ครอบครัวสุขสันต์: Forget the Past, Start the New
“ป๊ะป๋าขา”

เสียงใสเรียกดังลั่นพร้อมกับร่างเล็กวิ่งตื๋อเข้ามาหา ใช้สองแขนเอื้อมมาโอบรอบคอของร่างสูงที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนผ้าลายตารางสีแดงสลับขาว มีตะกร้าปิกนิกกับข้าวของกระจุกกระจิกวางเรียงราย

“หือ ว่าไงลูก?”

คนเป็นพ่อละสายตาจากหนังสือที่กำลังอ่านขึ้นมองลูกสาวตัวน้อย “พี่ดีลไปไหนแล้วล่ะ” ถามด้วยความแปลกใจ ...ก็กลับบ้านมาทีไร เจ้าลูกชายคนโตไม่เคยปล่อยให้น้องอยู่คนเดียวสักทีนี่นา...

“หม่าม๊าบอกให้พี่ชายไปซื้อไอติมให้เฮเลน แล้วหม่าม๊าก็เดินไปหยิบหนังสือที่รถล่ะ”

เด็กหญิงเฮเลนน่า พอตเตอร์รายงานแจ๋วๆ ก่อนจะเอียงคอมอง ใบหน้ากลมป้อมมีแววหวานกับดวงตาสีเขียวมรกตกระพริบปริบๆ นั้นทำให้คนเป็นพ่อยิ้มพลางเอื้อมมือไปลูบศีรษะเล็กๆ ที่มีผมสีทองอย่างเอ็นดู

“แล้วเรียกป๊ะป๋าทำไมหรือลูก” แฮร์รี่ถามพร้อมกับลุกขึ้นขัดสมาธิบนผ้ารองนั่ง เฮเลนขยับตัวมาคุกเข่าตรงข้ามกับร่างสูงแล้วถามสีหน้าจริงจัง

“ป๊ะป๋าขา ป๊ะป๋ามีแฟนตอนอายุเท่าไหร่เหรอคะ?”

...เอ๋?... ชายหนุ่มผมดำเลิกคิ้วประหลาดใจ ...อือ..ลูกสาวเราเพิ่ง 5 ขวบ ทำไมมาถามอะไรหยั่งกับสาวน้อยอายุ 15 แบบนี้ล่ะ? หรือถูกเจ้าพี่ชายตัวดีเอาเชื้อแก่แดดมาติด...

ยังไม่ทันที่จะได้ตอบอะไร เสียงเล็กๆก็เล่าสาเหตุต่อ “วันก่อนนี้ คอลินมาชวนเฮเลนไปเล่นพ่อแม่ลูกที่บ้านเขา แต่พอพี่ชายรู้ พี่ชายก็ห้ามไม่ให้เฮเลนไป บอกว่าเพราะเฮเลนเป็นเด็ก มีแฟนไม่ได้...ทำไมไม่มีแฟนแล้วไปเล่นกับคอลินไม่ได้ล่ะคะ ป๊ะป๋า?”

...อ๋อเข้าใจละ...แฮร์รี่ส่ายหน้า...เจ้าพี่ชายหวงน้องนี่เอง ป่านนี้ไปขู่ลูกคนข้างบ้านจนเขากลัวหงอไปแล้วมั้งเนี่ย ชายหนุ่มคิดหน่ายๆ (จะว่าไปก็คล้ายๆ กับคุณพ่ออีกคนอยู่หน่อยๆ นะ)

“แล้วเฮเลนต้องอายุเท่าไหร่ถึงจะมีแฟนได้ล่ะ....” เด็กหญิงทำท่าครุ่นคิด พูดกับตัวเองพลางขมวดคิ้วนิดๆ ก่อนจะหันมาถามต่อ “ป๊ะป๋ามีแฟนตอนอายุเท่าไหร่เหรอคะ?”

ลูกสาวคนเล็กถามต่อ ดวงตาสีเขียวจริงจังบนใบหน้าขาวแก้มยุ้ยนั้นทำให้นึกถึงอีกคนที่หน้าคล้ายกับเปี๊ยบ..หน้าตาแบบที่ว่า ถ้าอยากรู้ล่ะก็ ไม่ว่ายังไงก็จะซักให้ขาวจนได้...อย่างนี้ถ้าไม่ยอมบอก แม่หนูคงจะวิ่งไปถามคนอื่นๆ อีกนั่นแหละ ที่สำคัญ...ถามใครก็คงไม่น่ากลัวเท่า...

