• DIY by CoffeeSpoon
• My Portfolio
• My Life
• My LOVE
• ไร้สังกัด...
• SketchBook
• การเดินทาง
• Coffeespoon Cooking
• เวลาว่างและแรงบันดาลใจ
• อ่านใน...ใจกาแฟฯ
• My Pet
• See & Song

ลมหนาวที่เพิ่งผ่านพ้นไป..... ลมหนาวผ่านพ้นไปนานแล้ว... ลมร้อนก็พัดกระหน่ำ...จนลมฝนกำลังมาเยือน... เราเพิ่งได้เอารูปเมื่อปีใหม่ที่ไป ขุนแม่ยะ ปางอุ๋ง ปาย มาลง... ช่วงนี้เป็นช่วงปลดปล่อย...เพื่อสร้างพลังงานดีๆในการทำงานต่อไป... มองจากร้านอาหารของที่ทำการอุทยานฯ เห็นยอดดอยหลวงเชียงดาวเห็นชัดมาก ท้องฟ้าโปร่ง แดดสวย ก่อนจะขึ้นไปนอนที่หน่วยจัดการต้นน้ำขุนแม่ยะ ตำบลแม่ฮี้ อำเภอปาย จังหวัดแม่ฮ่องสอน ขึ้นไปถึงก็กางเต็นท์...เดินเล่นถ่ายรูป แดดยอแสงแล้ว...เกิดเงาทับซ้อนของต้นไม้... อากาศช่วงต้นปีหนาวดีเลยทีเดียว ยิ่งอาบน้ำเย็นที่ไหลลงมาจากเขา... หนาวสุดใจไปเลย...แต่สดชื่นมากๆ... แล้วกางเต็นท์นอนใต้ต้นนางพญาเสือโคร่ง... นางพญาเสือโคร่งที่นี่...ต้นสูงฉลูด ยิ่งถ้าเดินเข้าไปในป่าต้นจะสูงมากๆ คงแย่งกันยืดไปรับแสงแดด แล้วนี่ก็คือปางอุ๋ง...ผู้คนมากมายล้นหลาม อากาศเย็นสบาย มีชีวิตชีวา... ตกกลางคืนกินมันเผากันกับน้ำขิง เราไปถึงที่พักก็มืดมาก...รูปที่ถ่ายมาเป็นภาพที่ถ่ายในตอนเช้าวันรุ่งขึ้น มีบริการนักท่องเที่ยวขี่ล่อชมปางอุ๋ง... แสงสวยมาก... บ้านช่องที่บ้านรวมไทย ปางอุ๋ง... ดอกไม้ออกดอกสวยดี...อากาศมันหนาวอ่ะนะ เช้ามาสดชื่นเป็นที่สุด... เมล็ดกาแฟ...จากหน้าบ้านที่เรานอน เด็กดอย...บนต้นไม้... ศาลากินข้าว...ข้างไผ่กอใหญ่มากๆ มาไหว้พระที่กันวัดพระธาตุดอยกองมู... สร้างโดยพ่อค้าชาวไทยใหญ่ชื่อ "จองต่องสู่" ลักษณะเป็นเจดีย์ทรงเครื่องแบบมอญ ประดับลวดลายปูนปั้น มาต่อที่บ้านรวมไทย ที่ขายชาจีนมากมาย... มีขาหมูหมั่นโถว เลื่องลือ...แต่เราไม่ได้กินอ่ะ... ปีนี้เราเที่ยวแบบพิมพ์นิยม...เราเลยไม่รู้จะเล่าอะไรเท่าไหร่ หลังจากกลับมาแล้วก็คิดว่า...ปีใหม่ที่จะถึงคงเข้าป่าเหมือนเดิม ปล.วันนี้อัพสองบล๊อก...บ้าพลังมาก จะต้องเข้าโหมดทำงานอีกครา...ขอปล่อยของก่อนหายไปทำงาน...   Create Date : 19 เมษายน 2553     Last Update : 15 พฤษภาคม 2553 15:01:06 น. Counter : 1201 Pageviews.   Share Tweet

จาก...ดอยสะเก็ดถึงเมืองฉอด มีเพื่อนถามว่าไม่มีเรื่องไปเที่ยวเอามาลงหรือ จริงๆ ก็เพิ่งพักเรื่องเที่ยวไปสองบล๊อกเอง มานึกขึ้นได้ว่าเรามีรูปค้างปีอยู่ชุดหนึ่ง เป็นรูปที่ขึ้นไปเชียงใหม่ ขากลับเเวะที่เมืองฉอด คือ อ.เเม่สอด จังหวัดตาก แต่ก่อนจะไปเมืองฉอดเรามาเเวะที่ดอยสะเก็ดกันก่อน... รูปข้างบนนี้ถ่ายที่ บ้านบัวตอง ที่ อ.ดอยสะเก็ด ซึ่งได้รับการแนะนำจากพี่สาวท่านหนึ่งให้แวะไปเที่ยว... ที่นี่น่ารักดี...เค้ามีบ้านบนต้นไม้ด้วย บรรยากาศสงบเงียบ มีเเต่เสียงนก และเสียงน้ำไหล สองคนข้างบนเค้าคุยกันใต้ต้นไม้... หลังจากนั้นเราก็ขับรถลงใต้...หมายถึงใต้เชียงใหม่ เพื่อกลับกรุงเทพฯ...แต่ระหว่างทาง ทั้งคนขับและผู้โดยสารก็ ง่วงเหงาหาวนอนมาก... คงจะแบบหมดเเรง...เพราะว่าต้องกลับมาทำการทำงานกันต่อ... แล้วพี่คนหนึ่งที่แกมีอำนาจอยู่ในมือ...(แกขับรถ) ก็พูดขึ้นว่านี่ถ้าไม่ต้องห่วงว่าเอ๋ (จขบ.)ต้องรีบกลับบ้าน... ก็จะค้างเเถวนี้ซักคืน...(เวลาที่พูดขึ้นก็เกือบสี่โมงเย็นเเล้ว) เราก็ตอบไปว่า...ไม่รีบ...อยากค้างก็ได้... เพียงเเค่เราตอบไปเท่านั้นแหละ... ทุกคนก็ตาสว่างร่าเริง...(จนเข้าใจได้ในภายหลังว่า...เป็นอาการคนใจแตกนั่นเอง) แล้วรถก็เลี้ยวออกนอกเส้นทาง (กลับกทม.) สู่ อ.แม่สอด จังหวัดตาก พอกลับมาบ้านเเล้ว หลายคนบอกว่า... ทำไมมันฉีกไปไกล เพราะว่าถ้าเเวะจะนอนจริงๆ ก็ไม่น่าจะไปไกลขนาดนั้น ...