Sweet Home: Shall We Dance

“เอ้า นับตามนะ 1 2 3 4”

“1 2 3..”

“ก้าวผิดแล้ว ต้องเท้าขวาสิ”

“อ๊ะ ไม่ใช่ข้างนี้เหรอ?”

“ต้องเป็นขาที่ถอยเมื่อกี้ไง ใช่ไหมคะ? หม่าม๊า”

“เห็นไหม ขนาดเฮเลนยังรู้เลย ตั้งใจหน่อยสิ”

“ก็ตั้งใจอยู่แล้วน่า”

“ตั้งใจอะไร แน่ะ ตอนนี้ต้องถอยหลังต่างหาก ถอยแล้วค่อยก้าวมา”

เสียงคุยดังแว่วมาตั้งแต่เข้าประตูบ้าน ร่างสูงที่เพิ่งก้าวเข้ามาในห้องรับแขกเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ เมื่อเห็นคนที่ปกติจะนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาพร้อมลูกสาวตัวน้อยกับอีกคนที่ต้องนอนเอกเหนกดูทีวีอยู่บนพื้นระหว่างรอเขากลับบ้าน ตอนนี้กำลังประคองกันก้าวเก้ๆ กังๆ ไปมาอยู่กลางห้อง พร้อมกับเสียงดนตรีจากเครื่องเล่นซีดีบรรเลงกระหึ่ม

“ถอยแบบนี้ป่..”

“ไม่ใช่! โอ้ย ดีล เหยียบเท้าแล้ว” เสียงหวานแหวลั่น ชักเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาหน่อย เด็กหนุ่มผมดำเองก็ทำสีหน้าเซ็งจัด จะมีก็แต่เด็กหญิงตัวเล็กที่นั่งช่วยเชียร์ล่ะมั้ง ที่ยังดูสนุกร่าเริงอยู่

“อ๊ะ ป๊ะป๋ากลับมาแล้ว!”เฮเลนน่าที่หันมาเห็นเขาคนแรกทักเสียงลั่น ลุกจากโซฟาวิ่งเข้ามาหา แฮร์รี่ช้อนตัวลูกสาวขึ้นมาหอมเสียทีหนึ่ง ขณะที่อีกสองคนที่เหลือหันมายิ้มเหนื่อยๆ ให้

“หวัดดีฮะ ป๊ะป๋า”

“วันนี้กลับไวจัง แฮร์รี่”เดรโกเอ่ยถามอย่างประหลาดใจเล็กน้อย คนถูกทักคลี่ยิ้มบาง

“อือ พอดีว่าออกไปประชุมข้างนอก ก็เลยถือโอกาสกลับบ้านเลยน่ะ” เขาวางถุงข้าวของลงบนโต๊ะที่ถูกเลื่อนไปชิดผนังก่อนจะถามต่อ “แล้วนี่กำลังทำอะไรกันอยู่ล่ะ?”

“หม่าม๊ากำลังสอนพี่ชายเต้นรำค่ะ” เฮเลนชิงรายงานเสียงใส ชายหนุ่มผมดำพยักหน้านึกขึ้นได้ทันที

“อ๋อ ปีนี้ที่ฮอกวอร์ดเป็นเจ้าภาพประลองเวทไตรภาคีนี่นะ”

ไวเหมือนกันแฮะ แฮร์รี่ยังรู้สึกเหมือนว่าไม่นานมานี้เอง ที่เขาต้องเดินเข้าไปในห้องโถงพร้อมกับเหล่าตัวแทนการแข่งไตรภาคีที่เหลือ แต่ที่จริงมันผ่านมาตั้งเกือบ..20 ปีแล้ว ไม่อยากพูดหรอกว่าตัวเองแก่ แต่พอมองลูกชายคนโตใส่เครื่องแบบนักเรียนปี 6 ก็คงต้องยอมรับแหละ (แต่อย่าพูดเรื่องนี้ให้เดรโกได้ยินเชียว รายนั้นน่ะไม่ยอมนับอายุตัวเองมาตั้งนานแล้ว)

