เราเป็นตัวเรานั่นดีที่สุด
Group Blog
 
All blogs
 
ฤ รัก บทที่ 17

ฤ รัก บทที่ 17 ดอกรักกลับผลิบาน
---------------------------------------------------------------


เกือบอาทิตย์แล้วที่ณุเอาแต่บ่นอยากกลับบ้าน เช้าวันนี้ก็เช่นกันตั้งแต่ตื่นนอนมาณุคอยอ้อนให้พาสเช็ดตัวให้แทนที่จะให้พยาบาลเช็ด


“นะ.. พี่ไม่ชอบให้คนอื่นมาเช็ดตัวให้... ปลาเช็ดให้พี่หน่อยสินะ..”


“ไม่เอา.... ให้พี่พยาบาลมาเช็ดให้น่ะดีแล้ว” พาสส่ายหัว


“พี่เขินจะแย่.... ให้ใครก็ไม่รู้มาเช็ดตัว” ณุงอแง


“ไม่....” พาสทำหน้าขึงขัง เธอยกออดขึ้นกดเรียกพยาบาล “พี่คะคนไข้ตื่นแล้วค่ะ เช็ดตัวให้ด้วยนะคะ”


“ปลาใจร้าย” ณุหน้าง้ำ


“.... หึหึ...” พาสกลับไปนอนเอกเขนกบนโซฟาตัวยาว


“.............” ณุได้แต่มองค้อนหญิงสาว


พยาบาลสองคนเดินเข้ามาในห้อง อีกคนเข็นรถที่มีอ่างเช็ดตัวมาที่ข้างเตียง จัดการรูดม่านปิดเพื่อเช็ดตัวให้กับชายหนุ่ม


“ลูกปลา...” เสียงเรียกดังมาจากหลังม่าน


“ฮะ” พาสที่นอนอยู่ขานรับ


“อย่าไปไหนนะ..”


“อืม..... อยู่ตรงนี้แหละ” พาสนอนยิ้มสบายอารมณ์


สักพักใหญ่ม่านก็ถูกเปิดออก ณุถูกเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่เรียบร้อยแต่ใบหน้าของเขายังคงหงิกเป็นลูกมะกรูด พยาบาลสาวมองพาสแล้วยิ้มให้ก่อนจะเดินออกจากห้องไป


“ไหนดูสิตัวหอมหรือยัง...” พาสกลับมานั่งที่ขอบเตียงทำจมูกฟุดฟิด “อืม.... ใช้ได้”


“เห็นพี่ป่วยสินะ... ได้ทีเอาใหญ่เลย” ณุงอแง


“อะไรกันมีสาวๆ มาเช็ดตัวให้แทนที่จะอารมณ์ดี กลับมาทำหน้าบูดงี้ละฮะ หมดหล่อกันพอดี” พาสยื่นหน้าเข้าไปใกล้


“ก็พี่ไม่ชอบ...” ณุยังคงทำหน้าตูม


“ฮึ...ฮี” พาสกลับยิ้มชอบใจ “เขาทำอะไรก็ปล่อยเขาทำไปสิฮะ หน้าที่เขานี่... อีกไม่กี่วันก็ไม่ต้องมาเจอกับพวกเขาแล้ว”

.
“ก๊อก...ก๊อก...” ประตูถูกเปิดออก คุณสินีเดินเข้ามาพร้อมกับเบนตามด้วยตำรวจอีกสองนาย


พาสลุกจากเตียงเมื่อเห็นคุณสินีและเพื่อนเดินเข้ามา และยิ่งต้องแปลกใจเมื่อมีตำรวจตามเข้ามาด้วย


“สวัสดีค่ะแม่... เอ่อสวัสดีค่ะคุณตำรวจ” พาสไหว้มารดาก่อน แล้วหันไปไหว้ตำรวจทั้งสองนาย


“สวัสดีครับแม่” ณุไหว้มารดา


“คุณตำรวจเขามาสอบถามตามหน้าที่น่ะจ้ะ... เขาต้องการสอบปากคำเพิ่มเติม” คุณสินีบอกกับลูกทั้งสอง


“สวัสดีครับ” ตำรวจทั้งสองยิ้มให้กับณุ


“ครับ” ณุรับคำ


“คือจากการตรวจที่เกิดเหตุ เราได้สอบกับผู้เห็นเหตุการณ์โดยรอบนั้นแล้วนะครับ ทุกคนพูดเหมือนกันว่า รถมอเตอร์ไซท์คันดังกล่าวได้วิ่งด้วยความเร็วสูง และดูเหมือนจะเจตนาตัดหน้ารถคุณด้วยนะครับ และรถคันนั้นก็ไม่ได้ติดป้ายทะเบียนด้วยสิครับ ผมจึงต้องขอความร่วมมือในการให้ปากคำของคุณน่ะครับ” หนึ่งในสองกล่าวขึ้น


“คุณตำรวจคิดว่าเป็นการเจตนาหรือครับ” ณุย้ำถาม


“ครับ... ผมอยากทราบว่าคุณมีศัตรูทางธุรกิจหรือทางไหนบ้างไหมครับ... นี่อาจเป็นเพียงการขู่เท่านั้น” ตำรวจนายเดิมถามต่อ


“ไม่ครับ.... งานผมไม่มีผลประโยชน์ขนาดให้ใครมาทำร้ายหรอกครับ” ณุตอบตามจริง


“เรื่องส่วนตัวละครับ”


ณุหันมามองหน้าพาสก่อนหันกลับไปตอบ “ไม่ครับ.... ไม่มี”


“แน่นะครับ...ว่าไม่มี” ตำรวจย้ำถามณุ แต่ตามองทุกคนหาความผิดปกติ


“ครับแน่” ณุตอบด้วยสีหน้าจริงจัง


“ถ้างั้นพวกผมขอตัวก่อน... ยังไงถ้านึกอะไรออกติดต่อเราทันทีนะครับ” ตำรวจทั้งสองนายลากลับ


เบนเดินไปส่งตำรวจทั้งสองนายที่หน้าประตูห้อง “ขอบคุณนะครับ”


พาสจ้องหน้าของณุ “พี่ณุมีอะไรปิดบังปลาใช่ไหม... ปลาก็สงสัยอยู่ว่าทำไมพี่ณุถึงเกิดอุบัติเหตุได้”


