เราเป็นตัวเรานั่นดีที่สุด
Group Blog
 
All blogs
 
ฤ รัก บทที่ 11

บทที่ 11 เริ่มแผ่กิ่งก้าน


เลิกร้านวันนี้พาสต้องกลับบ้านเพียงคนเดียว เพราะสองสาวมีหนุ่มเจ้าประจำไปส่งแทน พาสกำลังจะปิดประตูรถ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเมื่อเห็นเบอร์เธอส่งเสียงกวนไปตามสาย


“ฮะ... กำลังจะกลับแล้ว”


“ยังไม่ทันถามเลย” ณุทำเสียงจิจ๊ะที่พาสรู้ทัน “พรุ่งนี้พี่ไปรับนะครับ”


“จะมารับไปไหนฮะ” พาสถาม


“พี่อยากพาพาสไปหาข้าวทานนอกบ้านนะจ้ะ... เข้าร้านสายหน่อยได้ไหมครับ” ณุทำเสียงออดอ้อนมาตามสาย


“พี่ณุจะพาเจ้าของร้านอาหารไปทานที่อื่นเนี่ยนะฮะ”


“อ้าว จะได้รู้ไงคะว่าร้านอื่นเขามีอะไรเด็ด เผื่อได้เมนูใหม่ไง”


“อืม... จะว่าไปพาสก็ไม่ค่อยได้ไปเซอร์เวย์มานานแล้วเหมือนกัน งั้นพบกันพรุ่งนี้ฮะ”


“ขับรถกลับบ้านดีๆ นะคะพี่เป็นห่วง ฝันถึงพี่ด้วยนะ”


“ไม่เอาหรอก ขืนฝันถึงพี่ณุก็ไม่ต้องหลับกันพอดี..กลัวฝันร้าย แค่นี้นะจะกลับบ้านแล้ว”


พาสวางโทรศัพท์ไว้ข้างตัว หันมาปิดประตูรถแล้วขับออกจากร้านหายเข้าไปในท้องถนนที่วันนี้การจราจรดูจะพลุกพล่านกว่าทุกวัน


ด้านณุเขาล้มตัวลงนอนบนที่นอนนุ่ม ชายหนุ่มเกาคางตัวเองหาทางเอาคืนที่พาสพูดเมื่อครู่ สักครู่เขาก็ดีดนิ้ว “พรุ่งนี้ละคอยดู” พูดจบณุก็เอื้อมมือไปปิดไฟ “พี่ฝันถึงเองก็ได้ ฮึ่ม”


พาสขับรถมาได้เพียงไม่นานก็ต้องมองกระจกส่องหลังเมื่อรถที่ขับตามมาส่องไฟสูงพร้อมกับบีบแตรไล่หลังเธอ


“คุณเอียน...” เมื่อเห็นว่ารถคันที่ตามมาเป็นรถของใคร พาสก็เบี่ยงรถเข้าข้างทาง


สาวห้าวไขกระจกเมื่อเอียนเดินมายืนตรงประตู “สวัสดีฮะ.. คุณเอียน.... ไปไหนมาฮะ” พาสเอ่ยถาม


“พอดีเพิ่งทำธุระเสร็จ... ผมคิดว่าจะมาทันฟังพาสร้องเพลงสักหน่อย.. แต่ก็ไม่ทัน......... วันนี้รถติดจริงๆนะครับ....”


“งั้นคุณเอียนก็กำลังจะกลับสิฮะนี่”


“ครับ... ก็กะอย่างนั้นแต่เห็นรถพาสซะก่อน เลย...”


“นั่นสิฮะ... พาสก็นึกว่าพวกนักเลงที่ไหนมาหาเรื่องซะอีก” หญิงสาวยิ้มให้เอียน


“โถ่.... เห็นผมเป็นนักเลงไปซะได้” เอียนหัวเราะขัน


“ก็ใครจะคิดละฮะ.... ว่าดึกป่านนี้จะมีคนรู้จักมาบีบแตรเรียกแบบนี้”


“พาสจะกลับบ้านแล้วสินะครับ... เสียดายจัง” เอียนถอนใจ


“ทำไมหรือฮะ”


“เนี่ยผมมีไอเดียบางอย่างที่อยากจะนำเสนอพาสซะด้วยสิ...”


“เอ่อ..... เอาไงดี.... กลับไปคุยกันที่ร้านดีไหมฮะ... พาสก็อยากได้ไอเดียเรื่องบ้านจากคุณเอียนเหมือนกัน” พาสเองก็ต้องการความเห็นของผู้เป็นเจ้าของบ้าน


“ไปบ้านผมดีกว่าไหมครับ... พาสก็รู้จักอยู่แล้ว.. เราใช้ทางลัดขวามือนี้แป๊บเดียวก็ถึงใกล้กว่าวนกลับไปที่ร้านนะครับ” เอียนชี้มือไปตามเส้นทางที่เขาคุยกับพาส


“เอ่อ... พาสคิดว่ามันดูจะไม่เหมาะนะฮะ...” เธอคิดหนักเหมือนกัน


“ผมไม่ได้พักอยู่คนเดียวนี่ครับ มีแม่บ้านกับคนงานอีกสองสามคน พาสไม่ต้องกลัวผมรังแกหรอกครับ" เอียนพูดเหมือนทันความคิดหญิงสาว


“พาส...” เธอยังอ้ำอึ้ง


“พาสจะได้เห็นผลงานที่ตกแต่งไว้ ไม่อยากรู้หรือครับว่ายังอยู่ดีเหมือนเดิมหรือเปล่า... นะครับ” เอียนพยายามชักชวน


“ก็ได้ฮะ... งั้นคุณเอียนขับนำนะฮะ พาสจำทางไม่ค่อยได้แล้ว”


“ครับ..” รับคำเสร็จเขาก็รีบไปที่รถ แล้วออกตัวนำหน้าพาสไปตามเส้นทางที่เขาบอกเธอเมื่อครู่


พาสหยิบโทรศัพท์กดโทรหาพี่กานต์ เพื่อบอกกล่าวเรื่องที่เธอจะกลับบ้านช้ากว่าทุกวัน เธอบอกเพียงมีงานค้างต้องทำให้เสร็จ เพราะถ้าขืนบอกไปตามจริงคงโดนเล่นงานเป็นแน่


.
เอียนเดินนำพาสมานั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น “เชิญครับ”


