• my group
• Golf มือใหม่
• Golf gear
• Golf Swing
• Hello
• Course test
• Short Game
• Breaking score
• Golf Tips
• Idea
• Golf knowledge
• Others
• Computer and Internet

เทคนิคการเล่นลูกสั้นข้างกรีน [แบบพี่ไชโย] เทคนิคการเล่นลูกสั้นข้างกรีน [แบบพี่ไชโย] ก่อนอื่นขอแบ่งชนิดของลูกสั้นข้างกรีนออกเป็น 2 แบบใหญ่ ๆดังนี้ครับ 1. อยู่ขอบกรีน สามารถใช้เหล็กองศาต่ำ(หน้าชัน ผมใช้เหล็ก 9 ประจำ) ตีให้ลูกตกกรีน(ไม่มีเด้งขอบ) แล้ววิ่งเข้าหาหลุมได้ ซึ่งในการออกรอบ 18 หลุม นักกอล์ฟสมัครเล่นจะเจอสถานการณ์แบบนี้แทบทุกหลุม ขอเรียกว่าเทคนิคชิพแอนด์รัน 2. อยู่ห่างกรีน หรือในรัฟ สถานการณ์บีบบังคับให้ต้องใช้ Sand หรือเหล็กองศาสูงตีให้ลูกลอยโด่งตกบนกรีนแล้ววิ่งน้อยสุด ซึ่งในการออกรอบ 18 หลุม จะเจอสถานการณ์แบบนี้ไม่มากเท่าข้อ 1 ขอเรียกว่าเทคนิคพิชลูกโด่งตกหยุด ผมขอบอกเคล็ดลับของแบบที่ 1 นะครับเพราะต้องใช้แก้ปัญหาบ่อยมาก สำหรับการตีแบบที่ 2 เทคนิคจะซับซ้อนกว่าเพราะใช้เทคนิคเดียวกับ Full swing ซึ่งหมายความว่าการตีแบบที่ 2 นักกอล์ฟต้องมีวงสวิงที่ดีอยู่แล้ว เคล็ดลับของการตีแบบที่ 1 ก็เป็นเศษเสี้ยวของ Full swing ครับ ซึ่งถ้าทำได้ ฝึกเคล็ดลับเพิ่มอีกหน่อยก็จะกลายเป็น Full swing แล้วคุณก็จะพบว่าตั้งแต่การพัตต์ ชิพแอนด์รัน พิชลูกโด่งตกหยุด วงเหล็ก วงหัวไม้ ก็คือวงสวิงเดียวกันนั่นเอง เกริ่นมาซะยาว เข้าเรื่องเทคนิคการเล่นดีกว่า มีเพียง 2 ข้อ ไม่ยากไม่ง่าย ฝึกเพียง 3 วัน รับประกันชิพไปกิ๊ฟตลอด (หากรีนว่าง ๆฝึกชิพอย่างเดียวเลย ไม่ต้องไปไดร้ฝ์ ไดร้ฝ์ไปสกอร์ก็ไม่ลด) 1. ความแม่นลูก คุณต้องตีแม่นลูกชนิดที่ว่าคมเหล็กสอดใต้ลูกพอดีเป๊ะ ความผิดพลาดไม่เกิน 0.5 เซ็นต์ ซึ่งการจะตีได้แม่นยำขนาดนี้ได้ คุณต้องแบคสวิงโดยไม่ใช้ข้อมือ เกร็งข้อมือรักษาสามเหลี่ยม แล้วยกหัวไหล่ขวาขึ้น อ่านไปก็เท่านั้นลองไปฝึกทำดู แล้วคุณจะพบว่าเพียงคุณยกหัวไหล่ขวาขึ้น แล้วตีลงมา คมเหล็กจะสอดใต้ลูกเหมือนตอนเล็งเป๊ะ ๆ ถ้าทำข้อนี้ได้ ค่อยไปฝึกข้อ 2 ต่อไป แต่ถ้าทำข้อนี้ไม่ได้ฝึกข้อ 2 ไปก็ไม่มีประโยชน์ 2. ความแรง ต้องแรงพอดีที่จะส่งลูกไปถึงหลุม หรือเลยหลุมนิดหน่อย เทคนิคนี้สำคัญมากจะว่ายากก็ไม่ยาก จะว่าง่ายก็ไม่ง่าย อยู่ที่จิตใจไม่ใช่แรงกาย นั่นคือตอนคุณตีลงมา (ไม่อยากเรียกว่าตี น่าจะเรียกว่าพัตต์ผ่านลูกดีกว่า) ความเร็วหน้าเหล็กต้องคงที่ (ให้นึกถึงตอนใช้ไม้กวาด กวาดบ้านช้า ๆเพื่อไม่ให้ฝุ่นฟุ้ง) ฟังดูแปลกไหม ลองไปทำดูแล้วคุณจะพบว่าลูกวิ่งไปกิ๊ฟพอดีหลุมทุกที ช่างน่ามหัศจรรย์อะไรเช่นนี้ ขอย้ำอีกครับ คุณต้องทำข้อ 1 ให้ได้ก่อน ข้อ 2 จึงจะ work ปล. แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นคุณต้องมีเบสิคกอล์ฟมาก่อน คือ คุณต้องยืนเปิด รักษาศีรษะให้อยู่หลังลูกตลอดระยะเวลาการเล่น   Create Date : 12 กุมภาพันธ์ 2551     Last Update : 12 กุมภาพันธ์ 2551 14:24:35 น. Counter : 4155 Pageviews.   0 comment Share Tweet

