/.... สายน้ำที่ไหลแห้งผากนั้น...มีอาจเปรียบได้กับความแล้งไร้ของความสุขที่มิอาจเป็นแม้เพียงเพื่อน...


/.... ความสุขก่อนหน้าที่ยังคงก้องกังวานอยู่ในโรงมหรสพร้างที่ฉันเล่นและมีเธอเฝ้าดูอยู่อย่างโดดเดี่ยว...


/.... ละครเศร้าที่เรียกน้ำตาร้าวจากเธอนั้น..ทำให้ฉันต้องนั่งซับมันด้วยใยบางที่ร้อยเฉือนมาจากใจ...


/.... หยดความหวานที่เธอแตะเลี้ยงภมรที่ไร้ปาก..ปีกที่เปียกชุ่ม..และเนื้อตัวที่หนาวสั่นจากน้ำตาของเธอที่กรีดกราย...


/.... ภมรที่เฝ้ารออย่างภักดี..ยังคงเฝ้ารอให้เรียกหา..ท่ามกลางความหนาวเหน็บแห่งลมแห้งและปวดแปลบ...


/.... ความเดียวดายอ้างว้างที่ไม่ยอมเคาะประตูเรียกหาบอกกล่าว..แต่กลับปีนหน้าต่างเข้าไปอยู่เรียงเคียงบนเตียงนอนอย่างสุขสันต์...


/.... ความรักร้างสีหม่นและซีดเซียวที่ถูกเธอจับแขวนรวมไว้กับดอกกุหลาบที่แห้งแล้วช่อแรกที่ให้เธออยู่ในบ้านที่เปียกปอนไปด้วยน้ำตา...


/... ฤดูกาลที่กัดกร่อนทำให้ฉันร้องให้ทั้งที่ไม่มีน้ำตา... หากแต่พื้นที่เปียกชื้นไปด้วยน้ำตานั้นกลับเป็นน้ำตาแห่งเธอที่ผู้คนเห็นได้...


/... คำชื่นชมที่ช่างขม...ไม่อาจหลีกเร้นจากรองเท้าคู่เรียวที่เธอสวมใส่และใช้มันเหยียบย่ำไปบนกองกุหลาบแห้งช่อต่อมาในวันที่แสงแดดแดงดุจเลือดใจที่ส่องสาดในฤดูร้อนจากดวงตาเธอ....

/....หากความเจ็บช้ำนั้นมันช่างยิ่งใหญ่จนยากเกินที่จะลืมเลือนได้....บาดแผลใจที่หายดี..แต่คงทิ้งร่องรอยแผลเป็นให้ปวดแปลบ...

/....ขอจงรับรู้เถิดว่า...ยังมีคนที่เจ็บปวดรวดร้าวใจยิ่งกว่า...จากการที่ต้องจากกันทั้งที่ยังรัก..จากกันทั้งที่ไม่เคยบอกลา...จากกันทั้งที่ยังไม่เคยพูดจา...ในวันแห่งความแห้งแล้งวันนั้น...

/....คำว่าเพื่อนที่มันรวดร้าวเธอ...รู้ไหม...ว่ามันได้ทอดเงาแห่งความรักใคร่อาทร...ส่งสองมือที่อ่อนนุ่ม..สวมกอดเงาที่ทอดวางแห่งตัวเธออยู่เสมอ...ที่รัก...


/....และนี่คือกลอนรักแห้ง..ๆ ที่ขบเขียนด้วยน้ำตาของผู้พ่ายแพ้..และยังขึงแขวนอยู่ในความหนาวเหน็บ..ที่ไม่อาจลืมเลือนเช่นกัน....ขอได้โปรดฟังกลอนรำพึงบทนี้แทนใจและความรู้สึกที่มี....ที่รัก.....


/

ดั่งอัสนี ที่แผลง มาแทงจิต

มาปักชิด ติดตรึง ถึงขั้วขอน

ถ้อยคำร้าว คราวจาก พรากใจรอน

ดั่งคำร้อน ทอนย้ำ กระหน่ำแทง


//

รังเรือนน้อย เฝ้าคอย กลอยมาอยู่

ข้างสระคู ดูงาม ยามแดดแสง

แสงจันทร์ปลูก ผูกใจ ให้แข็งแรง

กุหลาบแดง แปลงงาม ตรงข้ามกัน


///

มาวันนี้ ฤดีเจ้า เข้าใจแล้ว

คงผ่านแนว แถวขวาก ที่พรากฝัน

รังเรือนน้อย ยังคอย คนดูจันทร์

พี่เก็บสันต์ วันเศร้า เพื่อเฝ้าพลาง


////

คำเพียงเพื่อน ใยเฉือน เตือนยามนี้

ทั้งใจพี่ ที่ร้อง ครองความหวัง

ยามเจ้าจาก อยากเตือน เพื่อนใจยัง

รักคงฝัง รั้งแนบ แทบเท้านาง


/////

ใยคำเจ้า ร้าวร้าย ใจยิ่งนัก

อีกลมรัก มักลวง คำทวงฝัง

ละครเศร้า ที่เรา เฝ้าดูยัง

ไม่ต่างครั้ง ฝันแกล้ง แย้งสายตา


//////

เพียงผู้ชาย ที่หมาย ให้ใจหนึ่ง

เฝ้าคิดถึง ซึ่งน้อง ไม่มองหา

มีใครอื่น ชื่นใจ ให้โกรธา

ทุกเวลา หาได้ ใครมาแทน

****