|
|
กรงพยัคฆ์ บทที่ 6
หมายเหตุ...เอาอีกแล้วค่ะ บล็อกแก๊งยังไม่หายเบลอนะคะ น่ากลัวว่าจะเป็นไปอีกนานกับปัญหาจัดหน้าไม่ได้ ถ้าไม่ชอบอ่านแบบยังไม่จัดหน้า เข้าไปอ่านในเด็กดีแทนนะคะ ขออภัยด้วยค่ะ
กรงพยัคฆ์ บทที่ 6
ห้างเลเจนด์เป็นห้างใหม่ที่เพิ่งเปิดได้ไม่นาน แต่ดูราวกับเป็นห้างร้าง ใกล้เจ๊งแหล่มิเจ๊งแหล่ แทบไม่มีคนเดิน เพราะขาดการประชาสัมพันธ์และการตลาดที่ดี แถมละแวกใกล้เคียงยังมีห้างใหม่ๆ ผุดขึ้นมากมาย ลูกค้าเลยพลอยหายตามไปด้วย ยิ่งตอกย้ำภาพลักษณ์ห้างร้างมากยิ่งขึ้น ทั้งที่ทำเลก็ไม่ได้ขี้เหร่เท่าไหร่ ดังนั้นอคินจึงหมายตาจะซื้อเอาไว้ขยายงานห้างสรรพสินค้าของเขา
เขาเดินท่องไปรอบห้าง ขณะที่ปุณณ์เดินตามต้อยๆ ฟังเจ้านายบันทึกรายละเอียดที่ต้องการแก้ไขใส่เครื่องอัดเทป ถึงจะยังไม่ได้ทำการตกลงซื้อขาย แต่อคินก็มั่นใจไปมากกว่าครึ่งว่าจะต้องได้ห้างเลเจนด์มาครอบครอง
ทางเดินวกวน เดินชมร้านค้าลำบาก ไม่สนับสนุนการขาย
ครับ ปุณณ์พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
อคินเดินเข้าไปในตรอกเล็กซึ่งนำไปสู่ลานจอดรถ ด้านซ้ายมือเป็นห้องน้ำ เขาหยุดเดินแล้วนิ่วหน้า
ห้องน้ำไม่ผ่านมาตรฐาน มืด มีกลิ่นท่อ ป้ายบอกทางไม่ชัดเจน ไฟด้านนอกน้อยเกินไป ลานจอดรถก็ดูเปลี่ยวๆ
ระหว่างกำลังพูดใส่เครื่องอัดอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีร่างเล็กพุ่งออกมาจากห้องน้ำและชนกับเขาที่กำลังหมุนตัวกลับ
อ๊ะ!
เขาได้ยินเสียงแหลมเล็กอุทาน แต่นั่นก็ไม่สะดุดใจเท่ากับกลิ่นลิลลี่และอบเชยที่คุ้นเคย มือแข็งแรงคว้าร่างเล็กในชุดเสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงสกินนี่สีดำล้วนเอาไว้โดยอัตโนมัติ
บังเอิญจริงๆ แมวขโมย เขาดันร่างเธอติดกำแพง แรงปะทะทำให้ถุงก๊อบแก๊บในมือของเธอร่วงลงพื้นเสียงดัง อาหารแมวแบบกระป๋องกลิ้งออกมาและหยุดลงเมื่อชนกับปลายเท้าของปุณณ์ ชายหนุ่มเก็บมันขึ้นมาและมองเจ้านายที่เปลี่ยนไปเมื่อได้พบกับแมวขโมยที่ลอบเข้าบ้านยามากูชิเมื่อวันก่อน
ดีจริง เขาไม่ต้องเสียเวลาควานหามี่จังของคุณอากิระแล้ว
นาย! ดวงตาสีดำของรินวิฬาร์เบิกกว้างด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าจะได้เจอเป้าหมายที่นี่ เธอแค่ออกมาซื้ออาหารกับขนมให้ดัมมี่เท่านั้น และเลือกห้างร้างผู้คนที่ไม่ค่อยมีใครสนใจด้วย คนอย่างเขาไม่น่าจะมาที่นี่ เขามาที่นี่ทำไม
แปลกใจที่เจอฉันเหรอ อคินเดาใจเธอได้ไม่ยาก สงสัยดวงของเราสองคนคงจะสมพงษ์กันกระมัง
ไอ้...ไอ้บ้า เธอเค้นคำด่าออกมาด้วยความขุ่นเคือง และดิ้นพล่าน แต่ก็อย่างที่รู้ๆ กันอยู่ว่าเขาแข็งแรงกว่าเธอ เธอจึงดูเหมือนกำลังดิ้นยุกยิกไม่จริงจัง
จุ๊ๆ ปากไม่ดีเลยนะ แมวน้อย เดี๋ยวก็โดนสั่งสอนอย่างวันนั้นหรอก
หน้าของหญิงสาวเริ่มกลายเป็นสีชาดเมื่อนึกถึงจุมพิตจาบจ้วงและร้อนแรงของเขา เธอไม่สนคำเตือน ด่าออกไปเสียงไม่เบานัก
ไอ้บ้ากาม ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!
