รินวิฬาร์ก้าวเร็วๆ ไปข้างหน้า ลอนผมของวิกผมสีน้ำตาลเด้งตามจังหวะการเดินป้ายบอกทางไปห้องน้ำอยู่ตรงหน้า อีกไม่ถึงยี่สิบก้าวเธอก็จะถึงแต่บอกตามตรงว่าเธอไม่แน่ใจว่าเธอจะปลีกตัวมาเข้าห้องน้ำทำไมเธอรู้แต่ว่าทนอยู่ที่เดิม...ทนสบดวงตาคมกล้านั้นไม่ได้ เขาดูราวกับจะมองทะลุทะลวงเธอ...ล้วงลึกไปถึงข้างในใจและเธอทั้งกลัวและหวั่นใจอย่างบอกไม่ถูก เธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน

ไหล่และแขนของเธอเย็นเฉียบไม่ต่างจากมือ ไม่ใช่เย็นเพราะอากาศเย็นจากเครื่องปรับอากาศหากเธอรู้สึกหนาวสันหลังอย่างไรชอบกล

น่ากลัวว่าจะมีใครตามเธอมา

แม้จะไม่ได้ยินเสียงฝีเท้า แต่เธอรู้สึกได้ คนๆนี้มีฝีเท้าเบาเช่นเธอ...หรือเผลอๆ อาจจะเบากว่าเธอ

หญิงสาวเม้มปาก นึกกลัวว่าจะเป็นคนที่เธอกำลังเลี่ยงเธอก้าวเท้าเร็วขึ้น รองเท้าส้นสูงห้านิ้วไม่เป็นอุปสรรคต่อการเดินหากรู้สึกได้ว่าตัวเองใกล้จะจนมุม

ห้องน้ำ เธอต้องรีบหลบเข้าห้องน้ำ

รินวิฬาร์กำลังจะเลี้ยวเข้าห้องน้ำตรงหน้าทว่าข้อมือกลับถูก ‘ใครบางคน’ รั้งเอาไว้ร่างของเธอมีปฏิกิริยาโดยอัตโนมัติ เธอหันกลับไปและเหวี่ยงมือข้างที่ปราศจากพันธนาการใส่เขา...

อคิน...

ดวงตาสองคู่ประสานกันเขายกแขนขึ้นสกัดกั้นมือของเธอก่อนจะจับไว้ทั้งสองข้างและดันเธอไปติดผนังอย่างรวดเร็ว เขาขยับเข้ามาใกล้มาเกินไป ลมหายใจร้อนๆ ของเขารินรดปลายจมูกเย็นเฉียบของเธอเธอรู้ว่าดวงตาของเขาเป็นสีดำเมื่อเห็นจากระยะไกล แต่ในระยะแค่คืบมือนี้เธอยิ่งเห็นว่ามันเป็นสีดำล้ำลึกเหมือนบ่อน้ำที่ไร้ก้น นี่ถ้าเขาไม่มีแววตาเธอจะต้องคิดว่าเขาเป็นหุ่นยนต์แน่ๆ เพราะเขาช่างเย็นชาทว่าหล่อเหลาในคราเดียว

“ไม่ใช่...ยูคาริ”

เธอไม่คิดว่าเขาพูดกับเธอเขาเหมือนพูดกับตัวเองมากกว่า เสียงของเขาแหบและทุ้มขัดกับภาพลักษณ์ของเขาเขาเป็นผู้ชายที่หน้าหวานที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นมา

“ยูคาริ” เธอกระซิบตาม จำได้ว่ายูคาริเป็นใครเขาคิดว่าเธอคืออดีตคนรัก เลยตามเธอมาอย่างนั้นหรือเพราะอย่างนี้เขาจึงจ้องเธอไม่วางตาใช่ไหม

“ขอโทษครับ ผมจำคนผิด”

“ออกจะรุนแรงกับคนที่ไม่เคยรู้จักไปหน่อยนะคุณ”รินวิฬาร์โต้กลับ ตาปรายมองข้อมือตัวเองที่เขากำรอบ...และแน่นจนมันเป็นสีแดง น่ากลัวว่าผิวบอบบางอย่างผู้ดีของเธอคงจะต้องช้ำแหงๆ

อคินไม่กล่าวคำขอโทษซ้ำเขาปล่อยมือเธอพลันราวกับมันเป็นของร้อน หญิงสาวดึงมือไปซ่อนไว้ด้านหลังมือกำหมัดแน่น ซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ ใบหน้าสวมหน้ากากยิ้ม...ยิ้มท้าทายเธอไม่กลัวแม้ข้างกายเขาจะมีบอดีการ์ดหน้าขรึมยืนเตรียมพร้อมลองถ้าเธอทำอะไรเจ้านายของเขา เขาคงจะพุ่งเข้ามาทำร้ายเธอโดยไม่ต้องคิด

อคินมองผ่านดวงตากลมโตปลอมๆเธอใส่คอนแทกต์เลนส์และแต่งหน้าแต่งตัวตามสมัยนิยม ท่าทางแอบแฝงของเธอตรงข้ามกับการแต่งตัวและกลิ่นของเธอเธอมีกลิ่นยั่วใจ เหมือนดอกลิลลี่ผสมกับอบเชย กลิ่นที่เขาแอบสูดเข้าเต็มปอด

ไม่ ผู้หญิงคนนี้ไม่มีวันเป็นยูคาริ แค่กลิ่นก็ไม่ใช่แล้วยูคาริไม่ใส่น้ำหอม เมื่อกี้เขามองพลาดเองเธอไม่เหมือนยูคาริผู้อ่อนหวานของเขาสักนิด เธอดูกร้าวแกร่งและมากประสบการณ์ เขายังจำหมัดของเธอที่เหวี่ยงกลับมาหมายจะประทุษร้ายที่เขารั้งเธอไว้ได้เป็นอย่างดีเขาเกือบจะบอกได้ว่าเธอไม่กลัวเขา หากชีพจรที่เต้นระรัวของเธอยามเขาจับข้อมือเธอฟ้องความจริงเขาไม่แปลกใจที่เธอกลัวเขา เขามักทำให้คนรอบข้างเป็นแบบนี้เสมอ เธอเก่งเรื่องการปิดซ่อนอารมณ์แต่ไม่ใช่กับเขา

“ผมขอโทษ” คนอย่างอคินไม่เคยขอโทษใครซ้ำสองนี่เป็นครั้งแรก เขาไม่เข้าใจตัวเอง แต่เขาทนสายตาที่เธอมองเขาเช่นนั้นไม่ได้

น้ำเสียงประชดหยันดังมาจากทางขวาขัดจังหวะทั้งสอง

“แหมไม่คิดเลยนะว่าจะได้ยินคำขอโทษจากผู้ยิ่งใหญ่ของยามากูชิ”

ถ้าเป็นเวลาปรกติ รินวิฬาร์ก็อยากจะผิวปากหวือที่วันนี้ได้พบผู้ทรงอิทธิพลถึงสองคนนอกจากอคิน ยามากูชิแล้ว ตรงหน้าเธอยังมี อาคิโอะ ทสึรุบาระ หัวหน้าแก๊งกระเรียนแดงที่เพิ่งตั้งตัวได้ไม่นานและเข้ามาเสียบแทนที่เลเบดที่ล่มสลายไปเขาซื้อธุรกิจของเลเบดและใครๆ ก็รู้ว่าเขาใช้มันเป็นที่ฟอกเงินที่ได้จากการค้ายาทว่ายังไม่มีใครมีอำนาจจัดการเขาได้ ทำให้เขาแผ่ขยายอิทธิพลกว้างออกไปเรื่อยๆ

อาคิโอะเป็นลูกไม่มีพ่อ เกิดจากพ่อชาวญี่ปุ่น โตมากับแม่ที่เป็นโสเภณีและพ่อเลี้ยงที่เป็นแมงดามีข่าวหนาหูว่าทสึรุบาระเป็นคนฆ่าพ่อเลี้ยงของเขาเอง เพราะทนไม้ทนมือพ่อเลี้ยงที่เห็นเขาเป็นกระสอบทรายไม่ไหวไม่นานจากนั้นแม่ของเขาก็ตาย เขากลายเป็นเด็กกำพร้าเร่ร่อนข้างถนน เขาแข็งแรง ฉลาดและเจ้าเล่ห์ จากเด็กขายเรียงเบอร์ค่อยๆ ไต่เต้าเป็นสายส่งยาบ้า และขยับมาเป็นคนขายสุดท้ายเขากลายเป็นเอเยนต์เสียเอง และเขาเพิ่งได้แหล่งฟอกเงินที่ใหญ่เมื่อปีก่อน

