณสามี (เพราะคงเลิกกันไปนานแล้ว) และไม่มีลูกที่น่ารักอย่างนี้ก็เป็นได้ คิดได้อย่างนี้แล้วก็รู้สึกว่าพอใจแล้วแหละ กับชีวิตที่เป็นอยู่ทุกวันนี้

สมมุติว่าถ้าเลือกไปเป็นแอร์ ต่อให้อิชั้นแอ๊บหวานจนเค้ารับอิชั้นเข้าทำงาน อิชั้นก็คงอยู่ไม่ทนหรอกค่ะ ไม่ลาออกเองก็คงโดนเค้าไล่ออก ก็ผู้โดยสารแต่ละคน ผู้ร่วมงานแต่ละนางที่เพื่อนๆ ที่เป็นแอร์เอามาเล่าให้ฟังน่ะ ร้ายน้อยอยู่ซะเมื่อไหร่ แค่ฟังมันเล่าอิชั้นยังของขึ้น อิชั้นยิ่งวีนๆ อยู่ด้วย วันดีคืนร้ายโดดเตะผู้โดยสารงี่เง่า หรือจิกหัวเพื่อนแอร์ขี้อิจฉาที่มาหาเรื่องโขกกับพื้นเคบินขึ้นมาจะลำบาก  นิสัยห่ามๆ แบบนี้ เป็นจับกังไปแหละดีแล้ว

อย่างที่อิชั้นเล่าเอาไว้ในหน้าที่แล้วว่า อิชั้นระบุตำแหน่งงานไว้กับ Recruite ไว้ว่าอยากทำงานเลขา ล่าม ทีนี้มาดูกันนะคะว่า งานแรกในชีวิตของอิชั้นจะใช่อย่างที่เคยระบุไว้หรือเปล่า

งานแรกในชีวิตของอิชั้น คนที่บริษัทนั้นเค้าเรียกว่า งานจัดซื้อค่ะ ฟังดูโก้ดีไหมคะ งานจัดซื้อ ฟังแค่ชื่อก็ดูเหมือนจะมีความสำคัญกับบริษัทไม่น้อยเลยทีเดียว เอาวะ...ถึงไม่รู้ว่า ไอ้งานหน้าที่จัดซื้อเนี่ยเค้าทำอะไรกัน แต่อย่างน้อย เวลาไปบอกพ่อบอกแม่ว่าทำงานอะไร คำว่าจัดซื้อมันก็ดูเท่ดีแหละวะ ถึงจะไม่ได้ตรงตามสาขาที่เรียนมาก็เหอะ แต่อยู่บริษัทที่มีคนญี่ปุ่นแบบนี้ ยังไงๆ ก็คงได้ใช้ภาษาญี่ปุ่น ได้แปลอะไรกับเค้าบ้างหรอกน่า

วันแรกที่เข้าไป อิชั้นได้ทำงานจัดซื้อ ด้วยการนั่งมองคนโน้นคนนี้เค้าทำงานกัน แต่ก็เอาเถอะ ตอนนั้นอิชั้นคิดว่าคงเป็นเพราะตัวเองยังใหม่ เรียนเพิ่งจบ ยังไม่เคยจับงานใดๆ ประกอบกับพี่ๆ เค้าคงยุ่งเลยไม่มีเวลามาสอนงาน ให้ อีกหน่อยก็คงจะได้ทำงานมากขึ้นเองแหละ  อิชั้นมองโลกในแง่ดีแบบสาวน้อยไร้เดียงสา

กาลเวลาผ่านไป อิชั้นก็ได้สัมผัสกับงานจัดซื้อ (ตรงไหนฟะ) แบบเต็มๆ นั่นก็คือ การคอยช่วยลุงโต้ (นามสมมุติของคนที่อยู่ในฐานะเจ้านายชาวญี่ปุ่นหนึ่งในสองคนของอิชั้น) และพี่คนไทยชื่อพี่แอ๋ว (นามสมมุติเช่นกัน) เรียงเอกสาร Invoice ลงแฟ้ม เอาข้อมูลที่ลุงโต้ออก P/O ไปแล้วมาจิ้มๆ เครื่องคิดเลขว่า เดือนที่ผ่านมาออก P/O ไปแล้วเท่าไหร่ (ซึ่งจะว่าไป เพราะงานนี้ทำให้อิชั้นเป็นคนที่กดเครื่องคิดเลขได้เร็วมากกกกมาจนบัดนี้) ช่วยพี่แอ๋วเช็ครายการของที่รับเข้า คีย์ข้อมูลลงโปรแกรมออก P/O แล้วปริ๊นท์มันออกมา ส่วนงานแปลภาษาญี่ปุ่นน่ะเหรอ.... นานๆ จะเข้ามาหาอิชั้นซักที ทั้งที่จริงแล้วมีงานที่ต้องแปลมาก และมีทุกวัน แต่เหตุใดอิชั้นจึงไม่ค่อยได้ทำงานเหล่านี้ มันมีสาเหตุซึ่งเอาไว้จะเล่าให้ฟังในคราวหลังค่ะ