“ขอบคุณฮะ” พาสมองไปรอบห้องด้วยความรู้สึกดีใจระคนแปลกใจ


“เป็นไงครับเหมือนเดิมทุกอย่าง..” เอียนกางมือทั้งสองข้างออกกว้าง


บรรยากาศสบายๆ ภายในห้องนี้ เป็นเหมือนที่เธอคาดหวังไว้ แต่ไม่คิดว่าจะไม่เปลี่ยนแปลงอะไรสักอย่างแบบนี้
ห้องนี้มีตั่งไม้สักตัวเตี้ยวางอยู่กลางห้อง วางอยู่บนพรมผ้าฝ้ายเนื้อหนาทอสีเหลืองครีม บนตั่งมีตุ๊กตานางรำตามวรรณคดีไทยเรื่องสังข์ทอง คือเป็นตอนนางรจนาเสี่ยงพวงมาลัยแก่เจ้าเงาะหรือพระสังข์ พาสมองไปที่มุมอีกด้านซึ่งมีตู้ยาจีนโบราณที่เธอไปซื้อของเก่ามาขัดทำสีใหม่เป็นสีเนื้อไม้อ่อนๆ ตู้นี้เธอชอบที่มีลิ้นชักเยอะสามารถเก็บอะไรได้มาก ด้านบนยังมีเชิงเทียนเงินแกะลายที่เธอไปซื้อมาจากกัมพูชา จากพวกของเก่าที่เขาเอามาวางขาย กับตะเกียงแปดเหลี่ยมที่มีกระจกหลากสี ดูกลมกลืนกันกับผ้าม่านลูกไม้เนื้อโปร่งที่อยู่ด้านหลัง สายตาเธอมองเลยไปอีกฝากของผนังภาพวาดขนาดใหญ่เป็นรูปทุ่งดอกบัวตองสีเหลืองนวลตัดกับท้องฟ้าสดใส แม้กระทั่งชุดเก้าอี้กับโซฟาชุดนี้หมอนผ้าไหมปักลายกล้วยไม้นานาชนิด ทำให้เธอต้องทึ่งกับทุกอย่างตรงหน้า


พาสหันกลับมาที่เอียน “เกือบสองปีแล้วนะฮะนี่... แต่ทุกอย่างดูเหมือนเพิ่งแต่งเสร็จไปเมื่อไม่นานนี้เอง”


“ผมให้แม่บ้านดูแลเป็นอย่างดี...” เอียนรับแก้วน้ำจากแม่บ้านมาส่งให้พาส


“.................” พาสหันไปยิ้มให้แม่บ้านวัยสี่สิบปลายๆ


“ค่ะ... มีอะไรให้รับใช้เรียกได้เลยนะคะ” แม่บ้านดูจะอ่อนน้อมกับพาสเป็นอย่างมาก


เอียนโบกมือไล่ให้แม่บ้านออกไป สาวใหญ่รีบย่อตัวเดินกลับออกไปตามที่เจ้านายสั่งทันที


เอียนหันมายิ้มกับพาส “ผมสั่งกำชับไว้ว่าทุกอย่างนี่ห้ามเคลื่อนย้ายแม้แต่นิดเดียวเลยนะครับ”


“โธ่... ความจริงแล้วที่พวกนักตกแต่งทั้งหลายแต่งไว้ก็เป็นเพียงฐานให้คุณเต็มสิ่งที่ชอบลงไปให้สมบูรณ์ ทุกอย่างสามารถเปลี่ยนได้ตามใจเจ้าบ้านนะฮะ”


“ผมพอใจที่พาสตกแต่งไว้นี่ครับ... ของไม่มากชิ้นแต่ก็สมดุลสบายตา ผมชอบมานั่งพักผ่อนในห้องนี้ประจำ” เขายิ้มอย่างเปี่ยมสุข


“ขอบคุณฮะ... พาสดีใจนะฮะที่คุณเอียนชอบ”


“แล้วพาสล่ะครับ... ห้องนี้พอจะทำให้พาสลืมเรื่องไม่สบายใจได้บ้างไหม” เอียนถามเสียงนุ่ม


“คุณเอียน..... ขอบคุณฮะ..... คุณเอียนทำให้พาสรู้สึกดีจริงๆ ฮะ” เธอเข้าใจแล้วว่าการที่เขาพาเธอมานี่เพียงให้เธอมีความสุขที่ได้เห็นสิ่งเหล่านี้


“ผมอยากให้พาสสบายใจ...” เอียนขยับเข้าใกล้พาสมากขึ้น


พาสขยับออกนิดหน่อยเธอเปลี่ยนไปถามถึงเรื่องงานทันที “เห็นคุณเอียนว่ามีไอเดียเรื่องบ้านที่ชะอำ คุณเอียนต้องการแบบไหนเหรอฮะ”


“ผมขอให้เป็นออกไอเดียเพียงห้องเดียวเท่านั้นละครับ... นอกนั้นก็ตามใจพาสเหมือนเดิม... ห้องนอนครับผมอยากได้บรรยากาศคล้ายๆ แบบนี้ ส่วนเตียงผมอยากได้แบบเตียงไม้โบราณสวยๆ สักหลัง”


“ได้ฮะ... พาสจะจัดการให้..” พาสรู้สึกดีใจที่เอียนชอบงานแนวนี้ของเธอ


“พาสครับ...” เอียนเรียกเสียงแผ่ว


“เอ่อ... นี่ก็ดึกมากแล้ว พาสต้องขอตัวกลับก่อนเดี๋ยวพี่ที่บ้านจะเป็นห่วงน่ะฮะ” พาสรีบตัดบทเมื่อเห็นว่าเอียนทำท่าจะลุกประชิดเธอมากเกินไป


“จะกลับแล้วหรือครับ” เอียนเสียงอ่อย


“ฮะ.. คงต้องกลับแล้ว... ยังไงคุณเอียนแวะไปคุยที่ร้านนะฮะ” พาสลุกขึ้นยืนเธอรอให้เจ้าบ้านลุกนำเธอออกจากห้อง


“ครับ.. อย่างนั้นก็ได้.... เชิญครับ” เอียนผายมือให้พาสเดินนำออกไป

.--------------------------------------------------------------


สายวันใหม่ณุขับรถพาสาวมาดเท่ห์ไปตามถนนเรียบทางด่วน.. มุ่งสู่จุดหมายปลายทางที่กำหนดไว้แล้ว


“พี่ณุจะพาไปทานที่ไหนฮะ.. ไม่ใช่หลอกพาสมาขายนะ ขายไม่ออกหรอก” พาสมองทางไปเรื่อยอย่างสงสัย แต่ก็ยังพูดติดตลก


“หึหึ... ใครจะกล้าขายพาสคะ... พี่น่ะรอให้พี่กานต์ขายอยู่จะรีบซื้อเลย” ณุยิ้มหวานให้พาส