ชิพกับพิชท์ มีคำถามเกี่ยวกับการชิพครับ อยากทราบสองข้อเกี่ยวกับการชิพครับ 1. เรายืนเปิดเท้าเพื่ออะไรครับ (เท้าซ้ายต่ำกว่าเท้าขวา) 2. ข้อศอกต้องงอเล็กน้อยหรือไม่ครับ ขอบคุณมากครับ จากคุณ : โมโม่จันทร์ - [ 20 มิ.ย. 49 11:34:54 ] -------------------------------------------------------------------------------- ความคิดเห็นที่ 3 ส่วนตัวผมเองนะครับ 1. มองลูกตลอด 2. ยืนเปิดเล็กน้อย ถ่ายน้ำหนักไปเท้าหน้า หน้าเหล็กตั้งฉากกับทิศทางที่ต้องการ 3. สามเหลี่ยมขึ้น และสามเหลี่ยมลง (สามเหลี่ยมคือไหล่ทั้งสองและจุดที่มือจับกริฟ) 4. ซ้อมสวิงก่อนซัก 2-3 ที ค่อนข้างได้ผลดีครับ แต่ก่อนฉึกบ่อยมากๆ : ) จากคุณ : Juxtaposed With U - [ 20 มิ.ย. 49 13:35:47 ] ความคิดเห็นที่ 4 ที่จริงการเรียกช็อต ชิพ พิชท์ ล้อป นั้นอาจมีความหมายไม่ตรงกันก็ได้ จึงขออนุญาตให้ความหมายว่า ชิพ หมายถึงการตีลูกโดยไม่งอข้อมือเลย ซึ่งทำให้ได้ลูกพุ่งต่ำ ตกเร็ว วิ่งไกล หากมีการใช้ข้อมือผมจะเรียกว่าพิชท์ ด้วยการไม่ใช้ข้อมือเลย (ไม่งอข้อมือตอนแบคสวิง จึงไม่ต้องคลายข้อมือตอนดาวน์สวิง) ทำให้การชิพนั้นเกิดการฉึกหรือแช้งค์ยากมาก และคนที่เล่นลูกสั้นฉึกหรือแช้งค์ทุกคนที่ผมเคยพบ ล้วนพยายามเล่นลูกสั้นด้วยการงอข้อมือแล้วกะน้ำหนักเอา ซึ่งมักทำให้เกมลูกสั้นพัฒนาช้ามาก ความเห็นผมคือหัดชิพให้ชำนาญก่อน แล้วค่อยหัดพิชท์ เพราะเราควบคุมระยะที่จะชิพด้วยการหมุนไหล่ ซึ่งเป็นกล้ามเนื้อใหญ่และเห็นง่ายว่าจะหมุนไหล่แบคสวิงให้แขนง้างมากแค่ไหน ในขณะที่การพิชท์ควบคุมระยะด้วยการงอข้อมือ และกะน้ำหนักในการลงไม้ ซึ่งเป็นกล้ามเนื้อเล็กเห็นยาก คราวนี้ตอบคำถามข้างบนนะครับ - ควรยืนเปิดเพราะการชิพจะใช้แต่ลำตัวส่วนบนหมุน ให้ลำตัวส่วนล่างอยู่นิ่งๆ ถ้าไม่ยืนเปิดไว้ แขนอาจสะกิดสะโพกตอนฟอลโล่ธรู ทำให้ลูกไปไม่ตรงทาง - ข้อศอกซ้ายไม่ควรงอ (แต่ไม่ต้องเกร็ง) ข้อศอกขวางอได้เล็กน้อย - หน้าเหล็กชี้ไปทางที่จะให้ลูกไป - ฉึกและแช้งค์เกิดได้จากมีการงอข้อมือตอนแบคสวิง และขาไม่นิ่ง ก้นไม่ยื่นเท่าเดิม ส่วนวิธีชิพนั้น เมื่อเข้าใจแล้วว่าไม่ควรงอข้อมือตอนแบคสวิง (แต่ไม่ต้องเกร็งนะครับ ผ่อนคลายไว้) ที่เหลือก็ทำเหมือนที่คุณ Juxtaposed แนะนำได้เลย มีแนะนำเพิ่มนิดเดียวว่าตอนแบคสวิงให้หมุนไหล่ดันแขนขึ้นทางขวามือเรา ไม่ใช้พาแขนอ้อมไปด้านหลัง ลองดูนะครับ จากคุณ : จุ๊ - [ 20 มิ.ย. 49 14:17:09 ] ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณมากครับคุณ (I bet), Juxtaposed, พี่จุ๊ ที่ช่วยตอบและคุณ Chuh109 ที่ช่วยถามเพิ่มเติมครับ ขอถามพี่จุ๊ต่อนิดหนึ่งนะครับว่า ปกติระยะชิพ จะสามารถตีได้จนถึงระยะเท่าไรครับ ผมเข้าใจเองว่าไม่เกิน 20 หลา ถูกไหมครับ (หมายถึงโดยทั่วๆไปนะครับ) ถ้าเกินกว่านี้ต้องใช้วิธีอื่น เช่นการพิชแทน ขอบคุณมากๆ อีกครั้งครับ จากคุณ : โมโม่ (โมโม่จันทร์) - [ 20 มิ.