"ทุกสิ่งอาจพังทลายได้ แต่หัวใจอย่าได้เป็นเช่นนั้น"
เก้าปีที่แล้ว กับค่ำคืนหนึ่งที่เขาเจ็บปวดหัวใจมากที่สุด ในวันฝนพรำ
ใครคนนั้นปรากฏตัวขึ้น ราวเล่ห์รักแห่งพระพิรุณ!
คำโปรยปกหลัง
ชอบครับ ผมชอบตาต้า
ตติยายิ้มกว้าง หัวใจเต้นแรง
ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ประกอบกับได้ยินเขาพูดความหมายเดียวกับเธอ
จึงทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ
หญิงสาวเขย่งตัวขึ้นจูบเขาอย่างลึกซึ้ง
จุมพิตไม่ได้หยุดลงง่ายๆลามเลียไปทั่วเหมือนไฟลามทุ่ง
เธอผลักดันเขาไปเรื่อยๆ สองมือต่างลูบไล้เขาเป็นฝ่ายเหนี่ยวเสื้อเธอออก
และเธอก็ช่วยเขาดึงทึ้งทั้งเสื้อของตัวเองและของเขา
เปิดเปลือยอย่างเท่าเทียม สัมผัสเร่าร้อนและเต็มไปด้วยปรารถนา
ราวกับพวกเขาขาดกันและกันมานานแสนนาน
ชายหนุ่มไม่รู้ว่าปล่อยให้เธอนำเขาเตลิดไปได้อย่างไร
มารู้สึกตัวอีกทีเมื่อขาของเขาสะดุด เขาหงายหลังล้มลงเตียง
อุ๊ย! ตติยาอุทานก่อนจะหัวเราะร่า ดวงตาสีเข้มพร่างพราว
เขาเงยหน้าขึ้น แก้มร้อนฉ่าเมื่อเห็นร่างเกือบเปลือยของหญิงสาวโผเข้าหา
บราไม่รู้หายไปไหน
เสื้อท่อนบนกองอยู่ที่เอว ยังไม่หลุดออกไปจากกาย
ดวงตาฉ่ำหวานกว่าปกติสองเท่า ปากเผยอน้อยๆ ดูเชิญชวนเป็นที่สุด
อิศเรศดันร่างกึ่งเปลือยนั้นออกปากอ้าร้องประท้วง
เดี๋ยวก่อนตาต้าทำแบบนี้ไม่ได้นะ
ทำไมล่ะทำไมทำไม่ได้ คุณบุญไม่ชอบหรือคะ เธอเอียงคอน้อยๆ
ชอบสิ...เขาชอบเธอ ชอบมากด้วยแต่ถ้าพวกเขาจะมีความสัมพันธ์กันไม่ว่าทางกายหรือใจ
เขาจะต้องไม่ใช่เงาของพี่ชาย!
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 33 คน [