“จดหมายแจ้งจากทางโรงเรียนเพิ่งมาถึงเมื่อเช้า”

ร่างบางผละจากเจ้าเด็กตรงหน้าลงมาทรุดนั่งบนโซฟาพร้อมกับพูดเสียงเพลียๆ “...เลยต้องรีบสอนดีลเสียก่อน ไม่งั้นเดี๋ยวใกล้ๆ เปิดเทอมจะหาเรื่องยุ่งจนไม่มีเวลาเรียนอีก” ดวงตาสีฟ้าเหลือบมองเด็กหนุ่มร่างผอมสูงที่รีบทิ้งตัวลงกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนพื้นห้อง

“โห่ ไม่เห็นต้องรีบเรียนเลย ไอ้เต้นรง เต้นรำเนี่ย” คนถูกสอนหันมาประท้วงทันควัน แขนยาวเอื้อมมาดึงหมอนอิงบนโซฟาไปหนุนก่อนจะเงยหน้าขึ้นหาเสียงสนับสนุน “จริงไหมฮะ ป๊ะป๋า? ตอนสมัยป๊ะป๋าเรียนอยู่ก็ไม่ได้ซ้อมตั้งแต่ก่อนเปิดเทอมใช่ไหมฮะ?”

“อือ พอใกล้ๆ วันงานเดี๋ยวพวกอาจารย์ก็สอนให้เองแหละ” แฮร์รี่พยักหน้ารับ เจ้าตัวแสบรีบหันไปทางอีกคนแบบเป็นต่อ

“เห็นไหม ไม่เห็นต้องรีบติวตั้งแต่ตอนนี้เลย...เดร งั้นผมขึ้นไปซ้อมกีตาร์ก่อนนะ” พูดแล้วก็เตรียมจะชิ่งหนี ที่บ่นก็ไม่ใช่อะไรหรอก อยากรีบขึ้นไปซ้อมกีตาร์จะแย่แล้ว ขืนไม่รีบอัพสกิลให้ทันก่อนเปิดเทอมล่ะก็แย่แน่ เจ้าสองแฝดยิ่งพยายามหาทางผลักเขาไปอยู่อีกตำแหน่งในวงอยู่ทุกวี่ทุกวัน

“หยุดเลย ดีล” เดรโกชิงยกมือสกัดไว้ก่อน ปรายตาไปทางร่างสูงที่กำลังจะทรุดนั่งลงข้างๆ “...ตัวอย่างก็มีมาแล้ว เพราะไม่ได้ซ้อมนั่นแหละ ใครบางคนเวลาอยู่บนฟลอร์จริงถึงได้กระโดกกระเดกเป็นโนมเต้นระบำ”

อ้าว ไหงโดนหางเลขไปด้วยล่ะเนี่ย?

แฮร์รี่ที่กำลังจะอ้าปากช่วยพูดให้ลูกชายงงไปนิด แต่พอเห็นใบหน้าสวยที่ตวัดสายตาค้อน คุณพ่อบ้านก็เลยได้แต่ยิ้มเก้อๆ เอาเถอะ ตอนนั้นท่าเต้นของเขาอาจจะเก้กัง จริงๆ ก็ได้ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะมัวแต่สนใจมองโช แชงที่อยู่อีกด้านของฟลอร์ (อันนี้อย่าให้เดรโกรู้เด็ดขาดนะครับ) แล้วปาราวตีก็ดูจะเป็นผู้นำการเต้นที่เข้าท่ากว่าเขาด้วย แฮร์รี่เลยปล่อยให้เธอทำหน้าที่ฝ่ายนำไปตามสบาย

ใครจะคิดล่ะว่าภรรยา(?)ในอนาคตจะสังเกตเห็นแล้วเก็บมากัดเอาป่านนี้

พอเห็นอีกฝ่ายสงบปากสงบคำเรียบร้อย เดรโกก็หันมาขู่ลูกชายต่อ “ฝึกไว้ไม่เสียหายหรอกน่า แล้วเราน่ะนะดีล เต้นแข็งจะตาย ขืนปล่อยให้ออกไปเต้นแบบนี้ ขายหน้าเขานะ เสียชื่อเป็นลูกชายเดรโก มัลฟอยหมด” พูดไปพูดมา คุณแม่ เอ๊ย คุณพ่อก็กลัวเสียหน้านี่เอง

“โห่ ก็วอลซ์มันยากนี่นา สเตปโน่นนี่ยุ่งจนปวดหัว...”

