39. จากนั้นพระนางบุญเหลือไปหาพระลอและตรัสกับพระลอราชเจ้าว่า พ่อเอย ปรานีแม่เถิด แม่ได้ฟังคำลูกว่าใคร่จะไปเที่ยวเล่นตามป่าเขา แต่แม่เดาว่าเจ้ามิได้กล่าวความจริงพ่อกำลังคิดจะทำเป็นอย่างอื่น ลูกบอกความจริงให้แม่ฟังเถิดนะเจ้า พระลอทูลว่าลูกรำพึงคิดถึงเรื่องอื่นอยู่จริง หากบอกความจริง ก็เกรงว่าแม่จะขัดใจลูกพระนางบุญเหลือตรัสว่า แม่จะตามใจลูก พระลอทูลว่าหัวใจของลูกใคร่จะได้ไปเห็นหน้าพระเพื่อน พระแพง แต่ลูกยังไม่สมปรารถนาจึงได้เฝ้าเห็นแต่หน้านางทั้งสอง แม่ของลูกเอย ลูกขอกราบเท้าลาแม่ไปหาสองนางครั้นแล้วลูกจักกลับคืนมาหาแม่ พระนางบุญเหลือตรัสว่า เจ้าไปแล้วเจ้าจะกลับมาเมื่อใดลูกเอย เนื้อไปหาเสือ มีหรือเสือจะปล่อยไว้ฟังคำพูดของเจ้าแล้ว แม่เหลือที่จะคิด ที่คิดได้นั้น ล้วนแต่เรื่องร้อนใจบรรดามุขมนตรีคิดเห็นว่าให้แต่งสารไปถามความกับพระพี่น้อง เพื่อน แพงและจะรับสองนางมาสู่ลูก เรื่องก็จะง่าย ไม่มีอันใดขัดข้อง พระลอทูลว่าความคิดนี้เห็นทีจะทำให้เรื่องเนิ่นนานออกไป หากบิดาของสองนางมิยกให้หนทางของสองเมืองไกลกัน มัวส่งสารกันไปมา เห็นว่าเรื่องจะยากเข้าไปอีก ขอลูกไปเองเถิดเรื่องจะเป็นไปโดยง่ายดายทุกประการ พระนางบุญเหลือรำพันว่า เจ้าไปแล้วนะลูกมีหรือจะได้รอดกลับคืนมา ลูกอย่าไปเลย ยามนตร์ อาคมยากยิ่งจะรักษาได้ ผีก็ร้ายคนก็ร้าย แล้วเจ้าจะรอดได้อย่างไรบ้านเมืองเราโดนอุบาทว์ร้ายแรงเข้าครอบงำนะลูกเอย เขาส่งผีสางศักดิ์สิทธิ์มาข่มแล้วลูกแม่จักรอดหรือพ่อ หากแผ่นดินล่ม ลูกผู้เป็นเจ้าแผ่นดินสิ้นแล้วแม่ก็ตายตามด้วย พระปู่ของสองนางนั้น เราฟันขาดคอช้าง เขาโกรธแค้นอยู่ก็จะหลอกเจ้าไปลงโทษแทนหนา ฉะนี้พ่อจะไปเข้าสู่เงื้อมมือศัตรูหรือ พระลอทูลว่าถึงคราวเคราะห์ จะอยู่ได้ฉันใด พระแม่เอย หากไม่มีกรรม ใครจะมาฆ่าลูกได้หากมีบุญกุศลส่ง ลูกก็จะไปได้ถึงที่แห่งสุข หากบาปส่งผลให้ตกต่ำแล้วจะช่วยได้ฉันใด ถ้าไปถึงแล้ว ถึงคราวเคราะห์ต้องตายก็ดี หรืออยู่บ้านเมืองตนประหนึ่งได้เสวยสุขครองสวรรค์ก็ดี ลูกขอไม่อยู่ ลาพระแม่เจ้าแล้ว ลูกจักไป