....งั้น บอกเองเลยดีกว่า

“อืม...ป๊ะป๋ามีแฟนคนแรกตอนอายุ 15 น่ะ”

ชายหนุ่มหวนนึกถึงโช แชง ซีกเกอร์บ้านเรเวนคลอที่เขาเคยชอบ เอ...เกือบจะนึกหน้าไม่ค่อยออกแล้วแฮะ ก็ไม่ได้เจอกันอีกเลยตั้งแต่เมื่อตอนที่เขาจบปี 6 ความวุ่นวายมากมายที่เกิดขึ้นทำให้เกือบจะจำเรื่องตอนนั้นไม่ค่อยได้แล้วด้วย

“ใครเหรอคะ?” ร่างเล็กจ้อยหมุนมานั่งตักคนเป็นพ่อ เงยหน้าถามต่อด้วยท่าทางสนอกสนใจ “เฮเลนรู้จักมั้ยคะ ป๊ะป๋า”

แฮร์รี่ส่ายหน้าทันที “ไม่รู้จักหรอกลูก เค้าเป็นซีกเกอร์ของอีกบ้านนึงที่ป๊ะป๋าเคยแข่งด้วยน่ะ”

“เป็นซีกเกอร์เหมือนหม่าม๊าเหรอคะ”

ร่างสูงสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำเรียกชื่อคุณพ่ออีกคน แต่ก็ฝืนยิ้มกลบเกลื่อน “อืม เป็นซีกเกอร์เหมือนกัน แต่ไม่น่ารักเท่าหม่าม๊าของเฮเลนหรอก”

ออกปากไว้ก่อนอย่างติดนิสัย ทั้งที่คนที่เอ่ยถึงไม่ได้อยู่ใกล้ๆ ตัวสักนิด

ใบหน้ากลมป้อมพยักหงึกๆ เห็นด้วยทันที “เนอะๆ ไม่มีใครน่ารักเท่าหม่าม๊าแน่ๆ”

คนเป็นพ่อยิ้มแหยแล้วเริ่มจะเก็บข้าวของกลับบ้าน แต่ดูท่าทางเด็กหญิงตัวน้อยจะยังไม่หายข้องใจ “แล้ว
ป๊ะป๋ามีแฟนอีกไหมคะ?”

มือที่จะเอื้อมไปหยิบหนังสือชะงัก ...อืม..วันนี้ท่าทางจะโดนลูกสอบสวนเสียแล้ว เอาเถอะลูกถามตอนนี้ดีกว่าไปถามทีหลัง แล้วทำให้อีกคนเค้าอยากจะสนใจขึ้นมาบ้างจะแย่

“มีตอนอายุ 16 จ้ะ” แฮร์รี่ตอบไปตรงๆ กำลังคิดหาเรื่องอื่นให้ลูกสาวสนใจ จะได้เลี่ยงประเด็นอันตรายนี่เสียที

“โห ป๊ะป๋าเปลี่ยนแฟนทุกปีเลย~ เก่งจัง”

ฉึ่ก! คำชมซื่อๆ แทงใจคนเป็นพ่อจนเกือบจุก หันไปมองตาสีเขียวใสแป๋ว นี่ติดนิสัยช่างกัดมาจากแม่กับพี่ชายตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย?

“ไม่เก่งหรอกลูก เหตุการณ์มันบังคับน่ะ”

ชายหนุ่มหวนคิดถึงจินนี่ วิสลีย์ อดีตคนรักที่ตอนนี้กลับมาอยู่ในตำแหน่งน้องสาวของเพื่อนสนิทเหมือนเดิม เอ..ตอนนี้ต้องเปลี่ยนนามสกุลแล้วสินะ ฝ่ายนั้นเองก็แต่งงานแต่งการไปตั้งนานแล้ว ถึงลูกจะเล็กกว่าลูกเขาก็เถอะ

“คุยอะไรกันอยู่เหรอ?”