ดีลยังประท้วงต่อ ห่วงกีตาร์ก็ห่วง อีกอย่างจะต้องไปเขียนจดหมายตอบ ‘ใครบางคน’ ด้วย โดนเดรกักให้เข้าคอร์สติวเข้มมาตลอดบ่าย เดี๋ยวทางโน้นเกิดเข้าใจผิดขึ้นมาจะว่ายังไง

“ไว้พรุ่งนี้ค่อยซ้อมต่อแล้วกันนะเดรนะ ไปละ” เด็กหนุ่มทำท่าจะเผ่นแผล่วขึ้นบันไดเข้าห้องตัวเอง แต่แล้วก็ต้องชะงักกับเสียงเปรยไล่หลัง

“เต้นห่วยขนาดนี้ ใครเขาจะยอมเป็นคู่ควงเข้างานให้ขายหน้า สงสัยไอ้ที่ตามจีบตามตื้อมาตั้งนานก็คงจะแห้วเสียละมั้ง...”

ได้ผล คนที่กำลังจะเผ่นหนีหยุดกึกหันกลับมาทำหน้ามุ่ยใส่อีกฝ่ายที่ยืนยักคิ้วยิ้มเป็นต่ออยู่ที่เดิม

ถูกเดรจับจุดได้อีกแล้วเหรอเนี่ย! ไม่น่าปล่อยให้รู้เรื่องคนคนนั้นเล๊ย!

“โอเคๆ ก็ได้ฮะ” สุดท้ายก็ได้แต่ถอนใจเฮือกแล้วเดินกลับมาหาอย่างไร้ข้อโต้แย้ง ทำไงได้ เรื่องขู่คนในบ้านเนี่ย คุณพ่อตัวเล็กของเขาถนัดนักล่ะ

แฮร์รี่มองลูกชายที่เดินกลับมาหาติวเตอร์ด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย อดสงสารนิดหน่อยไม่ได้ แต่เอาเถอะ เดรโกเองก็พูดถูก เรื่องเต้นรำฝึกไว้ไม่เสียหาย ชายหนุ่มจึงหันไปหาลูกสาวคนเล็กที่นั่งอยู่อีกด้าน “เฮเลน ไปช่วยป๊ะป๋าทำอาหารเย็นไหมลูก?”

เด็กหญิงผมบลอนด์พยักหน้าหงึกหงัก กระโดดลงจากโซฟานุ่มแล้วเงยหน้าถาม “เฮเลนนวดแป้งทำพายได้ไหมคะ ป๊ะป๋า?”

พ่อครัวประจำบ้านคลี่ยิ้ม “ได้เลย” เขาจูงมือลูกสาวคนเล็กเข้าครัว แล้วปล่อยให้อีกสองคนที่เหลือพยายามฝึกกันต่อไปอย่างสงบ

“แล้วตกลงมันต้องขาไหนนะเดร?”

“ก็บอกว่า ขาขวาไง ดีล ขาขวาก่อน ไม่ใช่! ต้องถอยต่างหากเล่า!”


หลังการฝึกอันแสนเหน็ดเหนื่อย และอาหารเย็นฝีมือคุณพ่อบ้านกับลูกสาวแล้ว ดีลก็ได้รับคำอนุญาตให้ขึ้นห้องตัวเองได้เสียที ไม่ต้องสงสัยว่าเจ้าตัวลิงโลดขนาดไหน