รินวิฬาร์ดิ้นและพยายามเตะหว่างขาของเขาเหมือนคืนนั้น แต่คนที่ระวังตัวมาดีเพราะเกรงประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยรีบประกบร่างเข้าหาเธอ ขาของเธอที่ยื่นออกมาถูกเขาหนีบไว้กลางหว่างขา ยิ่งยืนเทียบขนาดกันอย่างนี้ ก็ยิ่งเห็นได้ชัดว่าเธอตัวเล็กกว่าเขามาก
แก! ปล่อยนะ ปล่อยนะโว้ย
เธอดิ้นรนและรู้สึกว่าตัวเองติดกับจังเบ้อเร่อ ให้ตายสิ ทำไมถึงได้ซวยอย่างนี้นะ คอยดู เธอจะต้องหาจังหวะหนีให้ได้ เธอจะไม่ยอมให้เขาจับเธอตรึงเหมือนผีเสื้ออย่างนี้หรอก
ชอบจริงนะ หมวกเนี่ย ใส่ทั้งที่อยู่ในห้าง ไม่กลัวหัวล้านหรือไง มือปัดหมวกแก๊ปของเธอออกจนมันกระเด็นออกไป พวงผมหางม้าของเธอสะบัดและกระจายรุ่ยร่าย ใบหน้าอ่อนใสของแมวน้อยปรากฏตรงหน้า เขาเชยคางเธอขึ้น แววตาของเธอเอาเรื่องระคนอาฆาต ท่าทางคงจะแค้นเขามาก แต่จะแค้นด้วยเรื่องจูบคืนนั้น...หรือเพราะถูกกักเป็นเชลยตอนนี้ เขาไม่อาจแน่ใจได้
แมวน้อย อคินส่ายหน้ายิ้มๆ
ฉันไม่ได้ชื่อแมวน้อย! เธอตวาด
อ้อ อย่างนั้นเธอคงจะอยากให้ฉันเรียกว่ามี่จังมากกว่าใช่ไหม
แก้วตาของเธอขยายกว้าง พยายามระงับความตกใจที่เขาทราบชื่อของเธอ แล้วเถียงออกไป
ไอ้บ้า ไม่ต้องมาเรียกแบบสนิทสนมเลย เราไม่ได้รู้จักกันสักหน่อย เขาหาประวัติของเธอเจอแล้ว เขารู้ลึกแค่ไหน เขารู้ว่าเธอจะทำอะไรกับเขา...กับยามากูชิใช่ไหม
ฉันว่าคืนนั้นก็ทำให้เรารู้จักกันดีทีเดียวนะ ชายหนุ่มโน้มหน้าลงมาใกล้จนลมหายใจร้อนๆ รินรดจมูกของเธอ มือใหญ่เลื่อนมาลูบที่ริมฝีปากอิ่มสีชมพู นึกอยากให้มันเป็นสีแดงเหมือนอย่างวันนั้น
ไอ้บ้ากาม
คำก็บ้ากาม สองคำก็บ้ากาม วันนี้ฉันยังไม่ได้จูบเธอเลยนะ...เอ หรือว่าคงจะต้องทำให้สมกับที่โดนด่าว่าบ้ากามสักหน่อยแล้ว เขาขยับหน้าเข้าไปใกล้ ดวงตาพยัคฆ์มุ่งหมายอยู่ที่เหยื่ออย่างแน่วแน่
อย่านะ อ๊า...
