มอบดวงจันทร์ (นิทานเซนหนึ่งนาที)      แต่ก่อน  อาจารย์เซนผู้หนึ่งบำเพ็ญเพียรอยู่บนเขา  คืนหนึ่งขณะกำลังกลับจากการเดินเล่นในป่าใต้แสงจันทร์ที่สว่างพร่างพรายมาถึงหน้ากระท่อมที่พัก  ก็พบว่ามีขโมยมาเยือน  เขากลัวว่าเจ้าขโมยจะแตกตื่น  จึงยืนรออยู่หน้ากระท่อม.......      เจ้าขโมยหลังจากรื้อค้นไม่พบสมบัติมีค่าใดๆ  กำลังหมุนตัวจะจากไปก็เผชิญหน้ากับอาจารย์เซน  ขณะกำลังตกใจกลัวอยู่นั้น  อาจารย์เซนกล่าวขึ้นว่า      “เจ้าอุส่าห์เดินทางไกลขึ้นเขามาเยี่ยมข้า ยังไงเสียก็ปล่อยให้เจ้ากลับบ้านมือเปล่าไม่ได้”  พูดจบก็ถอดเสื้อคลุมที่ตนเองสวมใส่อยู่ยื่นให้แล้วพูดว่า  “ดึกแล้ว  ข้างนอกหนาวมาก  เจ้าคลุมเสื้อตัวนี้กลับไปเถิด”  พูดจบ  อาจารย์เซนก็คลุมเสื้อให้กับเจ้าขโมย  เจ้าขโมยไม่รู้จะทำอย่างไรดีได้แต่ก้มหัวแล้ววิ่งออกไป  อาจารย์เซนมองตามหลังเจ้าขโมย  พูดอย่างสะท้อนใจว่า  “ช่างน่าสงสาร  ข้าหวังว่าจะสามารถมอบจันทร์สว่างให้เจ้าสักดวง”         วันรุ่งขึ้น  แสงอาทิตย์ที่อบอุ่นสาดส่องต้องมาที่กระท่อม  อาจารย์เซนเปิดประตูออกมา  พลันเห็นเสื้อคลุมตัวที่คลุมให้เจ้าขโมยเมื่อคืนนี้  ถูกพับไว้อย่างเรียบร้อยวางอยู่หน้าประตู  อาจารย์เซนรู้สึกดีใจอย่างยิ่ง  พึมพำกับตัวเองว่า  “ในที่สุด  ข้าก็ได้มอบดวงจันทร์ที่สว่างใสให้กับเขาแล้ว......” *****   Create Date : 16 มกราคม 2559     1 comment Last Update : 16 มกราคม 2559 10:07:19 น.     Counter : 459 Pageviews.   Share Tweet

พุทธะวิสัชนา ปุจฉา：ทำอย่างไรจึงจะเกิดความสมดุลระหว่างความสุขกับความทุกข์ วิสัชนา：คนเรามีหัวใจเพียงดวงเดียวแต่มีสองห้อง ห้องหนึ่งความสุขอาศัยอยู่ อีกห้องหนึ่งความทุกข์อาศัยอยู่ จงอย่าหัวเราะดังเกินไป เพราะอาจจะไปปลุกให้ความทุกข์ตื่นได้   Create Date : 14 มกราคม 2559     0 comment Last Update : 14 มกราคม 2559 10:06:09 น.     Counter : 324 Pageviews.   Share Tweet

ขอดวงตา (นิทานเซนหนึ่งนาที) ขณะที่อาจารย์เซนหวินเหยนกำลังถักรองเท้าฟางอยู่นั้น อาจารย์เซนตุ้งซานเดินผ่านมา พอพบหน้ากันก็เอ่ยขึ้นว่า        “ท่านอาจารย์ ข้าพเจ้าจะขออะไรท่านสักอย่างได้ไหม”        “ไหนลองพูดมาสิ”  อาจารย์เซนหวินเหยนตอบ ตุ้งซานพูดอย่างไม่เกรงอกเกรงใจเลยว่า  “ข้าพเจ้าอยากได้ดวงตาของท่าน” อาจารย์เซนหวินเหยนกล่าวอย่างสงบว่า  “ขอดวงตา แล้วดวงตาของท่านเองล่ะ”        “ตุ้งซานว่า  “ข้าพเจ้าไม่มีดวงตา” อาจารย์เซนหวินเหยนยิ้มอย่างราบเรียบกล่าวว่า  “หากว่าท่านมีดวงตาแล้ว ท่านจะจัดการอย่างไร” ตุ้งซานไม่รู้จะตอบว่ากระไร อาจารย์หวินเหยนจึงพูดต่ออย่างเคร่งขรึมจริงจังว่า  “ข้าคิดว่าดวงตาที่ท่านอยากได้นั้น น่าจะไม่ใช่ดวงตาของข้า แต่เป็นดวงตาของท่านเองต่างหาก” อาจารย์เซนตุ้งซานเปลี่ยนน้ำเสียงพูดว่า  “ความจริงแล้วสิ่งที่ข้าอยากได้นั้นหาใช่ดวงตาไม่” และแล้วอาจารย์เซนหวินเหยนอดรนทนไม่ได้ต่อวิธีพูดที่ขัดแย้งกันเองของตุ้งซานอีกต่อไป จึงตะคอกไปว่า        “ท่านจงออกไปซะ”        อาจารย์เซนตุ้งซานไม่ได้ประหลาดใจแต่อย่างใด ยังคงพูดอย่างจริงใจว่า  “ออกไปน่ะได้ แต่ว่าข้าไม่มีดวงตา มองไม่เห็นหนทางในอนาคต” อาจารย์เซนหวินเหยนใช้ฝ่ามือคลำที่หัวใจตนเอง แล้วพูดว่า  “ก็ให้ท่านไว้ตั้งนานแล้วนี่ ยังบอกว่ามองไม่เห็นอีก”        ในที่สุด อาจารย์เซนตุ้งซานก็ได้ตื่นรู้จากคำพูดประโยคนี้        การที่อาจารย์เซนตุ้งซานจะขอดวงตาจากผู้อื่นเป็นเรื่องประหลาดมาก ต่อให้ผู้ปราดเปรื่องอย่างอาจารย์หวินเหยน ในตอนแรกยังได้แต่บอกว่าดวงตานั้นอยู่ที่หน้าผากของอาจารย์เซนตุ้งซานเอง แล้วใยต้องไปขอจากผู้อื่น ท้ายสุดก็รู้ว่าสิ่งที่ตุ้งซานอยากได้นั้นไม่ใช่ตาเนื้อ อาจารย์เซนหวินเหยนใช้วิธีที่แยบคายในการชี้แนะถึงดวงตาที่ใจ ตุ้งซานจึงได้ตื่นรู้ในบัดดล        ดวงตาเนื้อใช้ในการมองเห็นสรรพสิ่งในโลกที่สั้น ยาว กลม เหลี่ยม เขียว แดง ดำ ขาว การมองเห็นนี้เป็นสิ่งผิวเผิน เป็นปรากฎการณ์ที่เกิดแล้วดับ แต่ดวงตาแห่งใจนี่ต่างหากที่สามารถสังเกตุมองเห็นแก่นแท้ของสรรพสิ่งบรรดามีในจักรวาล การสังเกตนี้เป็นสิ่งทั่วไป เป็นเอกภาพทั้งภายในภายนอก มิน่าเล่าตุ้งซานแม้จะมีดวงตาเนื้อ ยังคงไม่เห็นแจ้งในหนทางแห่งอนาคต หนทางนี้เป็นหนทางที่เป็นตัวตนที่แท้จริง เป็นเป้าหมายของการบรรลุธรรม สำเร็จมรรคผล เมื่ออาจารย์เซนบอกเขาเรื่องดวงตาแห่งใจ ทำให้ตุ้งซานได้ตื่นรู้ทันที *****   Create Date : 13 มกราคม 2559     0 comment Last Update : 13 มกราคม 2559 12:50:14 น.     Counter : 295 Pageviews.   Share Tweet