เสียงทักจากด้านหลังทำเอาร่างสูงสะดุ้ง หันขวับกลับไปมองแล้วก็ต้องถอนใจเฮือก เพราะคนที่ยืนยิ้มอยู่คือเจ้าลูกชายตัวดี

“เอ้า เฮเลน ไอติมได้แล้ว” ดีลยื่นถ้วยพลาสติคเล็กๆ ใส่ไอศกรีมช็อคโกแล็ตให้น้องสาว แม่หนูยิ้มแป้นทันทีที่ได้ของโปรด “เย้! ขอบคุณค่ะ รักพี่ชายที่หนึ่งเลย”

ร่างผอมสูงยกมือขยี้ผมน้องพร้อมกับงึมงำ “ให้จริงเถอะ อย่าไปรักเจ้าคอลินนั่นมากกว่าพี่นะ” (เอาเข้าไป...ความจริงกะเอาขนมมาล่อน้องนี่เอง)

“ว่าแต่เมื่อกี้คุยอะไรกันเหรอฮะ ป๊ะป๋า ได้ยินแว่วๆ ว่าแฟนๆ” เด็กหนุ่มหันกลับมาถามร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆด้วยท่าทางอยากรู้เรื่องเต็มที่ แต่เด็กหญิงตัวน้อยชิงบอกเสียก่อน

“อ้อ เฮเลนกำลังบอกป๊ะป๋าว่า ป๊ะป่าเก่ง ป๊ะป๋าเปลี่ยนแฟนทุกปีเลยล่ะพี่ชาย”

พอจบประโยค คุณพี่ชายก็หลุดขำพรืดออกมาทันที มิน่าป๊ะป๋าถึงทำท่าเจื่อนๆ พูดถึงอดีตที่เก็บเงียบไว้นี่เอง ร่างสูงเก้งก้างทรุดนั่งข้างๆ แล้วดึงเอาน้องที่ยังกินไอติมอยู่มานั่งตักพลางเอ่ยถามขึ้นมาบ้าง

“ว่าแต่...ที่ว่าน้าจินนี่เคยเป็นแฟนกับป๊ะป๋านี่จริงไหมฮะ?”

“อุ๊บ!แค่ก! แค่ก!” แฮร์รี่ซึ่งกำลังยกน้ำขึ้นดื่มหลุดสำลักอีกรอบ “ไปรู้มาจากไหนเนี่ยดีล!”

เรื่องมันนมนานตั้งแต่สมัยวัยรุ่น ยังไม่ใครมาเล่าให้เจ้าลูกชายตัวดีฟังอีกนะ

“อ้อ..ก็เมธิสกับนาย่าบอกว่า เคยได้ยินลุงเฟร็ดกับลุงจอร์จแซวป๊ะป๋าเมื่อตอนไปตรวจร้านเค้าคราวที่แล้ว” ข้อสงสัยได้รับการเฉลยทันควัน ก่อนที่จะอธิบายต่อเสริมต่อ “เห็นพวกนั้นแปลกใจกันใหญ่ พอลุงขู่จะบอกเรื่องนี้กะเดรปุ๊บ ป๊ะป๋าออกจากร้านปั๊บ ไม่ตรวจละเอียดแบบทุกที”

ท่าทางรายงานหน้าซื่อ แต่ลูกกะตาสีฟ้าเต้นยิกๆ นั่นบอกว่าชอบใจหนักหนา ...หึหึ นานๆ จะได้เห็นป๊ะป๋าผู้เคร่งขรึมหลุดมาดเสียที ใครจะไม่สนใจอยากดูล่ะ...

“ตกลงมันจริงไหมฮะ?”

“ก็แค่เรื่องสมัยวัยรุ่นน่า...” คนถูกถามแกล้งทำหน้าเฉย รู้หรอกว่าเจ้าลูกชายตัวดีกำลังวางแผนป่วน สองแฝดตัวแสบทั้งรุ่นพ่อรุ่นลูกนั่นก็ใช่เล่น สงสัยต้องส่งเจ้าหน้าที่ไปตรวจร้านอีกสักรอบสองรอบเสียแล้ว

ขณะที่กำลังหาตัวการ แฮร์รี่ก็อดคิดไม่ได้ นั่นสิ...ทำไมตอนนั้นเขาถึงหันไปชอบจินนี่นะ

อาจจะเพราะ....เรื่องยุ่งยากในชีวิตช่วงนั้น บวกกับความผิดหวังจากท่าทีเย็นชาของคนบางคน เลยทำให้แฮร์รี่ในตอนนั้นอยากจะหาใครสักคนมาอยู่เคียงข้าง แต่ถึงจินนี่จะเข้าใจและคอยปลอบโยนเขาเป็นอย่างดี ส่วนหนึ่งในใจของเด็กหนุ่มก็ยังคอยสะกิด...ว่านี่ยังไม่ใช่คนที่เขารออยู่