เสียงกรีดร้องของเธอหายไป เขาดึงเอาลมหายใจและสติสัมปชัญญะไปจากเธอ รินวิฬาร์ลืมไปด้วยซ้ำว่าควรต้องทำอะไร เธอเลิกต่อต้าน ปล่อยให้เขาลิ้มรสหวานฉ่ำของเธอจนกระทั่งเธอตัวอ่อนตัวพับเอนใส่เขา
อคินถอนจูบและก้มมองผลงานของตนที่หายใจหอบๆ หน้าแดงก่ำและเป็นสีเดียวกับริมฝีปาก
หมดฤทธิ์แล้วซีนะ มี่จัง
ไอ้บ้า ไม่มีทางหรอก ฉันไม่ยอมแพ้ง่ายๆ แน่ พูดไม่ทันขาดคำดี รินวิฬาร์ก็กระแทกศีรษะกับคางของเขา เสียงกระดูกของเขากระทบกับกระโหลกศีรษะเธอดังใช้ได้ และแน่นอนว่าเขาคงจะเจ็บน่าดู เสียงร้องของเขาไม่เบาสักนิด
โอ๊ย!
จังหวะที่เขาผงะ เธอผลักอกของเขาโดยแรง เขาเซออกไป เธอกระโจนตัวและออกวิ่ง หากยังไม่ทันจะไปถึงครึ่งทางของทางออกลานจอดรถก็ถูกชายร่างสูงอีกคนรวบเอวเอาไว้
อ๊ะ ปล่อยนะ เขาแรงเยอะทีเดียว อุ้มเสียจนขาเธอลอยจากพื้น เธอดิ้นปัดๆ ขณะที่ตัวเองถูกนำเข้าไปใกล้คนที่เม้มปากจนเป็นสีขาว เลือดซึมผ่านรอยแยกบนริมฝีปากออกมา เขาลิ้มรสเลือดเค็มปร่าของตัวเอง
ดีมากปุณณ์ อคินชม มือปาดเลือดบนริมฝีปากออกไป
แมวน้อย เธอทำให้ฉันได้เลือดสองครั้งแล้วนะ เธอคงไม่อยากรู้หรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอถ้ามีครั้งที่สาม เสียงของเขาฟังแล้วชวนขนลุกและคุกคาม เขาไม่ได้ขู่แน่ๆ แต่เธอไม่รู้ว่าเขาจะลงโทษเธออย่างไร สีหน้าท่าทางอย่างนี้ เขาแทบฆ่าเธอได้เลย หากเธอก็ประจันหน้า จ้องตาเขาเขม็ง ไม่หลบเลี่ยหนีหน้าเขาแม้หัวใจจะเต้นแรงด้วยความกลัว
ปุณณ์ กลับยามากูชิ เขาสั่ง เมื่อเห็นลูกน้องทำหน้างง ผู้เป็นนายก็ย้ำ
เอาเธอกลับไปด้วย ก่อนจะหันไปมองหน้าแมวน้อยตัวแสบ
เธอจะต้องชดใช้ที่ทำให้ฉันได้เลือด
และที่สำคัญ เขาจะต้องรู้ให้ได้ว่าเธอต้องการอะไรจากยามากูชิ!
รินวิฬาร์ไม่ได้เป็นเชลยที่เต็มใจ เธอต่อต้านอคินมาตลอดทาง ชนิดเขาเผลอเป็นไม่ได้ เธอจำต้องหาทางทำให้เขาเจ็บตัว เขาได้แผลจากเธอไปหลายแห่ง สุดท้ายเขาก็หมดความอดทน เอาผ้าเช็ดหน้าของตัวเองมามัดมือเธอจนแน่น ส่วนเท้าที่ออกฤทธิ์เตะไปมาก็ถูกพันธนาการด้วยเข็มขัดที่เขาสละเพื่อการนี้ เขายังปล่อยปากเธอให้ว่าง เพราะอยากจะฟังเสียงของเธอ...ดูเหมือนเขาจะใกล้บ้าเต็มทนที่ยอมให้เธอด่าเขาเป็นชุดได้
ไอ้บ้า ไอ้ชั่ว ไอ้เลว ไอ้คนทุเรศ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!