40. ได้ฟังฉะนี้แล้วพระนางบุญเหลือก็ทาบตีอกตนร่ำไห้เหมือนดังจะตาย พลางรำพันว่าคำสอนของแม่นั้นหมดสิ้นแล้ว สอนเจ้าไม่ได้อีกแล้ว กรรมของลูกจะหลอนจะล่อเจ้าหรือไรรู้ทั้งรู้ เจ้าก็ยังปล่อยให้ตนเองกลัดกลุ้มมัวหม่นเช่นนี้แม่จำศีลโดยไม่ท้อถอยอยู่เจ็ดวัน ลูกเอย แม่เปิดคลังให้ทานปันผลมากมายเท่าฟ้าเพื่อขอให้ได้ลูกชายที่มีใจเป็นธรรม แม่จึงได้ตั้งท้องเจ้า สุดหัวใจของแม่เอยสิบเดือนแม่อุ้มท้องเจ้า แม่รักษาครรภ์ มิเคยจะละลืมสักน้อยหนึ่งจนกระทั่งเจ้าคลอดออกมา แม่ก็เฝ้าถนอมยามจะอาบจะอุ้มเจ้า แม่ก็เบามือ เฝ้าคอยลูบเลี้ยงรักษาเจ้าอยู่มิเว้นวางแม่ป้อนข้าวเจ้าวันละสามเวลาอยู่เป็นนิตย์ จนลูกรู้จักเสวยเองแม่ไม่เคยให้ใครมาทำผิดแผกต่อเจ้า แม่บรรจงแต่งบรรจงทำของเสวยให้ลูกไม่เคยจะเลินเล่อเลยสักน้อยหนึ่ง ของเสวยของลูกแม่ตรวจตราดูแลเสมอมิเคยวางใจให้ผู้ใดทำแม้เท่ากิ่งก้อย แม่พร่ำเลี้ยงรักษาเจ้ามาแต่น้อยจนลูกเจริญวัยขึ้นครองแผ่นดิน ควรแล้วหรือไร ที่ลูกจะจากไปให้แม่ตรอมใจตายแม่มีชีวิตอยู่นี้ก็หวังได้พึ่งลูกผู้เป็นพระเจ้าแผ่นดินละหนาเมื่อตายก็หวังฝากผีกับลูกได้ ไฉนลูกจะจากลาอกแม่ไป ถ้าแม่ตายแล้วจะฝากใครเผาผีได้ แม่สิ้นกำลังใจ แม่สุดที่จะห้ามลูกผู้เป็นเจ้าแผ่นดินแล้วแม่สอนเจ้าก็ไม่ฟังแม่ จะไปเสียให้ได้ แม่หนักใจเหลือเกินและสุดที่จะห่วงใยเจ้าทุกข์ครั้งนี้ช่างใหญ่หลวง แม่อยู่ทางนี้คงมีแต่เศร้าโศกร้อนใจไม่มีสบาย ลูกเอย ต้องมาจากแม่ไป โอ้กรรมใดนะพ่อถึงคิดแต่จะจากไปสู่สองนาง แม่อยู่ผู้เดียวมีแต่จะอาลัย ต้องทนเศร้าใจนะลูก มาขอแม่ชมลูกสักน้อยหนึ่งให้คลายใจ ชมแก้ม ชมหน้าผาก ชมริมไรผม ชมปาก ชมตาช่างงามเพริศพริ้งไปทุกที่ ชมหน้างามดั่งดวงเดือนของเจ้า ช่างเป็นขวัญตาเจ้าจอมกษัตริย์ของแม่ช่างงามสง่า ชวนให้จูบแก้มชมใบหู แม่ขอเชยชมลูกให้ทั่วลูกรักของแม่เอ๋ย ปรานีแม่เถิด แม่ขอทูนพรบาทงามดังดอกบัวของลูกไว้เหนือหัวไฉนลูกผู้เป็นเจ้าแผ่นดินจะทัดทานแม่ ขอแม่จูบบาทของลูกผู้มีบุญและสั่งความแก่เจ้าผู้เป็นยอดดวงใจพระลอทูลว่า พระแม่รักลูกจะทูนบาทลูกไว้เหนือหัว ลูกผู้เป็นข้ารับใช้ใต้พระบาทแม่ กลัวจะได้รับบาปพระคุณแม่เลี้ยงมาจนเป็นตัว ทั้งสอนสั่งลูกมา ลูกมิได้แทนคุณพระแม่แม้เท่าเส้นยองใย ด้วยกรรมทำให้จากพระแม่บาปกรรมแต่เก่าก่อนทำให้ต้องจำพรากจากแม่ไป พระคุณแม่มิทันได้ทดแทนกลับมาขัดใจแม่เช่นนี้ ด้วยยามนตร์ที่เขาทำ โน้มน้าวลูกให้ใหลหลง