“จ้างก็ไม่ขายให้พี่ณุหรอก.... แล้วตกลงจะพาไปไหนล่ะ แถวนี้ร้านเขาก็เปิดช่วงเที่ยงๆ บ่ายๆ เหมือนร้านพาสทั้งนั้น” เธอมองไปตามร้านข้างทาง


“ร้านนี้พิเศษจ้ะ เขาเปิดตลอด 24 ชม. เลยถ้าต้องการ”


“มีด้วยเหรอ... ร้านที่พี่ณุว่ามาเนี่ย”


“มีสิคะ..... บ้านพี่ไง” ณุยิ้มหวานให้ ก่อนตอบ


พาสแสดงสีหน้าตกใจเธอรู้สึกว่าตัวเองยังไม่พร้อมที่จะไปพบครอบครัวณุ “พี่ณุทำไมไม่บอกก่อนฮะ”


“พาสก็ไม่มาน่ะสิ พี่รู้หรอก” ณุมองถนน เขาไม่อยากสบตาคนข้างตัวเมื่อบอกจุดหมายปลายทางให้คนข้างตัวรู้


“ทั้งที่รู้..ก็ยังจะพาไปอีก แล้วดูชุดสิมันเหมาะที่ไหน” พาสโวย


“ไม่เป็นไร.. พี่บอกคุณแม่แล้วว่าคนรักของพี่ห้าว”


“ดี.. ถ้าแม่พี่ไม่ชอบพาส... เราจะได้ไม่ต้องเจอกันอีก” พาสประชด


“ไม่มีทาง... คอยดูก็แล้วกัน” ณุหันมายักคิ้วให้


“... ขับไปเลยมองทางโน่น” หญิงสาวทำเสียงข่ม เธอเองก็มองไปนอกหน้าต่าง คิดถึงเวลาที่ต้องเจอมารดาของชายหนุ่ม


ยานพาหนะสีดำหรูมาจอดเทียบบันไดบ้าน ที่ตอนนี้คุณสินีมารอต้อนรับคนรักของบุตรชายคนเดียวของท่าน


“สวัสดีค่ะคุณป้า” พาสพอจะดูออกว่าผู้ที่แต่งตัวภูมิฐานเค้าหน้าละม้ายกับณุผู้นี้ต้องเป็นมารดาของชายหนุ่มแน่นอน


“ไหว้พระเถอะจ้ะ.. หน้าตาน่าเอ็นดูมิน่าพี่ณุเขาถึงเป็นห่วงนัก ต้องกลับมาเล่าเรื่องหนูให้ฟังทุกวัน” คูสินีรับไหว้ เธอเพ่งพินิจสาวน้อยตรงหน้า


“ขอบคุณฮะ” พาสยกมือไหว้อีกครั้ง


ณุเข้ามายืนขนาบข้างพาส เขายิ้มให้มารดา “เป็นไงครับคุณแม่สาวห้าวของผม”


“พี่ณุ” พาสทำท่าจะโวยณุแต่ก็ต้องหยุด เพราะเกรงใจคุณสินี


คุณสินียิ้มให้กับพาส แล้วหันไปทางบุตรชายที่ดูจะเห่อคนรักซะเหลือเกิน


“ไปตาณุพาน้องเข้าบ้าน”


“ไปจ้ะ” ณุตรงเข้ามาโอบเอวพาส


พาสหันไปมองหน้าณุเคืองๆ “พี่ณุนี่ต่อหน้าคุณป้านะ”


“ไม่ต้องห่วงจ้ะแม่เข้าใจ มา...มา เดี๋ยวอาหารจะเย็นซะหมด”


“อย่าฝืนสิคะไปเร็วคุณแม่เรียกอีกแล้วเห็นไหม” ณุดุนหลังคนรัก


ผู้สูงวัยมองสองหนุ่มสาวที่ตอบโต้กันตลอดเวลา เธอรู้สึกว่าพาสเป็นคนที่รู้จักกาละเทศะ และจากที่บุตรชายเล่าให้ฟังเธอจึงชอบเด็กสาวได้ในทันที ทั้งสามร่วมทานอาหารกันณุคอยตักกับข้าวให้ทั้งสองสาวต่างวัย คุณสินีคุยถึงงานของพาส หญิงสาวเล่าถึงคนที่ได้ร่วมงานกันในช่วงสามปี ลูกค้าแต่ละแบบจนมาถึงเอียน พาสหันไปมองณุนิดหนึ่งก่อนเล่า


“คุณเอียนเป็นลูกครึ่งอังกฤษค่ะ แต่ไปประจำอยู่ออสเตรเลีย.. คุณเอียนเขาหลงไหลในอารยธรรมทางเอเชีย ทำงานด้วยง่ายค่ะ นี่พาสก็รับงานชิ้นใหม่จากเขามานะคะ”


“ตกแต่งบ้านหรือจ๊ะ” คุณสินีถาม


“ฮะ.. ที่ชะอำแต่งานนี้ทำหลังจากแต่งสำนักงานให้พี่ณุแล้ว” พาสตอบ


“พี่ไม่ให้ทำ.. งานนี้ปฏิเสธไปได้ไหม” ณุไม่ต้องการให้พาสรับงานนี้เพราะเท่ากับเธอต้องติดต่อกับนายเอียนนั่น


“พาสรับปากเขาแล้ว...อีกอย่างเบนก็คอยช่วยอยู่สบายมากฮะ” พาสยิ้มสู้เสือหนุ่มที่ตั้งต่าจะงับคออยู่


“ไม่.. พี่ไม่ให้ทำ” ณุยังยืนคำเดิม


“ทำไมล่ะตาณุ น้องมีงานน่าจะดีใจ” มารดาถามเหตุผลของบุตรชาย


“โธ่ คุณแม่ครับ ก็นายคนนี้ละครับที่ตามจีบพาส..” ณุพูดยังไม่ทันจบ พาสก็สวนขึ้นทันที


“ พี่ณุ..” พาสทำเสียงเขียวใส่


“ไม่รู้ล่ะพี่ยอมทุกอย่าง... แต่พี่ไม่ยอมให้พาสร่วมงานกับนายเอียนนี่”


“พี่ณุไม่ใช้เด็กๆ นะ จะได้มาทำท่าทีแบบนี้” พาสดุ


“คุณแม่ครับ ดูสิครับยังไม่ทันไรก็ดุผมแล้ว” ณุอ้อนมารดา


“ยังไงพาสก็จะทำ” เธอพูดอย่างหนักแน่น


“ได้งั้น.............พี่จะไปด้วย” ณุจ้องตา ในเมื่อเธอจะทำเขาก็จะตามติด


“สำนักงานเสร็จแล้ว.. ไม่ต้องทำงานหรือไงฮะ”