ใครๆ ก็ว่าอาคิโอะน่ากลัวภาพลักษณ์ภายนอกของเขายิ่งส่งเสริม ถ้าเปรียบเทียบกับอคิน ยามากูชิ พวกเขาทั้งสองดูต่างกันอย่างสิ้นเชิงอาคิโอะเหมือนนักร้องแนวร็อกเมทัลที่ไม่แต่งหน้า แก้วแชมเปญในมือของเขาดูเป็นสิ่งแปลกปลอมของร่างกายเขาสวมเสื้อหนังและกางเกงหนังสีดำ...สีเดียวที่เขาสวม มือของเขาไว้เล็บปลายแหลมทาสีดำผมยาวระบ่าของเขาเป็นสีแปลก ครึ่งหนึ่งเป็นสีขาว อีกครึ่งเป็นสีดำไม่มีใครยืนยันว่ามันเป็นของจริงหรือของปลอมที่ย้อมขึ้นด้วยมือแต่มีข่าวลืมว่าผมสีขาวเกิดจากตอนที่เขาบันดาลโทสะฆ่าพ่อเลี้ยงเมื่อเขาอายุได้สิบสามปีเขาเจาะหูหลายรู ทุกรูใส่ต่างหูเงินและต่างหูเพชร...แน่นอนว่าคนอย่างอาคิโอะใช้แต่เพชรแท้คัดเกรดอย่างดีที่ติ่งหูมีตุ้มอันใหญ่สีดำติดตายราวกับแบล็กโฮลขนาดกว้างใหญ่จมูกของเขาติดจิวจมูกเพชรสีขาววาววับ ที่คิ้วของเขาติดหมุดสีเงินไว้ข้างละสองชิ้นใบหน้าหล่อเหลามีรอยสักที่ประหลาดที่สุด มันเป็นรอยสักรูปหยดน้ำตาสีแดงที่หางตาข้างซ้ายนับได้ทั้งหมดสิบสามหยดสมาชิกแก๊งกระเรียนแดงต่างก็สักหยดน้ำสีแดงนี้ด้วยกันทั้งนั้น และแต่ละหยดที่ได้มามาจากการฆ่าคนว่ากันว่าอาคิโอะเป็นคนสักให้สมาชิกเองกับมือคนที่ไม่มีมันถือว่าไม่ใช่สมาชิกเต็มตัวของแก๊ง และใครๆต่างก็โหยหาให้ใบหน้าต้องมือสักอย่างอาคิโอะ

ดูอย่างร็อก...หินผาคู่กายของอาคิโอะน่าจะโหยหาการสักเป็นพิเศษเพราะครึ่งซีกของใบหน้าข้างซ้ายของเขาถูกจับจองด้วยหยดน้ำสีเลือดที่ได้มาจากเลือดเนื้อคนนับสิบคนร็อกอยู่กับอาคิโอะมานาน เรียกว่าโตมาด้วยกัน ร่วมทุกข์ร่วมสุขมาด้วยกันหลายครั้งที่อาคิโอะช่วยเหลือร็อก ทำให้ร็อกสำนึกในบุญคุณของอาคิโอะ และติดตามอาคิโอะไปทุกที่ดุจทาสผู้ซื่อสัตย์

ร็อกดูตรงข้ามกับชเยนทร์ มือขวาอีกคนผู้มีความรู้ด้านกฏหมายใบหน้าขาวเกลี้ยงเกลาของชเยนทร์งดงามปานเทพบุตรแต่ดูท่าจะเป็นเทพบุตรทมิฬที่รับใช้คนโฉดอย่างอาคิโอะ ทสึรุบาระ เป็นมันสมองแทนอาคิโอะทำให้อาคิโอะหลุดรอดกฏหมายไปได้ทุกคราชเยนทร์เพิ่งเข้าร่วมกับแก๊งกระเรียนแดงได้ไม่นาน โดยมีเงินเดือนหกหลักและโบนัสงามๆจากงานทุกครั้งที่ทำ เขาเป็นคนที่ทำให้ทสึรุบาระได้กิจการของเลเบดมาในราคาที่พอใจ

“ผมจำได้ว่าไม่ได้เชิญคุณ” อคินกล่าวเสียงเย็นดวงตาปรายมองผู้ขัดจังหวะราวกับเห็นฝุ่นผง

รินวิฬาร์ลอบกลืนน้ำลายฝืดๆถ้าเมื่อครู่อคินดูน่ากลัวแล้ว คงสู้กับอคินในตอนนี้ไม่ได้เธอเชื่อเต็มร้อยว่าผู้ชายคนนี้เป็นน้ำแข็งมาเกิด!หวังว่าคงไม่มีเหตุการณ์ปืนลั่นยิงกันโป้งป้างแถวนี้หรอกนะเธอไม่อยากจะถูกลูกหลงไปด้วย ทำไมน้า เพียงแค่เริ่มงานก็เจออุปสรรคอย่างนี้แล้วฤกษ์ไม่ดีเอาเสียเลย