ย. 49 15:46:59 ] ความคิดเห็นที่ 6 จุดแบ่งของชิพกับพิชท์ค่อนข้างใกล้กันบางครั้งก็สับสนเคยได้อ่านมาว่า ชิพนั้นลูกจะใช้ระยะในการลอยน้อยกว่าวิ่งมากกว่า... พิทช์นั้นลูกจะลอยมากกว่าวิ่งน้อยกว่า... ส่วนจะใช้อย่างไหนนั้นไม่มีกฏตายตัวแล้วแต่ถนัดแล้วแต่ผลงานที่จะสร้างสรรค์ออกมาซึ่งทั้ง 2 แบบต้องใช้จินตนาการและการซ้อมค่อนข้างมากจึงจะได้ผลดีอย่างที่หวัง... รายละเอียดเพื่อนจุ๊ได้กล่าวไว้อย่างดีแล้วผมขอเพิ่มเติมอีกนิดเรื่องยืนเปิดนั้นในตำราเคยบอกไว้ว่าลูกสั้นต้องการความแม่นยำมากกว่าระยะทางดังนั้นการเล่นไม่ต้องใช้ลำตัวและการหมุนมากนัก... การยืนเปิดเป็นการบังคับให้เราขึ้นไม้โดยรักษาแกนลำตัวไม่ให้เซไปมาเพื่อความแน่นอนที่มากกว่า... การยืนเปิดทำให้วงสวิงแคบลงและขึ้นไม้ในแนวที่ชันกว่าปกติซึ่งเหมาะกับการเล่นลูกสั้นที่ต้องการสวิงลงในแนวชันมากกว่าการกวาดผ่านไป... การยืนเปิดช่วงสร้างแนวสวิงแบบนอกเข้าในทำให้ลูกมีการหมุนกลับได้ดีขึ้น... การยืนเปิดช่วยชดเชยในการเปิดหน้าเหล็กในเวลาที่ต้องการเล่นลูกที่โด่งกว่าองศาของเหล็ก เพราะการวางหน้าเหล็กที่หงายขึ้นมากกว่าปกติจะทำให้หน้าเหล็กเปิดการยืนเปิดช่วยชดเชยให้แนวสวิงลงหน้าเหล็กกลับมาสแควร์... ข้อศอกจะงอหรือไม่ก็แล้วแต่ถนัดข้อสำคัญคือลงให้ผ่านและมือต้องนำหน้าหัวเหล็กตลอดแนวสวิง...ในตำราบอกว่าการลดมุมข้อต่อจุดหมุนระหว่างมือกับอุปกรณ์ให้น้อยที่สุดจะช่วยเรื่องของความแม่นยำได้ดีขึ้น... แต่ทั้งนี้สำคัญที่สุดคือ ความคุ้นเคยและความชำนาญ ทฤษฏีไหนๆก็คงไม่ได้ผลดีถ้าไม่ได้นำไปทดลองใช้ครับ... ส่วนชิพฉึกมักจะเกิดจากการสวิงไม่ผ่าน ไม่เร่งเข้าหาลูก มือไม่นำหน้าเหล็ก...ขึ้นสูงเกินไปตอนลงทำให้กลัวจะเลยทำให้ลดความเร็วลงและใช้มือเพียงอย่างเดียว ลองขึ้นให้น้อยลงกว่าที่คิดและส่งไม่ยาวขึ้นกว่าที่คาดลองทำบ่อยๆจนเคยชินครับการขึ้นเหล็กตั้งแต่จรดลูกจนถึงจบสวิงควรให้น้ำหนักอยู่ทางขาหน้า ( ขาซ้าย ) โดยตลอด ลดการทำงานของข้อมือ ปล่อยให้ไหล่แขนและน้ำหนักของหัวเหล็กทำงานแทนเหมือนตอนพัตต์ครับ ควรผ่านหน้าเหล็กให้ตลอดด้วยความเร็วที่สม่ำเสมอไม่กระชากไม่เหยาะมือนำหน้าตลอดเส้นทางสวิง... จากคุณ : ผมชื่อต้น - [ 20 มิ.ย. 49 16:40:08 ] ความคิดเห็นที่ 7 คุณโมโม่ถามว่าระยะชิพใช้ได้ถึง 20 หลาใช่ไหม เกินนั้นต้องพิชเอา ตอบตามตำราก็คือใช่ครับ และผมอยากเพิ่มเติมให้ว่าการพิชนั้นมีหลายแบบ โดยพิชแบบมาตรฐานนั้นจะเน้นการงอข้อมือตอนแบคสวิงตามระยะที่ต้องการ หมุนไหล่ประมาณครึ่งวง ดาวสวิงด้วยการคงข้อมือให้งอไว้ และ "รักษาหรือหมุนมือขวา" ไม่ให้มาทับมือซ้าย เพื่อคงหน้าเหล็กให้หงายตลอดการปะทะลูก แต่แบบที่ผมชอบแนะนำมือใหม่คือการพิชแบบลูกผสมกับชิพ โดยใช้วิธีแบคสวิงธรรมดา (ไม่รีบงอข้อมือ) และยกแขนตามระยะที่ต้องการ เช่น 50 หลายกครึ่งวง 40 หลาน้อยกว่าครึ่งวงหน่อย 60 หลามากกว่าครึ่งวงหน่อย (ระยะของ SW) ปล่อยให้ข้อมืองอเล็กน้อยตามธรรมชาติของแรงเหวี่ยง แล้วดาวสวิงด้วยความนุ่มนวล ไม่ต้องทำอะไรพิเศษ (เรียกอีกอย่างว่าเป็นการกำหนดระยะด้วยความยาวของวงสวิง) การพิชแบบมาตรฐานต้องซ้อมนานเหมือนกันกว่าจะจับระยะให้คงที่ (เพราะเป็นเรื่องสัมผัสแทบจะล้วนๆ) ส่วนการพิชกึ่งชิพจะซ้อมไม่นาน อย่างมากเดือนเดียว (อาทิตย์ละสองสามวัน) ก็สามารถบังคับให้ลูกตกที่ระยะ 60 หลาลงมาได้ตามต้องการ โดยลูกตกแล้วจะวิ่งอีกห้าถึงสิบหลา อาจทำให้ไม่ใกล้ธงนัก แต่ออนแน่นอน ในขณะที่พิชมาตรฐานหากทำได้แล้วสามารถเล็งให้ลูกไปตกหยุดใกล้ธงได้เลย ลองซ้อมดูทั้งสองแบบนะครับ แต่ตอนออกรอบหากต้องการสกอร์ดี ขอให้เลือกใช้แต่สิ่งที่ทำได้บ่อยๆ ตอนซ้อมเท่านั้น จากคุณ : จุ๊ - [ 20 มิ.ย. 49 17:08:16 ] ความคิดเห็นที่ 8 ลองสังเกตุเวลาเราตีเต็มวงสิครับ สะโพกเราต้องเปิดตอน impact ถูกไหมครับ ทีนี้การชิพเราจะยืนชิดเพื่อลดการทำงานของช่วงล่างเราจึงต้องยืนเปิดรอไว้ก่อน เพราะถ้าเราไม่ยืนเปิดไว้ สะโพกจะเปิดไม่ทัน (จากคำแนะนำของ Nick Price) จากคุณ : Ping Guy - [ 20 มิ.ย. 49 18:49:34 ]   Create Date : 06 กรกฎาคม 2549     Last Update : 22 กุมภาพันธ์ 2551 13:15:04 น. Counter : 3020 Pageviews.   0 comment Share Tweet

ลูกสั้นเข้าใจง่าย style คุณทองประกาย จากคุณ : thongprakai - [ 19 ต.ค. 48 ] ก่อนอื่น ต้องขอความกรุณาสักนิดนะครับว่า อย่าเรียกผมว่า "ครู" เลย คำว่า "อาจารย์" ก็ไม่เอา เว้นแต่ว่าจะเรียกกันสนุกๆ ไม่มีความหมายอะไรจริงจัง เพราะผมไม่ได้เป็น แค่เป็นนักกอล์ฟคนหนึ่งที่เล่นกอล์ฟมานาน พอมีความรู้พื้นฐานบ้าง เอามาขยายความเล่าต่อกันเท่านั้นแหละครับ เรื่องการเล่นลูกสั้น มีวิธีการที่หลายหลากจริงๆ มันแล้วแต่ลักษณะทำเลที่ลูกตั้งอยู่ มันแล้วแต่อุปสรรคด้านหน้าที่จะมีขวางทางอยู่หรือไม่ มันแล้วแต่ตำแหน่งของธงที่ปักอยู่ว่าใกล้หรือไกลจากขอบกรีนมากน้อยขนาดไหน แถมยังแล้วแต่ว่าลักษณะของกรีนที่เราต้องเล่นลูกผ่านไปว่าเป็นอย่างไร ซึ่งจะเป็นตัวกำหนดว่าเราควรจะเลือกใช้เหล็กอะไร เล่นวิธีแบบไหน เพื่อให้ได้ผลดีที่สุด แล้วผมจะค่อยๆ บรรยายให้เห็นถึงความแตกต่างและผลที่จะเกิดขึ้น อย่างแรกที่ผมอยากแนะนำเลยคือ คุณต้องมีทัศนคติที่เป็นบวกอยู่เสมอ หมายความว่าลูกที่เรากำลังจะเล่นต่อไปนั้นมีโอกาสที่จะลงหลุมได้ตลอดเวลา แม้จะเล่นจากระยะ 5 หลา หรือ 50 หลา หรือ 70 หลา หรือ 100 หลา หรือ 150 หลา หรือ 200 หลา ด้วยทัศนคติที่เป็นบวกนี้เองจะช่วยให้ร่างกายของคุณผ่อนคลายซึ่งจะตรงข้ามกับความกลัวหรือทัศนคติที่เป็นลบซึ่งจะทำให้ร่างกายเกร็งซึ่งแน่นอนจะทำให้ร่างกายของคุณทำงานไม่ได้อย่างราบรื่น