Sweet Home : Because Of CARROT [HP/DM] SP For Carrot Kun

ฟิกสั้นที่เขียนให้แครอทคุง เนืองในโอกาสที่น้องหนูมาขอให้เราวาดซึเคบุให้ แบบว่าพวกโอคุง/ชาคุง ฝีมือห่วย อายยยย เลยแต่ฟิกไปเซอร์ไพร์สแทนซะเลย

############################

แปะ....แปะ....แปะ.....

เสียงแปลกๆเหมือนของตกกระทบพื้นไม้แทรกเสียงโทรทัศน์ที่ดังจากห้องนั่งเล่น ทำให้ชายหนุ่มผมดำละสายตาจากจานบนโต๊ะอาหารตรงหน้า ดวงตาสีเขียวเหลือบมองไปซ้ายทีขวาทีอย่างสงสัย ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ร่างบางที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้าม

“เสียงอะไรน่ะ เดรโก?”

คำถามนั้นฟังดูธรรมดาๆ แต่ไม่รู้ทำไมคนตัวเล็กถึงสะดุ้งโหยง มือขาวยกรีบยกขึ้นมาจากใต้ขอบโต๊ะ เสียงส้อมกระทบจานดังแกร้ง ก่อนที่ใบหน้าสวยจะพยายามเก็บท่าทาง

“เสียงอะไร? ไม่มีซักหน่อย แฮร์รี่”

คำตอบสวนกลับทันที ฟังดู....แปลกๆ ชอบกล

เดรโกเสทำเป็นก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารตรงหน้าต่อ แต่พอเหลือบไปเห็นเจ้าส่วนผสมสีส้มชิ้นเล็ก ๆ ที่ปะปนอยู่ในจานข้าวผัดสูตรพิเศษ อาหารเย็นของวันนี้ ร่างบางก็ย่นหน้าแอบยี้เล็ก ๆ ที่มุมปาก พยายามใช้ส้อมในมือแอบเขี่ยแยกชิ้นส่วนเจ้าปัญหาไปไว้ริมจาน

...แน่นอนว่า...อาการเหล่านั้น ไม่ได้รอดสายตาของคุณพ่อบ้าน(และพ่อครัว)ไปได้ ร่างสูงก้มลงมองใต้โต๊ะ....อย่างที่คิด......ผักสีส้มถูกหั่นเป็นรูปสี่เหลี่ยมลูกเต๋าขนาดเล็กเกลื่อนพื้นไปหมด...

“ไม่ได้นะ เดรโก... กินแครอทด้วยสิ มันมีประโยชน์ออกจะตาย”

ไม่พูดเปล่าแฮร์รี่จัดการกวาดเอาแครอทที่อีกคนเขี่ยไว้กลับเข้าไปกลางจานเหมือนเดิม คนถูกดุเงยหน้าขึ้นมอง แก้มใสเป็นสีชมพูจางๆเมื่อถูกจับได้ แต่...

“ไม่!”

ดวงตาสีฟ้าซีดวาววับบอกอาการดื้อดึงเต็มที่ หากอีกฝ่ายก็ยังเตือนกึ่งบังคับกึ่งคะยั้นคะยอ

“อย่าดื้อน่า...โตแล้วนะ จะเลือกกินได้ไง”

คราวนี้คนตัวเล็กผมบลอนด์วางช้อนลงทันที เดรโกลุกจากโต๊ะอาหาร แล้วเดินไปทิ้งตัวนอนเอกเขนกอยู่บนโซฟาหน้าทีวี แฮร์รี่ต้องรีบเตือน “เดรโก นายยังกินไม่หมดเลย เดี๋ยวก็หิวหรอก”

ใบหน้าเรียวสวยหันหนีพร้อมกับตวัดเสียง “ไม่ต้องมายุ่ง! นายก็รู้ว่าฉันไม่กินแครอท!!! แล้วยังจะทำข้าวผัดใส่อาหารกระต่ายเต็มไปหมด...”

ดวงตาสีฟ้ามองเหลือบไปยังจานอาหารที่ยังวางคาอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะกระแทกเสียง

“...แบบนี้มันจงใจแกล้งกันชัดๆ!!”

