เราเพิ่งกลับมาจากเมืองเสียมเรียบ หรือเมืองเสียมราฐ
ไปเที่ยวคราวนี้ เราซื้อทัวร์จากเมืองไทยไป...
ธรรมดานั้นเราเที่ยวเอง หาข้อมูลเอง
คราวนี้ไม่ได้เตรียมตัวอะไร...เตรียมพับงานเข้าหีบ
กับเตรียมเงิน และเสื้อผ้าพับใส่กระเป๋า...

แต่เดี๋ยวเราต้องหาทางไปเองอีกสักครั้ง
ไปกับทัวร์ก็ดี...แต่ไปเองมันจะสนุกกว่า...



จากด่านที่ช่องสะงำ จังหวัดศรีสะเกศ เข้าสู่ประเทศกัมพูชา
นั่งรถโขยกเขยกหัวสั่นหัวคลอนเข้ามา...
ภูมิประเทศข้างทางนั้นดูไม่ต่างจากบ้านเรานัก
ส่วนอาหารการกินของที่นี่ก็คล้ายๆ เมืองลาว มีบาเก็ตขายอยู่ทั่วไป
อาหารหลักของที่นี่กินข้าวสวยแบบบ้านเรา กับข้าวก็เน้นปลาน้ำจืด
เนื่องจากกัมพูชามีแหล่งน้ำเยอะมีปลาหลากหลายชนิด
เราเคยอ่าน ถกเขมร มรว.คึกฤิทธิ์ ท่านเขียนไว้ว่า
ปลาที่นี่น่ากลัวมากกว่าน่ากิน...เนื่องจากตัวใหญ่มากๆ



ป้ายโฆษณาส่วนใหญ่ตามนอกเมืองแบบนี้ยังเป็นภาพวาดอยู่เลย
เราอ่านภาษาเขมรไม่ออก...ถ้าให้เดาก็อาจเป็นร้านขายเสื้อผ้าผู้ชาย



แม่บ้านมาจ่ายกับข้าว..วันนี้ช๊อปไก่สองตัว...



แต่บ้านเรือนที่นี่เห็นแล้วทำให้นึกถึง...
ภาพวาดของบาทหลวงฝรั่งในอดีตที่เข้ามาในสยามเลย
บ้านหลังน้อยๆ เสาสูงๆ เนื่องจากเป็นเมืองที่น้ำท่วมถึง
เสาของบ้านต้องสูง แต่ที่นี่สังเกตเห็นว่าเสาเค้ามีฐานหินรอง
แบบบ้านโบราณทางภาคใต้ของไทย
เหมือนเพื่อให้สามารถยกบ้านให้สูงขึ้นไปอีกถ้าหากน้ำมันท่วมมากๆ



จากเมื่อกี้ที่เขาซื้อไก่สองตัว...
ถ้าซื้อหลายตัวเขาก็ขนแบบในรูปข้างล่างนี้...
มีเห็นเขาขนหมูกันด้วย...แต่ถ่ายมาไม่ทัน
ที่ขนคนก็มี...แบบเกาะกระโปรงหน้ารถเด่นเป็นสง่าไปเลย
แล้วยังมีแบบนั่งท้ายรถในกระโปรงหลัง
โดยเปิดอ้าเอาไม้ค้ำไว้แล้วคนก็ลงไปนั่ง...หึ หึ





ดอกบัวหน้าศาลหลักเมืองเสียมเรียบ สีสันสดใส



เครื่องบูชาทั้งหลาย..มีมากมายไม่เเพ้สยามประเทศเลยทีเดียว



โรงแรมที่เก่าแก่ที่สุดในเสียมเรียบ...
เค้าว่าเป็นอาคารที่สร่้างมาตั้งเเต่ฝรั่งเศสเข้ามาปกครอง



ลูกทัวร์ของคณะเรา...





ไกด์บอกว่าที่นี่เรียกว่าสนามหลวง...
ชื่อเหมือนของบ้านเรา...แต่ขนาดต่างกันเยอะเลย
และที่นี่ไม่มีนกพิราบ มีแต่ค้างคาวแม่ไก่ตัวโตๆ ที่ห้อยหัวอยู่บนต้นไม้



เดินลัดสนามแบบวูบไหว...



เด็กๆ นั่งเล่นในศูนย์หัตถกรรมเพื่อการขายและโชว์นักท่องเที่ยว
เรานั่งกินกาแฟรอเพื่อนๆ และคณะทัวร์เลยไม่ได้เก็บภาพอะไรมา...



