ส่วนหนึ่งของชีวิต ที่เรารับเข้ามาเต็มหัวใจ นั่นคือการทำงานเป็นครู เราเรียนจบปริญญาตรีปีแรกไม่มีการสอบบรรจุ ใช้เวลาระหว่างนั้นรับจ็อบจัดรายการวิทยุไปเรียนต่อปริญญาโทด้านบรรณารักษศาสตร์ไปด้วย พอเข้าปีที่สอง อ่านเจอประกาศสอบครูทั้งกรมสามัญศึกษา และกรมอาชีวศึกษา เราก้อไปสอบทั้งสองกรม หุ หุผลสอบกรมสามัญออกมาก่อนเมื่อปี 2536 เราได้บรรจุรับราชการครั้งแรกที่โรงเรียนมัธยมห้วยเม็กจังหวัดกาฬสินธ์ เดือนกว่าๆ ช่วงนั้นพอดี กรมอาชีวศึกษาประกาศผลสอบอีก เราจึงตัดสินใจเลือกไปกรมอาชีวศึกษา เลือกไปลง ที่จังหวัดเลย เป็นแห่งแรก นับจากวันแรก ถึงวันสุดท้ายเป็นเวลาร่วมสิบกว่าปี
พอปีที่สามเริ่มไม่สนุก ทำปริญญานิพนธ์หาทางหนีทีไล่ดักหน้าดักหลังอาจารย์ที่ปรึกษาไม่ค่อยได้เจอหน้าเพราะเราติดงานราชการเลยได้เขียนขอย้ายจากจังหวัดเลยมาลงอาชีวศึกษามหาสารคามเพื่อใกล้บ้านขึ้น บ้านพ่อเราอยู่ที่ อำเภอนางรอง บุรีรัมย์ใกล้มหาสารคามกว่าเมืองเลยอ่ะและอีกเหตุผลนึงคือจะได้เรียนโทให้จบๆ ด้วย
ย้ายมามหาสารคาม เหมือนได้กลับบ้านมาได้เพื่อนพี่ที่รักที่นี่ เสมือนหนึ่งญาติสนิท เป็นพี่เป็นน้อง รักใคร่ ฝากบ้านฝากเรือนกันได้เลยอยากบันทึกไว้ในบล็อก ไม่ว่าเราจะติดตามสามีไปที่ไหนๆ ไกลบ้านเพียงใด ดูภาพฟิล์มแสดงว่าเก่าอยู่เน้อ ก่อนสมัยกล้องดิจิตอลอ่ะนะรูปและเรื่องราวเหล่านี้จะทำให้เรามีความสุขใจทุกครั้งที่ได้เห็น
สอนภาษาอังกฤษระดับปวช ปวส เพื่อการประกอบอาชีพหลังจบหลักสูตรเนื้อหาไม่ยาก แต่คำศัพท์เป็นวงวิชาชีพสาขาใคร ก้อเน้นไปด้านนั้นๆครูใหม่อย่างเรากลัวนักศึกษาตัวโตๆ ด้วยเน้อออ
ตอนฝึกสอนดันเลือกโรงเรียนอนุบาล สมน้ำหน้าตัวเองได้พลิกพจนานุกรมมือหงิก อยากจะกลับไปหาอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยไอ้คำนี้ คำนั้น มันออกเสียงยังไง จะได้สอนนักศึกษาถูก รูปนี้งานคริสต์มาสกะน้องๆ ส่วนนู๋เต๋านี่นักศึกษาปีสุดท้ายค่ะเราเมื่อมาใหม่ๆ ก่อนตอนนั้น สอนไปด้วย เรียนไปด้วยเดี๋ยวเราไว้เล่าต่อ อยากแนะนำเพื่อนรักก่อนแล้ว
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed 
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
ยินดีด้วยนะคะที่มีเพื่อนที่น่ารักๆ
เพราะมิตรภาพเป็นสิ่งที่วิเศษและหาซื้อไม่ได้ด้วยค่ะ