“ของมันเกิดกันได้อยู่แล้วนี่จ๊ะ... โธ่....” ณุอ้อน


“ไม่จริงปลาไม่เชื่อ จะบอกปลามาดีๆ หรือว่าต้องให้ไปถามคนอื่นก่อน... ถ้ารู้จากคนอื่นพี่ณุคงรู้นะฮะว่าผลลัพธ์มันจะเป็นยังไงถ้าทำให้ปลาโกรธ” พาสขู่


“ปลาจ๋า...” ณุเรียกเสียงอ่อนเสียงหวาน


“ไม่ต้องมาจ๊ะจ๋าเลย ยิ่งทำแบบนี้แสดงว่าจริงใช่ไหมฮะ” พาสเข้าไปยืนใกล้ๆ


“แม่ครับช่วยผมด้วย” ณุหันไปหาที่พึ่ง


“พี่ณุ.... พูดมา” พาสดึงแขนให้ชายหนุ่มหันมาทางเธอ


“ก็ไม่มีอะไรมาก.... แค่มีจดหมายขู่มาที่บริษัทให้พี่เลิกยุ่งกับปลา....” ณุอ้อมแอ้มตอบ


“แล้วสาเหตุที่พี่ณุขับรถมาหาปลาวันที่มีอุบัติเหตุล่ะ”


“จดหมายบอกว่า จะขอรับตัวปลาไปในวันนั้นน่ะจ้ะ” ณุพยายามยิ้มเอาใจ


“นี่เหรอฮะที่ว่าไม่มีอะไรของพี่ณุ” พาสโวยเสียงดัง เธอหันไปมองเพื่อน “รู้เรื่องนี้ด้วยหรือเปล่า...”


“อืม.. รู้...” เบนพยักหน้า


“มิน่าถึงว่าพักนี้ขยันเข้าร้านกันจัง.... พี่ณุใช้ให้ไปเฝ้าสิ... เดี๋ยวนี้เข้ากันดีจริงนะ” พาสประชดเพื่อน


“อย่าต่อว่าพี่เขาเลยลูก... พี่เขาห่วงหนูและไม่อยากให้ปลาคิดมากน่ะลูก” คุณสินีเข้ามาลูบหลังว่าที่สะใภ้ของท่านเบาๆ


“แม่ดูสิคะ.... อย่างน้อยถ้าปลารู้.... พี่ณุโทรหาปลาก็ได้นี่... เรื่องแบบนี้คงไม่เกิด” พาสต่อว่าณุ


เบนมองว่าเรื่องนี้คงต้องให้สองคนเคลียร์กันเอง เขาจึงขอตัวกลับ “ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ไว้เจอกันนะครับพี่ณุ” เขาไหว้ลาทุกคนแล้วรีบออกจากห้องไป


“แม่ก็กลับด้วยดีกว่า... ลูกสองคนเคลียร์กันเองนะลูก.... ปลาอย่ารุนแรงกับพี่เขานักนะ” คุณสินีทิ้งบุตรชายเช่นกัน


พาสหันมาสนใจมารดาแทน “คุณแม่มากับใครคะนี่”


“นายหงวนรออยู่ที่รถจ้ะ... พาสละลูกวันนี้เฝ้าพี่เขาไหม”


“อย่าปล่อยพี่ไว้คนเดียวนะ” ณุอ้อน


“ขอปลาคิดดูก่อนนะฮะ..... ปลาไปส่งแม่แล้วจะกลับมาให้คำตอบ” พาสหันมาทางคุณสินี “ไปค่ะคุณแม่พาสไปส่งที่รถนะคะ”


“ดุจัง...” ณุพูดไล่หลัง


.
พาสมายืนรอรถกับคุณสินีที่หน้าตรงประตูทางเข้าอาคาร พอน้าหงวนมาจอดเทียบพาสก็ลาคุณสินี เธอรอจนท่านขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว ถึงได้เดินกลับเข้าด้านใน พาสแวะซื้อหนังสือกับขนมและน้ำที่ช๊อป เมื่อเสร็จก็มาขึ้นลิฟท์เพื่อกลับขึ้นห้อง


“ซื้อขนมมาฝากฮะ... สาวๆ” พาสยื่นขนมที่ซื้อส่งให้พวกพยาบาลประจำวอร์ด


“ขอบคุณค่ะ” พยาบาลยิ้มให้


“ไม่เป็นไรฮะ สำหรับสาวๆ ยินดีเสมอ” พาสยิ้มหวานให้


เธอเดินมาจะถึงหน้าห้องก็เห็นเอียนกำลังเดินมาทางเธอ


“พาสครับ..” เอียนตรงดิ่งมาหาพาสทันที


“คุณเอียน สวัสดีฮะ.... มาเยี่ยมพี่ณุเหรอฮะ” พาสถามอย่างสงสัยว่าเอียนรู้ได้ยังไง


“ครับ... ผมไปที่ร้านแสนรักมาครับ... เลยทราบว่าช่วงนี้พาสมาเฝ้าคุณณุที่ประสพอุบัติเหตุ... ผมก็เลยมาเยี่ยมครับ”


“คุณเอียนเข้าไปหาพี่ณุแล้วหรือฮะ” พาสมองจากที่เขาเดินกลับออกมา


“ครับ.... คุยกันนิดหน่อย... เห็นคุณณุท่าทางเพลียผมเลยขอตัวกลับ... ก็มาเจอพาสนี่ละครับ”


“ฮะ...” พาสพยายามจับผิดเอียนตามที่คนอื่นเคยพูด เพราะณุจะมีเรื่องเกี่ยวกับเธอก็เฉพาะกับคนๆ นี้เท่านั้น แต่เขาก็ไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอะไรให้เธอเห็น แถมยังมาเยี่ยมณุอีกต่างหาก


“ไหนๆ แล้ว พาสเดินไปส่งผมหน่อยได้ไหมครับ เราไม่ได้คุยกันนานแล้วนะครับ” เขาพูดเป็นเชิงตัดพ้อ