กว่าจะถึงแม่สอดก็มืดมาก เข้าไปตลาดหาข้าวเย็นกินกัน... ตั้งใจว่าเช้าๆ จะมาเดินกันอีกรอบ ตลาดที่ อ.แม่สอด เป็นตลาดใหญ่ที่เป็นเเหล่งที่พ่อค้าเเม่ค้าชาวพม่ามาซื้อของเอาไปขาย และก็มีแรงงานพม่าเยอะมากๆ...คนไทยที่นี่พูดภาษามอญได้ด้วย เพราะว่าต้องค้าขายกับคนพม่า...และในตลาดก็มีสินค้า ข้าวของ เครื่องใช้ จากพม่ามาขายเต็มไปหมด หนังสือ ซีดีเพลง ซีดีหนัง เครื่องรางของขลัง สาระพัดจะมี เราว่าที่นี่ครึกครึ้นดี เราชอบมากกว่าตลาดริมเมยซึ่งร้อนมากๆ... อันนี้คือ เครื่องรางที่ว่า.. สามตัว สองตัว ซื้องวดนี้ถูกงวดหน้า อ่ะไม่ใช่นี่มันเป็น...ทานาคาที่เค้าเอามาฝนทาหน้า... ที่สาวพม่าเค้าชอบทากัน... แม่สอด เค้าว่าเพี้ยนมาจากเมืองฉอด อันนี้เป็นประวัติศาสตร์ที่ไม่ได้ยืนยันเป็นเพียงข้อสันนิษฐาน ความที่เป็นเมืองชายแดน และมีการติดต่อค้าขายกับเพื่อนบ้าน ทำให้ตลาดที่เเม่สอดนี้คึกคักมากๆ ข้าวของเครื่องใช้มากมาย... และที่นี่เราจะเห็นเค้าขายอาหารทะเลสดๆกันด้วย... อาหารทะเลแห้งก็มี...เพราะว่านำเข้ามาจากพม่า เพราะพม่าติดทะเลจึงมีอาหารทะเลมาขายแถวนี้... ตอนเเรกเห็นตื่นเต้น...เเบบว่าสาวพม่าขายปลาทะเลเเห้ง กุ้งเเห้งก็มี...ดูผ่านๆ นึกว่าระยอง... ที่เห็นนี่ไม่ใช่ชามะนาวพร้อมดื่มแบบพม่านะ เป็นยาสระผม...เค้าเอาน้ำสมุนไพรมาใส่มะกรูดฝานลงไป คนพม่าที่นี่เค้าก็ซื้อไปสระผมกัน...ไม่ได้ซื้อมาลอง...เสียดาย ในตลาดด้านที่ขายของตรงนี้น่าจะเรียกว่า "เมียนม่าทาวน์" ก็คงได้ ก็จะมีสินค้าที่เห็นข้างบนและข้าวที่คนไทยก็ใช้คนพม่าก็ซื้อเต็มไปหมด เราว่าประเทศที่มีดินแดนติดต่อกันมันมีเสน่ห์เเบบนี้เอง... ส้ม 15 จ๊าต (Kyat) เดาเอานะ...เค้าใช้หน่วยนี้หรือเปล่า.. รูปดาราของเค้า... ผักพื้นบ้านหลายชนิดมัดรวมเป็นกำขายในตลาด คงแบบซื้อกำเดียวแกงได้เลย... หน้าตาเหมือนถั่วแปบ...เค้าว่าเอามาทำแกง ผัด รสชาติอร่อย นอนตัวกลมเชียว...มีน้ำจิ้มให้ด้วย... ขนมหม้อแกงของแม่สอด... อบทีเป็นกะละมังใหญ่ๆ มีเนื่้อในแบบข้าวเหนียว และแบบแป้งผสมกะทิ ไม่เหมือนของเมืองเพชร ข้าวเกรียบรูปหมา...น่ารักดี คุณยายชาวไทยภูเขาขายข้าวที่ปลูกเอง ยายขายไม่แพงและใจดีมากๆ บอกว่าคราวหน้ามาเที่ยวไปนอนบ้านยายนะ จะเลี้ยงข้าว...น่ารักเนอะ เราเลยซื้อข้าวคุณยายมา 3 กิโล... หมดไปอีกบล๊อกกับการเดินทางที่เราไปพบมา... สำหรับเราเเล้วการเดินทางใกล้หรือไกล อาจไม่สำคัญเท่ากับว่าเราเรียนรู้อะไรจากการเดินทางบ้าง บางทีเราอาจหลงและลืมได้... และบางทีเราอาจลืมไปว่า...เราเองก็เป็นเเค่คนธรรมดา... ซึ่งเป็นเพียงผู้ผ่านมาและกำลังจะผ่านไป.... ปล.เมื่อคืนดูข่าวนายตำรวจที่ยะลาซึ่งเสียชีวิตในการปฏิบัติหน้าที่แล้วเศร้าใจมาก อยากขอให้ความรู้สึกดีๆ ที่ได้จากคนที่เข้ามาอ่านบล๊อกเล็กๆ นี้ ส่งเป็นความสุขและสงบให้แก่ทหารและตำรวจที่เสียสละชีวิตให้บ้านเมืองที่เราอยู่ค่ะ   Create Date : 13 มีนาคม 2553     Last Update : 21 มีนาคม 2553 14:06:35 น. Counter : 3849 Pageviews.   Share Tweet

แชงกรีลาในถ้วยชา ตอนที่ ๔ นี่เป็นตอนสุดท้ายของการเดินทางครั้งนี้แล้ว.... ไม่รู้ว่ายังมีใครรอตามอ่านกันบ้าง.... เพราะว่า จขบ. หายไปนาน...กลับมาต่อจากตอนที่แล้ว.... หลังจากเข้าที่พักในหุบเขาที่เมืองเต๋อชิง ห้องที่เรานอนต้องเดินลงไปชั้นล่าง... สำหรับเมืองที่มีอากาศหนาวเย็นเเบบนี้... ห้องที่อยู่ต่ำลงไป...มันอุ่นมากกว่าห้องที่อยู่ชั้นบนๆ บางคนเค้าไปนอนบนภูเขาเพื่อว่าเช้ามาก็เห็นยอดเหมยลี่กันเลย พี่ไกด์ฮั่วซัน...ของเราแกลงมาเคาะห้องปลุกเเต่เช้ามืด เพื่อที่ว่าจะพาไปดูเหมยลี่ฉั่วซาน(ยอดเขาเหมยลี่)...ตอนรับแสงพระอาทิตย์ยามเช้า เหมยลี่เป็นเทือกเขาที่มีหิมะปกคลุม...ที่มีความสูง 6740 เมตร สูงที่สุดในมณฑลยูนาน ยอดที่สูงสุดชื่อคาเกอโบ (Kagebo) พอพระอาทิตย์พ้นขอบฟ้า....