และทำให้ช็อตง่ายๆ เสียหายหมด - ข้อนี้เป็นข้อแรกที่สำคัญที่สุด ประการต่อมา เรามาว่ากันเฉพาะลูกที่อยู่ขอบๆ กรีนก่อน แล้วค่อยเพิ่มระยะห่างออกไปซึ่งวิธีการเล่นจะต่างกันเล็กน้อย เราตั้งสมมติฐานว่าลูกขอบๆ กรีนคือลูกที่อยู่ห่างจากขอบกรีนออกไปไม่เกิน 5 หลาแล้วกัน และสมมติว่าลูกอยู่ในไลน์ปกติคือลูกลอยเด่นเป็นสง่าดี ไม่จมลึกลงไปในหญ้ายาวหรือไม่ใช่อยู่บนดินที่แตกระแหงซึ่งจะมีวิธีการเล่นที่พลิกแพลงออกไปบ้างเล็กน้อย ที่คุณจะต้องดูต่อไปคือตำแหน่งที่ธงปักอยู่ว่าไกล ใกล้จากขอบกรีนมากน้อยขนาดไหนเพราะมันเป็นระยะที่จะบอกเราว่าเราควรใช้เหล็กอะไรให้ได้ผลดีที่สุด ยกตัวอย่างง่ายๆ คือ หากธงปักอยู่ไกลออกไปประมาณ 30 ก้าว(หลา) หากคุณเลือกใช้ PW คุณจะต้องขึ้นไม้สูงกว่าการเลือกใช้เหล็ก 7 แน่นอนเพราะระยะที่ลูกตกเท่ากันระยะที่ลูกจะวิ่งต่อไปย่อมต่างกัน ในทำนองเดียวกัน หากคุณเลือกใช้เหล็ก 5 คุณก็จะขึ้นไม้ให้น้อยลงไปอีก การขึ้นไม้มากน้อยต่างกันนั้นมีผลต่อความแม่นยำในการตีกระทบลูก การบังคับทิศทาง บรรดามืออาชีพถึงบอกให้พยายามเล่นลูกที่เดินทางบนผิวกรีนมากกว่าลูกที่เดินทางในอากาศ - ส่วนระยะทางการตกและวิ่งของลูกของแต่ละเหล็กคุณต้องซ้อมเพื่อดูระยะโดยประมาณของตัวเอง โดยเมื่อขึ้นเหล็กแต่ละอันเท่ากัน วิธีการเล่นลูกสั้นลักษณะนี้ ถ้ากล่าวถึงเทคนิคแล้วต้องพยายามทำเรื่องให้ง่ายเข้าไว้ เพราะลูกอยู่ขอบกรีน ที่เราต้องการก็คือการชิพลูกให้ลอยข้ามหญ้าที่อยู่ระหว่างลูกกับกรีนโดยประมาณว่าลูกจะตกลึกเข้าไปในกรีนประมาณสองสามฟุตแล้วให้ลูกวิ่งต่อไปตามไลน์ซึ่งแน่นอนต้องอ่านไลน์ไว้ก่อนเหมือนการเล่นลูกพัทท์ ในตำราเค้าเรียกลูก ชิพแอนด์รัน โดยปกติเราจะจับกริพให้ต่ำลงมาเพื่อให้คุมไม้ได้ง่ายขึ้น ยืนให้น้ำหนักตัวอยู่ค่อนไปทางเท้าซ้ายเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวโยกเยก และยืนเปิดเล็กน้อยเพื่อให้สามารถเห็นแนวทางการเล่นได้ชัดเจนขึ้น แต่ต้องจัดให้ไหล่ทั้งสองนั้นขนานไปกับเส้นทางที่จะเล่นไป จะว่าไปมันก็เหมือนการพัทท์ระยะยาวนั่นแหละ ที่ต้องระวังคือการควบคุมไม้ อย่าให้มือเป็นตัวนำ แต่ควรจะเป็นไหล่และแขนทั้งสองที่ทำงาน ส่วนมือมีหน้าที่คอยทำตามตลอดการเคลื่อนไหว ขณะที่จรดต้องสังเกตด้วยว่า เพราะไม้ทุกอันออกแบบมาให้มีมุมที่มือจะต้องวางอยู่หน้าลูกเสมอ เวลาจรดมือก็ต้องอยู่ในลักษณะนั้นคือนำหน้าลูก เวลาที่สวิงตีกระทบลูกต้องระวังอย่าให้ข้อมือซ้ายหักพับ ขึ้นแบ็คสวิงไปแค่ไหนก็ให้ส่งฟอลโลว์ทรูออกไปประมาณนั้น เมื่อกล่าวถึงการเล็ง ให้เลือกจุดที่จะตกบนกรีนเอาไว้ในใจ สมองจะช่วยสั่งงานให้เราทำไปตามนั้น ถ้าคุณไม่กำหนดจุดตกบนกรีน คุณจะไม่มีน้ำหนักอยู่ในใจ แขนและไหล่จะทำงานไปเรื่อยเปื่อย มองหาจุดที่เราจะตีลูกผ่านไป วางหน้าไม้ให้ผ่านไปที่จุดนั้น ตั้งใจว่าเราจะตีลูกนี้ให้ลงหลุมไปเลย