สวัสดีค่ะ

หายหน้าจากการแปะนิยายไปหลายเดือนคิดถึงกันบ้างไหมคะ มิถุนามาเปิดนิยายประจำปี 2558 นะคะความจริงเริ่มแต่งกรงพยัคฆ์ตั้งแต่ปลายปีที่แล้วค่ะกะว่าแต่งใกล้จบเมื่อไหร่จะนำมาแปะให้ได้อ่านกันเหมือนเคยปัจจุบันอีกไม่กี่บทก็จะจบลง เลยเริ่มเอามาลงในเว็บค่ะ ประมาณคร่าวๆ ทั้งหมด 40บทนิดๆ แต่ความยาวยังด้อยกว่าใต้เงาพยัคฆ์เล็กน้อย

ณ ตอนนี้เรื่องกรงพยัคฆ์อาจจะไม่สมบูรณ์ดีนะคะเพราะแต่งๆ หยุดๆ ตามประสาคนทำงานประจำค่ะ ว่างเมื่อไหร่ พยายามแต่งเมื่อนั้นดังนั้นอาจจะมีบางจุดที่หลุดๆ ไปบ้าง ต้องขออภัยล่วงหน้าค่ะ

ไม่แน่ใจว่าเห็นชื่อเรื่องแล้วพอจะเดาออกกันไหมว่าเป็นเรื่องแนวไหนของใคร อะไร หรือยังไง ใครที่รออ่านเรื่องของอากิระ หนึ่งในตัวละครอาภัพจาก “ใต้เงาพยัคฆ์”คราวนี้คงได้สมใจกันแล้ว ชื่อเรื่องยังไม่ลงตัวเสียทีเดียวแต่คิดว่าตอนนี้เป็นชื่อที่เหมาะกับอากิระที่สุด ชื่อของตัวเองในกรงพยัคฆ์ที่โพสต์ถ้าเปรียบเทียบกับเวอร์ชันนิยายใต้เงาพยัคฆ์ ในใต้เงาพยัคฆ์จะมีการเปลี่ยนชื่ออคินเป็นอากิระล้วนๆเนื่องจากบก. เห็นว่าถ้าใช้ชื่ออคินที่เป็นชื่อจริงกับอากิระที่เป็นชื่อเล่นสลับกันไปมาอาจจะทำให้คนอ่านงงค่ะ แต่ในโพสต์กรงพยัคฆ์ มิถุนายังจะคงตามต้นฉบับที่เคยส่งให้บก.เหมือนเดิม ดังนั้นจะมีการสลับเรียกชื่ออากิระและอคินเป็นระยะนะคะ

กรงพยัคฆ์เป็นนิยายแนวโรแมนติกผสมบู๊นิดๆหน่อยค่ะ กลิ่นอายคล้ายๆ ใต้เงาพยัคฆ์ ใครที่ไม่เคยอ่านใต้เงาพยัคฆ์ คงต้องแจ้งไว้ล่วงหน้าว่าเนื้อหาในกรงพยัคฆ์จะมีเปิดเผยเนื้อหาใต้เงาพยัคฆ์บางส่วนนะคะเพราะอากิระยังได้รับผลกระทบจากใต้เงาพยัคฆ์อยู่ค่ะ เช่นเดียวกับโทดะและทาเคตะ

ทักทายกันมาเสียยาว ไปเริ่มอ่านบทนำและบทที่ 1กันเลยดีกว่านะคะ หวังว่าจะชอบเรื่องกรงพยัคฆ์ ฝากผลงานเช่นเคยค่ะ

ส่วนใครส่วนเรื่อง “ใต้เงาพยัคฆ์”ลองดูรายละเอียดที่นี่นะคะ

//www.naiin.com/product/detail/153077/ใต้เงาพยัคฆ์

มิถุนา

คลิก Like แฟนเพจจะได้ไม่ตกข่าวนะคะ https://www.facebook.com/MithunaNiyay

บล็อกรวมนิยาย (และเรื่องจิปาถะ) //mithuna.bloggang.com

อ่านนิยายตัวโตๆ สะใจได้ที่ //my.dek-d.com/Mithuna

กรงพยัคฆ์ บทนำ

ลูกผู้ชายสิบปีล้างแค้นก็ยังไม่สาย

การระส่ำระสายภายในของยามากูชิที่ผ่านมาเมื่อราวหนึ่งปีก่อนอดทำให้นิลรัตน์คิดถึงสำนวนจีนนี้ไม่ได้ข่าวลับๆ ที่ได้ยินมาช็อกเธอ...แต่ไม่มาก เพราะเธอรู้จักพวกยามากูชิดี และมันก็สมกับสิ่งที่ยามากูชิเคยทำกับเธอแล้วแต่มันยังไม่พอ เธอยังไม่พอใจ...