“เอ่อ... ก็ได้ฮะ” พาสไม่อยากเสียมารยาท เขาอุตส่าห์มาเยี่ยมณุ


ทั้งสองเดินผ่านหน้าเคาน์เตอร์ห้องพักพยาบาล พาสยิ้มให้สาวๆ ในห้องนั้นแล้วเดินลงลิฟท์ไปพร้อมกับเอียน ปล่อยให้สาวๆ พล่ามถึงความหล่อบาดใจของเอียนและคนป่วยที่นอนอยู่ ทุกคนดูอิจฉาพาสที่ดูจะมีแต่หนุ่มหล่อห้อมล้อม จนเมื่อได้สัญญาณจากห้องผู้ป่วยทุกคนจึงแยกย้ายกันไป


“คะ... คุณณุต้องการอะไรคะ”


“ผมอยากถามว่าพอจะเห็นคุณปลาบ้างไหมครับ เธอฝากอะไรไว้หรือเปล่า” ณุไม่เข้าใจว่าทำไมปลาถึงหายไปนาน หรือว่างอนเขาจนหนีกลับไปแล้ว


“ค่ะคุณปลา.... เธอลงไปส่งผู้ชายที่มาเยี่ยมคุณเมื่อครู่นี้น่ะค่ะ”


“ใครครับ... ใครมาเยี่ยมผม ไม่มีนี่ครับ” ณุสงสัย


“เป็นหนุ่มลูกครึ่งน่ะค่ะ”


“ขอบคุณครับ” ณุวางหูโทรศัพท์ แล้วกดโทรหาเบน “เบน..... พี่ณุนะ”


“ครับ... มีอะไรเหรอครับ... หรือยังคุยกันไม่รู้เรื่อง”


“ไม่ใช่คือเมื่อครู่พยาบาลบอกว่านายเอียนมาเยี่ยมพี่ แต่เขาไม่ได้เข้ามานะ อีกอย่างพยาบาลบอกว่าพาสเดินไปส่งนายนั่น จนป่านนี้ยังไม่กลับขึ้นมาเลย พี่เป็นห่วง” ณุพูดไปก็เปลี่ยนเสื้อผ้าไป


“พี่ณุจะเอาไงครับ... ให้ผมกลับไปที่โรงพยาบาลไหม” เบนจอดรถเข้าข้างทาง


“เบนรู้ว่าบ้านเขาอยู่ไหนใช่ไหม... ลองไปเลียบๆ เคียงๆ ถามให้พี่หน่อย”


“ได้ครับ... ไปเดี๋ยวนี้ละครับ” เบนหมุนพวงมาลัยกลับเข้าสู่เส้นทาง


ณุโทรศัพท์หากีกิ “กีกิมาหาพี่ที่โรงพยาบาลด่วน เอียนหลอกพาพาสไป” ณุวางหูจากกีกิก็หันมาจัดการกับตัวเองต่อ


พยาบาลเดินเข้ามาเห็นณุเปลี่ยนเสื้อผ้าเธอจึงรีบเข้าไปห้ามเขา “คุณจะไปไหนคะ คุณหมอยังไม่อนุญาตนะคะ”


“ผมอยู่ไม่ได้ครับ.... รบกวนช่วยติดต่อฝ่ายการเงินด้วยครับ” ณุยังคงวุ่นวายกับตัวเอง เขาดูหงุดหงิดที่ทำอะไรได้ไม่ถนัดนัก


“แต่ว่า...”


“ผมสบายดี... แต่ตอนนี้คนรักผมอยู่ในอันตราย... ช่วยผมหน่อยเถอะครับ” ณุหันมาขอร้อง


“คุณปลาเธอแค่ไปส่งเพื่อนนี่คะ... อีกสักครู่ก็คงมาละค่ะ” เธอเห็นว่าพาสไปกับเอียนซึ่งไม่ได้มีท่าทีผิดปกติ


“เขาไม่ได้มาเยี่ยมผม... เขามาหลอกเอาคนรักผมไป... ช่วยผมนะครับ” ณุย้ำอย่างร้อนรน


“ค่ะ... ค่ะ...” ทั้งที่ยังไม่เข้าใจดีนักแต่เธอก็รีบไปจัดการให้


กีกิกับนาฏรุดมาถึงโรงพยาบาลเห็นณุกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ กีกิคอยกอดปลอบนาฏที่ร้องไห้มาตลอดทางด้วยความเป็นห่วงพี่สาว พอณุวางสายก็หันมาหาน้องทั้งสอง
“เบนบอกว่าที่บ้านไม่รู้ว่าเอียนไปไหน... แต่เห็นว่าให้แม่บ้านไปดูแลบ้านที่ชะอำเมื่ออาทิตย์ก่อน”


“งั้นก็แสดงว่า... เขาอาจจะเอาพี่พาสไปที่บ้านนั้น” กีกิพูดขึ้น


“แน่ใจเหรอกีกิ... เขาจะเอาพี่พาสไปที่ชะอำน่ะ... พวกเรารู้จักที่นั่นกันทุกคนนะ” นาฏแย้ง


“มันก็ไม่แน่หรอก ยิ่งที่ๆ เรารู้จักเขาก็ต้องคิดว่าเราคาดไม่ถึงเช่นกัน” ณุพูดขึ้น


“ตืด....ตืด...” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น


“ผมว่าจะไปชะอำนะครับพี่ณุ... ผมสังหรณ์ใจว่าเขาน่าจะพาพาสไปที่นั่น”


“พี่ก็คิดอย่างนั้น.... พี่จะไปชะอำ... เราไปเจอกันที่บ้านลุงพี่นะ”


“ครับ...”