ถ้าไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแหละ ลูกลักษณะนี้การทำงานของลำตัวแทบจะไม่มีเลย ลักษณะเหมือนการพัทท์ที่เราไม่ต้องการให้ลำตัวเคลื่อนไหว เพื่อความแม่นยำในการตีกระทบลูก นักกอล์ฟจำนวนไม่น้อยที่เลือกที่จะใช้เหล็กเพียงแค่ไม่กี่อันเช่น พิชชิ่ง หรือ แซนด์ หรืออย่างมากก็อาจใช้เหล็ก 9 อีกหนึ่งอัน และรู้สึกว่าการเลือกใช้เหล็กอื่นๆ เช่นเหล็ก 5 หรือ 6 เป็นการทำเรื่องให้ยุ่งยากมากขึ้นซึ่งจริงๆ แล้วกลับตรงข้าม ลองนึกดูว่า ถ้าเราสามารถเลือกได้ที่จะขึ้นเหล็กระยะประมาณฟุตเศษๆ แต่ให้ระยะทา งที่ต่างกันเพราะใช้เหล็กต่างเบอร์กัน มันจะไม่ง่ายแก่การควบคุมมากกว่าการต้องขึ้นเหล็กมากไปกว่านั้นหรือ พอลูกอยู่ห่างกรีนออกมา ความที่เราต้องขึ้นสวิงมากขึ้น การทำงานของข้อมือจะมากขึ้นด้วย และท่าจรดที่ต้องเปลี่ยนไปบ้างเล็กน้อย สำหรับลูกชิพธรรมดา ไม่ว่าจะใช้ พิชชิ่ง หรือ เหล็ก 9 เราควรจับกริพให้ต่ำลงมาเพื่อให้มีความรู้สึกในการควบคุมมากขึ้น เรายืนเปิดเล็กน้อยอย่างเดิมเพื่อให้แขนทั้งสองสามารถทำงานได้อย่างเป็นอิสระ ตำแหน่งลูกจะอยู่กึ่งกลางหรือค่อนมาทางขวาก็สุดแล้วแต่มุมที่เราต้องการให้ลูกลอยไป แต่มือก็ยังต้องอยู่นำหน้าลูกเสมอ เข่าทั้งสองต้องย่อไว้ ดึงก้นออกด้านหลังเพื่อรักษาสมดุลย์ไว้ น้ำหนักตัวจะอยู่ค่อนไปทางซ้ายเอง ในการสวิงตีลูกให้ใช้ความรู้สึกของลำตัวส่วนบนคือ ไหล่ แขน และมือทั้งสอง แต่ให้เป็นไปตามลำดับกล่าวคือ หมุนไหล่และปล่อยให้แขนและมือแกว่งตามตอบสนองต่อการเคลื่อนที่ของไหล่ หากคุณรักษาแรงจับของกริพไว้อย่างสม่ำเสมอ ไม่ออกแรงกดจนแน่นเกิน คุณจะรู้สึกเองว่าข้อมือทั้งสองหักพับไปตามน้ำหนักของหัวเหล็กที่เคลื่อนที่พาไป สวิงให้นุ่มนวล อย่าเผลอใช้มือเร่ง น้ำหนักของหัวเหล็กจะทำงานของมันเอง แล้วลองใช้เหล็กอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นเหล็กแซนด์เว็ดจ์ ล็อบเว็ดจ์ หรือเหล็ก 9 เหล็ก 8 เพื่อดูว่าเหล็กแต่ละอันจะให้องศาความสูงต่างกันอย่างไร มันจะตกหยุดหรือวิ่งไปเท่าไร เคยมีเพื่อนนักกอล์ฟด้วยกันถามผมว่าจะตีให้ลูกตกหยุดเร็วๆ ได้อย่างไร ผมเดาว่าคุณเองก็คงอยากทราบ คำตอบคือ เพียงตีกระทบลูกได้อย่างถนัดถนี่ ไม่ตีหลังลูก เหล็กที่ใช้ เช่นเหล็ก พิชชิ่งหรือแซนด์ และลักษณะของลูกที่ใช้เช่นลูกที่มีเปลือกนิ่ม หน้าเหล็กที่สอดผ่านไปจะทำหน้าที่ของมันเอง ไม่มีอะไรพิศดารเลย ลูกที่มีระยะไกลออกมาอีกประมาณ 40 หลาขึ้นไป เขาเรียกว่าลูกพิทช์ ซึ่งความจริงก็ปรับมาจากการเล่นลูกชิพนั่นแหละ เพียงแต่ต้องขึ้นแบ็คสวิงให้มากขึ้น ลักษณะการยืนจะคล้ายเดิม เพียงแต่อาจขยายความกว้างระหว่างเท้าทั้งสองเพิ่มขึ้นเล็กน้อย สะโพกและเท้าเปิดเล็กน้อยเช่นเดิม และจัดให้ไหล่ทั้งสองขนานไปกับแนวเป้าหมาย เข่าทั้งสองคงย่อ ดึงก้นออกไปด้านหลัง และจัดให้น้ำหนักตัวค่อนไปทางซ้าย โดยปกติจะวางตำแหน่งลูกให้อยู่กึ่งกลางระหว่างเท้าทั้งสอง