“ย่าจ๋า”เสียงสดใสทักทาย พร้อมกับร่างแบบบางโถมเข้าใส่อย่างแรงแมวสีดำปลอดที่นั่งอยู่ข้างๆ นิลรัตน์กระโดดหนีนิ่มๆลงไปยืนมองผู้มาใหม่ด้วยสายตาฉุนเฉียวระคนขุ่นเคืองคล้ายกับจะบอกว่า...นี่หล่อนทำอะไรของหล่อน ฉันตกใจหมดรู้ไหม

“โทษที ดัมมี่”รินวิฬาร์ยิ้มเผลให้แมวจรสีดำที่เธอเรียกมันว่าดัมมี่...ตัวแทนเนื่องจากมันช่างเหมือนกับเธอ

ดัมมี่เป็นแมวจรที่ไม่เหมือนแมวจร มันตัวอวบมีน้ำมีนวล สะอาดสะอ้าน ขนสีดำสวยและประกายเงางาม ดวงตาของมันเป็นสีเดียวกับขนกลมโต ลึกลับและน่าเอ็นดูในขณะเดียวกัน รินวิฬาร์รู้สึกว่าดัมมี่เหมือนกับเธอตัวเล็ก รวดเร็ว เย่อหยิ่ง แต่ขี้อ้อนผมและตาของเธอเป็นสีดำเหมือนย่าและพ่อ...และเหมือนดัมมี่ชื่อรินวิฬาร์ที่แปลว่าแมวน้อยเหมาะสมกับเธออย่างที่สุด ดัมมี่มักจะมาขลุกอยู่ที่บ้านของเธอบ่อยๆไม่มีใครรู้ว่ามันเข้ามาได้ยังไง เพราะมันมักจะโผล่มาหาพวกเธอราวกับภูติผี...เหมือนพวกเธอด้วยเหตุนี้พวกเธอจึงเอ็นดูมันมากจนกระทั่งวันหนึ่งความอยากรู้ทำให้พวกเขาดูกล้องวงจรปิดที่ติดตั้งไว้เพื่อจับผิดดัมมี่โดยเฉพาะและที่มันเข้ามาในบ้านของพวกเธอได้เพราะมีช่องทางลับจากด้านข้างของตัวบ้านและมันใช้ช่องทางนั้นลัดเลาะมาพบกับพวกเธอ

เมื่อหายตกใจดัมมี่ก็มานัวเนียกับมือเล็กอย่างออดอ้อน เธอเกาหลังหูของมัน เอาใจที่เมื่อครู่ทำเจ้าดัมมี่ตกใจโซฟาตัวนุ่มบัดนี้มีสาวๆ ต่างวัยต่างสายพันธุ์นั่งเบียดกันอย่างอบอุ่นภายในห้องส่วนตัวกว้างขวางของนิลรัตน์ดูมีชีวิตชีวาเมื่อทุกคนมารวมกัน

“ยายมี่ เบาๆหน่อย นอกจากจะทำดัมมี่ตกใจ จะพลอยทำกระดูกกระเดี้ยวย่าหัก คนแก่ยิ่งกระดูกไม่ดีอยู่ด้วย”นิลรัตน์พูดยิ้มๆ แต่ก็รั้งร่างของหลานมากอดตอบอย่างเสน่หา

“ย่าจ๋ายังไม่แก่ขนาดนั้นสักหน่อย”