ยอดเขาที่ปกคลุมไปด้วยหิมะก็ เหมือนเป็นยอดเขาสีทอง...และพอท้องฟ้าเปลี่ยนสี... รูปที่ถ่ายมาก็เเบบเหมือนเปลี่ยนฟิลเตอร์เลย... เราถ่ายรูปไปเยอะพอควร...แล้วรู้สึกว่าเราควรมอง... เหมยลี่แบบสองตาเต็ม ๆ บ้างดีกว่า... เราพบว่า...มันสวยสงบดีจริงๆ ทำอย่างไรก็ถ่ายออกมาได้ไม่สวยเท่าที่ตาเห็น... จากนั้นเค้าก็พาไปดูธารน้ำเเข็งหมิ่งหยง ระยะทางใช้เวลาเดินขึ้นไปดูประมาณสองสามชั่วโมง ...พอเค้าต้อนลงจากรถ...เราก็ลงไปพร้อมเสื้อเเจ๊คเก็ตตัวเดียวกับกล้องถ่ายรูป ส่วนเสื้อกันหนาวที่เช่ามานั้นเราไม่ได้เอาลงไปด้วย..(ไม่รู้นึกยังไง) ก็เราไม่รู้ว่าเค้าจะปล่อยเรา ให้ลงเดินขึ้นไปดูธารน้ำแข็งเลย พอลงมาเเล้ว รถที่มาส่งก็วิ่งออกไป...ตายล่ะหว่า... ทำไงดี จะมาหนาวตายเอาวันสุดท้ายนี้แน่ๆ... แต่ทำไงได้...ลงมาแล้ว...คนอื่นเค้าไปแบบเต็มยศเลย ทั้งเสื้อกันหนาว หมวก ถุงมือ ผ้าพันคอ... ปรากฏว่าพอเดินไปเรื่อยๆ มันก็ไม่หนาวนะ (เค้ามีลาให้นั่งนะขึ้นไปคนละห้าร้อยบาทได้มั้ง) ...พอเหงื่อออกก็อุ่นพอดี...พี่ไกด์แกบอกว่า..ระยะทาง 7 กิโลเมตร ไม่รู้จริงหรือเปล่า...แต่ก็เดินนานมากๆ ธรรมดาเดินป่าเมืองไทยก็หอบแฮ่กๆ...นี่บวกอากาศบางและหนาวด้วย ยิ่งไปกันใหญ่....เรานี้รั้งท้ายขบวนเลย พอเดินขึ้นมาเรื่อยๆ ก็เห็นริ้วธงทิเบตที่เค้าผูกบูชาเทพเจ้า โยงไว้ตามต้นไม้ระหว่างทางเต็มไปหมดเลย...สีสวยดี... ธารน้ำเเข็งหมิ่งหยง ยิ่งใหญ่มาก...สวยมากด้วย... เค้าบอกว่าน้ำแข็งมันน้อยลงทุกปี...เพราะว่าโลกร้อน... และอีกไม่เกินยี่สิบปีอาจจะหมดไป... ที่เห็นเป็นเหมือนก้อนหยกสีฟ้าอมเขียวนี้.... ดูไปก็เหมือนฉากหนังที่มีอภินิหารกำลังภายใน... ราวกับว่าจะมีใครที่เปี่ยมวรยุทธจะออกมาจากในนั้นได้... แต่นี่คือ น้ำเเข็งที่สะสมกันเป็นเวลายาวนาน...จนมีหน้าตาและสีสรรออกมาอย่างที่เห็น ไม่น่าเชื่อ...เจ้าก้อนสีฟ้านี่เกิดมาจากน้ำ...(เป็นกระบวนการปั้นน้ำเป็นตัวที่น่ายกย่องจริงๆ...) ..เราไปไม่ถึงจุดชมวิวสูงสุด...เพราะหมดเวลา และก็เหนื่อยมากๆ พอกลับลงมาถึงรู้ว่าอากาศที่เย็นมากๆ จนจมูกชาเป็นอย่างไร...ชาจนเส้นเลือดฝอยในจมูกเเตก... ขาลงเร็วกว่าขาขึ้น...เหมือนชีวิตจริงๆ ขาขึ้นกว่าจะตะกายขึ้นไปได้... ขาลงนี้เเปร๊บเดียว... ไอ้ตัวเล็กนี่อาบเเดดอยู่หน้าวัดเเห่งหนึ่ง... พอออกจากธารน้ำเเข็งเราก็เตรียมตัวกลับลี่เจียง เป็นธรรมเนียมของทัวร์เมืองจีน ก็ต้องเเวะร้านหยก ร้านยาสมุนไพร มีหมอแมะด้วย...เเถมมีดูดวงแบบทิเบตอีกตะหาก...ได้ถูกทำนายทายทักมานิดหนึง... กลับมาถึงลี่เจียงตอนเย็นๆ...เราซื้อตั๋วรถนอนไปคุนหมิง รถออกสองทุ่ม...เลยมีเวลาเดินเล่นซื้อของอีกรอบ นั่งรถจากลี่เจียงมาคุนหมิงใช้เวลาราวสิบชั่วโมง ถึงคุนหมิงหกโมงเช้า...แล้วต้องรอรถไปชายเเดนลาวซึ่งออกตอนเย็นๆ... เลยได้เดินเล่นในคุนหมิงแถวสถานีรถไฟ...ซึ่งเต็มไปด้วยร้านค้าและห้างสรรพสินค้า แบบประตูน้ำบ้านเรา...เเต่อลังการกว่ามากมาย... คงเป็นสวรรค์นักช๊อปเสื้อผ้า...เลยทีเดียว รถนอนระหว่างเมือง...เราว่านอนๆไปก็สบายดีนะ ไม่นับว่าคนจีนชอบดูดบุหรี่ในรถ...อันนี้เเย่สุดๆ ทิ้งท้ายการเดินทางด้วย อาหารการกินที่เมืองจีน ข้าวผัดจานนี้กินที่คุนหมิงพร้อมกับน้องสาวคนหนึ่งที่ไปลี่เจียงคนเดียว... เป็นทริปที่เจอคนไทยไปเที่ยวหลากหลายรูปแบบมากๆ เกี๊ยวชามนี้ที่สิบสองปันนาราคาประมาณ 25 บาท นมจามรีที่ลี่เจียง... แป้งทอด..เค็มเยิ้มๆน้ำมัน กินที่อากาศหนาวๆก็พอได้นะ แต่ถ้ามากินที่เมืองไทยร้อนๆคงไม่ไหว... อันนี้เค้าทำขนมอะไรที่มันเหมือนเส้นไหมสีขาวๆ... แบบว่าขั้นตอนการสร้างเส้นไหมนี่..แบบไม่ธรรมดา ตื่นตาตื่นใจมาก...แต่ไม่ได้ได้ชิมอ่ะนะ...ดูเฉยๆ มีต่อท้ายอีกนิด...