ท่ายืนที่ผ่อนคลายไม่เกร็งจะช่วยให้คุณสวิงได้ราบรื่นขึ้น ลูกระยะขนาดนี้เป็นเรื่องที่กำหนดได้ค่อนข้างจะลำบาก เว้นแต่คุณจะมีระยะของตัวเองอยู่ในใจ เนื่องจากผมเป็นคนที่ขี้เกียจซ้อมมาก ผมเลยหาระยะกลางของตัวเองเป็นตัวกำหนดระยะทางโดยการขึ้นไม้ให้แขนได้ระดับขนานกับพื้นดินแล้วสวิงตีดูว่า หากด้วยพิชชิ่งเว็ดจ์จะได้ระยะทางประมาณเท่าไร หรือด้วยแซนด์เว็ดจ์เมื่อขึ้นเท่ากันจะตีได้ระยะทางเท่าไร เมื่อออกไปเล่นในสนาม หากไปเจอระยะทางหนึ่งๆ ผมก็ขึ้นให้มากขึ้นหรือน้อยลงจากระยะกลางนั้น แต่คุณอาจจะซ้อมเพิ่มเติมก็ได้เช่นหากขึ้นประมาณ สามในสี่ของเต็มสวิงจะได้ระยะประมาณเท่าไหร่ก็ได้ ส่วนใหญ่ที่เห็นเล่นผิดพลาดมักจะเป็นการตีหลังลูกเสียมาก นั่นเป็นเพราะเราใช้มือในการควบคุมทั้งขึ้นและลง ข้อมมือมักจะคลายออกก่อน ที่ควรจะเป็นคือ ให้ใช้ไหล่ หรือลำตัวส่วนบนในการควบคุม เมื่อไหล่หมุนแบ็คสวิงขึ้น ข้อมือจะหักพับตามน้ำหนักของเหล็กที่ดึงขึ้น ต้องพยายามรักษาข้อมือให้คงที่ไว้ ปล่อยให้การหมุนกลับของไหล่หรือลำตัวเป็นตัวพาแขนให้เหวี่ยงกลับไปเอง การใช้การหมุนของลำตัวจะทำให้คุณสามารถกะทั้งระยะทางและวิถีของลูกได้ง่ายขึ้น ที่กล่าวมาข้างต้นทั้งหมดเป็นการเล่นลูกสั้นแบบพื้นฐานทั่วๆ ไป ซึ่งหากเล่นได้เจนจัดดีแล้ว สกอร์น่าจะลดลงได้มาก แต่ในสนามกอล์ฟเราอาจเจอลูกลักษณะแบบอื่นอีกไม่รู้กี่แบบต่อกี่แบบซึ่งต้องอาศัยการเล่นที่ต่างออกไปเล็กน้อย หากลูกไปหยุดอยู่ขอบบังเกอร์ทราย เราต้องตีลูกข้ามทรายให้โด่งกว่าปกติเพื่อให้ลูกหยุดเร็วที่สุด เราจะมีวิธีเล่นอย่างไร เคยมีโปรคนหนึ่งสอนผมแบบนี้ว่า สมมติว่าเราเลือกใช้แซนด์เว็ดจ์ แล้วต้องเปิดหน้าเหล็กให้หงายมากๆ วางลูกค่อนไปทางซ้าย ตอนที่ขึ้นแบ็คสวิงนั้นให้หักข้อมือพับตั้งขึ้นและรักษามุมนั้นให้อยู่ ส่วนตอนดาวน์สวิงให้ใช้ไหล่หมุนกลับไป มุมชันๆ ตอนที่เราขึ้นแบ็คสวิงจะกลับลงมาชันเอง หน้าเหล็กจะช้อนให้ลูกขึ้นเอง ผมลองเล่นวิธีนี้ดูนับได้ว่าได้ผลดีมาก ที่จะเสียก็คือจังหวะ จะเป็นเพราะความกลัวหรืออะไรก็ไม่รู้ แต่หากเราสามารถสวิงได้อย่างนุ่มนวล ไม่เร่ง รักษาจังหวะให้ดี มนก็ไม่ยากไปกว่าลูกชิพธรรมดาอื่นๆ เลย บางสนามที่เราไปเล่น หญ้าขอบกรีนอาจจะยาวมากจนลูกจมหายไปทั้งลูก ถ้าระยะทางจากลูกไปที่หลุมมีพอสมควร มันก็ไม่ยากเท่าไร คุณอาจใช้วิธีเล่นแบบเดียวกับการเล่นลูกในทรายได้ แต่ถ้าตำแหน่งธงอยู่ใกล้ มีที่ตกนิดเดียว คงต้องทำใจ ไปเสี่ยงพัทท์เอาคือเล่นให้ลูกออนไว้ก่อน ขืนไม่ออนยังจมอยู่ในรัฟล่ะ ปวดขมองแน่ ผมว่าเอาแค่นี้ล่ะนะ อย่างอื่นค่อยๆ ไปหาประสบการณ์ในสนามเอาเอง หรือหาที่ซ้อมลูกแปลกๆ ดูบ้าง แต่เบสิคทั่วไปก็อิงจากที่กล่าวมาทั้งหมดแหละ มันจะคล้ายๆ กัน ผมเองเล่นกอล์ฟมาตั้งนาน เคยมีโปรสอนให้ใช้ไหล่และแขนโดยอธิบายถึงเหตุและผลต่างๆ จนเข้าใจดี แต่ก็ทำไม่ได้สักที