“ไม่รู้ละพี่มีวิธีก็แล้วกัน”


มารดาเห็นท่าว่าทั้งสองจะไม่จบเรื่องง่ายๆ “เอาล่ะ...เอาอย่างนี้ดีไหมหนูพาสจะไปช่วงไหนลูก”


“ปลายเดือนหน้าค่ะ.. แต่อีกสองอาทิตย์ต้องไปดูสถานที่จริงกับคุณเอียนก่อน”


“ไปกันแค่สองคนเหรอจ๊ะ” คุณสินีรีบถามแทนบุตรชายที่นั่งหน้าบึ้งอยู่


“มีเบนกับนาฎไปด้วยค่ะ” พาสชำเลืองมองณุ


“อืม... ตาณุงั้นปลายเดือนหน้าเราก็ไปพักที่บ้านคุณลุงที่ชะอำ หนูพาสจะได้ทำงานสะดวกพักกับเราที่บ้านนั้น ถือว่าพาแม่ไปเที่ยวทีได้ไหมลูก” คุณสินีขยิบตาให้บุตรชาย


“ดีครับ.. ชวนทุกคนด้วยจะได้สนุก” ณุยิ้มเห็นฟัน


“นะหนูพาส ถือว่าไปเป็นเพื่อนแม่” คุณสินีพูดกึ่งขอ


พาสได้แต่ยิ้มให้ผู้สูงวัยเธอไม่กล้าขัดใจในเมื่อท่านอุตส่าห์ชี้ทางออกให้ “ค่ะ ขอบคุณคุณป้าล่วงหน้านะคะ” พาสยกมือไหว้อย่างนอบน้อม


“อุ๊ย.. มาขอบคง...ขอบคุณแม่ทำไม.. แม่สิต้องขอบใจที่หนูไม่รังเกียจที่จะไปกับคนแก่อีกอย่าง เพราะตาคนนี้พักนี้ไม่ค่อยพาเสียเลย”คุณสินีค้อนบุตรชาย


“ว้า... โดนจนได้” ณุเกาหัว


ที่หน้าบ้านคุณสินีออกมายืนส่งพาสที่ขอตัวกลับไปทำงาน “หนูลาล่ะค่ะคุณป้า”


“เรียกแม่ดีกว่านะ.. เรียกป้าดูห่างเหินจัง”


“ค่ะ... คุณแม่..หนูไปทำงานก่อนนะคะ” พาสไหว้ คุณสินีดึงสาวห้าวเข้ามากอด พาสถึงกับตะลึงแต่ก็เธอกอดตอบผู้สูงวัย เธอรู้สึกถึงความปราถนาดีความจริงใจที่มอบให้มา


“อย่าหักโหมงานมากไปนะลูก”


“ค่ะ” ก้าวถอยออกมายิ้มให้กับคุณสินี


“ณุไปส่งน้อง.. แล้วรอพาน้องไปส่งบ้านด้วยนะลูก” คุณสินีหันไปบอกกับบุตรชาย


“ครับคุณแม่ ไม่ต้องห่วง” ณุเปิดประตูให้ “เชิญครับ...สุดที่รัก”


พาสชกเข้าที่ท้องณุก่อนจะเข้าไปนั่งประจำที่ ณุปิดประตูหันมายิ้มให้มารดา แล้วรีบวิ่งอ้อมไปประจำตำแหน่ง สักครู่รถก็เคลื่อนออกจากบ้านไป

----------------------------------------------------------------3


ตอนที่ทั้งสองเปิดประตูร้านเข้ามาเริ่มจะมีแขกคึกคัก พนักงานต่างพากันไหว้ณุที่เดินตามหลังผู้จัดการสาว ชายหนุ่มทักตอบอย่างเป็นกันเองกับทุกคน นาฎกับเปรียวแย่งกันเข้ามากอดพี่สาวทั้งสามผลัดกันหอมแก้มแล้วพากันเดินไปด้านหลังร้าน ณุเดินตามไปห่างๆ


“สวัสดีค่ะพี่ณุ” สองสาวไหว้ณุ


“อืม.. ไม่รอพี่กลับก่อนล่ะจะได้ลาไปซะพร้อมกันเลย” ณุแซว เขาเดินไปนั่งที่โซฟา ตาก็มองไปที่พาสที่เข้ามาปั๊บก็เริ่มงานทันที


“โธ่... พี่ณุก็” นาฏยิ้มอ้อน


เปรียวยกกาแฟกับน้ำมาวางให้ “กาแฟค่ะ”


“ขอบใจนะเปรียว” ณุยิ้มให้เด็กสาว


เปรียววางน้ำแอปเปิลไว้ให้พี่สาวตรงที่ประจำ พาสเงยหน้ามายิ้มให้น้องนิดหนึ่งแล้วหันกลับไปสนใจงานต่อ เปรียวกับนาฏออกจากห้องเพื่อไปทำงานด้านนอก ปล่อยให้ณุนั่งมองพี่สาวทำงานไปคนเดียว เวลาผ่านไปจนใกล้เวลาที่พาสต้องร้องเพลง


“พาสออกไปทำงานนะฮะ พี่ณุอยู่นี่นะ” เธอเดินออกจากห้องไปปล่อยให้ณุอยู่คนเดียวที่ห้อง จนใกล้เวลาเลิกงาน ณุจึงเริ่มลงมือจัดเก็บเอกสารให้เข้าที่.. แยกเอกสารที่หญิงสาวจะต้องนำกลับบ้าน เขาพอจะรู้ว่าเอกสารชุดไหนต้องไว้ไหน ณุมองผลงานของตนเอง จากนั้นก็หยิบกระเป๋าสะพายของพาสเดินออกมานั่งรอที่บาร์


“มานั่งรอพี่พาสนี่กลัวหายหรือครับพี่ณุ” บุ้งที่เพิ่งว่างจากงานของตนเอ่ยแซว


“ไม่ต้องเลย... ไป.. ไปทำงาน” ณุไล่บุ้งให้ไปทำงาน


“โถ่พี่... ผมเพิ่งจะว่างเนี่ย” บุ้งทำบิดขี้เกียจ


“ไป.. นั่นเจ้าเปรียวมาหาแล้ว” ณุพยักเพยิดให้บุ้งไปรับออเดอร์ที่เปรียว ส่วนเขาก็หันไปมองพาสบนเวทีต่อ


ถึงเวลาเลิกร้านนาฏกับเปรียวที่วันนี้สารถีไม่อยู่ รีบวิ่งมาเกาะพาสตามกันไปที่รถของณุ ชายหนุ่มคุยกับสองสาวเรื่องไปชะอำปลายเดือนหน้า