ระหว่างที่เราข้ามจากฝั่งบ่อเต็นของลาวมาห้วยทราย เพื่อข้ามเเม่น้ำโขงมาเชียงของ...เราได้รับความเมตตาจากผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง ให้ติดรถมาลงที่สนามบินเชียงราย...ต้องขอขอบพระคุณผู้ใหญ่ท่านนี้เป็นอย่างสูงค่ะ เพราะว่ามีงานเร่งที่กรุงเทพฯ เลยต้องเเยกกับน้องที่ไปด้วยกันที่เชียงของ... ทริปนี้เป็นทริปที่อาศัยความเมตตาจากผู้คนรอบข้างมากมาย... จนรู้สึกว่า...มันมหัศจรรย์จริงๆ จบเเล้วกับการเดินทางไปแชงกรีลา(ในถ้วยชาจีน)... ต้องขอบคุณน้องออมผู้ริเริ่มการเดินทาง... ทำให้เราได้เรียนรู้สิ่งแปลกใหม่ในชีวิต เราว่าการเดินทางเปลี่ยนชีวิตได้... เปลี่ยนมุมมองต่อตนเองและโลกใบนี้ได้.. ปล.ขอบคุณที่เเวะมาเยี่ยมกันค่ะ...   Create Date : 14 กุมภาพันธ์ 2553     Last Update : 21 กุมภาพันธ์ 2553 23:24:10 น. Counter : 1317 Pageviews.   Share Tweet

แชงกรีลาในถ้วยชา ตอนที่ ๓ กลับมาอีกครั้งค่ะ กับการเรื่องราวของการเดินทาง สู่ดินแดน “แชงกรีล่า“ หรือ “Shangri-La” ซึ่งเป็นชื่อเรียก ที่เปลี่ยนใหม่ตามหนังสือนิยายอันโด่งดังของ เจมส์ ฮิลตัน ชื่อ"The Lost Horizon" ที่เล่าถึงเรื่องราวในดินแดนที่เหมือนสวรรค์ที่รายล้อมไปด้วย ทุ่งหญ้า ภูเขาสูง หิมะ สายน้ำ และทะเลสาบ หลังจากเดินหาซื้อทัวร์ไปเที่ยวต่อซึ่งสถานที่ที่อยากไปก็มี เมืองเต๋อชิง จงเตี้ยน เนื่องจากเราไม่เจอใครที่พอจะขอรวมกลุ่มเดินทางไปด้วยกันได้ เลยต้องหาซื้อทัวร์ไปเอง เราได้ตัวเเทนขายทัวร์ท้องถิ่นที่เมืองเก่าลี่เจียง เป็นทริป 4 วัน ในราคนละ 550 หยวน ไม่รวมค่าอาหาร หลังจากจ่ายเงินกันเเล้ว แล้วเค้าก็นัดเเนะให้มาเจอกันตอนเช้าของวันรุ่งขึ้นที่หน้าเมืองเก่าลี่เจียง บริเวณนี้เป็นที่นัดเจอของลูกทัวร์ กับคณะทัวร์มากมายหลายกลุ่ม เราต้องเดินถามเวลาเห็นกลุ่มคนที่ดูเป็นเหมือนคณะทัวร์ วิธีก็คือ ยื่นใบจองตั๋วให้คนที่ท่าทางเหมือนไกด์ สังเกตไม่ยากไกด์เค้าก็มีป้ายห้อยคอที่มีรูปสถานที่ท่องเที่ยวแขวนอยู่ แต่มันไม่จบง่ายๆ เพียงแค่นั้น....หลังจากถามไปหลายกลุ่ม สุดท้ายเราก็เจอไกด์ของเราที่เราจะไปกับเค้า แต่เค้าพูดอังกฤษไม่ได้.... ทำไงดี แต่ก็เหมือนว่าสวรรค์มีตา...ส่งคุงลุงคุณป้าชาวฮ่องกงมาเป็นลูกทัวร์กลุ่มเดียวกับเรา แกช่วยสื่อสารแปลความต้องการของเราให้ไกด์ฟัง แล้วแกก็ช่วงแปลสิ่งที่ไกด์ต้องการบอกเราให้ฟัง ตลอดทริปสี่วันนี้เลย เเล้วไกด์ก็ต้อนลูกทัวร์ขึ้นรถ... พอขึ้นมาบนรถ เราพบว่าส่วนใหญ่ลูกทัวร์เป็นวัยรุ่นที่เพิ่งทำงาน และกำลังเรียนมหาวิทยาลัยมาเที่ยวกันทั้งนั้น ทริปนี้มีลูกทัวร์ราวๆ สามสิบเกือบสี่สิบคน มีคุณลุงคุณป้าที่ช่วยเราอาวุโสที่สุด เอ่อ..มีคุณเเม่ที่มีครรภ์ 5 เดือนมาเที่ยวกับสามีด้วย ไม่รู้ระหว่างเรากับน้องที่ไปด้วยกัน กับคุณเเม่ที่มีครรภ์นี่ใครเสี่ยงตายกว่ากัน... ที่มองเห็นลิบๆนั่น โค้งแรกแม่น้ำแยงซี (Changjiangdiyiwan) แม่น้ำแยงซีที่ไหลผ่านเมืองลี่เจียงช่วงนี้มีชื่อว่า จินซา หรือเรียกเต็มๆว่า จินซาเจียง แปลว่าแม่น้ำทรายทอง ณ จุดนี้เองที่แม่น้ำได้หักโค้งข้อศอกเป็นโค้งแรก 180 องศา ทำให้ก่อเกิดแม่น้ำสาละวินและแม่น้ำโขง เห็นชาวบ้านเค้าตากพริก...สวยดี คนที่นี้กินอาหารรสเผ็ดร้อนเหมือนบ้านเรา ใครมาเที่ยวไม่ต้องกลัวไม่มีอาหารรสเผ็ดๆกิน... แล้วก็มาแวะชมหุบเขาเสือกระโจน หรือที่เรียกว่า หูเที่ยวเฉีย (Hutiaoxia) ตอนเเรกเจ้าหน้าที่ตรงทางเข้าไม่ให้เข้าไป เพราะว่าเค้ากำลังซ่อมทาง แต่...ด้วยอะไรซักอย่างไม่รู้ (จริงๆคงพอเดากันได้) ก็ทำให้เข้าไปดูความยิ่งใหญ่ของสายน้ำและภูเขาได้ (สงสัยไกด์คงไปบอกเจ้าหน้าที่ว่ามีคนไทยมาด้วย) มีตำนานเล่าว่า เคยมีเสือกระโดดข้ามไปยังฝั่งตรงข้ามได้ เนื่องจากกลางแม่น้ำบริเวณนี้มีหินที่เรียกว่า “หินเสือกระโจน” ซึ่งก้อนหินมีความสูงกว่า 13 เมตร จึงเป็นที่มาของชื่อ “ช่องแคบเสือกระโจน” ช่องเขาเสือกระโจนเป็นหนึ่งในหุบเขาเหนือแม่น้ำที่ลึกที่สุดในโลก จริงๆเราว่า...