“เฮ่อ!!!” ร่างบางมองตามหลังเด็กหนุ่มร่างสูงโย่งที่แทบจะแผ่นขึ้นไปทันทีที่ล้างจานเสร็จ แถมยังหนีบน้องสาวขึ้นไปเล่นที่ห้องด้วย ใบหน้าสวยถอนใจแบบเพลียๆ พลางขยับข้อเท้าทั้งสองไปมา เอาเถอะ ยังไงก็ต้องสอน เขาไม่ยอมให้ลูกชายเต้นท่าประหลาดๆ ให้ขายหน้าชาวบ้านไปทั่วแน่

“เหนื่อยเหรอ?” อีกคนที่เพิ่งออกมาจากห้องครัวพร้อมจานผลไม้ก้มลงมาถาม

เดรโกพยักหน้า “นิดหน่อยน่ะ” พูดแล้วก็บ่นต่อ “เจ้าดีลสอนยากสอนเย็นชะมัด...”

ชายหนุ่มผมดำคลี่ยิ้มก่อนจะทรุดนั่งข้างๆ แขนยาวเอื้อมมาโอบไหล่บางแล้วบีบเบาๆ อย่างเอาใจ

“เรียนแรกๆ ก็แบบนี้แหละ ตอนที่นายสอนฉันก็บ่นจนเบื่อไม่ใช่เหรอ?” คิดถึงถึงตอนเพิ่งย้ายมาอยู่ด้วยกันใหม่ๆ ก่อนจะออกงาน อีกฝ่ายจับเขามาหัดเต้นรำใหม่ตั้งแต่เริ่มต้น ตอนนั้นเดรโกโหดยิ่งกว่าศาสตราจารย์มักกานากัลเสียอีก ทั้งบ่นทั้งดุแถมยังไม่ยอมให้เขาพักจนกว่าจะจับจังหวะได้เสียด้วย

ดวงตาสีฟ้าตวัดค้อนอดีตลูกศิษย์หมายเลข 1 “ใช่ แค่ตอนนั้นสอนนายให้เต้นถูกต้อง ไม่ขายหน้าเขา ฉันก็ปากเปียกปากแฉะไปตั้งเยอะ” ทั้งพ่อทั้งลูกสกิลเรื่องเต้นรำต่ำพอๆ กันเลย แล้วจะไม่ให้เขาเหนื่อยได้ยังไง

แฮร์รี่มองดูท่าทางงอนปนพาลนิดๆ ของอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเอ็นดู ร่างสูงนิ่งคิดนิดหนึ่งก่อนจะลุกไปเปิดเครื่องเล่นซีดีอีกครั้ง แต่คราวนี้เปลี่ยนเป็นเพลงช้าจังหวะเบาพลิ้ว

ชายหนุ่มเดินกลับมาหาคนที่ยังนั่งอยู่บนโซฟา แล้วค้อมตัวลงเล็กน้อย

“เต้นรำไหมครับ?” เสียงทุ้มถามพร้อมกับที่มือใหญ่ยื่นมาด้านหน้า ทำเอาคนถูกชวนงงไปนิดหนึ่ง
“อยู่ดีๆ เกิดนึกอะไรขึ้นมา?” เดรโกเงยหน้ามอง แต่พอสบตากับดวงตาสีเขียววิบวับ แถมรอยยิ้มกริ่ม ก็ได้แต่ตอบรับเก้อๆ

“อืม ก็ได้”

คนตัวเล็กลุกขึ้นก้าวเข้าไปหา ร่างบางปล่อยให้แขนยาวเอื้อมแตะที่แผ่นหลังเบาๆ และดึงให้เขาก้าวถอยไปด้านหลังช้าๆ จังหวะเท้าที่ถูกต้อง แถมสเตปการนำที่นุ่มนวลทำให้ใบหน้าสวยคลี่ยิ้มออกมาจนได้

“เก่งขึ้นนี่นา? ” เอ่ยชมแต่ไม่วายหรี่ตาแกล้งคาดคั้น “แอบไปฝึกที่ไหนมารึเปล่า?”

อีกฝ่ายหัวเราะหึหึ กระซิบเบาๆ ข้างหู “คนสอนเก่งต่างหากล่ะ” พูดแล้วก็ดึงร่างบางให้เข้ามาใกล้ขึ้นอีกนิด “ไม่ได้เต้นรำด้วยกันนานแล้วนะ คืนพรุ่งนี้ไปดินเนอร์ที่ริตซ์กันสองคนไหม?”