41.เมื่อนั้นพระชนนีเศร้าสลดพระทัย “เจ้าลอลักษณ์ ลูกรักแม่รักเจ้ายิ่งกว่าดวงตา ยิ่งกว่าตัวเอง รักยิ่งหัว ยิ่งชีวิตแต่นี้เจ้าจะจากแม่จากเมืองไป จารีตของกษัตริย์ทุกประการเจ้าจงจำคำแม่สอนอย่าได้คลาดเคลื่อน เจ้าอย่าประมาท อย่าคบคนไม่มีสัตย์คิดการรอบคอบแล้วจึงทำ คิดทุกคำแล้วจึงพูด อย่าทำให้พลเมืองลำบากไต่สวนราชการเมืองให้ยุติธรรม รักษาแผ่นดินให้ร่มเย็น เอาใจใส่ดูแลทุกกรมเมื่อจะป้องกัน ต้องป้องกันให้มั่น เมื่อจะบีบบังคับ ต้องบีบบังคับให้เป็นอุบายเลือกคนรับใช้ที่ใจซื่อสัตย์ เตือนขุนนางอย่างเที่ยงตรง กล่าวปลุกเร้าคนให้กล้าหาญผลาญทำลายศัตรูบ้านเมือง ลงอาญาราษฎรที่ทำผิด และป้องกันศัตรูอย่าให้กำเริบไม่ถึงเวลาอันควรอย่าทำ ปกครองบ้านเมืองอย่ากดขี่ เข้มงวดจนไพร่ฟ้าเดือดร้อนอย่าทำความชั่วร้ายให้คนข้างหลังสาปแช่ง อย่าประพฤติตนให้คนแช่งด่าประพฤติตนดีทั้งกาย วาจา ใจ และชักชวนให้ผู้อื่นกระทำความดี”แล้วพระนางบุญเหลือก็อำนวยพรแก่พระลอว่าเกียรติยศของเจ้าอย่าได้หดหายตราบเท่าฟ้าสิ้นสลาย เจ้าจงจำคำสอนของแม่สุดที่รักของแม่เอย ความเจริญจงเกิดแก่เจ้าเทอญ ขอให้ลูกจงเจริญ รุ่งเรืองอำนาจทุกข์โศก โรค อันตรายอย่ามากล้ำกลายลูกเลย ศัตรูและคนพาลให้พ่ายแพ้ต่อฤทธิ์เจ้าขอลูกจงครองสุข อย่าได้มีความขุ่นแค้นขัดเคืองอารมณ์ ขอให้เจ้าได้เจอสองนาง เพื่อนแพง ขอลูกอย่าต้องกลเสน่ห์ คำสอนของแม่อย่าได้จางจากใจเจ้าขอให้ลูกได้กลับมาป้องกันบ้านเมืองเรา ขอฝากเทพผู้รักษาแผ่นดิน รักษาอากาศ แม่น้ำและป่า และเทพดาทั้งหลาย ช่วยรักษาลูกของแม่ อย่าให้มีภัยอันตรายแม้นเจ้าได้คืนกลับมาครองแผ่นดิน แม่จะจัดแต่งธงกับฉัตรให้งามเพริศแพร้วจัดเทียนทองกับแก้วระย้าอันงามชื่นตาจัดเป็ดไก่กับบายศรีแก้วไว้แก้บนเทพดาอารักษ์ทุกแห่งหน”เมื่อพระลอได้ฟังพระชนนีแล้วก็ก้มลงกราบรับถ้อยคำสอน ทรงรับพรไว้เหนือเกล้าพระลอปล่อยผมลงเช็ดบาทพระชนนี ทรงยกมือไหว้ลาพระมารดาเหนือศีรษะแล้วเสด็จสู่ท้องพระโรง

Create Date : 19 พฤษภาคม 2557
Last Update : 19 พฤษภาคม 2557 20:10:55 น.		0 comments
Counter : 407 Pageviews.
Share Tweet