ช่วยไม่ได้นะมี่จัง อยากดื้อเองนี่นา เขามองคนที่ตอนนี้นั่งนิ่งสิ้นฤทธิ์ข้างกายเขา
อ๊ะ ไม่ต้องหาเรื่องเปิดประตูรถเลย เขาเตือนเพราะเห็นเธอทำท่ามีพิรุธขยับไปใกล้ประตู เปิดเองไม่ได้หรอก มันเป็นเซ็นทรัลล็อก
หากดูเหมือนว่าเธอจะไม่เชื่อ สองมือที่ถูกมัดไขว้ไว้ด้านหลังฉวยที่เปิดประตู อคินปล่อยให้เธอลองสักตั้ง มุมปากคลี่ออก เริ่มยิ้มให้กับคนหัวดื้อที่ดึงที่เปิดประตูที่ถูกล็อกไว้ด้วยอาการฮึดฮัด
บ้าๆๆๆๆ เธอกระชากที่เปิดประตูแรงๆ อย่างหัวเสีย นี่มันแย่เสียยิ่งกว่าคราวก่อนอีก ถูกจับมัดเป็นหมูอย่างนี้ กว่าพ่อจะรู้ว่าเธอหายไปก็อีกเป็นชั่วโมง และเมื่อถึงตอนนั้น เธอคงจะตกอยู่ในกำมือยามากูชิร้อยเปอร์เซ็นต์ซะแล้ว เห็นหน้าหล่อๆ ยิ้มกวนๆ ใส่แล้วช่างหงุดหงิดหัวใจเป็นที่สุด เธอหยุดกระชากที่เปิดประตูแล้วหันมายกเท้าที่ถูกมัดติดไว้ทั้งสองข้างทีบใส่หน้าอคิน แต่เขาจับขาเธอไว้ทัน ปุณณ์ซึ่งทำหน้าที่ขับรถลอบมองกระจกมองหลัง เฝ้าดูการต่อสู้ของทั้งสองเป็นเป็นระยะ นับว่าเป็นเหตุการณ์ที่เขาลุ้นมากที่สุด ขนาดว่าดวลปืนกับศัตรูเขายังไม่ลุ้นขนาดนี้เลย
แน่ะ เผลอเป็นไม่ได้เชียว ไม่ชอบนั่งเฉยๆ ก็ไม่บอก อคินกระตุกขาเธอมาพาดไว้บนตักแล้วกดเอาไว้ เธอดิ้นไปมาเป็นกุ้งโดนน้ำร้อนลวก สุดท้ายเธอก็หมดแรงและนิ่งไป เสียงหายใจหอบของเธอดังเบาๆ ท่ามกลางความเงียบของรถยนต์
คราวนี้สงบได้สักทีนะมี่จัง ไม่เป็นไร ถึงที่พักแล้วละ รับรองว่าคราวนี้ยามากูชิจะต้อนรับเธอเป็นอย่างดี ไม่ปล่อยให้ด้อมๆ มองๆ เดินท่อมๆ ในบ้านคนเดียวแน่
หญิงสาวหูผึ่งและพยายามเอี้ยวตัวขึ้นมาดูด้านนอกกระจก ตาเธอเบิกกว้าง เธอมาถึงสถานที่เป้าหมายโดยไม่ต้องเสียแรงมาเอง...แต่ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้มันช่างไม่ดีต่อเธอเหลือเกิน ประตูอัตโนมัติเลื่อนเปิด รถเคลื่อนเข้าไปข้างในก่อนจะจอดหยุดนิ่ง เธอร้องวี้ดในลำคอเมื่ออคินเปิดประตูแล้วดึงขาเธอออกมา ก่อนจะจับเธอพาดบ่า แล้วพาออกเดิน ปุณณ์จะเข้าไปช่วยก็ถูกปฏิเสธให้อยู่เฉยๆ ร่างเล็กที่ไม่ยอมหมดฤทธิ์ดิ้นไปมาอย่างไร้ทางสู้ ภาพหนุ่มมาดขรึมแบกสาว...หรือเด็กสาวร่างเล็กเข้ามาในบ้านไม่ใช่เรื่องคุ้นเคย ยังมาซึ่งความประหลาดใจแก่บรรดาคนรับใช้ภายในบ้านเป็นอย่างมาก ไม่เคยมีใครเห็นทายาทยามากูชิทำอะไรระห่ำแบบนี้
เอะอะอะไรกัน เสียงทรงอำนาจของโทดะดังขึ้น ถึงจะสละตำแหน่งหน้าที่การงานให้หลานชาย แต่โทดะก็ยังดูน่าเกรงขามเหมือนเดิม เขาก้าวเข้ามา คิ้วสีขาวเลิกขึ้น ตากวาดมองอคินและผู้หญิงในอ้อมแขนขึ้นๆ ลงๆ อย่างไม่แน่ใจ
คุณปู่ อคินทักปู่ด้วยน้ำเสียงปรกติเป็นที่สุด
รินวิฬาร์จ้องผู้เฒ่าเขม็ง นี่น่ะหรือตัวจริงของโทดะ ยามากูชิ ผู้ทรงอิทธิพลของยามากูชิ รูปร่างผอมและเล็กแกร็น และผมขาวโพลนทั้งศีรษะที่เหมือนคนแก่คนหนึ่ง ไม่ได้ลดทอนอำนาจของเขาลงแต่อย่างใด หากกลับยิ่งส่งเสริมภาพลักษณ์น่าเกรงขาม เสียงแหบทุ้มของเขาเปล่งคำถาม