พอวางหูณุก็ลุกขึ้นพยักหน้ากับน้องทั้งสอง “ไป... กีกิพาพี่ไปส่งบ้านหน่อยพี่จะกลับไปเอารถ”


“ผมไปด้วยคนนะพี่ณุ หลายคนดีกว่ายังไงก็ช่วยกันได้... พี่ณุก็ยังไม่หายดีด้วย”


“งั้นไปรถนายเลยละกัน” ณุรีบก้าวออกจากห้อง


ทั้งสามมุ่งหน้าออกสู่เส้นทางมุ่งหน้าลงชะอำ ณุโทรศัพท์หามารดาเพื่อบอกข่าวเรื่องที่เกิดขึ้น และบอกถึงจุดหมายที่กำลังไป เขาขอให้มารดาแจ้งกับทางบ้านของพาสว่ามีเหตุการณ์นี้ขึ้น


พาสเริ่มรู้สึกตัวเธอมีอาการมึนหัว พอกำลังจะขยับตัวก็รู้สึกหนักไปหมด พาสได้ยินเสียงของเอียนเหมือนดังมาจากที่ไกลๆ เพียงครู่พาสก็รู้สึกเจ็บที่แขน หลังจากนั้นสติที่กำลังจะกลับมาก็ดิ่งวูบหายไปอีกครั้ง


เอียนฉีดยานอนหลับที่แขนของพาส เขาเจตนาให้เธอหลับจนกว่าจะถึงที่หมาย เขาวางแผนให้ณุประสพอุบัติเหตุ เพื่อรอจังหวะให้ทุกคนเผลอ และเบนความสนใจไปที่ณุ แล้วเขาก็รอเพื่อให้พาสอยู่เพียงลำพัง ซึ่งเขาตามเธอมาทั้งอาทิตย์เพิ่งสบโอกาสก็วันนี้ เขาได้ตัวเธอมาแล้วเขาคิดเพียงว่าจะไม่มีใครเอาตัวเธอไปจากเขาได้อีก


“ผมจะพาพาสไปเรือนหอของเรานะ เรือนหอที่พาสตกแต่งด้วยตัวเองไงครับ ผมอยากให้คุณพอใจและรักบ้านหลังนี้ของเรา เราจะมีลูกกันหลายๆ คนเลยนะครับ ผมอยากให้ลูกเหมือนคุณ น่ารัก เก่ง” เอียนเริ่มเพ้อฝัน เขาเหยียบคันเร่งแรงขึ้นหวังให้ถึงที่หมายโดยไว


----------------------------------------------------------------- ครึ่งหนึ่งอีกแล้วค่ะแล้วจะรีบมาต่อเน้อ
มาต่อแล้วค่ะจบบทที่ 17
-----------------------------------------------------------------


ทางด้านบ้านของพาสคุณกาญจนาที่นั่งฟังเรื่องของบุตรสาวจากคุณสินีที่มาหาที่บ้านเพื่อบอกข่าวของพาสด้วยตนเองถึงกับเป็นลมล้มพับไป คุณชัยยศต้องโอบประคองภรรยาเอายาดมมาอังจมูกให้


“นา.... นา.....” คุณชัยยศเรียกภรรยาไปก็จับๆ นวดๆ ตามเนื้อตัวไป


“น้องนาคะ...” คุณสินีบีบมือคุณกาญจนา


“ฮือ.... ฮือ.... ลูกปลา.... ลูกปลาของแม่...” คุณกาญจนาร่ำไห้ เรียกหาบุตรสาว


“น้องนา.... ทำใจดีๆ ไว้นะคะ” คุณสินีปลอบใจไป ตัวท่านเองก็อยากจะร้องไห้เพราะท่านก็ห่วงพาสไม่น้อย


“คุณคะ.... คุณพี่.... ลูกเรา..” คุณกาญจนาแหงนหน้ามองสามีแล้วหันไปจับคุณสินีไว้แน่น


“ลูกต้องปลอดภัย... ลูกเราเป็นคนเก่ง..... ผมเชื่อว่าปลาต้องเอาตัวรอดได้” คุณชัยยศพูดเหมือนปลอบตัวไปด้วย ท่านห่วงบุตรสาวมาก


“ณุต้องช่วยน้องได้ พี่เชื่ออย่างนั้น” คุณสินีหวังให้บุตรชายช่วยน้องให้ได้


“ตาณุเองก็ยังไม่หายดีเลยนะคะคุณพี่....” คุณกาญจนานึกถึงณุที่ยังคงบาดเจ็บอยู่


“อย่าห่วงณุเลยเขามีเบนกับกีกิไปด้วย.. พวกเขาต้องพาลูกสาวเรากลับมาได้คุณนา” คุณชัยยศบอกกับภรรยา


“ใช่ค่ะ... น้องนา...ทำใจดีๆ ไว้ รอลูกกลับมานะคะ” คุณสินีน้ำตาคลอ


“คุณพี่คะ...” สองแม่โผกอดกัน เหมือนช่วยปลอบใจซึ่งกันและกัน


.
เอียนอุ้มพาสเข้ามาในห้องนอนใหญ่ที่หญิงสาวเป็นผู้ตกแต่ง เขาวางเธอลงที่ที่เตียงใหญ่ผ้าคลุมที่นอนสีฟ้าสดใสถูกแม่บ้านดึงออกให้ ร่างน้อยถูกวางลงบนที่นอนนุ่ม


“ป้าช่วยเช็ดตัวและเปลี่ยนชุดให้คุณผู้หญิงด้วยนะ” เอียนนั่งลงข้างตัวพาส มือลูบไล้ไปตามใบหน้าอย่างแผ่วเบา


“คุณผุ้หญิงเป็นอะไรไปคะคุณ...” ป้าติ๋มแม่บ้านเอ่ยถามขึ้น


“ไม่ต้องถาม...... ดูแลคุณผู้หญิงด้วย ชุดของคุณเขาจัดการเอาเข้าตู้หมดแล้วใช่ไหม” เอียนหันไปทำตาขวางใส่แม่บ้าน


“ขอโทษค่ะ..” ดูป้าหวาดกลัวเอียนอยู่ไม่น้อย


“ไปจัดการตามที่สั่งได้แล้ว” เอียนไล่ เขาหันกลับมามองคนที่หลับนิ่ง


ป้าติ๋มมองเอียนที่ดูจะหวงแหนพาสเสียเหลือเกินนั้นอย่างซึ้งใจ แกดูแลเอียนมาตั้งแต่เด็กเขาอยู่กับแม่เพียงสองคนหลังจากที่พ่อหย่าขาดจากแม่ไป เขาถูกกดดันหลายอย่างไม่เป็นที่รักของแม่ อยากได้อะไรมารดาก็จะส่งเงินมาให้ เขามักจะใช้วิธีทำร้ายตัวเองเพื่อเรียกร้องความสนใจ แม้จะไม่ค่อยได้ผลกับแม่แต่ก็ได้ผลกับป้าติ๋มทุกครั้ง