“ใช่แม่ออกจะสาว” คนเป็นลูกที่กำลังเดินเข้ามากล่าวสมทบ ศาลทูลดูไม่เหมือนลูกชายของนิลรัตน์สักนิดไม่เกี่ยวกับใบหน้าที่ไม่คล้ายคลึงหากเป็นเพราะนิลรัตน์ดูสาวเกินกว่าจะมีลูกอายุสี่สิบเอ็ด แม้เธอจะอายุเกือบหกสิบทว่านิลรัตน์ดูสาวกว่าอายุจริงร่วมสิบปี ผมเป็นสีดำขลับ ไม่มีผมขาวแม้สักเส้นไม่ว่าเธอจะย้อมหรือซ่อนมันด้วยวิธีการใด แต่มันทำให้เธออ่อนวัยไม่นับดวงตาสีเข้มที่แม้จะแฝงไปด้วยประสบการณ์ชีวิตอันโชกโชน หากก็เป็นประกายสุกใสซ้ำยังการแต่งกายสมวัยลวงที่เสริมสร้างบุคลิก และเข้ากับเธออย่างไม่มีที่ติ

พูดง่ายๆ ว่านิลรัตน์เป็นคนแก่ที่สาวและสวยจนน่าอิจฉาแต่พวกเขาก็หน้าเด็กด้วยกันทั้งนั้นไม่เว้นกระทั่งศาลทูลที่ไม่ออกเค้าวัยสี่สิบด้วยรูปร่างเพรียวล่ำอย่างคนที่หมั่นรักษาสุขภาพและออกกำลังกายเป็นประจำหรือลูกสาวของเขาที่ดูอ่อนเยาว์ราวกับเด็กมัธยมทั้งที่เพิ่งอายุครบยี่สิบห้าไปหมาดๆพวกเขาต่างเป็นโสดกันทั้งหมด ศาลทูลเป็นลูกไม่มีพ่อ ไม่เหมือนรินวิฬาร์ที่เป็นลูกไม่มีแม่ส่วนนิลรัตน์ไม่มีทั้งพ่อและแม่ เธอเป็นกำพร้า ดังนั้นครอบครัวของพวกเขาจึงมีสมาชิกด้วยกันเพียงสามคนและเป็นครอบครัวตัวแมวที่ชื่อมีความหมายเกี่ยวข้องกับแมว...หรือเป็นสัตว์สายพันธุ์เดียวกัน...คนประเภทเดียวกัน

“ถูกต้องคุณเสือ”รินวิฬาร์สนับสนุน แม้จะอยู่ในฐานะลูกกับพ่อ แต่เธอไม่เรียกเขาว่าพ่อเธอเรียกเขาว่าคุณเสือมาตั้งแต่เริ่มโต...เริ่มรู้ความเพราะเธอไม่รู้สึกว่าเขาเหมือนพ่อ ไม่ใช่เพราะเขาไม่ได้ให้ความอบอุ่นแก่เธอเขาเป็นพ่อที่ดีและเขารักเธอดังแก้วตาดวงใจ หากหน้าตาของเขาดูเด็กเกินกว่าจะเป็นพ่อถ้าดูจากภายนอก เขาเหมือนพี่ชายของเธอเสียมากกว่า ดังนั้นเธอจึงเรียกเขาว่าคุณเสือเมื่อมีครั้งแรกก็มีครั้งที่สองและครั้งต่อๆ มาและในฐานะคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวที่ไม่ใช่คนครึๆศาลทูลชอบใจเนื่องจากมันทำให้เขาเป็นหนุ่มโสดได้ตลอดเวลาแถมยังดีที่เวลาลูกสาวอยู่คลอเคลียข้างๆ ทำให้เขายิ่งดูหนุ่มยิ่งกว่าเดิมแน่นอนว่าคนส่วนใหญ่อิจฉาเขา นึกว่าเขามีดีขนาดได้ควงสาวน้อยที่อายุห่างกันเป็นสิบปี

“เห็นไหมแม่ ยายมี่ก็เห็นด้วยสองเสียงชนะหนึ่งเสียง”

“หวังจะป้อนลูกยอให้แม่หรือ ตาเสือ ยายมี่”

“ผมเคยโกหกแม่ด้วยเหรอ”

“อุ๊ย พ่อตัวดี มีหน้ามาพูดนะเราโกหกแม่ออกจะบ่อยไป”

ลูกชายหัวเราะลั่นเพราะมารดารู้ทัน

“แต่เรื่องนี้ไม่โกหกแม่หรอก เห็นอยู่กับตาว่าแม่ของผมสาวจะตายไป”

“ช่าย จนมี่ต้องเรียกย่าจ๋าจะได้ไม่ลืมว่าย่าจ๋าเป็นย่าของมี่น่ะสิ”