อะไรก็ไม่น่าจะกระโจนข้ามมาได้ เราไม่สามารถถ่ายภาพความยิ่งใหญ่ออกมาเป็นภาพได้จริงๆ แต่เป็นสถานที่ที่พอเห็นเเล้วรู้สึกว่า...ถ้าตกลงไปก็คงไม่หวังอะไรมาก ...ขอให้ตายโดยไวที่สุดก็คงพอ.... ลูกทัวร์กำลังพักเหนื่อยหลังจากไต่ขึ้นไต่ลง... เห็นแดดแบบนี้ แต่อากาศหนาวมากๆ... พี่ไกด์ของเราแกอยากให้เราไปยืนออรวมถ่ายรูป ตรงที่เค้าทำชานยื่นออกไป...แต่ไม่มีใครเอาด้วย...กลัวมันถล่มลงไป ที่เห็นชายหญิงคู่หนึ่งตรงชานที่ยื่นไปนั้น สองคนนี้เป็นสุดยอดเเห่งการหาวิวถ่ายรูป คือแบบเป็นสามีภรรยาที่แกจะเตลิดไปถ่ายรูปจนไกด์ต้องตามทุกครั้งไป... ...ต้นไม้กลายเป็นหิน แบบว่าต้นไม้ยักษ์มากๆ ตอนเเรกที่เราเดินลงมาดูหุบเขา เราเห็นเหมือนก้อนหินขนาดเล็กรูปทรงเหมือนเสี้ยนไม้ สีดำๆเต็มพื้นเลย... พอมาเห็นเจ้าต้นไม้นี้เจ้าถึงรู้ว่า ที่เดินเหยียบมานั้นเป็นเสี้ยนไม้ที่กลายเป็นหินนี่เอง อันนี้เค้าก็เเวะให้ถ่ายรูป...จำไม่ได้เเล้วเรียกว่าอะไร อ๋อ...นึกออกแล้วเค้าให้มาดูยอดเขามังกรหยกที่เมืองลี่เจียง แต่เมฆบังยอดเขาไว้...แต่ก็ยังสวยเนอะ มาถึงทุ่งโล่งเเห่งหนึ่งที่เค้าต้องแวะหรือไงไม่รู้ มีคนเอาลามาให้เราถ่ายรูปแล้วก็เก็บเงิน... คุณป้าบอกเราว่า ที่นี่อะไรที่เราไม่อยากซื้อห้ามไปจับ เวลาเข้าวัดถ้าคุณไหว้พระเเบบจุดธูปคุณก็จะต้องจ่ายเงิน อันหลังนี้เราเจอกับตัวที่ลี่เจียง...งงไปเลย แล้วถ้าเราเเอบบถ่ายแล้วเจ้าของลาเห็นเค้าก็จะมาเก็บตังค์ด้วยนะ หมานี่ก็เหมือนกันใครถ่ายรูปด้วยเก็บเงิน...น้องที่ไปบอกว่าว่าพันธุ์ทิเบต เห็นว่าตัวหนึ่งหลายบาทอยู่ ขนาดฟาร์มที่เปิดให้เข้าชม ยังคิดค่าชม คนละ 100 หยวน อะไรจะขนาดนั้น พี่ไกด์ของเรา...พี่เค้าดูหล่อมากๆโดยเฉพาะเวลาใส่หมวก เจดีย์ก้อนหิน เราเรียกเเบบนี้ พบเห็นได้ทั่วไป กองเล็กบ้างใหญ่บ้าง... เข้ามาหาที่พักในเมืองจงเตี้ยน แบบว่าเป็นเหมือนเมืองในทุ่งหญ้าแห้งๆ กลางหุบเขา ในระดับความสูงที่ 3200 เมตร จากระดับน้ำทะเล อากาศหนาวแบบว่า... อย่าเเม้ที่จะคิดเรื่องอาบน้ำ...โรงเเรมที่นอนมีเครื่องทำน้ำอุ่นในห้องน้ำ แต่ใช้การไม่ได้...เราแค่ล้างหน้าแปลงฟัน เช็ดตัวก็รู้สึกว่า...มากไปด้วยซ้ำ มองจากหน้าต่างห้องพัก...บรรยากาศจริงใจมาก เห็นเเล้วก็เข้าใจเลยว่า...การก่อสร้างไม่มีวันจบสิ้น สำหรับเมืองที่ถูกโปรโมทเป็นเมืองแห่งดินแดนในนิยาย... สีท้องฟ้าสวยดี.... เช้าวันรุ่งขึ้นเราไปวัดวัดซงซานหลิน (Songzanlin)วัดนี้สร้างในสมัยทะไลลามะองค์ที่ 5 ในช่วงศตวรรษที่ 18 สมัยจักรพรรดิ์คังซี แห่งราชวงศ์ชิง สร้างจำลองแบบจาก พระราชวังโปตาลา (Potala) ในกรุงลาซา (Lhasa) และเป็นวัดนิกายลามะ แบบธิเบตที่ใหญ่ที่สุดในมณฑลยูนนาน อายุเก่าแก่กว่า 300 ปี ปัจจุบันมีการก่อสร้างเพิ่มเติมอยู่ด้วย ข้างในวัดห้ามถ่ายรูป ด้านหน้าของทางเข้า... มองลงไปจากทางเข้าวิหารของวัด เห็นทะเลสาบ ภูเขาสูงๆ ที่อยู่ไกลๆ เป็นที่ปลงศพ ไกด์บอกว่าวันไหน นกเยอะเเปลว่ามีการปลงศพบนนั้น คงเนื่องจากดินเเดนแถบนี้มีอากาศเบาบาง การเผาไหม้คงทำยากเปลื้องเชื้อเพลิง เลยต้องทำลายศพแบบพึ่งพาอาศัยกัน...ระหว่างคนและสัตว์ ข้างหน้าวิหาร ภายในมีพระประธาน คือเหมือนวัดในบ้านเรา คือมีพระประธาน และมีภาพวาดเขียนสีบนผนัง เล่าพระพุทธประวัติของพระพุทธเจ้า...คุณลุงเเปลที่ไกด์ท้องถิ่นเล่าให้ฟังคร่าวๆ ว่า วัดนี้เป็นโรงเรียนสอนหนังสือสำหรับพระ และเณรด้วย มารยาทแบบทิเบต...ห้ามใช้นิ้วชี้ชี้ คน และ สิงศักดิ์สิทธิ์ แต่ละนิ้วมีความหมาย นิ้วโป้งหมายถึงดี นิ้วชี้ห้ามใช้ นิิ้วกลางเอาไว้ชิมนมในถ้วย นิ้วนางกับนิ้วโป้งเอาไว้ดีดพรมน้ำมนตร์ นิ้วก้อยเหมือนมีความหมายไม่ดี จำตกๆหล่นๆมา...