ป้าสังเกตุตั้งแต่เอียนให้พาสกับเพื่อนไปตกแต่งบ้านที่กรุงเทพฯ ครั้งแรก แกก็ได้ทราบจากเอียนแล้วว่าผู้หญิงคนนี้จะมาเป็นคุณผู้หญิงของบ้าน และวันที่เอียนพาพาสมาบ้านอีกครั้งเขาก็สั่งให้แกเตรียมย้ายมาดูแลบ้านหลังนี้หลังจากพาสตกแต่งเสร็จ เอียนบอกว่าพาสตกแต่งบ้านนี้เพื่อใช้เป็นเรือนหอของเขาและเธอ ป้ารับฟังเรื่องของพาสจากปากเอียนทุกวัน แกเข้าใจเอาเองว่าทั้งสองรักกันไม่งั้นเอียนคงไม่ทุ่มเททุกอย่างเพื่อผู้หญิงคนนี้


เอียนเมื่อเห็นป้าหายเข้าห้องน้ำไปแล้ว เขาก็ค่อยๆ แกะกระดุมเสื้อของพาสออกเหลือแต่เพียงเสื้อกล้ามแขนสั้น เขาเห็นสร้อยที่คอของพาส หางตาของเอียนกระตุกอย่างไม่สบอารมณ์ เขาเอื้อมมือไปที่สร้อยกำลังจะถอดก็พอดีกับป้าติ๋มเดินกลับมาพร้อมกับอ่างแก้วใบเล็ก


“คุณคะ..” แกเรียก


“ฝากด้วยนะ” เอียนลุกเดินออกจากห้องไป


เอียนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับขึ้นมาเขามองร่างที่นอนนิ่ง ชุดนอนสีชมพูอมม่วงอ่อนขลับให้ผิวนวลเนียนนั้นดูผุดผ่อง ป้าเอาผ้าห่มเนื้อเบาคลุมร่างบางของพาสไว้แล้วหันมาพูดกับเอียน


“คุณผู้หญิงแกหลับได้สนิทมากเลยค่ะ... ทั้งเช็ดตัวเปลี่ยนชุดแกยังไม่ตื่นเลยค่ะ...แกเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”


“คุณผู้หญิงคงเพลียน่ะเดินทางไกล..อีกอย่างคุณเขาไม่ค่อยสบายด้วย.....” เอียนบอก


“อ้อค่ะ...”


“ป้าออกไปได้แล้ว.... ขอบใจนะป้า”


“ค่ะ..” ป้ารีบเดินเลี่ยงออกมา แกดึงประตูปิดให้


เอียนมาลงนั่งข้างๆ พาสบนเตียงนอน เขาลูบไล้ใบหน้านวลที่หลับไหลนั้นด้วยสายตาหวาม เขาแทบอยากจะกลืนกินเธอเข้าไป


“ผมอยากให้คุณตื่นมารับรู้ถึงความรักของผม พาสคุณตื่นสิครับนะ....” เอียนยังคงนั่งมองคนที่หลับอยู่นิ่ง


สักพักใหญ่ฤทธิ์ยาเริ่มคลาย พาสค่อยๆ สลึมสลือ ลืมตาขึ้นภาพรอบๆ ดูเบลอไปหมด เธอเห็นคนที่นั่งอยู่ข้างๆ พาสพยายามเพ่งมอง


“คุณเอียน”


“รู้สึกตัวแล้วหรือครับ...” เอียนท้าวแขนข้างหนึ่งไว้กับที่นอนอีกข้างลูบไล้ไปตามแขนเรียว


“ที่นี่....” พาสสอดส่ายสายตาไปทั่วห้อง


“คุณเอียนพาพาสมาที่นี่ทำไมฮะ... คุณเอียนจะทำอะไรพาส” หญิงสาวพยายามเขยิบหนีเท่าที่ทำได้


“เรือนหอของเราไงครับ.... ผมอยากให้พาสได้อยู่ที่นี่ในคืนแรกของเรา” เอียนก้มลงจนใกล้หน้านวล


พาสยกแขนขึ้นกันตัวเองเท่าที่จะทำได้ “คุณเอียน... พาสมีคู่หมั้นแล้วนะฮะ... คุณสัญญากับพาสแล้วด้วยว่าเราจะเป็นเพื่อนกัน”


“ก็แค่คู่หมั้น...อีกอย่างเพื่อนเนี่ยมันมีความหมายหลายอย่างนะครับ..” เอียนรั้งแขนของพาสเขาจับมันพาดลงกับที่นอนพร้อมกับใช้มือทั้งสองข้างยึดไว้


“ถ้าพาสเป็นของผมแล้ว หมอนั่นคงไม่ยุ่งกับคุณอีก”


เอียนยิ้มหวานให้พาสเขาก้มจะจูบที่ปากแต่พาสหันหนีริมฝีปากเขาเฉียดแก้มเธอไป พาสดึงแรงทั้งหมดที่มีในตอนนี้ดันเอียนให้พ้นตัว


“อย่าดิ้นเลย คุณก็รู้ขนาดเวลาปกติคุณก็สู้แรงผมไม่ได้อยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้......” เขายิ้มอย่างผู้ที่เหนือกว่า มือทั้งสองข้างกดไหล่พาสไว้กับหมอน


“ไหนคุณเอียนบอกว่ารักพาส คุณรักพาสแต่ทำกับพาสอย่างนี้เหรอฮะ” น้ำตาไหลอาบแก้ม เธอหลงไว้ใจเขาพยายามมองข้ามบางอย่างของเขาไป


“เพราะผมรักคุณน่ะสิถึงต้องทำแบบนี้.... ในเมื่อคุณไม่รักผม”


“คุณบ้าไปแล้ว..... ปล่อยนะ” หญิงสาวดิ้นสุดแรง


“ใช่ผมบ้า... บ้าตั้งแต่ที่รู้ว่าคุณไปรักมัน.... คุณยิ้มให้คนอื่น.... ผมรักคุณขนาดไหนคุณไม่รู้หรอก” เขาเคลื่อนตัวขึ้นมากดทับเพื่อไม่ให้พาสขยับหนีไปไหนได้