“ทีพ่อของเราน่ะเรียกคุณเสือเชียว”นิลรัตน์แสร้งค้อน

“โธ่ ย่าจ๋าก็ มี่ติดปากซะแล้วน่ะแต่ย่าดูไม่เหมือนย่าจริงๆ นะ เหมือนพี่สาวของมี่มากกว่า”คนปากหวานเอียงคอซบไหล่ผู้เป็นย่า ดัมมี่ที่รู้สึกตัวว่าถูกเมินกระโดดลงจากโซฟาแล้วเดินหลบออกไปเงียบๆไม่ต่างจากขามา รินวิฬาร์เหลือบมองมันเล็กน้อย และราวกับนกรู้ ดัมมี่หันกลับมาดวงตาสีดำของมันเป็นประกายวาวแวบหนึ่ง จากนั้นมันก็สะบัดก้นเดินหายลับไป

“แหม คนแก่กินลูกยอจนอิ่ม”

“ลูกยอไม่มีหรอกย่าจ๋า มีแต่นี่...” รินวิฬาร์ยื่นกล่องพิซซ่ากล่องเบ้อเร่อที่ซุกไว้ข้างหลังไม่มิดไม่นับกลิ่นที่หอมฉุยไปทั่วทั้งห้อง

“พิซซ่าหน้าไก่บาร์บีคิวของโปรดของย่าจ๋า” เธอวางกล่องลงบนโต๊ะรับแขกแล้วเปิดฝากลิ่นหอมและควันฉุยลอยออกมา

“น่ากินไหม”

“มี่ อย่ามัวแต่แกล้งย่า รู้อยู่ว่าที่ย่ารอน่ะไม่ใช่พิซซ่าถึงจะเป็นพิซซ่าหน้าโปรดก็เถอะ” ศาลทูลดึงอะไรบางอย่างที่ลูกสาวตัวแสบเก็บไว้ในกระเป๋าเป้ด้านหลังแล้วส่งมันให้กับผู้เป็นมารดา

“ของที่แม่อยากได้”

มันเป็นก้อนหินสีดำก้อนใหญ่ดูไม่น่าพิศมัยเท่าไหร่คนทั่วไปอาจจะคิดว่ามันเป็นเพียงก้อนหินก้อนแร่ธรรมดา ใครจะรู้ว่าพอเจียระไนส่วนไม่งามออกไปก้อนแร่จะเปล่งประกายวิบวาวดุจรัตติกาลประดับดาวนี่คือเพชรสีดำก้อนใหญ่ที่ยังไม่ผ่านการเจียระไน ดูคล้ายกับนิลมากเพียงแต่ว่านิลจะไม่เป็นประกายวูบวายเช่นนี้

“ไม่ใช่ของของแม่ ของลูกค้าต่างหาก”นิลรัตน์ถอนหายใจอย่างเสียดาย ในฐานะที่ชื่อแปลว่าสีนิลเธอคลั่งไคล้สีดำเป็นอย่างยิ่ง ไม่เว้นกระทั่งชื่อแก๊งหัวขโมยหัวสูงของเธอก็ยังชื่อ‘แบล็กแคท’ หรือแมวดำ เหมือนอย่างที่ชื่อของเธอเป็น

ครอบครัวเล็กๆ ของเธอประกอบด้วยลูกชายและหลานสาวลูกชายที่เธอให้กำเนิดตอนอายุสิบหก และเธอได้เป็นคุณย่าตั้งแต่อายุสามสิบสอง ทั้งสองดำเนินรอยตามเธอในฐานะหัวขโมยแรกๆ เป็นเพียงหัวขโมยธรรมดา แต่ประสบการณ์ที่สั่งสมทำให้แบล็กแคทก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างจนพวกเธอกลายเป็นหนึ่งในหัวขโมยมืออาชีพที่รับจ้างขโมยอะไรก็ได้ นิลรัตน์เลิกออกภาคสนามตั้งแต่รินวิฬ่าร์ร่วมงานกับแบล็กแคทได้หนึ่งปีสิบสองปีช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่รินวิฬ่าร์ก็เป็นตัวแทนเธอได้ไม่มีที่ติ...เผลอๆอาจจะเก่งกว่าเธอด้วยซ้ำ รินวิฬาร์ฝีเท้าเบา ย่องเงียบ รวดเร็วและปราดเปรียวสมกับชื่อที่หมายความว่าแมวน้อย เสียอย่างเดียวว่าใจร้อนไปหน่อยของแบบนี้อาจจะต้องใช้ประสบการณ์และวัยเข้ามาช่วย