ยังดี...ที่จินนี่เองก็เข้าใจและปล่อยให้เขาออกไปตามหาหัวใจตัวเองในท้ายที่สุด

“งั้นตอนนั้นป๊ะป๋าก็คบกับน้าจินนี่จริงๆ น่ะสิฮะ”

คำถามของลูกชายดึงเขาออกมาจากความคิด ลองดูหน้าเจ้าดีลตอนนี้บอกชัดเลยว่ากระตือรือร้นอยากรู้เรื่องเต็มที่ พลอยดึงให้น้องสาวตัวน้อยหันมาสนใจชีวิตรักของพ่อมากกว่าไอติมในมือไปด้วย

“จริงๆ เหรอคะ ป๊ะป๋า?”

ชายหนุ่มผมดำมองลูกกะตาแป๋วๆ สองคู่ที่จ้องเป๋งมาที่เขา “เอ่อ...” ร่างสูงกำลังจะขยับเอ่ยปากจะบอก แต่เสียงเย็นๆ ดันแทรกมาจากด้านหลังเสียก่อน

“เรื่องจริงสินะ”

หวา! แฮร์รี่รีบหันขวับกลับไปทันที คราวนี้ไม่ผิดตัวแล้ว ร่างบอบบางสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนส์ยืนกอดอกนิ่ง ใบหน้าเรียวสงบเฉย แต่ดวงตาสีฟ้าครามคู่นั้นมีแววกรุ่นๆ ฉายออกมาชัดเจน

“หม่าม๊ากลับมาแล้ว!” ลูกสาวตัวน้อยลุกขึ้นมาหาทันควัน ไม่ได้สังเกตสีหน้าของคุณพ่อตัวโตที่นั่งยิ้มแหยให้คุณพ่อตัวเล็กหน้าดุ เดรโกรับลูกสาวมาอุ้มก่อนจะถามเสียงเรียบ

“ตกลงที่ลูกถามเมื่อกี้นี้เรื่องจริงใช่มั้ย?...ทำไมฉันไม่เห็นเคยรู้เลยล่ะ”

คนถูกถามอึกอัก “เอ่อ...ก็ปีนั้นนายไม่ค่อยเข้ามาสนใจเรื่องฉันนี่นา” ดวงตาสีเขียวเหลือบมองลูกชายที่นั่งยิ้มดูสถานการณ์อย่างรื่นรมย์ เจ้าตัวแสบเล่นปล่อยลูกระเบิดไว้ให้ลูกเบ้อเริ่มเลยนะเนี่ย

ใบหน้าเรียวขาวพยักหน้าช้าๆ กับตัวเอง “อ้อ...งั้นฉันก็ไม่รู้เรื่องรู้ราวมาตลอดเลยสินะ นึกว่ามีแค่โช แชง ตอนสมัยปี 5 ไม่นึกว่าปี 6 ก็มียัยจิ๋ววิสลีย์ด้วย” ถึงจะดูนิ่งๆ แต่เสียงหวานฟังแล้วยิ่งเย็นลงจนคนฟังชักขนลุก “...เสน่ห์แรงจริงๆ”

“เดรโก..คือ..มัน...”

ร่างสูงผุดลุกขึ้นทำท่าจะเดินเข้ามาหา แต่คนตัวเล็กเมินหนีทันควัน มือเรียวหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาขยับ ทำให้ข้าวของบนพื้นหญ้าหายวับไปเข้าไปเก็บท้ายรถที่จอดอยู่นอกสวนเรียบร้อย

“เก็บของเสร็จแล้ว กลับบ้านกันเถอะเฮเลน” บอกโดยไม่หันกลับมามองคนข้างหลังสักนิด

ลูกสาวตัวน้อยมองคนโน้นทีคนนี้ที ก่อนจะถามเสียงอ้อนกับคนอุ้ม “หม่าม๊าขา จะกลับแล้วเหรอคะ? ให้เฮเลนกับพี่ชายไปบ๊ายบายคุณกระต่ายตรงโน้นก่อนได้มั้ย” นิ้วเล็กๆ ชี้ไปที่พุ่มไม้ห่างออกไปหน่อย