อีกฝ่ายท้วงเสียงอ่อย (ตามประสาคนเกรงใจภรรยา) “ฉันไม่ได้แกล้งนะ แต่ว่านายควร...”ยังไม่ทันสิ้นเสียงท้วง คนฟังก็ลุกพรึ่บ เดินลงฝีเท้าขึ้นไปยังห้องนอน ตามด้วยเสียงปิดประตูดังสนั่น

โครม!

“เฮ้ เดี๋ยวสิ เดรโก” แฮร์รี่พยายามเคาะประตูเรียก แต่ก็ไม่ได้ผล ท่าทางคนไม่ชอบแครอทจะโมโหพอดูที่ถูกแกล้ง...ก็ใช่แหละ เขาไม่ปฏิเสธหรอกว่าจงใจทำอาหารที่มีแครอทมาให้อีกฝ่ายลองทานดู...

“ก็พยายามหั่นให้ชิ้นเล็กๆจนไม่เหมือนแครอทแล้วเชียวนา” ร่างสูงพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะถอนหายใจ ยอมผละออกมาจากประตูไม้หนา เมื่อเห็นว่าทำยังไงอีกฝ่ายก็คงไม่หายหงุดหงิดง่ายๆแน่

“สงสัยต้องวางแผนให้ดีกว่านี้....”

+++++++ 2 ชั่วโมง ผ่านไป +++++++

แกร๊ก...แอ๊ด...

นิ้วเรียวขาวเกาะอยู่ที่ขอบประตูบานใหญ่ ก่อนที่ใบหน้าสวยจะค่อยๆชะโงกออกมามองซ้ายทีขวาที ดวงตาสีฟ้าเหล่ไปทางโต๊ะอาหาร....สถานที่เกิดเหตุ....

โต๊ะทานข้าวตัวใหญ่ดูแปลกตาไปจากเดิม เพราะว่ามันถูกคลุมด้วยผ้าปูโต๊ะผืนใหม่ที่ไปแอบเล็งไว้ตั้งแต่ 2 อาทิตย์ก่อน แถมกึ่งกลางโต๊ะยังประดับด้วยแจกันดอกไม้เล็ก...แต่เหนือสิ่งอื่นใด จานอาหารจำนวนมากกว่าปกติประมาณ 3 เท่า วางเรียงรายอยู่นั่นต่างหากที่ทำให้คนประชดอดข้าวเย็น(แต่ไม่สำเร็จ)สนใจขึ้นมาได้

ร่างบางค่อยๆจรดฝีเท้าออกจากห้อง พยายามไม่ให้เจ้าของบ้านอีกคนจับได้ แต่ยังไม่ทันถึงที่ ก็มีเสียงทักมาเสียก่อน “อ้าว เดรโก ออกมาแล้วเหรอ จะกินข้าวเย็นหรือยัง ฉันทำมาใหม่หมดแล้ว”

ร่างสูงในชุดผ้ากันเปื้อนสีน้ำเงินเข้มเดินออกมาจากห้องครัว มือทั้งสองข้างถือจานอาหารท่าทางน่าอร่อย ใบหน้าคมยังยิ้มกว้างเหมือนลืมเรื่องเมื่อ 2 ชั่วโมงก่อนไปเรียบร้อยแล้ว

เดรโกหยุดชะงักอยู่ครู่ ไม่แน่ใจว่ารอยยิ้มซื่อๆแบบนั้นจะเป็นกับดักหรือเปล่า แต่..อืม...ไม่หรอกน่า ปกติแฮร์รี่ก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว ไม่ว่าเขาจะหงุดหงิดใส่แค่ไหน หมอนั่นก็จะมาง้ออยู่ทุกครั้ง....

พอคิดได้ ร่างบางก็ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิม พร้อมๆกับที่คุณพ่อบ้านวางจานอาหารอีก 2 จานลงตรงหน้า

....เอ.....เกือบจะดีแล้วเชียว อุตส่าห์เปลี่ยนผ้าปูโต๊ะ กับทำเมนูใหม่ๆมา แต่ไหงใช้จานพลาสติกล่ะ?...