“เจียแล้วน่าจะได้ขนาดหนึ่งกำปั้น”เธอประเมินน้ำหนักของมัน ภาพก้อนแร่ที่เธอเคยเห็นตั้งปะปนกับรูปปั้นตั้งโชว์อื่นๆอย่างไม่โดดเด่นในบ้านของเป้าหมาย สู่ของจริงที่เธอกำลังจับจ้องอยู่ไม่ได้เลย

“น่าจะร้อยกว่ากะรัตเลยทีเดียว”

“ของแบบนี้ไม่ได้หากันได้ง่ายๆ”

“จริง คุณเจียงเห็นของจริงเข้าคงจะดีใจ”เจียงจิ้นเป็นลูกค้าเชื้อชาติจีนฐานะร่ำรวยติดอันดับต้นๆ ของประเทศที่สนใจเพชรดิบก้อนนี้เขาจ่ายให้พวกเธอไม่อั้น วางมัดจำครึ่งหนึ่งโดยไม่อิดออด เป็นหนึ่งในลูกค้าชั้นดีที่เรียกใช้บริการแบล็กแคทเป็นประจำ

นิลรัตน์ไม่รอช้า เธอกดโทรศัพท์หาผู้จ้างวานและบอกว่าจะส่งของให้หลังได้รับเงินอีกครึ่งที่เหลือเชื่อขนมกินได้ว่าเจียงจิ้นจะต้องโอนเงินมาภายในคืนนี้ เขาเป็นนักสะสมเพชรตัวยงเมื่อเธอวางสายก็พบว่าทั้งลูกและหลานกำลังมองเธออยู่

“ไม่ต้องรอหรอก รู้ว่าหิวกันแล้ว”ยิ้มบางประดับที่มุมปาก ศาลทูลกับรินวิฬาร์ดูมอมแมมได้ที่ และท้องส่งเสียงร้องจ๊อกๆประท้วงความหิว หากยังมีคนรีรอ

“ย่าจ๋าก็กินสิ”

นิลรัตน์ส่ายหน้าเอ็นดูก่อนจะยื่นมือไปหยิบพิซซ่ามาประเดิมชิ้นแรก ถัดจากนั้นไม่กี่วินาทีคนมือไวก็คว้าพิซซ่าชิ้นถัดไปโดยไม่รอพ่อ

“อร่อยละสิ”

“ตอนหิวอย่างนี้อะไรก็อร่อยทั้งหมดแหละย่าจ๋า” ปากเคี้ยวตุ้ยๆ ตาก็เริ่มมองไปรอบๆตามวิสัยช่างสังเกตก่อนจะหยุดที่รายการโทรทัศน์ที่ผู้เป็นย่าเปิดทิ้งเอาไว้มันเป็นสารคดีกำเนิดยากูซ่า หรือพวกโรนิน...ซามูไรไร้เจ้านายในญี่ปุ่น

“สนใจเหรอ” นิลรัตน์ถามเมื่อเห็นหลานสาวจ้องภาพดาบคาตานะของกลุ่มโรนินตาไม่กะพริบผู้บรรยายในสารคดีบอกว่าดาบซามูไรที่มีด้ามหุ้มด้วยทองเป็นของตระกูลโรนินเก่าแก่ปัจจุบันหลงเหลือแต่ภาพวาดของผู้เล่าเรื่องประจำตระกูลเก่าแก่ตระกูลหนึ่งของญี่ปุ่นดาบของจริงไม่รู้หายสาปสูญไปไหน

“นึกว่าจะมีแต่ในหนัง”รินวิฬาร์นึกถึงภาพยนตร์เกี่ยวกับกลุ่มโรนินที่เพิ่งจะดูไปเมื่อไม่นานมานี้

“น่าเสียดาย ของจริงไม่รู้ว่าอยู่ไหน”ศาลทูลเปรย

“ถ้าเจอก็คงราคาหลายแสนดอลลาร์สหรัฐเลยเชียวละ”

ดวงตาสีดำของหญิงสาวเบิกกว้างส่วนผู้เป็นบิดาผิวปากเสียงสูง

“หลายแสนเลยเหรอคะ”