“ดีค่ะ.. นาฎชอบทะเลตอนอยู่บ้านไปเล่นน้ำบ่อย... เดี๋ยวนี้ไม่ได้ไปเลย” นาฏดูกระตือรือร้น


“เปรียวได้ไปอย่างมากก็แค่บางแสนเอง ดีจังเลยคราวนี้”


พาสฟังน้องๆ ที่มีอาการตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด ก็ตัดสินใจอะไรได้บางอย่างจึงหยิบโทรศัพท์โทรหาเพื่อน


“สวัสดีฮะ... ขอสายปั้นหน่อยฮะ..... พาสฮะ” หญิงสาวถือรอสายอยู่สักครู่


“ปั้นเหรอ......... ช่วงปลายเดือนหน้านายเคลียร์ตัวเองให้ว่างมาเฝ้าร้านกับร้องเพลงให้อาทิตย์หนึ่งดิ”


“แกโทรบอกฉันดึกๆ อย่างนี้เนี่ยนะ แล้วแกจะไปไหน” ปั้นงัวเงียถาม ดูท่าจะหงุดหงิดตามประสาคนที่ถูกปลุกกลางดึก


“ฉันต้องไปชะอำไง... คราวนี้จะเอาเจ้าเปรียวกับนาฎไปด้วย น้องมันไม่ได้ไปไหนมานานแล้ว”


“เออๆ แล้วค่อยคุยกันอีกทีนะ ขอนอนต่อก่อน” ปั้นวางหูไปดื้อๆ


พาสกดโทรศัพท์หาคนต่อไปทันที “บุ้ง... พี่อยากให้บุ้งโทรหาคุณจรรยาเรื่องเบาะรองนั่งที่ตกลงสั่งทำไว้ กับผ้าปูโต๊ะชุดใหม่ให้เขามาเอาผ้าที่ร้านได้เลยนะ แล้วเตรียมทำป้ายเรื่องที่พี่ นาฎ กับเปรียวไม่อยุ่ปลายเดือนหน้านี้หนึ่งอาทิตย์เต็มโดยจะมีพี่วุ่น พี่ปั้นมาร้องแทน”


“พี่พาสแน่ใจแล้วเหรอ” บุ้งถามเพราะถ้าสองคนนั้นขึ้นร้องทีไรลูกค้าหายทุกที


“เออน่า พี่ปั้นเขาเพิ่งได้แฟนใหม่เป็นนักร้องคงพอเรียกลูกค้าได้อยู่ แค่นี้แหละ” หลังจากวางหูพาสก็รับสมุดโน๊ตจากนาฎขึ้นมาจดสิ่งที่สั่งบุ้งไว้กันลืม เธอเหลือบเห็นตารางนัดของพรุ่งนี้


“พรุ่งนี้พี่ณุมีนัดกับเบนอย่าลืมนะฮะ”


“จ้ะ..” ณุเหลือบมองคนที่นั่งข้างๆ แล้วหันกลับไปสนใจทางข้างหน้าต่อ


รถมาจอดสนิทที่หน้าบ้านหลังน้อยหลังจากส่งสองสาวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ณุยกมือพาสมากุมไว้ที่อกเขาทำตาหวานใส่ “พรุ่งนี้เช้าพี่ไม่มาหา... พาสอย่าไปกับคนอื่นนะครับ”


“พี่ณุคิดว่าใครจะมารับพาสฮะ” พาสเงยหน้ามองณุ


“ไม่รู้... แต่ไม่ให้ไปกับใครทั้งนั้น... สัญญากับพี่นะครับ” เสียงเขาช่างเว้าวอน


“ไม่สัญญาฮะ.. เรื่องอะไรมาขอแบบนี้... ไร้สาระรู้ไหมฮะ” พาสดุ


“พาสทำร้ายใจพี่เสมอเลย พี่ขอแค่นี้เองไม่ให้พี่เหรอ” เขายังคงอ้อน


“ไม่... มันไม่มีเหตุผลนี่ฮะ พาสจะไปกับใครมันก็สิทธิ์ของพาสนะ”


“.......” ณุไม่พูดแต่เขากลับเอามือพาสที่กุมไว้นั้นทุบที่อกเต็มแรง


“พี่ณุ... ทำอะไรน่ะ”


“ชอบทำร้ายมันนักก็เอามันให้เจ็บเห็นๆ ไปเลยสิ” เขายังคงทุบไม่เลิก


“พี่ณุ... พาสไม่ได้คิดจะทำให้พี่เจ็บนะ พาสแค่ก็แค่....” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มลง


“ไม่จริง... ก็พาสพูดอยู่เนี่ย... พี่น้อยใจนะเจ็บในนี้ด้วย” ณุทำท่าจะทุบอกซ้ำ


“หยุดนะ... เอาล่ะ...เอาล่ะ พาสยอมแล้ว” หญิงสาวพยายามรั้งมือตัวเองเอาไว้


“.....” ณุมองหน้าไม่พูดอะไร


พาสละล้าละลังทำอะไรไม่ถูก ณุไม่เคยทำร้ายตัวเองอย่างนี้มาก่อนเธอค่อยๆ เอื้อมมือไปลูบที่แผ่นอกของชายหนุ่ม “เจ็บไหมฮะ”


ไม่มีเสียงตอบจากคนตรงหน้า แต่แล้วพาสต้องตกใจเมื่อณุกระชากแขนอย่างแรงทำให้พาสถลาเข้าไปหาเขา หน้าของคนทั้งสองอยู่ชิดกันจนจมูกโด่งของณุชนเข้ากับแก้มใส ชายหนุ่มค่อยๆ บรรจงประทับริมฝีปากของเขาที่แก้มนวลมือใหญ่เลื่อนมาจับที่ท้ายทอยล็อคไม่ให้พาสถอยหนีได้ จากนั้นค่อยๆ ประทับจูบที่ริมฝีปากอิ่ม.. พาสแข็งขืนพยายามดิ้นหนีสัมผัสหวาม ร่างกายน้อยๆ เริ่มสั่นไหวหัวใจเต้นถี่แรงขึ้นทุกที มือไม้เริ่มเปะปะสุดท้ายร่างบางก็อ่อนยวบ เธอตกอยู่ในอ้อมกอดอุ่นของณุ ชายหนุ่มย้ำสัมผัสหนักๆ อีกครั้งก่อนจะค่อยๆ ถอนจุมพิตนั้นอย่างอ้อยอิ่ง เขากอดกระชับร่างของพาสเอาไว้แนบอก หญิงสาวทำได้เพียงซุกหน้านิ่งอยู่กับไหล่ของเขาด้วยความอาย


“พี่รักพาสนะคะ.. พยายามเข้าใจไม่หวงไม่อยากให้ต้องรำคาญใจ แต่มันยากเหลือเกินคนดี.. เข้าใจพี่สักนิดเถอะนะครับ” ณุกระซิบที่ข้างหู


พาสได้แต่พยักหน้ากับอกอุ่น... หน้าของเธอแดงระเรื่อ “พี่ณุ...”