เพราะว่าพี่ไกด์แกร่ายยาวมากๆ...คนแปลเค้าก็คงเหนื่อย เเถมเราต้องแปลเป็นไทยให้ตัวเองเข้าใจอีกที...หลายทอด... พระเณรที่นี่เยอะมากๆ คุณลุงถ่ายรูปกับเณร ภาพวาดประตูทางเข้า...แต่ถ่ายรูปตอนขาออก... สีสัน อลังการ เป็นงานวาดแบบทิเบต มาต่อที่วัดต้าฝอซื่อ ซึ่งมีมีกงล้อมนตราทองคำที่ใหญ่ที่สุด หนัก 60 ตัน สูง 19 เมตร จารึกบทสวดมนต์ไว้ 12,400 ล้านตัวอักษร เด่นเป็นสง่ามองเห็นแต่ไกล ว่ากันว่าการได้หมุนกงล้อมนตราแล้วก็เหมือนการได้สวดมนต์ไปด้วย เราไม่ได้ขึ้นไปเพราะพี่ไกด์แกพาเข้าไปในพิพิธภัณฑ์ที่อยู่ข้างหน้าวัดนี้ ซึ่งเป็นที่รวบรวมเรื่องราวต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นวัฒนธรรม ศาสนา การดำรงชีวิต การแพทย์ เเม้เเต่เรื่องการปลงศพที่ให้นกลงมากิน... เท่าที่อ่านมาเค้าว่ารัฐบาลจีนเคยกวาดล้างเผาบ้านช่องคนที่นี่... เราคิดเอาเองว่า...พอไม่เหลืออะไร...เค้าเลยทำพิพิธภัณฑ์ให้เอาไว้ดูอดีต เอ่อ..ที่ไม่ได้ขึ้นไปเพราะเราเจอ คนไทยที่มาเที่ยวกันเองสามคน แถมเป็นผู้หญิงทั้งหมด...เหมารถมาเอง...สุดยอดไปเลย ทะเลสาบนาป่าไห ไกด์บอกว่าถ้ามาช่วงฤดูใบไม้ผลิ ภูเขาจะมีสีสันของดอกไม้ละลานตามาก... อีกด้านหนึ่งเป็นโตรกผาลงมาเป็นเเม่น้ำเราจำชื่อไม่ได้แล้ว... ที่นี่อะไรก็ดูใหญ่ไปหมด...ภูเขาเมืองไทยกลายเป็นเนินไปเลย... หินก้อนนี้เหมือนประการัง...ว่าแต่มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง ก้อนใหญ่มากๆ.... เอ้าถึงเวลาไปต่อ...ขึ้นรถ... โค้งหัวเต่า เป็นที่เเวะชมวิวจากทางจงเตี้ยนไปเต๋อชิง เป็นโค้งเเรกของแม่น้ำจินซาเจียง พี่ไกด์แกบอกว่าเห็นเป็นเขาหัวโล้นมีหญ้าขึ้นเป็นกระหย่อมๆ แบบนี้ ข้างในภูเขามีสายเเร่และสายทองคำนะ...(รวยคร้าพี่) ระหว่างทางเเวะลงไปดูซากหิมะ...คงต้องเรียกว่าซาก เพราะว่ามันก็เยอะอยู่แต่มันกระดำกระด่างเหลือเกิน..สาวชาวจีนในคณะไปโกยมาโชว์ บางคนวิ่งไปไกล...ลงไปเล่นปาหิมะกัน...ไอ้น้องที่ไปด้วยไม่ได้ลงไป...บอกเสียดายจังพี่ พระอาทิตย์จะตกแล้ว...อากาศเย็นลงอีก... ไปก่อนแล้วกัน...เดี๋ยวมาเล่าต่อ... ปล.ขอบคุณที่เเวะมาเยี่ยมค่ะ.... คงเหลือหนึ่งอีกตอน...บางคนบอกว่าดูเเต่รูปไม่ได้อ่านเรื่อง ลองอ่านเรื่องด้วยก็ดีนะคะ...เรานานๆ อัพทีค่ะ... เเวะมาดูรูปรอบหนึงมาอ่านเรื่องรอบหนึงก็ได้ สงสัยได้ดองบล็อคอีกเดือนกว่าจะกลับมาเขียนใหม่...   Create Date : 30 มกราคม 2553     Last Update : 8 เมษายน 2558 20:39:06 น. Counter : 1884 Pageviews.   Share Tweet

แชงกรีลาในถ้วยชา ตอนที่ ๒ หลังจากเรามาถึงเมืองลี่เจียงแล้ว ทีนี้ก็ต้องหาทางไปเมืองเก่าลี่เจียง มีเเท๊กซี่เข้ามารุมล้อมเหมือนเคย เเต่จากไกด์บุ๊คเค้่าว่านั่งรถเมล์ไปก็ได้ เราพาตัวเองออกมาจากการรุมล้อมของเหล่าแท๊กซี่และนายหน้านำเที่ยว เพราะสังเกตเห็นชายหญิงชาวจีนที่แบกเป้ไปยืนรอรถเมล์ (รถเมล์สาย2) เราเลยไปรอข้างๆ สองคนนั้น...แล้วก็ขึ้นรถเมล์ตามเค้าไป... ใจมันก็ลุ้นระทึกมากๆ ว่า จะไปถึงจุดหมาย คือเมืองเก่าลี่เจียงหรือไม่ แล้วสองคนนั้นเค้าก็ลง...เราก็ลงตาม...ว๊าวววว....ถึงแล้ว กังหันน้ำหน้าเมืองเก่าลี่เจียง น้ำหนักของเป้บนหลังมันเป็นอุปสรรคในการเดินหาที่นอนพอควร แต่อุปสรรคที่ไม่แพ้ความหนักของสัมภาระ...คือ หนักใจว่า..จะนอนไหนดี เหมือนฟ้าคงได้ยินเสียงในใจเราทั้งสอง...เราพบสาวจีนที่พูดอังกฤษได้ เข้ามาเสนอที่พักให้...เราเลยเดินตามเค้าไป...ระหว่างทางที่เดินตามไปนั้น... น้ำหนักของสัมภาระมันทรมานกายมากๆ...ทำไมมันไกลนัก(ว่ะ) ที่พักที่เห็นเป็นบ้านคนที่ถูกปรับให้เป็นเกสเฮาส์...