น่าแปลกนะ ชีวิตคนเรา คล้ายสมมุติ
เที่ยวดิ้นรน ไม่เคยหยุด เพราะอยากได้
พอได้มา สุขชั่วคราว แล้วก็ลอยไป

อยากได้ใหม่ ดิ้นรนใหม่ ไม่เคยหยุด แล้วไม่เคยพอ

ได้สิ่งนี้ แป๊ปเดียว ก็อยากได้สิ่งนั้น
เมื่อได้สิ่งนั้น แป๊ปเดียว ก็อยากได้ใหม่
สุขที่เคยได้ เคยมี ไม่เคยอิ่ม ไม่เคยพอใจ

เหมือนจะไขว่คว้าเอาไว้ได้ แต่ทำไม กลับไม่เคยมีอยู่จริง

ครูบาอาจารย์ ทางธรรมะท่านหนึ่ง ได้กล่าวสอนไว้
ชีวิตคนเรานั้นไซร้ จริงๆ แล้ว คล้ายสายรุ้ง
มีขึ้นมา เพราะมีคนไปมอง ไปชี้ แล้วเขาเรียกขานไป

เหมือนจะมีจริง เหมือนอยู่ตรงหน้า เหมือนอยากได้
แต่พอเข้าไปใกล้ สิ่งที่เคยเห็น ที่เคยอยากได้ ก็ไม่เคยไขว่คว้าไว้ได้
เพราะจริงๆ แล้ว มันก็เป็นแค่สิ่งที่คนสมมุติเรียกขานไป

เมื่อรู้แล้ว ก็เป็นอิสระ ก็เบาสบาย

เป็นประสบการณ์ชีวิต เพียงแค่มองเห็น สวยงาม แล้วก็ปล่อยไป

เพราะสายรุ้ง ไม่ใช่ตัวใช่ตนอะไร
เป็นแค่สมมุติที่คนเรียกขานไว้ ไม่ได้มีอยู่จริง