“หืม...” ณุขานรับเสียงนุ่ม


“อย่าทำร้ายตัวเองอย่างเมื่อกี้อีกนะฮะ พาสไม่ชอบ” พาสบอกเสียงเบา


“ก็พาสน...”


“พี่ณุ.. นะฮะแล้วพาสจะทำตามที่พี่ณุขอ นะฮะ”


“แน่นะคะ...” ณุหอมแก้มใสอีกฟอดใหญ่ “ชื่นใจจัง”


“ปล่อยได้แล้วฮะ... ” พาสพยายามดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของณุ


เมื่อชายหนุ่มปล่อยให้เป็นอิสระเธอรีบเปิดประตูก้าวลงจากรถ วิ่งเข้าบ้านไม่รอส่งณุเหมือนทุกครั้ง ณุยิ้มกับตัวเองอย่างมีความสุข



ทั้งสองคนไม่ได้รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมาที่พวกเขาตลอด ตั้งแต่รถของณุเข้ามาจอดส่งคนรัก เอียนเอามือกุมพวงมาลัยรถไว้แน่น ดวงตาสีฟ้าส่องประกายวาวด้วยความดุดัน


“นายอย่าได้หวังเลยว่าจะได้พาสไป” เขาพูดด้วยความหมายมาด


เอียนค่อยๆ เคลื่อนรถช้าๆ มาจอดหน้าบ้านของหญิงสาว เขาแหงนหน้ามองผ่านกระจกเข้าไปในตัวบ้านที่มีแต่ต้นไม้บดบังเห็นเพี่ยงหลังคาไกลๆ


“ผมต้องได้คุณมาเป็นของผม.......พาส.......” เขาพูดเสียงเย็น


ด้านพาสรีบตรงขึ้นห้องนอนเธอล้มตัวลงนอนบนเตียงคว้าตุ๊กตาตัวโปรดมากอด หญิงสาวไม่สามารถห้ามหัวใจที่รัวเป็นกลองชุดให้หยุดลงได้ เธอมีผู้ชายคนนี้เข้ามาครองหัวใจอย่างสมบูรณ์แต่ก็ยังคงกลัวบางสิ่งที่มันซ่อนอยู่ลึกๆ ไม่อยากทำให้ใครต้องผิดหวังกับการที่มารักเธอ พาสต้องตื่นจากภวังค์เมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น พี่สาวที่รักก้าวเข้ามานั่งข้างๆ


“แม่กลับบ้านแล้วนะ”


“ดีจัง... ค่อยโล่งอกหน่อย” พาสซบหน้ากับไหล่ของพี่สาว


“วันนี้ไปไหนมาบ้างล่ะเรา”


“ไปพบกับแม่พี่ณุมาค่ะ ท่านน่ารักมากใจดีอีกต่างหาก ท่านให้ปลาเรียกว่าแม่ด้วยนะคะ”


“อืม... ดีแล้วที่ท่านเอ็นดูน่ะ”


“ท่านชวนไปพักที่ชะอำปลายเดือนหน้านะคะ”


“ทำไมต้องปลายเดือนหน้า” พี่กานต์สงสัย


“พอดีปลารับงานไว้ที่ชะอำ ต้องไปช่วงปลายเดือนหน้า ท่านเลยถือโอกาสไปพักที่นั่นด้วย”


“ปกติพี่เห็นเบนเวลาที่รับงานให้ปลา เขาไม่ค่อยให้ไปไหนไกลนี่นา เห็นห่วงเพื่อนไม่อยากให้ไปค้างหรือต้องเดินทางไกลๆ สักที.... แล้วทำไม่คราวนี้ถึงให้ไปได้นี่ถ้าไม่ค้างต้องใช้เวลาไปกลับเหนื่อยแย่”


“คือว่างานนี้ปลารับทำเองค่ะ แต่ก็ให้เบนช่วยเหมือนเดิมนะคะ..... พอดีเขาแจ้งจำนงมาที่ปลาโดยตรงน่ะพี่กานต์”


“อืม... ดีนะ แสดงว่าเขามั่นใจฝีมือปลาสิ” พี่สาวอดปลื้มไปกับน้องไม่ได้ที่มีลูกค้าถูกใจงานของน้อง


“ก็คงงั้น... ตกลงเตรียมตัวไว้นะคะเราจะไปทะเลกัน”


“ดีเหมือนกัน”


“ช่วงนี้แม่ยังไม่หายดี ฝากพี่กานต์ดูแลแม่ด้วยนะคะ”


“อย่าห่วงเลยพี่จะดูแลแม่อย่างดี... เอาล่ะหมดเรื่องจะบอกแล้วไปอาบน้ำนอนได้นี่ก็ดึกมากแล้ว”พาสส่งมือให้พี่สาวช่วยดึงออกจากเตียง เธอกอดเอวพาพี่สาวไปส่งที่หน้าห้อง



ข้างณุที่กำลังนอนหลับในมือข้างหนึ่งมีกล่องกำมะหยี่กล่องเล็กที่เขาขอจากมารดาตั้งแต่ตอนที่กลับมาถึงบ้าน ซึ่งคุณสินีได้มอบแหวนที่เธอได้รับจากสามีผู้ล่วงลับเป็นแหวนทองคำขาวเกลี้ยงๆ มีเพชรรูปหัวใจฝังอยู่ตรงกลางเรือนให้บุตรชาย เขากราบแทบตักมารดานั่นแสดงว่าผู้เป็นแม่ยอมรับในตัวคนที่เขารักแน่นอนแล้วนั่นเองท่านถึงมอบของสำคัญชิ้นนี้กับเขา ณุจึงมีความสุขใบหน้ายามหลับเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม


เช้าวันใหม่ณุกับเบนกำลังช่วยกันตรวจนับของและให้คนช่วยยกไปวางตามจุดที่พาสกำหนดไว้ให้ ส่วนของตกแต่งชิ้นปลีกย่อยก็นำมาวางไว้ด้านหนึ่ง ก่อนกลับคนขับรถได้ยื่นกล่องใบย่อมที่แกะสลักอย่างสวยงามให้ณุ


“คุณวลีบอกให้นำมาให้กับคุณพาส.. ยังไงผมฝากด้วยนะครับ”