ที่พอนอนได้ ไม่ได้สวยงามมากมายและราคาต่อคืนก็ค่อนข้างถูกคือ ราวสองร้อยห้าสิบบาทสำหรับสองคน เราสองคนคิดลังเลว่าจะไปหาที่อื่นอีกดีไหม...สุดท้ายก็ตกลง เพราะเห็นว่าอย่างไรก็ใช้แค่นอนเท่านั้น.... (จริงๆเป็นความคิดที่ถูกต้องทีเดียวที่ไม่ไปหาที่ใหม่) ที่พักที่เรานอนอยู่ในเมืองเก่าลี่เจียง เดินอีกนิดก็ถึงจตุรัสซีฟาน(SiFang Square) ซึ่งเป็นจุดนัดพบของนักท่องเที่ยว เมืองลี่เจียงเป็นถิ่นที่อยู่ของชนเผ่านาซีมาแต่โบราณ มีประวัติศาสตร์ย้อนหลังไปได้มากกว่า 800 ปี และได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลก คืนเเรกที่ลี่เจียงของเรา หมดไปกับการเดินเล่นชมเมืองเก่ายามค่ำคืน และมองหาคนไทยที่เราเจอที่ต้าลี่ เพราะหวังว่าอาจได้เดินทางขึ้นไปแชงกรีลาด้วยกัน แต่มองหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ เพราะนักท่องเที่ยวชาวจีนที่นี่เยอะมากๆ คนต่างชาติมีก็เเทบจะนับคนได้ แต่อย่างไรก็ยังได้เจอคนไทยที่เค้าซื้อทัวร์มาเที่ยวสองสามคน เราเดินกันจนเมื่อยขา บวกกับการนั่งรถแบบ Non-stop เลยคิดว่ากลับไปนอนเอาเเรงดีกว่า อากาศในตอนกลางคืนหนาวใช้ได้เลย เราตื่นเเต่เช้าแม้ว่าวันนี้เรายังคงนอนที่นี่ต่อ แต่ว่า เราตั้งใจจะไปที่ภูเขาหิมะมังกรหยก เราสองคนคิดว่าคงไปกันเองได้ ไม่ต้องซื้อทัวร์ไป เลยเดินออกไปที่กังหันวิดน้ำหน้าเมืองเก่าเพื่อหาทางไปภูเขาหิมะ แต่พอถามคนแถวนั้นที่เป็นนายหน้าขายทัวร์เค้าก็บอกว่า วันนี้เคเบิ้ล คาร์ปิด น้องที่ไปด้วยกันเค้าตั้งใจมากๆ ที่จะขึ้นไปบนยอดเขา เราก็เลยตัดสินใจขึ้นไปดูเท่าที่ดูได้... (เลยทำให้คิดต้องกลับมาอีกรอบให้ได้...แต่เมื่อไหร่ไม่รู้) จากนั้นเลยเหมาเเท๊กซี่ไปในราคาไปและรอรับกลับมาด้วย ที่ 100 หยวน คนขับรถเป็นผู้หญิง และที่เรารู้สึกว่าดีมากๆ คือเค้าพูดภาษาอังกฤษพอได้ ภูเขาหิมะมังกรหยก ตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของเมืองเก่าลี่เจียง เป็นภูเขาที่มีหิมะปกคลุมตลอดทั้งปี เก็บค่าเข้าชมบวกค่าบำรุงเมืองเก่า ในราคา 160 หยวน เราเอาตั๋วนี้มาเข้าชมสระมังกรดำได้อีก ระหว่างทางไปเราก็ถ่ายรูปไป...เราว่าข้างทางมันสีสวยดี ตลอดทางเเม้เราไม่ได้คุยอะไรกับคนขับรถมากนัก เเต่เรารู้สึกดี...ไม่รู้ซินะตลอดทริปนี้เราแทบจะใช้แต่ความรู้สึกตัดสินใจตลอดเลย เราว่าบางที ผลพลอยได้จากการเดินทางคือ เราได้ใช้ความสามารถบางอย่างในตัวเพิ่มขึ้น ท้องฟ้าวันนี้ใสมากๆ ถึงที่ขึ้นรถบัสเข้าไปชมไป่ สุ่ย เหอ (แม่น้ำสีขาว) ซึ่งเป็นการจำลองมาจาก ไป่ สุ่ย ไถ ที่อยู่ที่แชงกรีลา เห็นแสงเเดดเจิดจ้าแบบนี้ แต่อากาศหนาวได้ที่เลยทีเดียว คนขับรถของเรารอเราแถวนี้...แกอาจกลัวเราหนีแกกลับ ฮ่ะๆๆ แต่เรารู้สึกดีเหมือนมีคนคอยดูแลเราแม้ว่าจะคนละเป้าหมายก็ตาม บริเวณริม หนาน เยี้ย กู่ หรือ หุบเขาพระจันทร์สีคราม เพราะว่าเวลาค่ำเงาของพระจันทร์ที่ตกลงในน้ำก็จะเป็นสีครามไปด้วย.... ริมน้ำมีนักท่องเที่ยวใส่ชุดชาวพื้นเมืองถ่ายรูปกันเต็มไปหมด เราเห็นมีเยอะมาก...แบบว่าถ่ายปุ๊บเสร็จก็เอารูปลงคอมพิวเตอร์ เเล้วปรับแต่งพร้อมกับพริ้นกันเห็นๆ สีสันมันแบบ...สวยจริงๆ น้ำใสที่สุด.... ที่เห็นกระจุกเเดงๆ ด้านล่างภาพคือ เหล่าปลาคาร์ฟสีเเดงที่อยู่ในน้ำ เราว่าปลามันคงจะหนาว...เพราะเห็นลอยน้ำนิ่งมากๆ แต่ทำให้ภาพนี้มีสีสันขึ้นไปอีก อากาศหนาวเย็นจนน้ำค้างกลายเป็นน้ำเเข็ง เราเดินเลาะตามทางที่เค้าทำไว้ ไม่ค่อยเห็นคนเดินมาเท่าไหร่ เราว่าตรงนี้ดูสงบ เยือกเย็นดี....ทำให้พาลคิดไปว่า ไม่แปลกใจเลยทำไมในอดีต ศิลปินและนักปราชญ์ชาวจีน ถึงเขียนบทกวี วาดภาพภู่กันจีนออกมาได้น่าประทับใจมากมาย เพราะว่าเค้ามีเเรงบันดาลใจที่ยิ่งใหญ่แบบนี้เอง... จริงๆ มีความรู้สึกเกิดขึ้นมากมายระหว่างการเดินทาง... แต่พอจะเอามาเล่า...