เหมือนขี้ควาย (นิทานเซนหนึ่งนาที) กาลครั้งหนึ่ง  ซูตุงพอ  นักอักษรศาสตร์ในสมัยราชวงศ์ซ้องเหนือ ได้ไปที่วัดจินซันเพื่อนั่งสมาธิทำวิปัสนา กรรมฐานกับพระอาจารย์เซนฝอยิ่น  ซูตงพอรู้สึกว่าปลอดโปร่งกายสบายใจ จึงถามอาจารย์เซนว่า         “ท่านอาจารย์  ท่านดูซิว่าท่านั่งของข้าพเจ้านั้นเป็นเช่นไร”         “ช่างสง่างามดุจพระพุทธรูป”         ซูตงพอได้ฟังแล้วรู้สึกดีใจอย่างยิ่ง อาจารย์เซนฝอยิ่นจึงถามซูตุงพอต่อว่า         “ท่านบัณฑิต  แล้วท่านั่งของข้าล่ะ  ท่านดูแล้วเป็นอย่างไร”         ซูตุงพอไม่ปล่อยให้โอกาสที่จะยั่วเย้าอาจารย์เซนท่านนี้ได้ผ่านไป  จึงรีบตอบว่า  “เหมือนขี้ควายกองหนึ่ง”         อาจารย์ฝอยิ่นได้ฟังแล้วก็รู้สึกดีใจอย่างยิ่งเช่นกัน  ซูตุงพอคิดในใจว่าการที่อาจารย์เซนฝอยิ่นถูกตนเปรียบดัง ขี้ควายกองหนึ่งแล้วไม่อาจโต้ตอบได้นั้นเป็นชัยชนะของตนที่เหนือกว่าอาจารย์ฝอยิ่น  ดังนั้น  เมื่อพบปะผู้ใดก็จะ บอกว่า  “วันนี้ข้าชนะอาจารย์ฝอยิ่น แล้ว” ข่าวนี้ได้แพร่สะพัดถึงหูของซูเสี่ยวเม่ยน้องสาวของเขา  น้องสาวจึงถาม ว่า         “พี่ชนะท่านอาจารย์ฝอยิ่นอย่างไรหรือ”         ซูตุงพอยิ้มอย่างเริงร่าแล้วเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้น้องสาวฟัง         ซูเสี่ยวเม่ยเป็นสตรีที่ชาญฉลาด  มีปัญญาเลิศล้ำ  หลังจากที่เธอได้ฟังคำบอกเล่าด้วยความภาคภูมิใจของซู ตุงพอผู้พี่จบลง  จึงพูดอย่างจริงจังว่า         “พี่  ท่านแพ้แล้วล่ะ  ในใจของท่านอาจารย์เซนดุจดั่งพระ  ฉะนั้นท่านมองดูพี่ก็เหมือนดั่งพระ  ในใจของพี่ดุจ ดั่งขี้ควาย  ฉะนั้นจึงเห็นอาจารย์เป็นขี้ควาย  ซูตุงพอเงียบไป  พลันจึงรู้ว่าวิชาเซนของตนเองยังห่างไกลอาจารย์ ฝอยิ่นยิ่งนัก ***เซน  ไม่ใช่ความรู้  หากคือความตื่นรู้  เซน  ไม่ใช่การโต้แย้งที่เฉลียวฉลาด  แต่คือปัญญา  อย่าเข้าใจว่าความ เฉียบแหลมคมคายของอาจารย์เซนที่บางครั้งสงบนิ่งไม่พูดหรือไม่ได้สื่อสารออกมาทางอักษรใดๆ นั้น  แต่แท้จริง แล้วก็สามารถเปล่งเสียงธรรมที่สะท้านหูได้เหมือนกัน *****   Create Date : 09 มกราคม 2559     0 comment Last Update : 9 มกราคม 2559 13:41:25 น.     Counter : 393 Pageviews.   Share Tweet

พุทธะวิสัชนา ปุจฉา： มีคนพูดว่าเวลาทำให้ความรักจืดจางลง พระองค์ทรงเห็นอย่างไร วิสัชนา：ความรักทำให้คนลืมเวลา แต่เวลาก็ทำให้คนลืมความรัก   Create Date : 08 มกราคม 2559     0 comment Last Update : 8 มกราคม 2559 10:23:52 น.     Counter : 574 Pageviews.   Share Tweet