พ่อจ๋า มาช่วยเอามี่ออกไปจากดงคนบ้าพวกนี้หน่อยมี่จะแย่อยู่แล้ว...แล้วทำไมเธอต้องมาติดอยู่ตรงกลางระหว่างคนพวกนี้ด้วยนะโธ่ถังยายมี่ ซวยจริงๆ เลย

“คุณเชิญแขกตั้งเยอะ อาจจะลืมก็ได้ว่าเชิญผม”

ไม่ ไม่มีทางที่เขาจะเชิญอาคิโอะทสึรุบาระอย่างเด็ดขาด หมอนี่น่ากลัวและไม่ประสงค์ดี ยามากูชิและกลุ่มอื่นๆเลิกคบค้าพวกทำงานสกปรกแล้ว ทสึรุบาระไม่ใช่ข้อยกเว้น

อคินไม่ตอบ ถ้าเป็นคนนอกทั่วไปเขาคงจะให้รปภ.มาลากออกไปแล้ว แต่นี่คืออาคิโอะ ทสึรุบาระเขาทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้

“บัตรเชิญหาได้ไม่ยาก มีคนหลายคนพร้อมจะยกให้ เพียงแค่ฉันเอ่ยปาก”

ไม่ว่ามันจะเป็นใครครั้งหน้ามันจะไม่ได้มีโอกาสมาเหยียบงานที่ยามากูชิจัดอีกเป็นอันขาด อคินบอกกับตัวเอง

รินวิฬาร์อยากจะเอาตัวออกไปจากที่ตรงนี้แต่ไม่เห็นโอกาสเธอเหลือบมองซ้ายทีขวาที ผู้ชายสองคนนี้เปล่งรังสีอำมหิตน่ากลัวถึงเธอจะเป็นแบล็กแค็ท แต่พวกเธอเป็นพวกรักสงบ ชอบหลบซ่อน และหลีกเลี่ยงอันตรายมากกว่าปะทะชนเพราะมันไม่คุ้มค่ากัน

แล้วหญิงสาวก็ต้องระงับอาการตกใจเมื่อใบหน้างดงามของหัวหน้าแก๊งกระเรียนแดงหันมาทางเธอจำต้องยอมรับว่าแม้ใบหน้าของเขาจะถูกทำลายด้วยหมุดเจาะและรอยสักหากปฏิเสธไม่ได้ว่าทสึรุบาระเป็นผู้ชายหน้าตาดีจะว่าไปโทนหน้าของเขาก็คล้ายกับอคิน ยามากูชิมากทีเดียวทั้งสองต่างเป็นหนุ่มหน้าหวาน เพียงแต่ว่าคนหนึ่งไม่สนใจมันแต่อีกคนกลับปกปิดด้วยเครื่องประดับอัปลักษณ์อย่างเกินพอดี

“เอ๊ะ นี่พวกเรากำลังขัดขวางไม่ให้คุณสุภาพสตรีคนนี้เข้าห้องน้ำหรือเปล่า”เขายิ้มให้ รินวิฬาร์ไม่ยิ้มตอบ แต่รีบคว้าโอกาส

“ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”

แต่เธอไม่เข้าห้องน้ำ เธอเดินเลี่ยงไปทางซ้ายห่างไกลจากสองผู้มีอิทธิพล ขนของเธอยังลุกตั้ง เธอรู้ว่าพวกเขากำลังมองเธอแต่เธอไม่เหลียวหลังกลับไปมอง คนฉลาดจะต้องหนีให้ไกลห่างจากสองคนนี้และเธอก็เป็นคนฉลาด

และรินวิฬาร์สังหรณ์ถูกทั้งสองมองจนหญิงสาวเดินไปจนลับตาจริงๆ

“น่ารักดีนะ” อาคิโอะแยกยิ้มปริศนา“ผู้หญิงสเปกของคุณคงจะเป็นประมาณนี้”

อคินรู้ดีทีเดียวว่าอีกฝ่ายกำลังเอ่ยถึงใครเขาพยายามเกร็งมือไม่ให้กำ เขาต้องไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ให้อาคิโอะเห็น

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อน”เขาไม่ต่อล้อต่อเถียง ขอตัวเลี่ยงทันที