“ครับ.. ยังไงเดี๋ยวผมจะเอาไปให้ ฝากขอบคุณพี่วลีแทนพาสด้วยนะครับ”


ณุขอตัวเอาของไปเก็บที่รถปล่อยให้เบนดูของที่ถูกส่งมามาวางไว้ถูกตำแหน่งตามผัง ณุเดินกลับเข้ามาเห็นเบนกำลังง่วนจึงเข้าไปช่วย


“มีอะไรให้พี่ช่วยไหม”


เบนเงยหน้ามองณุ “ผมแค่ตรวจทานตำแหน่งเท่านั้นเองครับ.. เกิดวางผิดที่กลัวพาสเขาจะหงุดหงิด” เบนพูดอย่างอารมณ์ดี


“เฮ้อ.. ทำงานกับคนดุนี้น่ากลัวนะ” ณุพยักหน้าเข้าใจ


“เขาเป็นคนละเอียดครับ พี่ณุ แต่ก็ไม่หนักหนาสำหรับการงานที่ได้ร่วมกันทำหรอกครับ”


“พี่เชื่อ” ณุรู้ถึงความตั้งใจทำงานของพาสเป็นอย่างดี เธอจะทุ่มเทกำลังแรงกายแรงใจกับทุกอย่างที่เธอทำ


“เสร็จแล้วนะครับหน้าที่ผม ยังไงต้องขอตัวกลับไปทำงานต่อ” เบนมองนาฬิกาที่ข้อมือ


“ครับ.. นี่พี่ก็ว่าจะไปหาพาสเหมือนกัน.. ไปครับ” ณุเดินนำเบนออกจากอาคารเขาจัดการล็อคประตูสำนักงาน หนุ่มเข้มยังคงยืนเป็นเพื่อนณุเมื่อเรียบร้อยแล้วทั้งสองต่างแยกย้ายกันไปคนละทาง



ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับคนที่ก้าวเข้ามาในห้องมือของเขาถือกล่องไม้แกะสลักมาด้วย ณุนำกล่องมาวางบนโต๊ะทำงานของพาส


“ลูกปลาคะ” ณุเรียกเมื่อเห็นว่าคนรักยังคงง่วนอยู่กับงานไม่สนใจหันมามองเขาสักนิด


ได้ผลอย่างที่ณุคิดไว้พาสเงยหน้าขึ้นมองเขาทันที ชายหนุ่มรีบชูกล่องในมือให้เธอดู ความตั้งใจเดิมที่จะต่อว่าณุหายไปเมื่อเห็นกล่อง พาสยื่นมือไปรับมาวางตรงหน้า เธอสัมผัสอย่างแผ่วเบาสีหน้าบ่งชัดว่าได้ของต้องใจ


“กล่องนี้แกะสวยมากทีเดียว” ณุเอ่ยขึ้น


“พี่วลีฝากมาให้หรือฮะ” พาสหมุนกล่องไปมา


“จ้ะ.. ข้างในมีอะไรพี่อยากรู้จัง”


“กำไลฮะ.. เป็นกำไลเงินโบราณ” พาสบอก มือก็ค่อยๆ เปิดฝากล่องขึ้น ณุมองเห็นกำไลเงินสลักลายเถาแบบโบราณ แกะอย่างปราณีตบรรจง


“สวยมาก”


“ฮื้อ...” พาสพยักหน้า น้ำตาค่อยๆ ไหลเอ่อล้นจากเบ้าตา


ณุหมุนเก้าอี้ให้หญิงสาวหันมาประจันหน้า ชายหนุ่มเชยคางของพาสเขาเอาผ้าซับน้ำตาให้ “ร้องไห้ทำไมคะคนดี”


“ก็ไม่คิดว่าพี่วลีจะให้ของสำคัญแบบนี้กับพาส มันเป็นของเก่าของที่บ้านพี่วลี พาสเห็นอยู่ในห้องอุ๊ย” พูดด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น อุ๊ยซึ่งหมายถึงยายของวลีที่เสียไปเมื่อปีที่ผ่านมา


“พี่เขาให้เพราะรักไงคะ อย่าร้องไห้เลยเดี๋ยวตาบวมกันพอดี” เขาปัดผมที่ปรกหน้าให้


“อืม..” พาสยิ้มทั้งน้ำตา


“ตาพี่บ้างดีกว่านะ พี่ก็มีของจะให้เหมือนกัน” ณุจูงมือพามานั่งด้วยกันที่โซฟา


“อะไรฮะ” พาสถามอย่างสงสัย


“........” ณุไม่พูดแต่เขาจับมือพาสขึ้นกุมไว้


“มีอะไรฮะ” พาสสงสัย


ชายหนุ่มหยิบแหวนวงน้อยขึ้นมา พาสมองแหวนที่มือณุหญิงสาวทำท่าจะชักมือหนีแต่ชายหนุ่มจับมือน้อยๆ นั้นไว้มั่น แล้วค่อยๆ สวมแหวนวงสวยเข้าที่นิ้วนางของเธอ ณุยกมือที่เขาเพิ่งสวมแหวนขึ้นจูบ หญิงสาวอึ้งพูดอะไรไม่ออกเธอมองแหวนที่นิ้วสลับกับมองหน้าณุที่ส่งยิ้มหวานมาให้


“พี่ขอคุณแม่มา บอกท่านว่าจะมาขอจองสาวห้าวคนนี้ แหวนวงนี้คุณพ่อพี่ท่านมอบให้คุณแม่ตั้งแต่สมัยรักกันใหม่ๆ ซึ่งท่านรักแหวนวงนี้มาก ท่านดีใจและเต็มใจส่งต่อแหวนวงนี้มาสู่คนที่พี่รักคนนี้นะครับ”


พาสนิ่งไปครู่แล้วค่อยๆ เอ่ยขึ้น “พี่ณุมั่นใจในตัวพาสแล้วเหรอฮะ ไม่กลัวผิดหวังหรือฮะ”


“พี่บอกแล้วไงคะ พี่รักที่พาสเป็นอยู่ไม่ได้รักที่รูปสัมผัสนะครับคนดี แต่พี่ว่าพาสของพี่ออกจะสวย”


พาสยิ้มน้ำตาซึม “ขอบคุณฮะ...เป็นของที่มีค่ากับพาสมากเลยฮะ”


“ตกลงสาวห้าวคนนี้พี่จองแล้วนะครับ...ห้ามคืนคำเด็ดขาด” ณุขโมยหอมแก้มสาวไปหนึ่งที


“เอ๊ะ.. พาสไปรับปากพี่ณุตั้งแต่เมื่อไหร่ฮะ ว่าให้พี่ณุจองพาสได้เนี่ย” สาวห้าวทำเฉไฉ


