เกมส์ที่เขาสร้างขึ้นมา....

เพื่อให้ฉันเล่น ฉันก็ยอมเล่นซะด้วย

หลังจากวันนั้น วันอาทิตย์ที่ผ่านมา รู้เรื่องแล้ว

เราก็ไม่ได้เจอหน้ากันอีกเลย  แต่ตลกรู้ไหม

ฉันซึ่งเป็นเจ้าของบ้าน เขาซึ่งเป็นคนอาศัย

แต่ฉันต้องเป็นคนออกจากบ้านนั้น หนีหน้าเขา

อายแทนเขา ต้องไปอยู่บ้านของเขาแทน

ไปอยู่ที่นั่นแทน พอเกิดเรื่องขึ้น ฉันไม่อยากเห็นหน้าเขาเลย

รับไม่ได้เลยจริงๆ ให้ตายเถอะนะ คนอื่นยังพอทนนะ

ฉันโทรไปหาแม่ฉัน

ฉัน...  แม่ .. ทำอะไรอยู่

แม่..  ตอนนี้ แม่กำลังมาบวชชี ที่วัดหลวงพ่อเกษมนี่นะลูก

แม่ว่าจะโทรหาลูกอยู่ เป็นไงมั่ง แม่รู้สึกเหมือนลูกมีอะไร

ฟ้าใสไม่สบายหรือเปล่าลูก มีเงินใช้ไหม เอ้ ไอซ์ สบายดีหรือเปล่าลูก

และอีกหลายคำถามสารพัด แต่มาถึงคำถามสุดท้ายทำให้ฉัน ร้องไห้จนหยุดไม่ได้

เขาเป็นไงมั่ง(สามีของฉัน) กลับเข้าบ้านบ้างไหม

ฉัน...(สะอึกสะอื้น) แม่จ๋า .. หนูรู้แล้วว่าเขามีใคร เมียบ่าบินไงแม่

แม่..  อือ รู้แล้วก็ดีแล้วล่ะลูก เราจะได้เตรียมรับมือไหว

ฉัน... แต่เขาปฏิเสธนะแม่

แม่.. นั่นล่ะลูก ผู้ชายเขาไม่มีวันยอมรับความจริงหรอก ผู้ชายไม่เจ้าชู้

ไม่มีหรอกนะ มีแต่พวกที่ตายไปแล้วกับมีเจ้าของแล้ว  ไหวไหมลูก

มาหาแม่ไหม เอาน้องมาด้วย มาอยู่ด้วยกัน แม่ว่าเขาเริ่มไม่ให้เกียรติลูกแม่เลย

ฉัน.. ยังหรอกแม่ หนูยังมีหน้าที่การงานอยู่ หลานอีก พ่ออีก ยังห่วงหลายอย่าง

 หนูยังไหว แต่หนูขอหนีหน้าสักพัก ไม่กล้ามองหน้าเขาเลย

แม่... หนูนะเหมือนแม่ตอนที่ทน ทนกับพ่อของหนู (พ่อของฉันมีเมียน้อยตั้งแต่ฉันยังไม่เกิดเลยเชื่อไหม)

 ทนไหว แต่พอเอาเข้าจริงๆแล้ว มันหนักไป แม่เลยต้องหนี หลังจากนั้น แม่ก็ไม่เคยกลับเข้ามาที่บ้านอีกเลย

ฉัน.. อดทนนะค่ะแม่ จนทนไม่ไหว ก็คงไปเหมือนแม่

หวังว่าเกมส์นี้ฉันคงชนะนะ คงไม่ใช่ผู้แพ้