อากิระ หลานไปลักพาลูกสาวใครมา เขาพิศมองหน้ามอมๆ ที่ถูกล้อมกรอบด้วยผมยุ่งๆ อย่างช้าๆ ยายหนูคนนี้เป็นใครกัน หน้าตาดูคล้ายยูคาริดีแท้ แต่สีหน้าเอาเรื่องอย่างนี้...ไม่มีทางเป็นยูคาริได้แน่
เก็บตกได้แถวๆ นี้น่ะครับ หลานชายพูดหน้าตาเฉย
อายุถึงสิบแปดหรือยังนั่น ระวังจะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์นะ
ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่เดี๋ยวก็ได้รู้ อคินเหลือบตามองเหยื่อเก็บตกของเขานิดๆ เจ้าหล่อนหน้าแดงทีเดียว ไม่รู้ว่าหน้าแดงเพราะโกรธที่ถูกพวกเขาวิภาควิจารณ์อย่างสนุกปาก หรือหน้าแดงเพราะถูกจับห้อยหัวต่องแต่งอย่างนี้ก็ไม่รู้
ไอ้บ้า อย่าคิดนะว่าเธอจะยอมบอกอะไร ไม่มีทางซะหรอก เธอค้อนใส่ ยังมาซึ่งยิ้มนิดๆ ที่มุมปากของเขา โทดะที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดได้แต่ตกตะลึง
อากิระยิ้ม...
ไม่ใช่ยิ้มธรรมดา แต่เป็นยิ้มที่มีชีวิตชีวา ยิ้มที่เขาเคยเห็นจากอากิระเมื่อราวหลายปีก่อน...ก่อนที่ยูคาริจะตาย
โทดะตะลึงจนลืมถามเรื่องบาดแผลบนริมฝีปากของหลานชายไปเลย
ผมขอตัวก่อนนะครับปู่ อคินโค้งศีรษะนิดๆ ไม่สนใจจะตอบคำถามใดๆ ของผู้เฒ่าอีก แต่เขามีคำถามที่ต้องการคำตอบจากเชลยของเขา
ดะ...เดี๋ยวสิ จะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า ปล่อยนะโว้ย รินวิฬาร์โวยวายและดิ้นทั้งที่ถูกมัดมือมัดขา แต่คนที่ทนมาตั้งแต่ในรถอย่างอคินหรือจะสนใจ เขาเดินดุ่มขึ้นข้างบนโดยมีโทดะมองตามไปจนลับตา
เพิ่งรู้ว่าอากิระชอบผู้หญิงแบบนี้ ผู้เฒ่าพึมพำคนเดียว
สงสัยคงไม่ต้องหาตัวผู้หญิงคนนั้นแล้วมั้งครับคุณท่าน ปรานต์เอ่ยขึ้นลอยๆ ตามองไปยังทิศทางเดียวกับผู้เป็นนาย
ไม่ ยังไม่พอ ปรานต์ ไปสืบมาว่าเธอเป็นใคร อายุเท่าไหร่ เป็นลูกเต้าเหล่าใคร มีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับเธอก็ขุดออกมาให้หมด ชายชราสั่งด้วยความกระตือรือร้นเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เกิดเรื่องกับอคิน
ฉันจะต้องรู้ทุกเรื่องของผู้หญิงคนนั้นโดยเร็วที่สุด!
เขาอยากรู้จักผู้หญิงที่จะคืนอากิระคนเก่าให้แก่เขา
| Create Date : 06 มีนาคม 2558 |
| Last Update : 6 มีนาคม 2558 23:54:43 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 489 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
E-book ของมิถุนา
 | | คืนปรารถนา | | มิถุนายน | | www.mebmarket.com | | ทั้งหมดเริ่มต้นจากความเข้าใจผิด...อชิระคิดว่ามิลินท์หักหลังเขา เขาจึงใช้ความรักที่เธอมีให้เขาเป็นเครื่องมือในการแก้แค้น มิลินท์จาก... |  |
|
 | | ร้ายนัก(ไม่)รักเสียดีไหม | | มิถุนายน | | www.mebmarket.com | | เมื่อยอดคุณป๊า ที่ถือคติที่ว่า เรือล่มในหนอง ทองจะไปไหน พยายามจับคู่ลูกๆ ที่เหลือให้ครบ อดีตคู่กัดสมัยละอ่อนเลยได้โคจรมาพบกันอีกครั้งในฐานะเจ้าบ่าวและเจ้าสาว... | |
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 33 คน [