“อ้าวก็รับแหวนพี่ไปแล้วนี่ครับ” ณุท้วง


“รับแหวนแต่ไม่ได้รับปากสักหน่อย”


“อย่างนี้ก็แย่สิ... งั้นต้องรีบหาทางจับจองอย่างเป็นทางการแล้วสิเนี่ย” ณุทำท่าคิดหนัก


“เรื่องของพี่ณุ พาสไม่เกี่ยวสักหน่อย ไปทำงานต่อดีกว่า วันนี้ต้องทำงานให้เสร็จไม่งั้นคงไปตกแต่งสำนักงานพี่ณุอย่างไม่เป็นสุขแน่เลย” เธอกลับมานั่งทำงานตามเดิม


“พี่ช่วยนะจะได้เสร็จเร็วๆ พาสจะเอาแฟ้มไหนบอกเดี๋ยวพี่หยิบให้” ณุรีบขันอาสา


“ห้ามบ่นนะฮะ”


นาฎกับเปรียวมาแง้มประตูแอบดู เห็นณุถูกพาสแกล้งใช้งานให้หยิบนั่นจับนี่ตลอดก็อดยิ้มขันซะไม่ได้ ทั้งสองค่อยๆ ถอยกลับไปทำงานต่อ

จบบทที่ 11


Create Date : 27 กรกฎาคม 2549
Last Update : 28 กรกฎาคม 2549 1:55:35 น. 12 comments
Counter : 313 Pageviews.
Share

 
น้องเจ กำลังสนุกเชียว จบซะแล้ว รีบๆ มาต่อนะจ๊ะ
พี่ขอเป็นกำลังใจให้อีกคนนะ


โดย: ป้าตุ๊ IP: 124.120.236.63 วันที่: 27 กรกฎาคม 2549 เวลา:23:37:00 น.  

 
หนุกจิงๆ พี่เจ คือว่า อ่านแล้วคิดว่าถ้าเป็นน้องปลาแล้วเจอหนุ่มอย่างพี่ณุนี่เขิลลลลแย่ หึหึ
(ยิ่งนึกถึงคาแรกเตอร์พาส เอิ๊กกก)


โดย: ElmO IP: 58.8.5.248 วันที่: 28 กรกฎาคม 2549 เวลา:1:32:05 น.  

 
แวะมาอ่านนิยายก่อนนอนของพี่เจค่ะ วันนี้เพิ่งกลับมาเหนื่อยจังเลย มาอ่านนิยายพี่เจแล้วหายเหนื่อยเลยค่ะ แล้วอยากอ่านต่ออีกด้วยอ่ะค่ะ อิอิ...

.....อ่านแล้วเขินแทนพี่พาสจังค่ะ อิอิ..


โดย: nazei IP: 202.12.74.5 วันที่: 28 กรกฎาคม 2549 เวลา:1:46:05 น.  

 
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ เหมือนที่บอกค่ะไม่ชอบยังไงบอกกันได้ รับฟังเสมอ


โดย: jd_spn วันที่: 28 กรกฎาคม 2549 เวลา:2:04:27 น.  

 

รู้สึกเหมือนน้อง nazei ค่ะ อ่านแล้วเขิลล์จัง แต่ชอบนะ

สนุกดีค่ะ เป็นกำลังใจนะคะ


โดย: พี่จิน IP: 124.121.147.30 วันที่: 28 กรกฎาคม 2549 เวลา:6:09:11 น.  

 

เอากำลังใจมาฝาก อิอิ












โดย: pon00 IP: 125.24.82.158 วันที่: 28 กรกฎาคม 2549 เวลา:6:23:40 น.  

 
พี่เจค่ะ....โอ้ยอ่านมันทีเดียว 3 - 11 สนุกมากค่ะ เขินก็เขิน

ว่าแต่ว่าไอ้ตาคุณเอียนเนี่ย...... ชริ เดี๋ยวหมูเล็กตามไปจัดการให้ก็ได้นะพี่ (แม๋ บรรยายว่าหล่อใช่ไหมพี่...อิอิ ทำเพื่อพาสนาและพี่ณุนะเนี่ย ไม่ได้เต็มทำเลยอ่ะ...

ปล. ฝากถึงชาว Chalala ทุกคนนะค่ะ ช่วงนี้หมูเล็กคงหายหน้าหายตาไปบ้างค่ะ (เพราะเค้าเล่น net ไม่ได้อ่ะ แต่ยังรักพาสและคิดถึงชาว Chalala ทุกคนนะค่ะ

รักนะ รู้มัย


โดย: mu-lek IP: 202.91.23.1 วันที่: 28 กรกฎาคม 2549 เวลา:11:35:41 น.  

 
พี่เจขา อ่านแร้วเขิลล์แทนพี่พาสอ่า อิอิ


โดย: นู๋ใหม่ IP: 203.209.126.149 วันที่: 28 กรกฎาคม 2549 เวลา:20:55:25 น.  

 
อ่านมันส์มากค่า น่ารักอ่ะ

ขอบคุณนะค้า


โดย: ดอกซากุระบานแค่เจ็ดวัน วันที่: 28 กรกฎาคม 2549 เวลา:21:33:25 น.  

 
น้องเจ ท่าทางนายเอียนจะโหดมากนะ ต้องหาบอดีการ์ด
มาคุ้มกันลูกปลาซะหน่อยแล้ว


โดย: ป้าตุ๊ IP: 124.120.236.163 วันที่: 29 กรกฎาคม 2549 เวลา:0:14:57 น.  

 


โดย: friend2005 (friend2005 ) วันที่: 31 กรกฎาคม 2549 เวลา:11:47:28 น.  

 
สวัสดีฮะ คือขอถามอะไรเป้นการส่วนตัวกับเจ้าของกะทู้ได้ไหมฮ่ะ friend2005_8@hotmail.com เกียวกับเรื่องนี้อ่ะที่เจ้าของกะทู้เขียน ฮะ ขอบคุณฮะ


โดย: friend2005 (friend2005 ) วันที่: 31 กรกฎาคม 2549 เวลา:11:49:30 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

jd_spn
Location :
สมุทรปราการ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

-ความรักเป็นสิ่งสวยงามแต่มิใช่จะเกิดได้ง่ายดาย เมื่อได้มาก็จงเก็บรักษาไว้ เพื่อจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจทีหลัง
-อยากมอบสิ่งดีๆ ให้กับทุกคน และมอบความรักให้กับคนอันเป็นที่รักทุกคน
คุยกันหลังไมค่กดที่ตุ๊กตาเด็กเล่นน้ำนะคะ
cursor
Friends' blogs
[Add jd_spn's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.