ยังไม่ทันหายสงสัย คุณเชฟประจำบ้านก็ชวนคุยขึ้นมาเสียก่อน

“เดรโก ลองกินนี่สิ ฉันเพิ่งไปเจอในตำราทำอาหารที่เราซื้อมาตอนงานฉลองเรียนจบเมื่อ 3 เดือนก่อน อร่อยดีนะ” แฮร์รี่บอกพลางเลื่อนจานอาหารบางสีสันน่ากินเข้ามาใกล้ๆคนตรงหน้า น้ำเสียงกระตือรือร้น ที่จริงจะป้อนให้อยู่แล้ว ถ้าไม่มีสายตาดุขัดไว้ก่อน

“ฉันกินเองได้น่า”

เสียงใสพูดเหมือนรำคาญ แต่ในใจน่ะหายหงุดหงิดไปหมดแล้ว...ท่าทางง้องอน เอาอกเอาใจกว่าปกติ (รวมกับความหิว) แบบนี้ ใครจะไปนั่งเมินใส่ได้ล่ะ? ดวงตาใสทั้งคู่วาววับอย่างอารมณ์ดี ขณะที่ช้อนในมือเรียวเล็กเอื้อมตักอาหารจานที่ถูกโฆษณาไว้ขึ้นมาชิม....

ตุบ!!!!

ช้อนคันเดิมหล่นลงกระทบจาน ขณะที่ใบหน้าสวยแดงก่ำด้วยความโมโห มือเรียวสั่นระริกค่อยๆที่วางส้อมและช้อนลงบนผ้าปูผืนเล็กข้างจานในสภาพเรียบร้อย ก่อนจะ....

“เจ้าบ้า!!! นึกว่าจะหลอกฉันได้เรอะ!!!!”

โครม!!!!

ว่าแล้วพายุจานอาหารก็บินว่อนตามหลังพ่อครัวคนเก่งวุ่นไปหมด!!ยังดีที่ร่างสูงรีบหลบไปตั้งหลักในห้องครัวได้ทันก่อนจะโดนอาวุธ (รู้แล้วว่าทำไมใช้จานพลาสติก...)

“แฮ่ก แฮ่ก”

คนตัวเล็กอาละวาดจนพอใจแล้วก็ค่อยๆถอยไปนั่งบนโซฟาหน้าทีวี หอบหายใจอย่างเหนื่อยจัด

....เจ้าบ้าแฮร์รี่! ฉันโมโหขนาดนั้น ยังจะแกล้งต่ออีก! ฮึ่ย! ถ้าทำอาหารเองเป็นนะ..ไม่ง้อนายหรอก....ใครจะไปกลืนลง แครอทสีส้มแจ๊ดขนาดนั้น รสชาติมันต้องประหลาดแน่ๆ ถึงไม่เคยกินก็รู้....

....บ้าชะมัด! เลยไม่ได้กินข้าวเลย หิวเหมือนกันแฮะ.....

คิดไปคิดมา เสียงท้องร้องก็ประท้วงขึ้นมาอีกแล้ว

ดวงตาสีซีดแอบมองไปทางโต๊ะอาหารตัวเดิมที่แทบจะไม่เหลือสภาพดีๆ จานชามส่วนใหญ่คว่ำอยู่บนพื้นมั่ง ไม่ก็เละเทะอยู่บนโต๊ะ บนเก้าอี้นั่นแหละ คงต้อง(ให้แฮร์รี่) เก็บกวาดทิ้งสถานเดียว.....แต่ เอ๊ะ....

....ยังเหลืออีกจานนึงนี่นา.....

บนโต๊ะที่เกลื่อนกลาดไปด้วยเศษอาหาร ยังมีอีกจานหนึ่งที่รอดพ้นมรสุมมาได้อย่างเหลือเชื่อ...ร่างบางนิ่งรอจนแน่ใจแล้วว่า สมาชิกอีกคนของบ้านคงยังไม่(กล้า)ออกมารบกวนในเวลานี้แน่ๆ จึงเดินไปหาเป้าหมาย

“เค้กซะด้วย” เสียงใสงึมงำอย่างยินดี เค้กก้อนโตปาดหน้าด้วยครีมสดแบบที่เขาชอบเสียด้วย มือเรียวคว้ามีดมาตัดแบ่งใส่จานเล็ก แอบประหลาดใจเล็กน้อย

“...เนื้อเค้กสีส้ม แปลกดีแฮะ”