แก้มเนียนเรื่อขึ้นมานิดหนึ่งเมื่อปลายจมูกของคนตัวสูงกว่าก้มมาคลอเคลีย เดรโกพยักหน้าแต่ก็ไม่วายกำชับแบบติวเตอร์ที่มุ่งมั่นต่อหน้าที่ “ก็ได้...แต่ว่าตอนกลางวันต้องช่วยกันสอนเจ้าดีลก่อนนะ”

“ครับๆ” คุณพ่อบ้านหัวเราะกับท่าทางจริงจังนั้น “งั้นตอนนี้คนสอนก็มาฝึกกันก่อนแล้วกันเนอะ”

“อืม” ใบหน้าเรียวขาวตอบรับก่อนจะปล่อยให้อีกฝ่ายนำไปตามจังหวะอ่อนหวานนั้นต่อ

ดูท่าคุณพ่อสองคนจะมัวสวีทกันอยู่ เลยไม่ทันเห็นดวงตาสองคู่ที่โผล่แวบๆ อยู่ตรงประตูห้องนั่งเล่น

“ป๊ะป๋าเต้นรำเก่งจังเลยเนอะ พี่ชาย ไม่เห็นเหมือนที่หม่าม๊าเล่าเลยนี่นา?”

หนูน้อยเฮเลนน่าหันไปถามอย่างฉงน แต่คนเป็นพี่เพียงแต่ส่ายหน้าแบบโนคอมเมนท์ ดีลมองพวกคุณพ่อที่ยังเต้นรำเหมือนมีกันอยู่สองคนในโลกแล้วก็กลั้นหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ คิดถูกที่แว่บลงมาแอบดู ได้เรื่องเก็บไว้แซวเดรพรุ่งนี้เช้าจนได้

ว่าแต่...ท่าทางเขาคงจะต้องสนใจเรียนเต้นรำให้จริงจังเสียหน่อยละมั้ง

...ก็ดูท่ามันจะมีข้อดีเยอะเหมือนกันนี่นา


Talks

เหอ เหอ ฟิกหล่อเลี้ยงจิตใจยามนึกอะไรไม่ออกอีกแล้ว ฟิกบ้าไรฟะ ไม่มีพล็อตอะไรเลย ขายฉากอย่างเดียว 555+

มุขนี้ได้มาตอนดู GOF รอบ 3 (ตั๋วฟรีด้วย อิจฉาป่าวๆ) เห็นท่าพี่แฮร์เต้นรำแล้วก็ได้แต่สะท้อนใจ ภาคนี้แกโดนให้ทำอะไรน่าเกลียดๆ เยอะเนอะ – ตอนพ่นน้ำก็ทีนึงละ ไม่เห็นน้องเดรใส่ชุดทักซีโด้เลย แอบเศร้า... เลยเอามาระบายในฟิกซะเลย

อาทิตย์ที่ผ่านมาเครียดมา จิตตกอย่างรุนแรง ทั้งเรื่องงานเรื่องโน่นนี่มันทำเอาไม่อยากหยิบจับทำอะไรเลย มาอาทิตย์นี้ค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อย ขอโทษคนที่รอ UML ด้วยนะจ๊ะที่มาดองเอาตอนใกล้จบ แต่ฟิกเรื่องนี้เราค่อนข้างตั้งใจกับมันมาก เลยคิดว่า อยากจะหาอารมณ์ที่ดีที่สุด ที่เหมาะที่สุดให้กับตอนจบ (อารมณ์ติสจับซะงั้น) ส่วน IF อคาชาฝากมาบอกว่า มันกำลังจะตาย เพราะโดนการบ้านทับ (นอนตี 3 ทุกวันเลยน้องชั้น) ตอน 2 จะพยายามปั่นจ้า

Create Date : 06 ธันวาคม 2548 Last Update : 6 ธันวาคม 2548 14:34:43 น. Counter : 1295 Pageviews.		3 comments
Share Tweet