“ถูกต้อง” นิลรัตน์พยักหน้าก่อนจะโยนหินถามทาง

“มี่สนใจไหมล่ะ”

“ย่าจ๋าหมายความว่ายังไง”

“มีลูกค้าติดต่อมาหรือครับแม่”

นิลรัตน์ยิ้มแทนคำตอบ

“ค่าจ้างดีซะด้วย”

“แหงละ”

ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่นักนิลรัตน์ไม่มีวันรับงานราคาถูก แบล็กแคทเป็นมือดี...มืออาชีพอันดับต้นๆ ของวงการ

“เป็นถึงดาบของอากิระ ยามากูชิ หนึ่งในโรนินชื่อดังในสมัยเอโดะเชียวนะ”

“เอ๋ ชื่อคุ้นๆ นะ” ศาลทูลเลิกคิ้ว “อากิระยามากูชิ...อากิระ ยามากูชิ...” เขาทวนชื่อถึงสองครั้ง ก่อนจะร้องออกมา “นี่แม่คงไม่ได้หมายความว่าเป็นอากิระคนเดียวกับพวกยามากูชินักธุรกิจมาเฟียลูกครึ่งนั่นหรอกนะครับ”

“เปล่า ไม่ใช่คนเดียวกันแค่เป็นบรรพบุรุษของอคิน ยามากูชิ บังเอิญเสียด้วยที่ชื่อเล่นเหมือนกับชื่อต้นของเจ้าของดาบตัวจริง”นิลรัตน์หยุดกินนานแล้ว เช่นเดียวกับลูกและหลานที่กำลังสนใจกับงานชิ้นใหม่

“แต่น่าเสียดาย...ก็เหมือนกับสารคดีไม่มีใครรู้ว่ามันอยู่ไหน แต่ลูกค้าบอกว่าเคยเห็นมันกับตาที่บ้านพวกยามากูชิดาบคาตานะ เก่าแก่ แต่ยังคมกริบ ด้ามจับเป็นสีทองอร่าม ปลอกหุ้มเป็นสีแดงเหมือนชาดแกะลายพยัคฆ์อหังการ์ ลายเดียวกับลายสักของทายาทยามากูชินั่นแล

รินวิฬาร์ฟังแล้วแทบเคลิ้มตาม สาเหตุหนึ่งที่เธอชอบงานหัวขโมยก็เพราะจะได้เห็นของสวยๆงามๆ นี่แหละ เธอเป็นพวกอดใจไม่ได้กับของที่ต้องตา เหมือนสมัยยังเล็กที่เผลอฉกดินสอกดประดับคริสตัลแวววาวมาจากแผนกขายเครื่องเขียนในห้างสรรพสินค้าโดยไม่รู้ตัวนั่นแหละนั่นนับว่าเป็นผลงานชิ้นแรกของเธอเลยทีเดียวหลังจากประสบความสำเร็จกับการขโมยของชิ้นเล็กๆ เธอก็เริ่มขโมยต่อไปเรื่อยๆ ตั้งแต่หนังสือนิยายธรรมดาๆหนึ่งเล่ม ไปจนถึงไข่ฟาแบร์เชของตระกูลเก่าแก่โด่งดังในรัสเซียที่เคยถูกจัดแสดงในห้างหรู

“แล้วเราจะหาเจอได้ยังไง”

“ไม่รู้สิแม่เป็นคนหาลูกค้า เสือกับมี่เป็นคนลงมือ” นิลรัตน์แบมือออกอย่างจนใจ“แต่แม่เชื่ออยู่อย่างนะว่าเสือกับมี่จะทำได้ จะหามันมาให้แม่...ให้ลูกค้าของเราได้”

สองพ่อลูกหันมามองหน้ากันไม่ต้องพยักหน้า ไม่ต้องขานรับ คำตอบก็ฉายอยู่ในแววตาพวกเขาไม่ลังเลถามค่าตอบแทนด้วยซ้ำ เพราะเชื่อว่านิลรัตน์ต่อรองมาเป็นอย่างดีแล้ว

“อย่างนั้นก็อย่ารอช้าเริ่มงาน...พรุ่งนี้เลยเป็นไง” 

Create Date : 15 กุมภาพันธ์ 2558
Last Update : 15 กุมภาพันธ์ 2558 17:05:56 น.		2 comments
Counter : 1381 Pageviews.
Share Tweet