สวัสดีครับกฤติศิลป์

ฟลุ้คมากๆเลยนะ ที่เข้ามาวันนี้ เจอเข้าอย่างจัง

ขอบคุณมากที่เขียนถึง "ห่างไกล ไม่ห่างกัน"

ไม่นึกเลยว่าจะเข้ามาเจอข้อเขียนชิ้นนี้

ตั้งใจว่าจะมาเอาปกนิยายของจักษณ์ไปใช้ที่บล็อกหน่อย

เพราะคืนนี้อัพบล็อกด่วน เรื่อง "ภิกษุสันดานกา" น่ะ

ตอนแรกไม่คิดจะอัพบล็อกหรอก พอดีจักษณ์โทรมาหา

แล้วผมมีหนังสือตำราดูพระภิกษุ อยู่พอดี

ไหนๆก็เขียนเรื่องน้องชายเขาแล้วก็ขอเอาปกนิยายของพี่ชายเขาไปลงเสียในคราวเดียวกัน

จำได้ว่าเห็นแว้บๆที่บล็อกนี้แหละ

ขอบคุณอีกครั้งนะครับ

ตอนคลิกเข้ามาไม่คิดว่าเจ้าของผลงานจะเข้ามาอ่านแล้ว ยังแอบคิดเลยว่า ถ้าคุณโดม วุฒิชัย เข้ามาเจอ ยินดีกึ่งขอบคุณกับข้อความแนะนำด้านบน

ถ้าได้เข้าร้านหนังสือในครั้งหน้า กะว่าจะเดินหาเอามาครอบครองไว้สักเล่มเหมือนกัน

ขอบคุณพี่ทิ ที่แนะนำ ที่นี่อีกครั้ง.

อ่านแล้ว ประทับใจ อวลๆอยู่ในความรู้สึก...
ชอบตอนพ่อขี่จักรยานเสือหมอบไปส่งลูกสาวที่โรงเรียน
รู้สึกถึงพ่อที่เฮี้ยวๆ แต่ยอมแพ้ราบคาบกับเด็กหญิงคนหนึ่งได้
และหลายตอนที่เกี่ยวกับชีวิต และความตาย..ที่สงบ
...เศร้าหากแต่ต้องนิ่งยอมรับ และทำให้งดงามที่สุด

งานเล่มนี้ ไม่ใช่บทกวีที่งดงาม ไม่ใช่สารคดีอันลึกซึ้ง
แต่งามและลึกในชีวิตธรรมดาๆนี่เองค่ะ

สวัสดีค่ะทุกท่าน โดยเฉพาะเจ้าของผลงานที่ผ่านเข้ามาด้วยความบังเอิญ ขออนุญาตละลาบละล้วงเขียนแนะนำหนังสือของพี่โดม จารึกไว้ที่บล็อกนี้สักเล็กน้อยคงไม่ว่ากันนะคะ

น้องชลสิทธิ์ พี่เชื่อว่าถ้าน้องได้อ่านงานของพี่โดมเล่มนี้ น้องจะได้แง่คิดอะไรอีกมากมายเลยเชียวล่ะ แล้วอย่าลืมนึกถึงคำแนะนำของพี่นะคะ เพราะพี่อ่ะ ม่ายด้ายโม้

ขอบคุณคุณยิปซีฯ ที่แวะมาอ่าน พร้อมกับฝากข้อความไว้ค่ะ