มันจะต้องมีมือเข้ามาเกี่ยวด้วยทุกทีจนสงสัยว่าชาตินี้คงเข็นไม่ขึ้น แต่เพราะโปรน่ะไม่รู้ว่าผมน่ะจับกริพแน่นสักขนาดไหน มันไม่มีมาตรบอก โปรก็ไม่เห็น ผมก็เลยทำไม่ได้สักที ตีหลังลูกเป็นประจำ ไม่หลังลูกก็กระแทกจนลูกพุ่งปรู๊ดข้ามกรีนไปก็บ่อย บางทีก็ตบไปซ้ายบ้าง ดันไปขวาบ้าง หาความแน่นอนอะไรไม่ได้เลย จนกระทั่ง วันหนึ่งที่ไปซ้อม และกัดฟันตัดใจจับกริพให้เพียงกระชับ แต่ไม่ลงน้ำหนักในการจับเลย จึงพบว่าแขนและไหล่หายเกร็งไปและสามารถหมุนได้คล่องแคล่วดี ข้อมือก็ฟรีขึ้นด้วย แปลกนะที่ทำให้จังหวะในการสวิงดีไปด้วย เพราะเราไม่เกร็งนั่นเอง ตั้งแต่นั้นมา ผมก็เล่นลูกสั้นได้ดีขึ้น บางลูกที่ตีออกไประยะ 50 ถึง 60 หลา ลูกถึงกับถอยหลังก็มี (ด้วยแซนด์เว็ดจ์ และยังไม่ถึงธงเลยจะถอยทำไมก็ไม่รู้ อิ อิ) แต่น้ำหนักในการสวิงยังเป็นปัญหาเพราะไม่ได้ซ้อมมากพอที่จะกะระยะได้พอดีๆ แต่ก็ช่างเหอะเพราะผมไม่ได้จะไปแข่งพีจีเอ เสียเมื่อไหร่ ผมว่าลองเล่นได้สักลูกสองลูกก็จะรู้ล่ะว่า เออ นี่แหละ ใช่เลย(แม้จะยังไม่ตรงทางก็ตาม) แต่เสียงที่เหล็กกระทบลูกมันบอกว่าใช่ และมีรอยกัดของเหล็กผ่านไปที่หน้าลูกโดยที่ไม่ต้องไปตั้งใจทำ มันเป็นของมันเอง ทั้งที่รู้นะ บางช็อตก็ยังเป็นคือเกร็ง แม้กระทั่งช็อตเต็มวงสวิงก็เหอะ มันพาลจะขึ้นสวิงไม่ได้เอาดื้อๆ นี่แหละผลของอาการเกร็ง ที่ผมเห็นภาพท่าจรดที่ดูแล้วสบายตาที่สุดเพราะเห็นเลยว่าเธอไม่มีอาการเกร็งเลยคือ Annika Sorenstam ลองสังเกตดูสิครับ แล้วแม่คุณเป็นผู้หญิงแท้ๆ ยังหวดออกมาได้เกือบ 300 หลา ถ้ามีอาการเกร็ง อย่าหวังเลยว่าจะตีได้ไกลขนาดนี้ และตรงขนาดนั้น ไทเกอร์เอง ผมยังดูว่าท่าจรดไม่สบายเท่าไร บางทีแกถึงหวดออกทะเลไปเลย ช็อตทุกช็อตในกอล์ฟ ต้องไม่มีอาการเกร็ง ถ้าจะให้ผมให้เคล็ดลับ ก็คือนี่แหละ(แต่ผมก็ทำไม่ได้หมดนะ ) ผมเคยถามโปรที่เล่นอยู่ด้วยกันบ่อยๆ ว่าหากโปรต้องการจะตีแรงขึ้นโปรทำยังไง โปรบอกว่า ขึ้นสวิงให้สุดขึ้นไปอีก แต่ไม่ใช่เร่งจังหวะให้เร็วขึ้น ผมเคยอ่านเจอในหนังสือกอล์ฟเล่มหนึ่งบอกว่า การขึ้นแบ็คสวิงเป็นการสะสมพลังเพื่อการดาวน์สวิง มันก็น่าจะตรงกับความหมายที่โปรบอกมั้ง สรุปแล้วจังหวะให้เหมือนเดิม ถ้าอยากเอามันก็ขึ้นแบ็คสวิงให้สุดกว่านั้นอีก เช่นจาก 90 องศา เป็น 110 องศาเป็นต้น   Create Date : 31 พฤษภาคม 2549     Last Update : 31 พฤษภาคม 2549 11:16:42 น. Counter : 624 Pageviews.   0 comment Share Tweet

• สักวันเราคงจะรู้จักกัน
• กอล์ฟโคตรๆ
• yaipearn
• พัตเตอร์สีเงิน
• Sergio Garfield
• รำเพย
• spiralhead
• ป้ามด
• นัท305
• dont wanna no
• uggie*
• N.C.kit
• Lilac Girl
• PADAPA--DOO
• toor36
• นายตำลึง
• ผมชื่อต้น
• เดือนดับ
• ge-or-ge
• หิ่งห้อยน้อยใจ
• กาลามะชน
• clubfit
• tonpo
• Webmaster - BlogGang

• Pantip Golf
• Smart Golf
• BlogGang.com