อาคิโอะไหวไหล่กวนๆทำนอนว่าตามสบายและทิ้งท้ายว่า “ขอบคุณสำหรับบัตรเชิญ”

ไม่มีการตอบรับ ไม่มีการหันกลับมา ราวกับเห็นเขาเป็นเพียงธาตุอากาศหนุ่มมาดร็อกเกร็งมือที่ถือแก้วแชมเปญและบีบจนมันแตก น้ำสีทองอาบโชกทั้งมือผสมปนกับสีแดงที่ไหลมาจากบาดแผลแก้วบาด

ร็อกหินผามาดนิ่งรุดเข้ามา ร่างใหญ่โตเบาและเร็วเขาเอาผ้าเช็ดหน้าที่ไม่มีใครคิดว่าเป็นของเขาออกมาพันรอบมือของผู้เป็นนาย

“กลับไปดูแผลที่บ้านกันเถอะครับ”

อาคิโอะพยักหน้า เขาเดินนำออกไป ระหว่างนั้นก็หันไปสั่งงานมือขวาผู้เป็นมันสมอง

“ไปสืบมาว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร”

ศาลทูลกำลังออกตามหาลูกเมื่อเห็นเธอเดินหน้าเริดเข้ามา สีหน้าของเธอสงบนิ่งแต่แววตาดูขัดกันอย่างไรชอบกล

“คุณเสือเราไปดูร้านรองเท้าตรงโน้นกันเถอะ” รินวิฬาร์บอกรหัสลับเพื่อกลับบ้านเธอหงุดหงิดที่เสียงของตัวเองสั่นพร่าอย่างไร้การควบคุม ไม่นับอาคิโอะผู้มีใบหน้าสักรอยน่ากลัวประมุขยามากูชิผู้มีดวงตาเย็นชาทำให้เธอเป็นแบบนี้ หญิงสาวไม่แน่ใจว่าเธอจ้องเขานานเกินไปหรือว่าเขาเป็นพวกรู้สึกไวกันแน่ สังหรณ์เตือนเธอว่าเป็นอย่างหลัง

“ตกลงจ้ะ” ศาลทูลไม่ปฏิเสธลูก

ทั้งสองเดินทางออกจาก ดิ ลักซ์ อย่างรวดเร็วคำว่าช้าไม่เคยอยู่ในพจนานุกรมของแบล็กแคท เมื่อรถของพวกเขาพ้นออกจากห้างศาลทูลที่เก็บความสงสัยมานานก็ระเบิดโพล่ง

“มี่ เกิดอะไรขึ้น” เขาถามอย่างเป็นห่วงไม่มีทางที่รินวิฬาร์จะออกอาการอย่างนั้น มันจะต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอ

“มี่เจออคิน ยามากูชิ”

“ที่ไหน เมื่อไหร่”

“เมื่อกี้ ที่หน้าห้องน้ำ เขาตามมี่ไปเขาจับมี่ได้ด้วย”

“จับได้อย่างนั้นเรอะ!” ศาลทูลเสียงดังมือจับพวงมาลัยแน่น

“ไม่ใช่จับได้อย่างนั้นคุณเสือ เขาคว้ามือมี่ไว้เขาคิดว่ามี่เป็นยูคาริ”

“ยูคาริ? ยูคาริไหน คนรักของเขาที่เสียชีวิตไปแล้วน่ะนะ”เขาหันมามองลูกสาวเมื่อรถหยุดติดไฟแดง

รินวิฬาร์พยักหน้า

“แปลก” ชายหนุ่มครุ่นคิด

“มี่ก็ว่าอย่างนั้น ทำไมย่าจ๋าไม่ยอมบอกว่ามี่หน้าเหมือนยูคาริ”ข้อมูลของยูคาริที่พวกเขารู้มีเพียงฐานะอดีตคู่หมั้นที่ตายไปแล้วของอคินเธอรู้ว่านิลรัตน์จะต้องทราบข้อมูลนี้ แต่ทำไมย่าของเธอไม่ยอมบอกเธอกับพ่อนั่นเป็นสิ่งที่พวกเขาต้องถาม

“กลับบ้านแล้วเราคงจะรู้” ศาลทูลยืนยัน

และนั่นก็เป็นสิ่งที่เธอเชื่อมั่น

Create Date : 22 กุมภาพันธ์ 2558
Last Update : 22 กุมภาพันธ์ 2558 1:45:24 น.		0 comments
Counter : 534 Pageviews.
Share Tweet