ที่ว่ามาข้างต้นนั่นงานหลักนะคะ นอกเหนือจากงานที่ว่ามา ก็คือการทำมันทุกตำแหน่งที่มี (ยกเว้นล่ามกับเลขา และผู้บริหาร) ตั้งแต่ชงกาแฟให้แขก ขัดส้วม   ขัดจริงๆ นะไม่ได้โม้ เพราะบริษัทนี้มีแม่บ้าน แต่แม่บ้านมักจะลาหยุดบ่อย บางวันทะเลาะกะผัว โดนผัวเตะซี่โครงรวนก็ไม่มาทำงานเป็นอาทิตย์ๆ ฉะนั้น พวกเราก็ต้องมาชงกาแฟ ล้างห้องน้ำกันเองโดยเปลี่ยนเวรกันทำ แต่ส่วนใหญ่ก็มักจะตกอยู่ที่อิชั้นกะเจ๊แก้ว (นามสมมุติ) กะเทยเพื่อนรักที่อยู่ฝ่ายบัญชีนั่นแหละค่ะ เพราะอาวุโสน้อยที่สุด คนอื่นๆ เค้าจะออกแนว พวกเจ๊แก่กันแล้วน้องเอ๊ย เอ็งกะไอ้แก้วนั่นแหละ ยังเด็กๆ กันอยู่ก็ทำกันไปเหอะ....   

และเนื่องจากในเวลานั้นพนักงานในโรงงานยังมีน้อย บางทีที่ผลิตไม่ทัน พวกอิชั้นก็ต้องลงไปในไลน์ประกอบแล้วช่วยคนในไลน์ประกอบหน้ากากแอร์ บางทีก็ช่วยลุงโต้ซึ่งควบตำแหน่งผู้จัดการโรงงานพ่นสีหน้ากากแอร์ในไลน์เพ้นท์ติ้ง เป็นเจ้าหน้าที่สโตร์คอยรับของที่บรรดา Maker นำมาส่ง เอาหน้ากากแอร์ที่ทำเสร็จแล้วแพ็คลงกล่อง จากนั้นก็ทำตัวเป็นเด็กท้ายรถ กระโดดขึ้นรถบรทุกไปส่งของให้ลูกค้า (ทั้งๆ ที่ใส่ชุดสาวออฟฟิศสวยหรูนั่นแหละ) คอยควบคุมดูแลเครื่องพิมพ์บาร์โค้ด  วันไหนมีพนักงานมาสมัครงานก็แปลงร่างเป็นฝ่ายบุคคล ไปช่วยพี่เข่ง (นามสมมุติ) ที่ทำหน้าที่ผู้จัดการฝ่ายบุคคล (เป็นผู้จัดการเพราะว่าทั้งฝ่ายมีคนเดียวคือพี่แก) สัมภาษณ์พนักงาน คำถามก็เบสิคๆ บางทีอิชั้นหมดมุกไม่รู้จะถามอะไรก็มั่วๆ ถามไปก็มี แล้วก็เอาเอกสารใบสมัครไปส่งต่อให้พี่เข่งเพื่อพิจารณาว่าจะรับหรือไม่รับ (ส่วนใหญ่ก็รับแหละ การสัมภาษณ์ไม่ค่อยมีผลหรอกบริษัทนี้ ทำไปพอเป็นพิธีเท่านั้นแหละ)

วันดีคืนดี เจ้านายนึกยังไงไม่รู้ โยกอิชั้นไปช่วยงานบัญชี (แอร๊ยยย.... พอได้ยินว่าต้องไปทำบัญชี อิชั้นก็อยากจะบ้า ก็อิชั้นอ่ะบวกเลขสองหลักยังจะไม่ถูกเลย ดันเจือกโดนใช้ให้ทำงานบัญชีก็คิดดูแล้วกันเหอะ) หรือวันไหนพี่ที่ทำงานติดต่อชิปปิ้งกับ BOI นึกอยากจะมีคนช่วยงาน (ซึ่งดูเหมือนจะเยอะ แต่จริงๆ ไม่) ก็จะมาปะเหลาะขอเอาอิชั้นนั่งรถไปติดต่องานกับพี่แกด้วย

เมื่อกี้ในกรณีวันดีคืนดีก็จะโดนมอบหมายงานอย่างที่เล่ามาให้ทำ ส่วนถ้าวันไหนเป็นวันร้ายคืนร้ายหรือศุกร์ 13 อิชั้นก็ต้องไปนั่งให้พี่รหัสสมัยเรียนอักษรด่าในฐานะ Sale เนื่องจากบังเอิญว่าพี่รหัสอิชั้นทำงานอยู่ที่บริษัทลูกค้าในฐานะจัดซื้อ และไอ้ผลิตภัณฑ์ที่บริษัทนี้ส่งให้เค้าก็มีปัญหาประจำ และเนื่องจากทุกคนที่นี่รู้ว่า อิชั้นเป็นน้องรหัสพี่เค้า ก็เลยพร้อมใจกันถีบอิชั้นให้ไปรับหน้าและรับคำด่าแทน ด้วยความเชื่อผิดๆ ว่าพี่จะไม่ด่าน้อง หรือถ้าด่าก็คงจะด่าน้อยกว่าด่าคนที่ไม่มีความสนิทชิดเชื้อกันมาก่อน

นับไปนับมาแล้ว ดูเหมือนว่างานในตำแหน่งที่อิชั้นไม่เคยทำในบริษัทนี้ จะมีแค่ยามกับคนขับรถกระมังคะ