เด็กๆ ในที่วัดที่เคยเป็น สถานที่สัมมนาและอบรมสำหรับชาวกัมพูชา
คำว่า "สัมมนาและอบรม" สองคำนี้ในยุคนั้นหมายถึง เอาไปฆ่า
ที่นี่จะเอากระโหลกของคนที่ตายในยุคนั้นมาใส่ตู้ให้ชม
และจัดเเสดงภาพถ่ายผู้คนที่ถูกทรมานจนตายด้วยนานาวิธีการ
แต่เราคิดว่า...ความโหดร้ายในโลกนี้มันก็เยอะอยู่เเล้ว...
ความทรงจำมีไว้เรียนรู้ก็จริง แต่ไม่ควรให้มันกลับมาทำร้ายเรา



เนื่องจากพื้นที่เเห่งนี้ได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลก
ทาง UN เขาก็ให้บริษัทเอกชนเข้ามาบริหารงานจัดการเข้าชมสถานที่
ส่วนการซื้อตั๋วเข้าชมสถานที่ต่างๆ นั้นมีทั้งแบบเหมาเที่ยวหนึ่งวัน สองวัน
หรือเป็นสัปดาห์ไปเลย ใครจะไปดูปราสาทที่ไหนก็ใช้ตั๋วใบเดียวนี้เข้าได้หมด
สำหรับตั๋วหนึ่งวันก็มีราคาที่ 20 US Dollar
การใช้จ่ายในเสียมเรียบนี้ ใช้เงินได้สามสกุล ทั้งเงิน US Dollar เงินบาท เงินเรียว
อย่างกาแฟตามร้านราคาก็ตกเเก้วละ 1.5 US Dollar





หลังจากมีตั๋วเข้าชมปราสาทต่างๆ เรียบร้อย
เค้าก็พาไปชมพระอาทิตย์ตกที่ พนมบาแค็ง
ซึ่งเป็นศาสนสถานในศาสนาฮินดูที่ตั้งอยู่บนภูเขา
ซึ่งสร้างในสมัย พระเจ้ายโสวรมันที่ 1 (889-910 A.D.)

มองไปเห็นแหล่งน้ำขนาดใหญ่ล้อมรอบด้วยป่าไม้
เค้าว่าสมัยก่อนป่าทึบมากขนาดที่ว่า เดินเข้าไปแล้ว
ไม่รู้เลยว่ากลางวันหรือกลางคืน...แต่เดี๋ยวนี้ก็นะ...





พนมบาแค็งสร้างก่อนนครวัดมากว่าสองศตวรรษ
ข้างบนปราสาทเต็มไปด้วยฝูงชนนานาชาติ
ต่างจับจองที่นั่งชมพระอาทิตย์...
ความที่คนเยอะ...เรารู้สึกว่าบางที่เป้าหมายของการขึ้นมา
มันออกจะเหมือนแค่มาให้ถึงเท่านั้น...

บันไดตามปราสาทหินพวกนี้ชันมาก...
คนก็ยังปีนป่ายขึ้นมาได้ เค้าว่าสร้างให้ชัน
เพราะต้องการให้คนที่ขึ้นมานั้นนอบน้อมต่อสถานที่เเละเหล่าทวยเทพ






พนมบาแค็งเป็นต้นเเบบทางสถาปัตยกรรมให้กับปราสาทในยุคต่อๆ มา



ในยุคสงครามที่ผ่านมาของกัมพูชา
โบราณสถานจะเป็นสถานที่ที่ละเว้นไม่ให้มีการต่อสู้ยิงกัน
แต่นางอัปสราของพนมบาแค็งก็มีร่องรอยของลูกหลงของคนตีกัน



ตอนลงมาจากพนมบาแค็ง ก็มารอเหล่าลูกทัวร์
เป็นปกติของที่นี่ที่จะมีเด็กๆ มาขายของที่ระลึก
พวกกำไล พวกกุญแจ ขลุ่ยไม้ซาง เป็นต้น
เราไม่ได้ซื้ออะไรเลย เด็กก็จะพยายามขาย ขาย ขาย
แต่ที่น่าสนใจเด็กพวกนี้ใช้ภาษาอังกฤษได้ดี ภาษาไทยก็พูดได้
คงเพราะว่าต้องเจอกับนักท่องเที่ยวทุกวัน
การขายของของเด็กๆ นั้น ไม่ได้เเบบจะขายให้ได้เบบเอาเป็นเอาตาย
เพราะว่าเราคุยกะแม่ค้าสาวน้อยชาวกัมพูชา...
คุยไปคุยมาเธอก็ให้กำไลอันเล็กๆ มาหนึ่งอันบอกว่าให้เราเป็นที่ระลึก
เราไม่อะไรนอกจากช๊อกโกแลต...เลยแลกของกันไป



เช้าวันรุ่งขึ้นเรามาที่ ปราสาทตาพรหม



ปราสาทตาพรหม ถูกสร้างขึ้นในปี พ.ศ. 1729
เพื่ออุทิศให้แก่พระราชมารดาของพระเจ้าชัยวรมันที่ 7
ในสมัยแรกนั้น ปราสาทนี้เป็นศาสนสถานของศาสนาพุทธ
แต่ต่อมาถูกปรับเปลี่ยนให้เป็นศาสนสถานของศาสนาฮินดู
รูปสลักของพระพุทธรูปจึงถูกทำลายและปรับเปลี่ยนไป



เด็กหนุ่มที่คอยถ่ายรูปนักท่องเที่ยว
แล้วเค้าจะเอาไปอัดมาขายเราถ้าเราไปตกลงให้เค้าถ่ายภาพให้ตกรูปละ 20 บาท
พี่ที่ไปด้วยกันบอกว่าเดี๋ยวขอถ่ายคุณน้องบ้างแล้วพี่จะขอเก็บเงิน..