คนเป็นพ่อมองตามมือก่อนจะพยักหน้า “งั้นเฮเลนไปกับพี่ชายนะลูก” พูดแล้วก็ส่งน้องให้กับลูกชายคนโตที่ยืนรอรับอยู่ “ดีล ดูน้องด้วยล่ะ”

“ได้เลยฮะ เดร”

“เดรโก...” คุณพ่อบ้านทำเสียงอ้อนบ้าง แต่ดูท่าทางจะไม่เป็นผลเพราะร่างบางหันขวับเดินลิ่วๆ กลับไปที่รถโดยไม่รอฟังเสียง

“เดรโก เดี๋ยวสิ นายเข้าใจผิดนะ เรื่องนั้นมันตั้งนานแล้ว” คนตัวสูงรีบเดินตามไปทันที

“.......”

“ตอนนั้นฉันแค่...เอ่อ...สถานการณ์มันพาไป...นิดเดียวเอง ฉันไม่ได้จะปิดนายนะ”

“......”

“เดรโก หันมาคุยกันก่อน”

“......”

“เดรโก~”

ลูกๆ สองคนได้แต่ยืนมองดูพ่อแม่เดินไล่จับกันไปในสวนกว้าง

“ว้า~ สงสัยกว่าจะได้กลับคงอีกนานเลยล่ะ เฮเลน”

คุณพี่ชายก้มลงบอกน้องสาวอย่างอารมณ์ดี ไม่มีเค้าเคร่งเครียดสักนิดเลย “น้องอยากไปเล่นกับคุณกระต่ายอีกมั้ย?”

“อือ” ใบหน้ากลมป้อมพยักหงึกหงักก่อนจะกระตุกมืออ้อน “พี่ชายให้เฮเลนขี่หลังไปหาคุณกระต่ายได้มั้ย นะๆ ”

“ได้เลย” เด็กหนุ่มผมดำตอบรับทันใจ “เอ้ารถม้าพร้อมแล้วขอรับ เจ้าหญิง” ร่างสูงย่อตัวลงจะให้น้องปีนขึ้นมาขี่หลัง แต่เด็กหญิงชะงักเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้

“อ๊า~ เฮเลนเกือบลืมแน่ะ เมื่อกี้คุณนกฮูกเอาจดหมายมาให้ด้วยล่ะ พี่ชาย” มือเล็กหยิบซองกระดาษสีสันปวดตาออกจากกระเป๋ากระโปรงมายื่นส่งให้คนเป็นพี่

“จากเมธิสกับนาย่าแหงๆ เลย” ดีลเดาได้ทันที ก็โลโก้ที่ผนึกอยู่หน้าซองน่ะมันของร้านเกมกลวิเศษวิสลีย์นี่นา (เจ้าสองคนนี้ชอบเอาของในร้านมาใช้ นัยว่าเป็นการประหยัดค่าขนมไปในตัว) เด็กหนุ่มแกะซองออกอ่านคร่าวๆ

หวัดดี ดีล,

สบายดีป่าว คงกำลังเล่นกับเฮเลนอยู่ล่ะสิ ไอ้คนเห่อน้อง (ไม่ต้องมาทำหน้าบึ้งนะเว้ย รู้ทันหรอก)

เรื่องไปค้างบ้านนาย พวกฉันขอพ่อแม่เรียบร้อยแล้ว เฮอร์มีสก็ขออาเฮอร์ไมโอนี่แล้วเหมือนกัน วันเสาร์หน้าอารอนจะพาพวกเราสามคนไปส่งให้ถึงบ้านนายเลย บอกพวกอาแฮร์รี่ด้วยล่ะ

พวกพ่อฝากสินค้าใหม่มาให้ทดลองอีกแล้ว (ต้องแอบพวกแม่แทบแย่) มีแต่ของน่าสนุกทั้งนั้นเลยเฟ้ย

ไว้เจอกัน
เมธิส &นาย่า


ดีลเงยหน้าขึ้นมาบอกน้องสาว “เดี๋ยววันเสาร์พวกพี่เมธิสกับพี่นาย่าจะมาค้างด้วยนะ เฮเลน”

หนูน้อยผมบลอนด์กระตือรือร้นขึ้นทันที “พี่เฮอร์มีสมาด้วยมั้ยคะ? พี่เขาสัญญาว่าจะเอาหนังสือภาพสัตว์วิเศษเล่มใหม่มาให้เฮเลนดูล่ะ”