ว่าแล้วก็ตักใส่ปาก อืม...ถึงจะแปลกแต่รสชาติใช้ได้เลยนี่ ใบหน้าสวยยิ้มพอใจ

สักพัก...พอคนที่หนีไปหลบภัยในครัวโผล่หน้าออกมาดูสถานการณ์ ก็เห็นร่างบางนั่งอยู่ที่โต๊ะ ไม่สนใจจะหันมาจัดการกับเขาต่ออย่างที่ชายหนุ่มกลัว เค้กก้อนโตถูกตัดจนเกือบครึ่ง (...ก็คนมันหิวนิ่)

“อ้าว...” เสียงคนตัวใหญ่กว่าอุทานอย่างประหลาดใจ ทำให้เดรโกเงยหน้าขึ้นมามอง

“ออกมาได้แล้วเหรอ?” ดวงตาสีฟ้ายังมีแววกรุ่นอยู่นิดๆ แต่ดูท่าจะอารมณ์เย็นลงหน่อย แฮร์รี่ทรุดนั่งใกล้ๆ พร้อมกับเหลือบมองเค้กที่เหลืออยู่

“อร่อยไหม?” เสียงทุ้มถามเอาใจ

คนตัวเล็กยักไหล่ “ก็อร่อยดี...ดีกว่าอาหารกระต่ายที่นายทำเมื่อกี้นั่นแหละ” อันนี้ไม่ได้ประชด แต่เค้กนี่อร่อยจริงๆ นะ แม้ว่าเค้กสีส้มมันจะดูแปลกๆ แต่มองไปมองมาก็สวยดี

ชายหนุ่มผมดำคลี่ยิ้ม “เห็นไหม บอกแล้วว่าแครอทน่ะอร่อยจะตาย”

“เอ๋?” เดรโกเงยหน้าขึ้นทันที “แครอท?” อุทานแล้วเจ้าตัวก็เหลือบตามองเค้กแสนอร่อยที่เพิ่งทานหมดไปเมื่อกี้

“ก็ใช่น่ะสิ เค้กแครอทสูตรพิเศษของแฮร์รี่ พอตเตอร์ กะว่าจะทำไว้เป็นของหวาน” คุณพ่อครัวคนเก่งคลี่ยิ้ม “ฉันหาสูตรตั้งนานเลยนะ เค้กแครอทนี่ทำยากชะมัด แต่นายก็ยอมกินแล้ว ดีจัง”

ชายหนุ่มพึมพำเสร็จก็ทำท่าจะลุกขึ้นเตรียมเก็บจานชามที่คนตัวเล็กเพิ่งใช้เป็นอาวุธโจมตีเขาเมื่อครู่ เขาไม่ทันได้เห็นสีหน้างุนงงกระพริบตาปริบๆ ของอีกฝ่าย

เดรโกมองเค้กตรงหน้าแล้วเหลือบมองเชฟประจำบ้าน...มันก็อร่อยนะ...อุตส่าห์พยายามทำเหรอ...

“เดี๋ยว…”

เสียงหวานเรียกคนที่กำลังจะลุกขึ้น แฮร์รี่หันกลับมาพร้อมกับคนตัวเล็กตักเค้กที่เหลือมายื่นให้

“กินมั้ย?” ใบหน้าเรียวขาวก็เรื่อขึ้นนิดนึง ดูท่าจะยอมเสียฟอร์มหายโกรธแล้ว...ก็เอาใจกันเสียขนาดนี้นี่ รอยยิ้มบนหน้าของชายหนุ่มผมดำยิ่งกว้างขึ้น

“อืม...” แฮร์รี่อ้าปากให้อีกฝ่ายป้อนเค้กให้ “อร่อยจัง...”

“เอาอีกมั้ย?”

“เอาสิ นายป้อนให้น่ะ อร่อยที่สุดเลย”

“ไม่ต้องมาพูดดี...” ///

คืนวันนี้บ้านพอตเตอร์ก็จบลงมื้อค่ำแสนหวานกันอีกครั้ง เป็นเพราะแครอทแท้ ๆ เลย...(^_^)


*************The End************

Create Date : 06 กันยายน 2548 Last Update : 6 กันยายน 2548 17:13:44 น. Counter : 1575 Pageviews.		123 comments
Share Tweet