“ฉันไม่ได้รักคุณ.... ไม่เคยแม้สักครั้งที่จะทำให้คุณเข้าใจไปอย่างนั้น” พาสเบี่ยงหน้าหนีใบหน้าคมคายที่พยายามปล้ำจูบเธอ


“ผมไม่เคยรักใครเท่าคุณ และผมจะไม่ให้คุณปฏิเสธผมเด็ดขาด” ดวงตาสีฟ้าเป็นประกายวาว


“ไม่.... ไม่ฉันไม่ยอม... ปล่อยฉัน...” พาสร้องเสียงดัง


“ยังไงคุณก็ต้องเป็นของผมคนเดียว” เขาจับมือทั้งสองข้างของพาสชูขึ้นเหนือหัวใช้มือเพียงข้างเดียวล็อคข้อมือเล็กไว้ มืออีกข้างบีบแก้มสาวไม่ให้ดิ้นหนีได้


“อย่า...” เสียงที่ออกจากปากหญิงสาวแทบไม่เป็นภาษา


.
ด้านสามหนุ่มขับตามกันเข้ามาจอดที่บ้าน นาฏถูกสั่งให้รออยู่ที่บ้าน ส่วนเบนลงจากรถตัวเองมาขึ้นรถกีกิ พอเขาปิดประตูกีกิก็ถอยรถออกจากที่จอดแล้วเร่งเครื่องขับทะยานไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ทุกคนดูจะไม่ต้องการเสียเวลาแม้สักนาที ยิ่งณุด้วยแล้วเขากลัวเอียนจะข่มเหงน้ำใจพาส


.
เอียนบดขยี้ริมฝีปากอิ่มด้วยความกระหาย ในสมองของเขาตอนนี้คิดเพียงแค่ให้เธอเป็นของเขาเท่านั้น


“อื้อ....อ..” พาสยังคงดิ้นรนไม่หยุด เธอพยายามบิดจนแขนข้างหนึ่งหลุด เป็นอิสระหญิงสาวบิดหูของคนที่รังแกเธอเต็มแรง


“โอ๊ย...” เอียนร้องพร้อมกับเอามือคว้าแขนข้างนั้นออก


“พล๊อก..” เสียงหัวที่กระทบกับดั้งโด่งดังขึ้น เป็นจังหวะที่พาสอาศัยตอนที่เอียนจับมือเธอ หญิงสาวจึงเอาหัวโขลกเข้าที่หน้าหนุ่มลูกครึ่งอย่างแรง


“อ๊าก.....” เอียนร้องลั่น เขาลุกขึ้นนั่งกุมจมูกปากตัวเอง


หญิงสาวไม่รอช้าเธอใช้ขาถีบตัวเองให้พลิกหลุดจากเอียนหนีไปอีกฝากของเตียงใหญ่


“จะไปไหน...” เอียนตรงเข้าตะครุบร่างบาง


“ไม่....... ปล่อยนะ..” พาสคว้าหมอนได้ก็หลับหูหลับตาฟาดไม่ยั้ง


พอจับหมอนได้เขาก็เหวี่ยงให้พ้นทาง “ผมไม่อยากทำรุนแรงกับคุณนะพาส” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดันมากขึ้น


“ช่วยด้วย..... มีใครอยู่ไหม.... ช่วย...” หญิงสาวตะโกนร้องเสียงดัง


“ปึ้ก...” กำปั้นหนักๆ ทุบเข้าที่ท้องน้อยของพาส


“อุบ..” ร่างบางถึงกับตัวงอ


“คุณบังคับผมเอง....” เขาดึงตัวพาสให้เข้ามาในวงแขนแข็งแรง มืออีกข้างจับหน้าหญิงสาวให้เงยขึ้น หน้าของเขาก้มต่ำลงมาเรื่อย


“อ... อย่า...” พาสหลับตาแน่น เสียงของเธอขาดเป็นช่วง “ พี่... ณุ....” เธอนึกถึงแต่หน้าของชายหนุ่มอีกคน


ใบหน้าที่แนบเข้ามาชิดถึงกับชะงักเขาผลักเธอลงกับที่นอน “คิดว่ามันจะมาช่วยได้งั้นสิ... ป่านนี้ลุกจากเตียงได้รึยังก็ไม่รู้”


พาสผวากลัวคนตรงหน้าเธอรู้ตัวว่าสู้แรงคนๆ นี้ไม่ได้ เขาทั้งตัวใหญ่และแข็งแรงกว่าเธอหลายเท่ายิ่งตอนนี้ด้วยแล้ว


“คุณเอียน.... พาสขอล่ะฮะ.... ปล่อยพาสไปเถอะ” พาสพยายามพูดด้วยดีๆ


“ไม่.... ผมไม่วันปล่อยคุณให้ไอ้หมอนั่นเด็ดขาด” เขาพูดเสียงแข็ง


เอียนคว้าไปที่คอของหญิงสาว พาสถึงกับร้องเสียงหลง “อย่า..........”


สร้อยที่ณุมอบให้ถูกกระชากติดมือใหญ่ เขาชูให้เธอดูก่อนจะขว้างทิ้งไปทางด้านหลังอย่างไม่แยแส เขาจับมือพาสขึ้นมาพยายามจะรูดเอาแหวนที่นิ้วของพาสออก


“อย่า...... ไม่นะ... พี่ณุ.....ฮือ...” พาสร้องหาณุ เธอพยายามยื้อสุดแรง


ป้าติ๋มที่ได้ยินเสียงของทั้งสองมาสักพักหนึ่งแล้วทนไม่ไหว เธอไม่เข้าใจว่าถ้าพาสเป็นคนรักของนายเธอทำไมถึงร้องขอความช่วยเหลือ


“คุณคะ.... คุณ.....”


“ป้า... ไปไหนก็ไปอย่ามายุ่ง...” เอียนละมือจากพาสหันมองไปทางประตู


“คุณคะ.... ปล่อยคุณผู้หญิงเธอไปเถอะค่ะ” แกทุบประตูเรียกเอียน


“ไปให้พ้น.... เรื่องของผมกับพาสป้าไม่เกี่ยว... ไปซะ..” เอียนตะวาดเสียงดัง


“แต่....” แกยังคงลังเล


“ไปซะ....”