“มาสิ” คนเป็นพี่พยักหน้าแบบหงุดหงิดเล็กน้อยที่น้องสาวสนใจคนอื่นออกนอกหน้า (ใจเย็น...น้องแกเพิ่ง 5 ขวบ) เขาก้มลงอ่านคำลงท้ายที่เหลืออยู่มุมล่างของจดหมาย


ป.ล. เกือบลืม! นาย่าได้จดหมายตอบจาก ‘คนที่นายก็รู้ว่าใคร’ (ของนาย) เห็นเค้าว่าจะมาเที่ยวที่บ้านช่วงอาทิตย์หน้า ไม่แน่เราจะชวนเค้าไปบ้านนายด้วย (เฮ้ย ไม่ต้องยิ้ม อย่าลืมจ่ายค่าพ่อสื่อแม่สื่อด้วยล่ะ)


เด็กหนุ่มผมดำเงยหน้าขึ้นมาด้วยรอยยิ้มมุมปาก “เฮเลน ไม่แน่อาจจะมีคนมาค้างด้วยเพิ่มด้วยล่ะ” ก้มบอกน้องสาวด้วยอารมณ์ดีขึ้นผิดหูผิดตา

“ใช่พี่คนสวยที่เฮเลนเคยเจอรึเปล่าคะ?” เด็กหญิงถามต่ออย่างกับรู้ใจ “เฮเลนอยากเจอพี่เค้าอีก พี่เค้าซ้วย สวย เนอะ พี่ชาย”

“อืม” คนเป็นพี่พยักหน้ารับพลางฮัมเพลงอย่างรื่นรมย์ ก่อนจะทรุดนั่งให้น้องสาวขึ้นมาขี่หลัง “ไว้รอดูละกัน ว่าเค้าจะมารึเปล่า ตอนนี้กลับไปหาพวกเดรกับป๊ะป๋ากันเถอะ”

เฮเลนเกาะหลังพี่ชายแล้วยื่นหน้าไปถาม “หม่าม๊าจะหายงอนป๊ะป๋ารึยังนะ”

“คงหายแล้วล่ะ” ดีลตอบ สายตามองเลยไปยังลานกว้างไกลออกไปลิบๆ หายงอนแล้วแหงๆ ก็เงาสองเงาที่เห็นเดินห่างกันเมื่อครู่ตอนนี้กลับมายื่นใกล้กันซะแบบนั้น รอยยิ้มขำผุดขึ้นมาบนใบหน้าอีกครั้ง

ป๊ะป๋านี่เป็นพวกชอบง้อด้วยการกระทำมากกว่าคำพูดจริงๆ แฮะ

“งั้นไปลาคุณกระต่ายกันก่อนนะ” พี่ชายเอ่ยชวน กะว่าจะเผื่อเวลาให้คุณพ่อสองคนเค้าอีกสักนิด

“เอาสิ”

น้องสาวพยักหน้าทันที ปล่อยให้พี่ชายพาขี่หลังเดินเที่ยวอีกรอบอย่างสบายอกสบายใจ

--------------------The End--------------------


Talks

**NaO**

เขียนคนเดียวอีกแล้ว ก็ไอ้เด็กบางคนมันมีสอบ (ปกติไม่มีสอบก็เห็นอ่านฟิกยัน ไม่ยอมช่วยกันทำมาหากินเลย) เอาเหอะ เรื่องนี้ยอมเพราะได้แกล้งคุณพ่อบ้าน หลังจากคุณแม่บ้านโดนป่วนมาหลายตอน ให้ฮะหลีมันโดนซะบ้าง (ยังแค้นมันเรื่องปันใจตอนเล่ม 6 ไม่หาย)

ตอนอ่านเล่ม 6 แอบกลัว เพราะไม่รู้ว่าป้าเข่ง (ยืมชื่อที่ยายดาตั้งมาใช้นะจ๊ะ) จะเอายังไงกันแน่ ครอบครัวสุขสันต์ชั้นจะโดนป้าทำลายหรือเปล่า แต่ไปๆมาๆ ก็คิดได้ ถ้าเราจะจิ้นซะอย่าง...อะไรก็ไม่ต้องกลัวฟะ!