บางทีก็ไม่รู้จะเริ่มอย่างไร บางครั้งขอให้ภาพถ่ายเล่าเเทนคำพูดเเล้วกันนะคะ เราเข้าใจว่าเป็นนกอินทรี เห็นเเล้วเศร้านิดๆ คนเค้าเอามาให้ถ่ายรูปคู่กับนักท่องเที่ยวแล้วเก็บเงิน... เวลาเห็นอะไรแบบนี้...มักจะนึกถึงช้างในเมืองทุกทีไป เหมือนว่าคนเราไปเพิ่มภาระให้สัตว์...เเต่ก็นะ จะว่าไปของแบบนี้มันก็หลากมิติมุมมอง... นี่เราหามุมที่ไม่ติดผู้คน และไม่ให้เห็นเชือกที่ผูกข้อเท้านกตัวนี้อยู่ ด้วยอยากเห็นภาพ...ที่ว่า...เค้าสง่ามากๆ เมื่ออยู่ในธรรมชาติ... พยายามแล้วได้เเค่นี้เอง... จามรี หรือที่เค้าเรียกว่า ยัค เป็นญาติกับวัว พบเห็นได้ทั่วไป(แถวนี้อ่ะนะ)เรียกว่าคนเอามาใช้ประโยชน์ทั้งตัว ทั้งใช้งานทั้งในแบบใช้เเรง ใช้เนื้อหนังเป็นอาหาร เสื้อผ้า กระเป๋า และที่ฮิตมากๆ ใช้เป็นพร๊อบถ่ายรูปสำหรับนักท่องเที่ยว ที่อยากจะขี่จามรีสักครั้งในชีวิต ส่วนมุมนี้คงไม่มีใครมาเสียเงินขอขี่หลัง... ตัวนี้เเอบไปเห็น...สงสัยเป็นเวลาพักงาน ภูเขาเเละสายน้ำ... กลับมาที่เมืองเก่าลี่เจียง...เพื่อไปชมสระมังกรดำ (Heillongtan, Black Dragon Pool) หรือที่รู้จักกันว่า สวนยู้วฉวน (Yuquan) ตั้งอยู่ในตัวเมืองลี่เจียง ห่างจากตัวเมืองเก่าลี่เจียงไปทางทิศเหนือประมาณ 1 กิโลเมตร ในที่นี้มีสถาปัตยกรรมหลายรูปแบบเค้าว่า เป็นแบบที่ผสมผสานวัฒนธรรมของชาวฮั่น ทิเบต และน่าซี เอาไว้ด้วยกัน น้ำใสมากๆ เห็นปลาว่ายเต็มไปหมด ใสขนาดที่ว่ากระถางดอกไม้หล่นลงไปจมก้นสระ มองเห็นเเล้วนึกว่าเค้าปลูกดอกไม้นำ้ บริเวณนี้ถ้าเราส่งเสียงดัง จะมีฟองอากาศผุดขึ้นมาจากพื้นใต้น้ำ ใครเดินผ่านก็ต้องหยุดเล่น ยิ่งถ้าเป็นเด็กๆ จะอยู่กันนานเลย... ที่นี่เป็นสวนสาธารณะที่มีผู้คนมาพักผ่อน อ่านหนังสือ มีศาลาดนตรีด้วย เราว่าที่นี่น่าจะเป็นสวนสาธารณะที่บรรยากาศดีมากๆ เเห่งหนึ่งเลยทีเดียว ช่วงเวลาที่เหลือของวันนี้คือ เดินเล่นในเมืองเก่าลี่เจียง... ครอบครัวนี้นั่งอยู่ตรงจตุรัสซีฟาน...เราขอถ่ายรูป เค้าก็อนุญาต... สาวๆ ทอผ้าโชว์ เป็นภาพที่นึกถึงเพื่อนสาวของเรามากๆ แบบว่า เพื่อนเราคนหนึ่งอยากทอผ้ามาก...แต่ได้ข่าวว่ามีกี่เป็นของตัวเองเเล้ว สีสันได้ใจมากๆ... มีดาวประดับหน้าตึกด้วย...ให้ความรู้สึกว่าการปกครองแบบจีนยังคงอยู่ แม้ว่าหน้าตาจะเปลี่ยนไปมากมาย...จากจุดเริ่มต้นก็ตาม ผนังบ้าน...สวยเก๋อย่างแรง ใกล้มืดเเล้ว...ร้านรวงเปิดขายแล้ว เห็นนั่งเล่นอยู่คนเดียว...หมวยชุดเเดง น่ารักมากๆ พี่เค้าคงไม่ให้เล่นด้วย...เห็นนั่งนับอะไรอยู่คนเดียว ร้านรวงบ้านช่องของที่เมืองเก่าลี่เจียงทำให้เรานึกถึง การ์ตูนของจิปลิมากๆ เค้าประดับไฟทั้งเมือง เเม้ว่าจะดูหลอกไปหน่อย...แต่สำหรับคนต่างบ้านต่างเมืองอย่างเรา ก็ตื่นเต้นมากๆอ่ะ...กับเเสงสีของที่นี่ อาหารว่างของที่นี่...ปลาเล็กๆทอด เนื้อเสียบไม้ทอด มันฝรั่งทอด โรยผงพริกเผ็ดๆ...รสชาติก็เค็ม เผ็ด มัน งานฝีมือมีมากมาย หลากหลายราคา สำหรับคนที่ชอบซื้อของและต่อราคาของ ที่นี่ก็คงสวรรค์น้อยๆ ปิดท้ายบล๊อกนี้ด้วยบาร์ของเมืองเก่าลี่เจียงไว้ก่อน เพราะว่ายังไม่จบ...การเดินทางครั้งนี้ยังมีต่ออีกค่ะ ปล.ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามกันค่ะ บล๊อกนี้คงเป็นบล๊อกปิดท้ายปลายปี 2552 เพราะว่า...นี้ก็จะหมดปีเเล้ว ก็ขอถือโอกาสนี้ ขออำนาจสิ่งที่ดีงามทั้งหลายทั้งปวงและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ท่านเคารพนับถือ จงบันดาลให้ผู้มีอุปการะคุณของกาแฟดำฯ มีความสุขกายและใจ มากมายกันถ้วนหน้าค่ะ...   Create Date : 26 ธันวาคม 2552     Last Update : 8 เมษายน 2558 20:37:49 น. Counter : 1464 Pageviews.   Share Tweet

• Webmaster - BlogGang

• กรมทรัพย์สินทางปัญญา
• BlogGang.com