"ค่ะ...” แกจำต้องเดินลงมาด้านล่าง


.
ด้านนอกประตูบ้านพวกณุเคาะประตูกันใหญ่ เมื่อเห็นป้าติ๋มเดินลงมา หญิงสูงวัยตรงไปเปิดประตูบานใหญ่


“คุณมาหาใครคะ... แล้วเข้ามาได้ยังไงกัน”


“ผมมาหาพาสครับ.... เอ่อ... คนที่มากับคุณเอียนน่ะครับ” ณุตอบ เขาพยายามบอกให้แกเปิดประตูให้


“คุณเป็นเพื่อนกับคุณผู้หญิงเหรอคะ...” แกมองหน้าณุ เมื่อได้ยินชื่อนาย


“ผมเป็นคู่หมั้น... ตอนนี้เธออยู่ไหนครับ” พวกณุตรงเข้าไปในบ้านทันทีที่ป้าเปิดประตูให้


“ข้างบนค่ะ....” แกรีบบอก เพราะนั่นเท่ากับนายของแกทำผิดอย่างมาก ป้าติ๋มไม่ต้องการให้คนที่แกดูแลมาตลอดทำผิดด้วยเรื่องแบบนี้


ทั้งสามหนุ่มถลาขึ้นชั้นบนทันที ประตูห้องถูกเปิดออกด้วยการกระแทกของผู้ชายร่างกำยำสองคน เบนกับกีกิถลาไปข้างหน้าตามแรงที่พุ่งเข้าใส่ประตู ณุวิ่งไปที่เตียง “ปลา....”


“พี่ณุ......” พาสยิ้มดีใจที่เห็นหน้าณุ


“เฮ้ย.... พวกแก..” เอียนที่ทีแรกตกใจกับการมาของพวกสามหนุ่ม ทำท่าเหมือนจะผละจากพาสแต่เขาเพียงเสี่ยวนาทีเขากลับหันไปรวบตัวหญิงสาวมากอดไว้แน่น


“พี่ณุ...” พาสยื่นมือไขว้คว้าหาคนตรงหน้า


“ปล่อยปลาซะ... คุณเอียน” ณุปรี่เข้าไปใกล้


“ถอยไป...... พวกนายบุกรุกบ้านฉันอยู่นะ” เอียนโอบรอบตัวพาสไว้แน่นพร้อมกับตวาดเสียงแข็ง


“คุณต่างหากที่จะโดนข้อหาลักพาตัว.... ปล่อยปลาดีกว่าเราไม่อยากมีเรื่องกับคุณ” ณุค่อยๆ เอื้อมมือเข้าไปแต่ก็ต้องชะงัก


“ไม่...... แกต่างหากที่จะแย่งพาสไปจากฉัน” เอียนตะโกนอย่างบ้าคลั่ง


“คุณเอียนฮะ..... พาสบอกแล้วว่าเราเป็นเพื่อนกัน เรายังเป็นเพื่อนกันได้นะฮะ” พาสเห็นท่าทางเอียนเธออดกลัวไม่ได้ว่าเขาจะทำอะไรรุนแรง จึงพยายามใช้ไม้อ่อน


“ผมไม่ต้องการเพื่อน... ผมต้องการคุณเท่านั้น” เอียนคว้าปืนจากโต๊ะหัวเตียง


“คุณเอียน... อย่าทำบ้าๆ นะ” พาสร้องเสียงหลง


เบนกับกีกิยืนละล้าละลังอยู่ ณุขยับเข้าไปใกล้อีกปากกระบอกปืนก็หันมาทางเขาทันที จังหวะนั้นเบนจึงพุ่งเข้าชาร์ตแขนข้าที่ถือปืนของเอียน


“ปัง...”


“กรี๊ด.........”


เสียงปืนดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงร้องของพาส กระสุนนัดนั้นเฉียดไหล่ณุไปถูกกระจกหน้าต่างแตกกระจาย กีกิรีบเข้าไปช่วยเบนแกะปืนออกจากมือของเอียน เบนเอาเสื้อคลุมที่ปลายเตียงมามัดมือทั้งสองข้างของเอียนไว้


ณุตรงเข้าไปสวมกอดพาสที่เอาแต่ปิดหน้าร้องไห้ด้วยความกลัวผสมกับความตกใจ “ลูกปลา....”


“พี่ณุ....” หญิงสาวอ้าแขนกอดรอบตัวเขาด้วยความดีใจ ที่เห็นณุปลอดภัย


“หมดเรื่องแล้ว..... เรากลับบ้านกันนะ” ณุลูบใบหน้าของคนรักอย่างเบามือ


“พี่ณุ... สร้อย.... สร้อยปลา” พาสลูบคอตัวเองที่เหลือเพียงสร้อยของป้าคำปุน


ณุมองคอที่มีรอยแดงจากการกระชาก เขาก้มมองตามพื้นกเห็นประกายวาวที่ปลายเตียง เขาเอื้อมมือไปหยิบมาใส่มือของพาส


หญิงสาวกำไว้แนบอกณุดึงผ้าห่มมาคลุมร่างคนรักที่อยู่ในชุดนอนบางเบา


เขาพยายามจะช้อนร่างน้อยขึ้นจากพื้น แต่ไม่สามารถทำได้เพราะแขนกับซี่โครงยังมีอาการอักเสบอยู่


“พี่ณุ.... อย่าเลย... เดี๋ยวแผลจะยิ่งแย่นะฮะ” พาสเอ่ยปากห้าม เธอใช้มือดันหน้าอกชายหนุ่มรั้งเขาไว้


เบนเข้ามาแตะไหล่ณุ “ผมเองดีกว่าครับพี่ณุ...”