เหอ เหอ อย่างชื่อเรื่องล่ะน๊า Forget the Past, Start the New อดีตมันแล้วไปแล้วก็ลืมๆ ซะเถอะนะ เดรโกจ๋า


**Acacha (co-staff) **

คราวนี้เป็นผู้ช่วยตรวจแก้ไข+บ่น ยิ่งทำให้อคาชารู้ชัดขึ้นไปอีกว่าภาพตัวละครของอคาชากับนะโอนี่ต้องมีข้อแตกต่างกันซักจิ๊ดนึงทุกเรื่อง(ทั้งๆที่เขียนด้วยกันนี่แหละ) ตลกดี

อืม....ตอนนี้โอคุงก็เริ่มเกริ้นเรื่องของเจ้าดีลมาหน่อยละ ก็(น่าจะ)หมายความว่าเรื่องของเจ้าดีลจะเริ่มเร็วๆนี่ ^^ อิอิ คงมีคนอยากรู้ล่ะสิ ว่า “คนที่นายก็รู้ว่าใคร” ของเจ้าดีลคือใคร โฮะๆๆๆ อยากบอกว่าตอนอ่านเล่ม 6 นี่ป้าเข่งก็ทำเอาชากับโอคุงวูบๆไปเหมือนกัน เรื่องของเจ้าดีลเกือบจะไปไม่รอดซะแล้ว แต่ก็...ปลอดภัย แหะๆ รอดไป รอดไป

นะโอนี่นะ(ขอนินทาหน่อยเหอะ) “นี่หรือเด็กเอกไทย” อคาชาได้พูดประโยคนี้ประจำ ก็ท่านพี่ของเราชอบสะกดผิดเอาคำง่ายๆต๊องๆอยู่เรื่อย แล้วไม่ใช่พิมพ์พลาดไป นี่เชื่ออย่างจริงจัง แถมบางทีมาเถียงกลับอีกแน่ะ เหอ

เอาล่ะ พอละ เด๋วชาต้องไปอ่านหนังสือต่อแล้ววว พรุ่งนี้มีสอบตั้ง 3 วิชาแน่ะ โอยยย ขออ้วกล่วงหน้าได้ป่าวอ่ะ?



Create Date : 25 กรกฎาคม 2548
Last Update : 25 กรกฎาคม 2548 10:46:44 น.
Counter : 1189 Pageviews.

4 comments
  
เชื้อไม่ทิ้งแถวกันจริง ๆ (เผอิญเชื้อแม่มันแรง)

เออ ชา เห็นด้วย

สองศรีพี่น้องหายเห่อเล่มหกกันยัง จะได้ไปพรากมากกสักคืนสองคืน
โดย: แหม่มว่ะ IP: 58.64.125.27 วันที่: 25 กรกฎาคม 2548 เวลา:12:33:35 น.
  
5555555
น่ารักอีกแล้ว ทั้งเจ้าหลี และก้อนู๋เดร แต่ครั้งนี้มีเจ้าดีลมาลุ้นอีกคู่ว่า"พี่คนสวย"ของน้องเฮเลน่าจะป็นยังไง ถ้าไม่ผ่านการรับรองมาตรฐานจากคุณน้าคนรี้ไม่ยอมจริงๆด้วยนะ อย่าพาไปสู่ทางสว่างนะคะ โอคุง ชาคุง ถ้าเป็นทางสว่างมันแสบตาเกินไป รับไม่ได้อะคะนะนะนะนะนะนะนะ โฟมขอร้องงงงงงงงงงงงงง
โดย: foam *o* IP: 61.19.236.197 วันที่: 28 กรกฎาคม 2548 เวลา:15:37:30 น.
  
"คนที่นายก็รู้ว่าใคร" ของเจ้าดีลเป็นใครหว่า? อยากรู้ๆ

แฮร์รี่ ง้อเดรโกยังไงอ่ะ การกระทำน่ะ อิอิ
โดย: OgaRyu IP: 203.113.76.73 วันที่: 13 กันยายน 2548 เวลา:21:31:23 น.
  
อิอิ



มีความสุขดีน่ะ



ไม่เหมือนครอบครัวส่องศรี




เจ๊อ๋อ





ยังไม่มีผัวเลย

















อิอิ


























อิอิ



ยีงไม่มีผัวเลย






มีเปงทอมอ่าน่ะ
โดย: คนน่ารัก IP: 125.26.115.8 วันที่: 12 เมษายน 2551 เวลา:11:33:41 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

นะโอ
Location :
  

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?]