คุณพี่ท่านนี้แกขายเครื่องดนตรีที่เหลาจากไม้ไผ่...
น่าสนใจทีเดียว เสียเเต่ว่าแกคงเป่าสินค้าแกเองทุกอันแล้ว
เราไม่รู้ว่าถ้าซื้อมาเเล้วต้องเป่าต่อพี่แก...มันจะเป็นอย่างไร



ธรรมดาการชมปราสาทต้องเดินเข้าทางทิศตะวันออก
แล้วเดินเลาะทะลุมาประตูทางทิศตะวันตก
เนื่องจากรถมันคันใหญ่หรือไงนี่ เค้าเลยไม่ให้เค้าทางด้านตะวันออก
เราเลยต้องเดินเข้าทางตะวันตกและออกทางเดิม...
เดินแบบประตูผีโดยแท้...



เดินๆเข้ามาก็เจอ...งานศิลปะตากเเดดอยู่..
วันนี้อากาศชื้น...ถ้าไม่เอาออกมาผึ่งสงสัยแห้งไม่ทันเเน่ๆ
นี่มันเป็นเรื่องสากลนะนี่...เพราะเราก็ยังทำ



คุณน้องนั่งวาดภาพขายเป็นของที่ระลึก...
เห็นจานสีน้องเค้าไหม...แบบว่ามันต้องนับทศวรรษได้ทีเดียว
ใช้อยู่สามสี่สี...ไม่คิดมาก...ออกมาเป็นภาพสวยงามได้



กองซากปรักหักพังมีให้อยู่ทั่วไปตามแบบฉบับสถานที่โบร่ำโบราณแบบนี้
...เค้าว่าที่มันพังแบบนี้เพราะโดนทั้งคนขุดหาสมบัติ เเละทั้งโดนกาลเวลาพรากไป
เรียกว่าคนเรานี้ร่วมด้วยช่วยทำลาย...ไม่เชิญก็ช่วยว่างั้น



ช่วงนี้มอสขึ้นสวยเชียว ดูเขียวๆ ขลังๆ



ต้นสะปง หรือที่คนไทยเรียกว่า ต้นสำโรง เป็นไม้ใหญ่ที่เติบโต
แผ่รากคลุมไปทั่วตัวปราสาท บ้างก็ดูเหมือนงูใหญ่ที่เลื้อยพันรอบปราสาท
จินตนาการไปในสมัยก่อน ที่นี่คงดูน่ากลัวกว่านี้เป็นแน่
เพราะทั้งต้นไม้ ทั้งสัตว์ป่าที่อาศัยอยู่ และซากปราสาทโบราณเป็นร้อยปี
คงเหมือนฉากหนังเเฟนตาซีจำพวกเจาะอดีตทะลุจักรวาลเลยทีเดียว







เนื่องจากพอเปลี่ยนจากศาสนาพุทธไปเป็นฮินดู...
เรื่องราวของพุทธประวัติที่สลักไว้บนก้อนหินก็ถูกทำลายไปด้วย
แต่ก็ยังมีร่องรอยที่หลงเหลือให้เห็นบ้าง



ระเบียงคดในปราสาทตาพรหม ยามแดดส่อง
แสงสวยมากสะท้อนสีของก้อนหินออกมาเป็นสีน้ำตาลเรื่อๆ





ลูกมะหวดกับหน้าต่างหลอกของปราสาท
ลูกมะหวดนี้คงเป็นต้นตะกูลพวกลูกกรงในปัจจุบัน



พื้นที่ของเมืองโบราณแห่งนี้กว้างหลายตารางกิโลเมตร
มีปราสาทน้อยใหญ่เป็นร้อยองค์
ถ้านับอาณาจักรขอมโบราณนั้นกินอาณาเขตเข้ามาถึงเมืองไทย
สปป.ลาว และเวียดนามบางส่วน ซึ่งกว้างใหญ่จริงๆ



..เด็กน้อยในปราสาท...

Create Date : 27 ตุลาคม 2553
Last Update : 28 มิถุนายน 2554 2:10:00 น.		11 comments
Counter : 6243 Pageviews.
Share Tweet