ณุได้แต่พยักหน้าเขาจำต้องปล่อยให้เบนอุ้มคนรัก ทั้งที่รู้ว่าหนุ่มมาดเข้มหวังดีแต่เขาก็ยังคงอดหวงคนรักไม่ได้


“เบน.... เดี๋ยว” พาสแตะอกเพื่อนเบาๆ


“หืม...” เบนก้มมองหน้าเพื่อน


พาสชะเง้อมองมาที่ณุ “พี่ณุฮะ...” พาสเรียกณุให้มาหา


“ว่าไงคะ...” ณุเข้ามาใกล้


“ปลาขอนะฮะ.... อย่าทำอะไรคุณเอียน ปล่อยเขาไปเถอะนะฮะ”


“อืม.... พี่เข้าใจ” ณุแตะแก้มเนียน


ณุตบไหล่เบน “พาพาสไปที่รถเถอะ... เดี๋ยวพี่ตามไป”


“ครับ...” เบนอุ้มเพื่อนเดินออกจากห้อง


ณุเดินมาหากีกิที่ยืนคุมเอียนอยู่ “เรากลับกันเถอะกีกิ”


“จะปล่อยไอ้หมอนี่ไปเฉยๆ อย่างนี้เหรอพี่ณุ” กีกิไม่เข้าใจความคิดของพี่ชาย


“แน่จริงก็จับส่งตำรวจเลยสิ... รออะไร” เอียนกล่าวท้าทาย


ณุเข้าไปกระชากคอเสื้อเอียน เขาจ้องหน้าหนุ่มลูกครึ่งเขม็ง “ผมน่ะอยากฆ่าคุณด้วยซ้ำ ถ้าพาสไม่ขอไว้”


“พาส....” เอียนครางเสียงอ่อน


“ใช่.. พาสเขายังเห็นคุณเป็นเพื่อน... ผมก็หวังว่าต่อไปคุณจะเห็นเธอเป็นเพื่อนเช่นกัน” ณุปล่อยมือจากเสื้อเอียน


“ไปกีกิ.... กลับ” ณุเดินนำน้องออกไป


“จำไว้นะ... อย่าเข้าใกล้พี่พาสอีก... ไม่งั้นฉันนี่แหละจะจัดการกับนายเอง” กีกิพูดทิ้งท้าย


เอียนฟุบตัวลงกับที่นอนน้ำตาแห่งความพ่ายแพ้ไหลออกมา เขาแพ้ใจของสาวคนนี้เขารักเธอในแบบผิดๆ เพียงแต่ต้องการเธอไว้ในครอบครอง เขาหวังจะมีคนที่รักเขาสักคน แต่เขาก็ไม่สามารถทำให้เธอรักเขาได้แต่เมื่อเขาทำกลับเธอขนาดนี้เธอยังคงอภัยให้ยังเห็นเขาเป็นเพื่อน


“พาส...ผมขอโทษ” เอียนเพ้อแต่ประโยคนี้ตลอด


.จบบทที่17











Create Date : 04 สิงหาคม 2549
Last Update : 5 สิงหาคม 2549 1:24:37 น. 10 comments
Counter : 307 Pageviews.

 
ง่า................จบครึงอีกแล้วอ่ะ เอาแบบเต็มๆๆไม่ได้หรือฮะ มันคาๆๆๆไงไม่รู้ฮะ


โดย: ละอองน้ำค้าง (friend2005 ) วันที่: 4 สิงหาคม 2549 เวลา:15:29:57 น.  

 
ทุกวันต้องมาบล๊อกพี่เจเป็นที่แรกเลยค่ะ ไม่ว่าจะยุ่งขนาดไหน ก็ต้องมาอ่านนิยายก่อนนนนน

จุ๊บ จ๊บ ขอบคุณที่สร้างความสุขให้ทุกๆวันค่า


โดย: ดอกซากุระบานแค่เจ็ดวัน วันที่: 4 สิงหาคม 2549 เวลา:16:24:04 น.  

 
น้องฟะจ๋าพี่เจคิดถึง

น้องละอองน้ำค้างจ๋าเห็นใจคนแก่เหอะนะ แบบชอบแกล้งเด็กอ่ะ


โดย: jd_spn วันที่: 4 สิงหาคม 2549 เวลา:19:46:22 น.  

 
สนุกมากค่ะเป็นกำลังใจให้นะค่ะ


โดย: 1 IP: 61.19.231.4 วันที่: 4 สิงหาคม 2549 เวลา:23:05:42 น.  

 
ชาแว๊บมาให้กำลังใจพี่เจคร่า

ไปแระๆ ฝันดีค่า จุ๊บๆ


โดย: นู๋ใหม่ IP: 203.155.227.223 วันที่: 5 สิงหาคม 2549 เวลา:0:02:11 น.  

 
น้องเจเจ พี่พร ง่วงแล้วอ่ะ ตามอ่านตอนเช้านะจ๊ะสู้ สู้


โดย: pon00 IP: 125.24.71.188 วันที่: 5 สิงหาคม 2549 เวลา:1:21:05 น.  

 
น้องเจ คืนนี้มีนิยายลงหรึอเปล่าจ๊ะ อยากอ่านมาก
พรุ่งนี้ไม่อยู่บ้านด้วย


โดย: ป้าตุ๊ IP: 124.120.234.211 วันที่: 5 สิงหาคม 2549 เวลา:1:28:18 น.  

 
สนุกนะจ๊ะ อยากอ่านต่อ ยังไงมาลงต่อเร็วนะจ๊ะน้องเจ


โดย: minemy IP: 124.121.150.115 วันที่: 5 สิงหาคม 2549 เวลา:2:20:54 น.  

 
เมื่อคืนรอไม่ไหว เลยตามมาอ่านตอนเช้า ลุ้นแทบแย่

วันนี้รอต่อนะจ๊ะ


โดย: bambina IP: 58.9.124.101 วันที่: 5 สิงหาคม 2549 เวลา:9:53:48 น.  

 
อ่านๆๆเป็นการเพราะเมล็ตแห่งปัญญา อิอิอิอิอิ


โดย: ละอองน้ำค้าง (friend2005 ) วันที่: 6 สิงหาคม 2549 เวลา:1:02:14 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

jd_spn
Location :
สมุทรปราการ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




-ความรักเป็นสิ่งสวยงามแต่มิใช่จะเกิดได้ง่ายดาย เมื่อได้มาก็จงเก็บรักษาไว้ เพื่อจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจทีหลัง
-อยากมอบสิ่งดีๆ ให้กับทุกคน และมอบความรักให้กับคนอันเป็นที่รักทุกคน
คุยกันหลังไมค่กดที่ตุ๊กตาเด็กเล่นน้ำนะคะ
cursor
Friends' blogs
[Add jd_spn's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.